Berlijn

Afgelopen weekend zijn we er even tussenuit geweest met z'n drietjes. Vrijdagmorgen hebben we om 7.40 uur de trein in Amersfoort genomen die ons naar Berlijn bracht. De reis duurde 5.40 uur, maar gelukkig was Juda lekker rustig en vrolijk.

Zowel vrijdag als zaterdag was het vooral erg KOUD, waardoor het geen pleziertje was om door de stad te slenteren. We hebben wel genoten van de gezellige kerstmarkten met bratwurst, sauerkraut en gluhwein. Verder natuurlijk de Berlijnse muur gezien, Charlie's Checkpoint, de nieuwe synagoge, Potsdammer Platz, Brandenburger Tor, Bundestag en Alexanderplatz. Zondag en maandag was het gelukkig iets minder koud. Er waren opvallend veel Nederlandse toeristen in de stad, verder was het eigenlijk niet zo druk.

Tijdens de terugreis had Juda het duidelijk helemaal gehad, want toen heeft hij veel gehuild. Niet zo fijn natuurlijk voor die 60 andere passagiers die bij ons in de coupé zaten. Maar het was een goed voorproefje voor de reis naar Singapore in februari.

Via deze weg willen we jullie een heel fijne Kerst wensen!

Echo heupjes

Omdat Juda in stuit lag, moest hij 3 maanden na zijn geboorte terug naar het ziekenhuis voor een echo van zijn heupjes. Het schijnt namelijk dat stuitkindjes een grotere kans hebben op heupdysplasie. Op 3 december zijn we dus naar het ziekenhuis geweest voor een echo. Gelukkig bleef Juda erg rustig, ook al duurde het wel een minuut of 20.

Vorige week heb ik gebeld voor de uitslag. Alles zag er goed uit, gelukkig maar. Dit was eigenlijk nog de laatste hobbel voordat we medische goedkeuring van onze organisatie konden krijgen.

Op de helft

Vandaag ben ik 20 weken zwanger, dat betekent dus dat ik op de helft ben! Volgens de boekjes is de baby nu 25 centimeter groot, dus ook op de helft van zijn lengte. Sinds twee weken voel ik hem al regelmatig schoppen, wat de zwangerschap wat realistischer maakt. Volgende week gaan we naar het ziekenhuis voor een tweede echo.

Third Culture Kids

Jammer dat we vandaag Koninginnedag moeten missen. We hebben wel allemaal oranje kleding aan en hebben rood-wit-blauw-slingers in de eetzaal opgehangen. En tenslotte ook nog een grote Nederlandse vlag en een vlag met Willem en Maxima. En ik maar denken dat ik helemaal niet patriottisch was...

Vandaag hebben we de eerste sessie van een 6-delige cursus over familie-zijn gehad. Het gaat dan in het bijzonder over kinderen die in een cross-culturele setting opgroeien, third culture kids genaamd.

Veel vrienden die horen dat we een kind verwachten zijn verbaasd dat we nog steeds van plan zijn om naar Azië te verhuizen. Ja natuurlijk gaan we nog; de baby gaat gewoon mee! Maar natuurlijk brengt zo'n situatie wel een aantal issues met zich mee. Het heeft een aantal voordelen, bijvoorbeeld dat een kind zich makkelijk leert aanpassen aan nieuwe situaties, een brede 'word view' heeft, meerdere talen leert spreken en gemakkelijk nieuwe vrienden maakt. Maar er zijn tegelijkertijd ook nadelen: het kind voelt zich nergens echt thuis en vindt het moeilijk om diepe vriendschappen aan te gaan (want voordat je het weet moet je toch weer afscheid nemen). Daarnaast komen er natuurlijk ook een aantal vragen bij: hoe zorg je voor goede relaties tussen het kind en opa's en oma's in Nederland? Voor wat voor soort scholing kies je? Kostschool, internationale school, lokale school, thuisscholing of internetonderwijs?

Gelukkig hoorden we vandaag van iemand die met Third Culture Kids werkt, dat als ze aan hen vroeg of ze liever gewoon in Engeland opgegroeid zouden zijn, ze stuk voor stuk zeiden: nee, ik zou mijn jeugd niet willen ruilen voor een 'normale' jeugd; ik zou deze internationale opvoeding voor geen goud gemist willen hebben. Dat is toch wel weer geruststellend.

