De afgelopen week zijn we met Remko en Eline (mijn broer en schoonzus) op stap geweest. We vertrokken op zaterdagavond om 22.15u. met de nachttrein uit Lente Stad om op zondagmorgen om 7.30u. in onze eerste verblijfplaats aan te komen. Voor Juda was het even wennen om op zo'n smal bed, naast z'n moeder in slaap te vallen, dus die heeft eerst een half uur moeten brullen voordat hij in slaap viel (zucht...). Gelukkig was het in de rest van de coupé al muisstil en kon iedereen meegenieten van het prachtige stemgeluid van onze zoon.
In het eerste stadje hebben we op maandag fietsen gehuurd om naar een klein dorpje 25 km verderop te fietsen. Robin en ik zijn op de terugweg afgehaakt (Robin had 'helaas' een lekke band) en een toeristenbusje bond Robins fiets bovenop de bus en nam ons drieën mee terug naar de stad. De volgende dag zijn we de bergen in gegaan en hebben we een paar uur gewandeld.
Op woensdagochtend de bus naar verblijfplaats no. 2 gepakt, een reis van 3,5 uur. Op zich qua afstand best te doen, maar met mijn (door de zwangerschap nóg ergere) reisziekte was het toch geen pretje: berg op, berg af, bocht in, bocht uit.... Donderdag hebben we langs een meer gewandeld en vrijdag zijn we naar een nabijgelegen stadje geweest.
Vanmorgen het vliegtuig terug naar Lente Stad gepakt (een beetje decadent, maar voor die 30 Euro p.p. ga ik écht niet tien uur in de bus zitten met een dreumes die nog geen tien minuten stil wil zitten). Remko en Eline zijn vanmorgen nóg verder naar het noorden doorgereisd, waar het schijnt te sneeuwen. Hen hopen we op dinsdagochtend weer in Lente Stad te zien.
Dan nu, na deze opsomming van feiten, mijn persoonlijke beleving. De twee stadjes die we bezocht hebben waren echt hele gezellige, knusse stadjes en ik kan me voorstellen dat ze toeristen aantrekken. Maar juist door het toerisme verloren ze, naar mijn mening, hun charme en 'echtheid': de straatjes puilden uit van de souvenirwinkeltjes en bij bijna ieder restaurantje hing een uithangbord "Western Food", "Pizza" of "American Breakfast".
Wat onze reis niet echt gemakkelijker maakte was dat ze nergens kinderbedjes of kinderstoelen hadden. Juda heeft dus de hele week tussen ons in geslapen en in ieder geval één van ons tweeën moest tegelijk met hem naar bed, omdat anders het gevaar bestond dat hij uit bed zou vallen. De meeste avonden lagen we dus gezellig met z'n drieën al om 9 uur in bed, de laatste avond zelfs al om 8 uur! Aan nachtrust dus geen gebrek gehad, maar ik had het ook niet erg gevonden om 's avonds nog even buiten de kamer wat te lezen of gezellig nog wat te drinken met Remko en Eline. Tanja, welcome to the real world!
