Toen ik twee weken geleden het stukje over Vrede Stad schreef, waren alle indrukken nog heel erg vers en had ik nog niet eens tijd gehad om van gedachten te wisselen met Robin. Intussen zijn we twee weken verder en is ons duidelijk geworden dat we allebei het idee hebben dat Vrede Stad dé plek voor ons is. Toen we dit vorige week deelden met onze vrienden die daar al wonen, was hun enthousiaste reactie een extra bemoediging en bevestiging voor ons.
We zullen ons voorlopig nog even moeten richten op ons leventje hier in Lente Stad, want we hebben nog een aantal maanden taalstudie voor de boeg. In juni volgend jaar zullen we een paar weken in Thailand zijn voor tandartsbezoek, medische zaken, conferentie, bruiloft van goede vrienden en vakantie. En als we dan terugkomen: verhuizen!
Spannend hoor! Dan zullen we het moeten doen zónder internationale gemeenschap, redelijke gezondheidszorg, de Duitse groothandel en een kopje koffie op de hoek. Dan zullen we nóg meer worden nagestaard op straat, omdat we de enige blanken in het stadje zijn. Maar bovenal kijken we er erg naar uit, want dit is toch waarvoor we naar dit land zijn gekomen?!
maandag 30 november 2009
dinsdag 24 november 2009
Bootcamp
Toen we anderhalve week geleden op de trein stapten op weg naar J-stad, was het in Lente Stad nog heerlijk T-shirtjes-weer. Vijf dagen later was het weer ineens omgeslagen en kwamen we terug in een ijskoud Lente Stad.
Laten we nou net voor de dagen die volgden Juda's zindelijkheidstraining gepland hebben! Geen taalles, geen afspraken gepland, onze aandacht op één ding gevestigd: Juda op dat potje krijgen. Dus terwijl buiten een aantal sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, liep Juda in zijn blote billen door het huis. Woensdag was dag 1 van dit 3-daagse bootcamp, ons aangeraden door vrienden van ons. Gewapend met M&M's, Bob de Bouwer-stickertjes en een paar cadeautjes begonnen we vol goede moed. Maar aan het eind van de dag was de moed ons in de schoenen gezonken, omdat we elke tien minuten op onze knieën zaten om een plasje op te ruimen. Misschien moesten we de training toch nog een paar maanden uitstellen?
Maar blijkbaar is er iets wonderlijks gebeurd in de nacht van woensdag op donderdag, want donderdagochtend leek het kwartje ineens gevallen te zijn en sindsdien loopt Juda netjes naar het potje als hij een plasje moet doen. Op één of twee 'ongelukjes' na gaat het perfect en onze zoon heeft ons boven verwachting verbaasd. Juda was alleen wel een beetje ontdaan toen hij ontdekte dat toen de M&M's op waren hij voortaan geen beloning meer zou krijgen voor elk plasje op het potje...
Laten we nou net voor de dagen die volgden Juda's zindelijkheidstraining gepland hebben! Geen taalles, geen afspraken gepland, onze aandacht op één ding gevestigd: Juda op dat potje krijgen. Dus terwijl buiten een aantal sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, liep Juda in zijn blote billen door het huis. Woensdag was dag 1 van dit 3-daagse bootcamp, ons aangeraden door vrienden van ons. Gewapend met M&M's, Bob de Bouwer-stickertjes en een paar cadeautjes begonnen we vol goede moed. Maar aan het eind van de dag was de moed ons in de schoenen gezonken, omdat we elke tien minuten op onze knieën zaten om een plasje op te ruimen. Misschien moesten we de training toch nog een paar maanden uitstellen?
Maar blijkbaar is er iets wonderlijks gebeurd in de nacht van woensdag op donderdag, want donderdagochtend leek het kwartje ineens gevallen te zijn en sindsdien loopt Juda netjes naar het potje als hij een plasje moet doen. Op één of twee 'ongelukjes' na gaat het perfect en onze zoon heeft ons boven verwachting verbaasd. Juda was alleen wel een beetje ontdaan toen hij ontdekte dat toen de M&M's op waren hij voortaan geen beloning meer zou krijgen voor elk plasje op het potje...
woensdag 18 november 2009
J-stad
Een paar weken geleden sprak ik iemand die woont in een klein stadje, J-Stad genaamd, in de provincie ten oosten van ons. Toen ik hoorde over J-Stad en het werk dat dit echtpaar er doet, dacht ik meteen: daar moeten we absoluut eens gaan kijken!
Zo gezegd, zo gedaan: afgelopen donderdag pakten we weer de koffers en stapten om 19.30u. op de nachttrein. We hadden een soft sleeper geboekt, maar ik vond er weinig soft aan: de bedden waren zó hard dat ik de hele nacht nauwelijks een oog heb dichtgedaan. Hoewel Zoë de hele nacht lekker heeft liggen slapen, besloot Juda om 23.30u. dat deze treinreis veel te spannend was om hem slapend door te brengen en bleef vervolgens tot 2.30u. wakker. Om 5.15u. werden we wakker gemaakt, want om 5.40u. zou de trein arriveren in het stadje Witte Kleur, waar we eruit moesten. Na een taxirit van nog eens 3 uur kwamen eindelijk aan op de plaats van bestemming, waar onze vrienden ons verwelkomden met een heerlijk ontbijt.