Naam

Goed, de baby gaat dus niet Putten heten (zie hieronder), maar wat wordt het dan wel? Ten eerste weten we niet of het een jongetje of meisje wordt, dus we moeten twee namen verzinnen. Gaan we vernoemen naar grootouders? Kiezen we voor een Engelse naam aangezien we waarschijnlijk een redelijk internationale toekomst tegemoet gaan? Wat als we een naam heel mooi vinden, maar hij al jarenlang in de babynamen-top-10 staat? Hoe klinkt de naam bij onze achternaam? Zijn er nare scheldwoorden die op de naam rijmen? Hoe lastig is het voor een kind om altijd zijn naam te moeten spellen omdat het een onbekende naam is of een naam met een afwijkende spelling?

Genoeg vragen dus; we zijn er nog niet uit. Jullie horen wel in september wat het is geworden...

Koerswijziging

Sinds afgelopen zaterdag zijn we weer terug in Engeland. Het was niet makkelijk om Nederland weer te verlaten met zijn zomerse weer. Maar gelukkig was het weer hier net zo goed, dus we hebben genoten van een heerlijke week waarin we veel buiten zijn geweest.

Donderdag ben ik weer bij de verloskundige geweest en die kon me vertellen dat we een 'active and happy' baby hebben. Niet dat ik geloof dat je echt kunt horen dat een baby gelukkig is, het is toch een leuk idee.

Het oorspronkelijke idee voor dit jaar was dat we beiden een certificate zouden halen. Maar door mijn beroerde toestand afgelopen blok zijn er twee vakken die ik niet gehaald heb. Deze achterstand is erg lastig in te lopen in drie maanden tijd, dus ik heb besloten om maar niet meer voor het certificate te gaan, maar gewoon de lessen te volgen en het huiswerk te doen. Uiteindelijk doen we dit jaar omdat we iets willen leren en niet omdat dat papiertje nou zo belangrijk is.

Of de baby al een naam heeft?

Gisteren stuurde Robin een SMSje naar een Thaise vriendin van ons die we gisteravond in Ochten zouden ontmoeten. Hij eindigde zijn bericht met de woorden: "Greetings from Putten, Tanja and Robin." Gisteravond kwam onze Thaise vriendin enthousiast naar ons toe en vroeg: "Hebben jullie de baby al een naam gegeven?!" Ik snapte niet waar ze het over had en zei dat ik haar niet begreep. "Hebben jullie hem of haar Putten genoemd?" vroeg ze vervolgens. Aha, het kwartje viel. Tja, hoe kan iemand uit Thailand nou weten dat kinderen in Nederland over het algemeen niet "Putten" genoemd worden?

Hartje

Vanmorgen zijn we voor het eerst naar de verloskundige in Nederland geweest. We hebben ons aangesloten bij een praktijk in Nijkerk. We moesten weer een hele rits vragen beantwoorden, wat we natuurlijk in Engeland ook al gedaan hadden. Tenslotte heeft de verloskundige de grootte van mijn baarmoeder gevoeld (de baby groeide gelukkig goed) en heeft ze ons het hartje van de baby laten horen. Dat hadden we nog niet eerder gehoord, dus dat was natuurlijk erg bijzonder. Sowieso was ik erg gerustgesteld dat alles goed ging met de baby, want sinds de misselijkheid over is, maar er lichamelijk nog steeds weinig aan me te zien is, was ik een beetje ongerust of alles wel goed zou gaan. Over twee weken gaan we nog een keertje langs.

Putten

We zijn weer 'back to our roots': we wonen weer in het buitengebied van Putten! Oké, het is maar voor 2 weekjes, maar het is wel grappig om weer terug te zijn. Vijf jaar geleden zijn wij begonnen in Putten, we hadden daar een leuk huisje in het buitengebied. We hebben een knus en gezellig bakhuisje bij een grote boerderij.

De tweede term op school was vorige week al afgelopen, maar afgelopen week hebben we de ochtenden gewerkt voor school. Op die manier hebben we een klein beetje geld verdiend. Gistermiddag zijn we teruggevlogen naar het 'vasteland'.

Nieuw Leven

We hebben het een aantal weken geheim moeten houden, maar we zijn blij dat we nu eindelijk bekend kunnen maken dat we in september een baby verwachten! Wij weten het al sinds 15 januari, de dag waarop we een zwangerschapstest hebben gedaan. De afgelopen weken ben ik (Tanja) erg misselijk geweest en heb vele uren overdag in bed doorgebracht. Gelukkig had een Nederlandse medestudente een hele stapel 'Ouders van Nu' voor me, dus ik heb me niet echt verveeld.

Vorige week woensdag zijn Robin en ik naar het ziekenhuis geweest voor een echo. Het was erg bijzonder om te zien dat er daadwerkelijk een klein mensje in je buik zit! Aan de buitenkant zie je namelijk nog helemaal niks. We konden het hartje zien kloppen en de armpjes en beentjes zien bewegen.

Geshockeerd

Ik blijf terugkomen op het vak Social Anthropology dat ik volg. Het is erg interessant. Zo is het onderwerp van deze week vrouwenbesnijdenis, wat nog veelvuldig voorkomt in Afrikaanse landen. We hebben er vrij veel over moeten lezen en de literatuur neemt vaak geen blad voor de mond! Tijdens het lezen zat ik soms met een open mond, soms met wijd open ogen en soms met een blik van afgrijzen op mijn stoel. Het is verschrikkelijk wat jonge meiden in sommige culturen moeten doormaken voordat ze als 'volwassen' gezien worden en een geschikte huwelijkskandidate zijn. Vandaag moesten we presentaties geven over hoe wij zouden reageren wanneer wij in zo'n cultuur zouden werken. Zouden we het afkeuren? Wat voor onderwijs zouden we geven? Zouden we het vervangen door een andere ceremonie? Heel erg interessant. Het maakt al eeuwen onderdeel uit van hun cultuur en zij zien het als iets belangrijks en onvermijdbaars.

2 weekendjes weg

We doen ons best om de website up-to-date te houden, maar de dagen en weken vliegen voorbij. Vooral ook omdat we de afgelopen twee weekenden er even tussenuit zijn geweest. Heerlijk, even wat afwisseling in omgeving en eten.

Het eerste weekend waren we bij tante Grace, die aan de zuidkust woont. We hebben niet veel gedaan, gewoon genoten van de rust.

Afgelopen weekend waren we op een conferentie over Azië, super interessant en inspirerend. Dit weekend was in een conferentiecentrum drie uur naar het noorden rijden van hier. We waren met 7 anderen van onze school. Ook leuk om daar zoveel mensen te spreken die dezelfde interesse hebben als wij. En we hebben zaterdagavond buiten een uur naar de maan staan staren, aangezien er een totale maansverduistering te zien was.

En nu dus weer aan de studie. Nog 1 week te gaan vóór de grote deadline-dag. We moeten nog heel wat verslagen schrijven, maar vanavond eerst een girlie-night!

Pancake Day

De opdracht voor social anthropology (waarover ik schreef op 22 januari) had ik niet helemaal goed uitgevoerd en mijn bevindingen waren niet geschikt voor een werkstuk. Dat betekende dus dat ik een andere cross-culturele ervaring moest opdoen.

Samen met twee andere studenten reisden we af naar het dorpje Olney, 75 minuten rijden met de auto. Olney is de plaats waar de Engelse traditie van pancake racing is begonnen. Vlak voordat de vastentijd begint, moeten alle eieren, meel en suiker opgemaakt worden. Daarom worden er op Shrove Tuesday pannenkoeken gebakken en overal in het land pancake races gehouden.

Ik had een hele grote verwachting van dit spektakel, zeker omdat we naar de plaats gingen waar het allemaal begonnen was. Helaas viel het vies tegen: het was gewoon één race die ruim één minuut duurde. Verder waren er weinig festiviteiten in het dorp, met uitzondering van een kerkdienst, die we dus maar hebben bijgewoond.

Gelukkig had ik wel genoeg geobserveerd om een werkstuk te kunnen schrijven, dus dat is nu wel geslaagd.

Mijn eerste voetbalwedstrijd

Zoals veel mensen weten heeft Robin in zijn jeugd aan een grote variatie van sporten meegedaan (volleybal, korfbal, judo, tafeltennis, en meer), maar geen voetbal. Uiteraard wel mel met vrienden, maar nooit echt...

Het moment is toch aangebroken, een halve week geleden heb ik mijn debut gemaakt voor 't schoolteam. Voor mensen die een beetje verstand van voetbal hebben, mijn positie was centrale verdediger. Het was hier behoorlijk koel, maar desondanks heb ik toch een leuke wedstrijd gehad. (Omdat knikkeren belangrijker is dan de knikkers, zal ik niet uitwijden over onbelangrijke zaken als de rust- en eindstand).