We brachten 4 heerlijke (koude!) dagen door in dit stadje dat omringd wordt door bergen die je altijd op plaatjes in reisgidsen ziet. We zagen veel van J-stad, maar hoorden ook veel over het werk dat dit echtpaar er doet en over de werkmogelijkheden voor ons. We stellen de definitieve keuze nog even uit, maar Robin en ik hebben allebei zoiets van: ja, dit zou het best wel eens kunnen zijn. We houden jullie op de hoogte!
Zo gezegd, zo gedaan: afgelopen donderdag pakten we weer de koffers en stapten om 19.30u. op de nachttrein. We hadden een soft sleeper geboekt, maar ik vond er weinig soft aan: de bedden waren zó hard dat ik de hele nacht nauwelijks een oog heb dichtgedaan. Hoewel Zoë de hele nacht lekker heeft liggen slapen, besloot Juda om 23.30u. dat deze treinreis veel te spannend was om hem slapend door te brengen en bleef vervolgens tot 2.30u. wakker. Om 5.15u. werden we wakker gemaakt, want om 5.40u. zou de trein arriveren in het stadje Witte Kleur, waar we eruit moesten. Na een taxirit van nog eens 3 uur kwamen eindelijk aan op de plaats van bestemming, waar onze vrienden ons verwelkomden met een heerlijk ontbijt.
We brachten 4 heerlijke (koude!) dagen door in dit stadje dat omringd wordt door bergen die je altijd op plaatjes in reisgidsen ziet. We zagen veel van J-stad, maar hoorden ook veel over het werk dat dit echtpaar er doet en over de werkmogelijkheden voor ons. We stellen de definitieve keuze nog even uit, maar Robin en ik hebben allebei zoiets van: ja, dit zou het best wel eens kunnen zijn. We houden jullie op de hoogte!
dinsdag 10 november 2009
Kinderen in Lente Stad
Als je een kind was hier in Lente Stad, dan...
... droeg je geen luiers, maar had je een spleet in je broek
... werd je van jongs-af-aan al verteld "niet huilen, niet huilen"
... werd je als baby de hele dag door op de arm of op de rug gedragen
... werd je veel te warm aangekleed
... kon je als jongen ook gerust roze babykleertjes dragen
... werden vanaf je geboorte tot aan je eerste verjaardag je haren iedere maand afgeschoren (zodat je dikker en zwarter haar krijgt)
... had je geen broertjes en zusjes
... kreeg je een infuus in je voorhoofd als je ziek was en ging je daarmee ook over straat
... leerde je op straat lopen met behulp van een tuigje
... werd je door je opa en oma mee naar het park genomen wanneer je ouders aan het werk waren
... sliep je tot je 5e jaar bij je ouders in bed
... werd je behandeld als een klein prinsje/prinsesje en kreeg je (bijna) altijd je zin
... mocht je zelf weten hoe laat je 's avonds naar bed ging (wanneer wij naar bed gaan horen we vaak nog kleuters op straat spelen)
... vond je het stoer om tegen een buitenlander te zeggen "Hello!"
... ging je vanaf 6 jaar van 's ochtends 8 uur tot 's middags 5 uur naar school
... kreeg je vanaf 6 jaar bergen huiswerk mee naar huis
... moest je naar school toe altijd een rood sjaaltje om je nek
... deed je mee aan de rage van de wiebel-skate-boarden (hebben ze die in Nederland ook?)
... droeg je geen luiers, maar had je een spleet in je broek
... werd je van jongs-af-aan al verteld "niet huilen, niet huilen"
... werd je als baby de hele dag door op de arm of op de rug gedragen
... werd je veel te warm aangekleed
... kon je als jongen ook gerust roze babykleertjes dragen
... werden vanaf je geboorte tot aan je eerste verjaardag je haren iedere maand afgeschoren (zodat je dikker en zwarter haar krijgt)
... had je geen broertjes en zusjes
... kreeg je een infuus in je voorhoofd als je ziek was en ging je daarmee ook over straat
... leerde je op straat lopen met behulp van een tuigje
... werd je door je opa en oma mee naar het park genomen wanneer je ouders aan het werk waren
... sliep je tot je 5e jaar bij je ouders in bed
... werd je behandeld als een klein prinsje/prinsesje en kreeg je (bijna) altijd je zin
... mocht je zelf weten hoe laat je 's avonds naar bed ging (wanneer wij naar bed gaan horen we vaak nog kleuters op straat spelen)
... vond je het stoer om tegen een buitenlander te zeggen "Hello!"
... ging je vanaf 6 jaar van 's ochtends 8 uur tot 's middags 5 uur naar school
... kreeg je vanaf 6 jaar bergen huiswerk mee naar huis
... moest je naar school toe altijd een rood sjaaltje om je nek
... deed je mee aan de rage van de wiebel-skate-boarden (hebben ze die in Nederland ook?)
dinsdag 3 november 2009
Sportschool en schepje
Sportschool
In augustus schreef ik over mijn voornemen om te gaan sporten, in de hoop dat er in de toekomst net wat minder buik over de rand van mijn broek heen hangt als ik zit.... (en natuurlijk ook omdat sporten gewoon heel gezond is).
Lukt dat een beetje? Ja, een klein beetje. Ik maak gemiddeld één keer per week mijn gang naar de sportschool om me daar ruim een half uur lang in het zweet te werken. Waarschijnlijk is een half uur per week echt te weinig, want ik heb nog maar weinig resultaat geboekt, zowel qua conditie als qua gewicht.
We wonen hier in het land van de kleine, magere mensjes. Vorige week wilde ik een sportbroek gaan kopen en pakte dus een broek uit het rek met maatje M. Dat ging niet lukken, wist ik intussen uit ervaring. Dus ik vroeg de winkelbediende om een maatje L. Ze keek me bedenkend aan en kwam vervolgens terug met maatje XL. Gelukkig ging dat nét, dus mijn missie was geslaagd. Het komt echter ook regelmatig voor dat ik om de grootste maat vraag en dat zelfs de grootste maat nog te klein is. Een extra motivatie om toch maar door te zetten met die sportschool!
Na mijn winkelbezoek ben ik toch nog maar eens naar voedingscentrum.nl gesurft en mijn gewicht en lengte ingevoerd. Ja, naar Nederlandse maatstaven zit ik toch echt nog in het groene gedeelte waarbij staat 'gezond gewicht'...
Schepje
Ik was van plan om met Zoë over te stappen op flesvoeding, dus ik had een zak Frisomel opvolgmelk gekocht en er een schepje bijgevraagd. Al snel bleek echter dat Zoë meteen last had van verstopping zodra ik haar flesvoeding gaf. Echt heel zielig. Dus toch maar weer terug naar borstvoeding om de doorstroming weer op gang te brengen. Af en toe wel een schepje melkpoeder erbij om haar te laten wennen aan de smaak. Vorige week was eindelijk de zak melkpoeder leeg, dus ik kocht een nieuwe zak en vroeg ook om een nieuw schepje, want een extra schepje leeg me wel handig i.v.m. afwassen. Kreeg ik een heel ander schepje dat wel drie keer zo klein was! Bleek dus dat ze me vorige keer een schepje voor Frisomel no. 3 hadden gegeven i.p.v. no. 2. Ja, daar zou ik ook buikpijn van krijgen...
In augustus schreef ik over mijn voornemen om te gaan sporten, in de hoop dat er in de toekomst net wat minder buik over de rand van mijn broek heen hangt als ik zit.... (en natuurlijk ook omdat sporten gewoon heel gezond is).
Lukt dat een beetje? Ja, een klein beetje. Ik maak gemiddeld één keer per week mijn gang naar de sportschool om me daar ruim een half uur lang in het zweet te werken. Waarschijnlijk is een half uur per week echt te weinig, want ik heb nog maar weinig resultaat geboekt, zowel qua conditie als qua gewicht.
We wonen hier in het land van de kleine, magere mensjes. Vorige week wilde ik een sportbroek gaan kopen en pakte dus een broek uit het rek met maatje M. Dat ging niet lukken, wist ik intussen uit ervaring. Dus ik vroeg de winkelbediende om een maatje L. Ze keek me bedenkend aan en kwam vervolgens terug met maatje XL. Gelukkig ging dat nét, dus mijn missie was geslaagd. Het komt echter ook regelmatig voor dat ik om de grootste maat vraag en dat zelfs de grootste maat nog te klein is. Een extra motivatie om toch maar door te zetten met die sportschool!
Na mijn winkelbezoek ben ik toch nog maar eens naar voedingscentrum.nl gesurft en mijn gewicht en lengte ingevoerd. Ja, naar Nederlandse maatstaven zit ik toch echt nog in het groene gedeelte waarbij staat 'gezond gewicht'...
Schepje
Ik was van plan om met Zoë over te stappen op flesvoeding, dus ik had een zak Frisomel opvolgmelk gekocht en er een schepje bijgevraagd. Al snel bleek echter dat Zoë meteen last had van verstopping zodra ik haar flesvoeding gaf. Echt heel zielig. Dus toch maar weer terug naar borstvoeding om de doorstroming weer op gang te brengen. Af en toe wel een schepje melkpoeder erbij om haar te laten wennen aan de smaak. Vorige week was eindelijk de zak melkpoeder leeg, dus ik kocht een nieuwe zak en vroeg ook om een nieuw schepje, want een extra schepje leeg me wel handig i.v.m. afwassen. Kreeg ik een heel ander schepje dat wel drie keer zo klein was! Bleek dus dat ze me vorige keer een schepje voor Frisomel no. 3 hadden gegeven i.p.v. no. 2. Ja, daar zou ik ook buikpijn van krijgen...
Abonneren op:
Posts (Atom)