British Red Cross

Afgelopen maandag was er grote vreugde bij Robin en Tanja. Na vier middagen gevuld met praktijk, theorie en veel oefenen heeft Robin zijn EHBO-diploma (heet hier 'Basic First Aid') gehaald. Tanja voelt zich nu veel veiliger bij Robin.

Tot op heden heb ik nog niet veel in echte situaties kunnen oefenen, maar misschien komt dat nog. Ik heb onder andere geleerd: stabiele zijligging, wonden en breuken verbinden, hartmassage, mond op mond beademing, slagaderlijke bloedingen, stikken, shock en nog meer...

Uitzicht

Vanuit onze kamer hadden we uitzicht op een schitterende, grote boom. In de herfst zagen we dagelijks zijn kleur veranderen: van groen, naar rood, naar geel. En toen hij eenmaal kaal was, kon je er altijd wel wat eekhoorntjes in zien rondlopen.

Vorige week zaterdag hoorden we plotseling een hevig gekraak. Zonder dat er zichtbare aanleiding voor was, het was windstil, had de boom besloten om ermee op te houden en was omgevallen. Hoe gek het ook mag klinken, de rest van de dag waren we echt een beetje in de rouw.

Sneeuw

Vanmorgen hadden we een leuke verassing bij het opstaan: het hele terrein was bedekt met een laagje sneeuw. Onvoorstelbaar wat er met mensen gebeurt als ze sneeuw zien: ze gaan helemaal door het lint. Grootse sneeuwgevechten vonden de hele ochtend plaats; de meeste leraren en zelfs de directeur deden mee. Ontbijt was een chaos. Je zou denken dat je in de eetzaal veilig was, maar nee: mensen namen ongegeneerd sneeuwballen mee naar binnen en bekogelden de mensen die rustig aan het ontbijten waren.

Social Anthropology

Ik (Tanja) volg een vak Social Anthropology. Het is goed om te beseffen dat we met een Westerse 'bril' naar deze wereld kijken en om te leren om in de huid van een ander te kruipen. Zo heb ik gelezen dat materialisme, privé-eigendom, vooruitgang, wetenschap, vooruitkijken, meetbaarheid, individualisme en gelijkheid typisch Westerse dingen zijn.

Een opdracht voor dit vak was om een cross culturele ervaring op te doen en daarbij observaties doen. Ik heb ervoor gekozen om het nuttige met het aangename te combineren; daarom zijn Robin en ik gisteren naar Soho in Londen geweest. We hebben bij een Chinees restaurant gegeten waar vrijwel alleen maar Chinezen zaten. Daar hebben we de gasten en het personeel geobserveerd. Welke taal spreken de personeelsleden onder elkaar? Welke taal spreken ze naar hun klanten? En welke taal spreken de klanten onder elkaar? Wat bestellen de klanten? Hoe eten ze? Hoe lang duurt een maaltijd?

Mijn opvallendste observaties waren dat er erg veel Chinees wordt gesproken. Daarnaast viel op dat iedereen, zonder uitzonder, een pot thee bestelt voor bij het eten. Tenslotte viel op hoeveel haast ze hadden bij het eten. Zelfs gezinnetjes en groepen vrienden stonden na 20 minuten weer buiten. En dat terwijl in Nederland het minimum zo'n 90 minuten is, denk ik.

Plannen

Begin januari zijn onze plannen voor komend jaar wat concreter geworden. In juli gaan we naar een 2-weekse cursus in Engeland. Naar verwachting zullen we in november naar Singapore vertrekken, waar we een maand zullen blijven voordat we doorreizen naar het Mekong-gebied. Of we naar Singapore kunnen vertrekken is wel afhankelijk van medische en financiële goedkeuring.

Depressie

Vandaag een college gehad over depressie van een gastdocente: Marjory F. Foyle (85 jaar oud!). Geleerd dat er drie soorten depressies zijn: stemming, persoonlijkheid en ziekte. Het was interessant, maar gelukkig hebben we er zelf geen last van.

Terug in Engeland

Vanmorgen zijn we vanuit Weeze (net over de grens bij Nijmegen) terug gevlogen naar London Stansted. Om half zeven reden we weg uit Houten, om elf uur waren we weer op ons vertrouwde plekje op school. Overmorgen (maandag) beginnen de lessen weer.