Eindelijk is het weekend! Daar waren we wel aan toe zeg.... Nee, eerlijk gezegd zijn op dit moment onze dagen in Thailand allemaal "weekend-dagen". Hoewel het park waarop we verblijven absoluut geen luxe-oord is, worden er wel drie maaltijden per dag verzorgd, wordt de was voor je gedaan en wordt je huisje op verzoek schoongemaakt. Tja, wat blijft er dan nog over? Lezen, rusten, met Juda spelen, zwemmen en ons natuurlijk mentaal voorbereiden op de komst van de baby. Hieronder wat hoogtepunten van de afgelopen week.
Vorig weekend hebben we doorgebracht met vier vrienden die we kennen van onze opleiding in Engeland. Twee waren op doorreis, eentje woont hier en de vierde was speciaal vanuit Bangkok twee dagen overgekomen.
Ook nog een bizar moment meegemaakt toen Juda in het diepe van het zwembad viel terwijl Robin en ik allebei op de kant stonden. Het moment was te kort om echt te schrikken, maar het was in ieder geval een heel vreemd gezicht om je kind kopje onder te zien gaan en naar de bodem van het zwembad te zien zinken. Gelukkig sprong Robin er meteen achteraan en haalde hem weer boven water. Na een minuut was Juda bijgekomen van de schrik en leek hij zijn duikavontuur alweer vergeten te zijn
Tenslotte donderdag een bezoek gebracht aan de gynaecologe. De vermoedens die we in China al hadden bleken inderdaad te kloppen: het vruchtwater is erg weinig, namelijk 5 cm, wat het absolute minimum is. Hierdoor heeft de baby een groei-achterstand en zal waarschijnlijk dus een klein baby'tje zijn wanneer het ter wereld komt. Maar we wachten rustig af. De dokter zei dat zolang ik de baby nog goed voelde bewegen, er geen actie ondernomen zou worden. Aanstaande donderdag weer terug naar de kliniek voor een controle. We zouden het fijn vinden als jullie in deze spannende periode aan ons willen denken.
zondag 22 maart 2009
vrijdag 13 maart 2009
Robin de inpakheld
Afgelopen maandagmiddag zijn we aangekomen in Chiang Mai, waar we de komende drie maanden zullen doorbrengen.
Aan ons vertrek gingen nog een paar spannende dagen vooraf. Vrijdagavond had ik wat bloedverlies, iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Tja, en nu? Eerst maar even op Google gezocht. Hoewel het niets ernstigs hoefde te betekenen adviseerden alle websites om in ieder geval maar even contact op te nemen met je verloskundige. Intussen was het 23.30 uur, Robin lag al te slapen en ik wist niet wat ik moest doen. Diezelfde ochtend had ik toevallig van een vriendin het telefoonnummer van een Amerikaanse verloskundige in de stad gekregen; just in case… Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en deze voor mij volledig onbekende vrouw opgebeld en haar de zaak voorgelegd. Gelukkig was ze heel begripvol en behulpzaam en na wat doorgevraagd te hebben luidde haar advies: volledige bedrust totdat we naar Thailand zouden vetrekken. De moed zakte me al helemaal in de schoenen, want er was nog geen koffer ingepakt en het huis moest nog klaargemaakt worden voor de twee Nederlandse vriendinnen die drie maanden lang in ons huis zouden komen wonen.
Ik kon natuurlijk niet anders dan haar advies opvolgen, dus ik heb tot zondagmiddag op bed gelegen, terwijl Robin druk in de weer was in het huis. En zowaar, de koffers waren ruim op tijd ingepakt en alles wat we graag op wilden ruimen hebben we opgeruimd. Een vriendin bood aan om op zaterdagavond voor ons te koken, dus die zorg werd ons ook uit handen genomen.
Zondag rond lunchtijd vertrokken we naar het vliegveld en nog voor etenstijd waren we in Bangkok, waar we moesten overnachten omdat ik de kritieke grens van 34 weken zwangerschap was gepasseerd. De volgende middag doorgevlogen naar Chiang Mai, waar we intrek hebben genomen in ons nieuwe onderkomen: een houten huis op palen, bestaande uit twee slaapkamers. We werden warm welkom geheten door drie andere gezinnen uit Lente Stad, die hier allemaal zijn i.v.m. de geboorte van hun tweede kindje.
Aan ons vertrek gingen nog een paar spannende dagen vooraf. Vrijdagavond had ik wat bloedverlies, iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Tja, en nu? Eerst maar even op Google gezocht. Hoewel het niets ernstigs hoefde te betekenen adviseerden alle websites om in ieder geval maar even contact op te nemen met je verloskundige. Intussen was het 23.30 uur, Robin lag al te slapen en ik wist niet wat ik moest doen. Diezelfde ochtend had ik toevallig van een vriendin het telefoonnummer van een Amerikaanse verloskundige in de stad gekregen; just in case… Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en deze voor mij volledig onbekende vrouw opgebeld en haar de zaak voorgelegd. Gelukkig was ze heel begripvol en behulpzaam en na wat doorgevraagd te hebben luidde haar advies: volledige bedrust totdat we naar Thailand zouden vetrekken. De moed zakte me al helemaal in de schoenen, want er was nog geen koffer ingepakt en het huis moest nog klaargemaakt worden voor de twee Nederlandse vriendinnen die drie maanden lang in ons huis zouden komen wonen.
Ik kon natuurlijk niet anders dan haar advies opvolgen, dus ik heb tot zondagmiddag op bed gelegen, terwijl Robin druk in de weer was in het huis. En zowaar, de koffers waren ruim op tijd ingepakt en alles wat we graag op wilden ruimen hebben we opgeruimd. Een vriendin bood aan om op zaterdagavond voor ons te koken, dus die zorg werd ons ook uit handen genomen.
Zondag rond lunchtijd vertrokken we naar het vliegveld en nog voor etenstijd waren we in Bangkok, waar we moesten overnachten omdat ik de kritieke grens van 34 weken zwangerschap was gepasseerd. De volgende middag doorgevlogen naar Chiang Mai, waar we intrek hebben genomen in ons nieuwe onderkomen: een houten huis op palen, bestaande uit twee slaapkamers. We werden warm welkom geheten door drie andere gezinnen uit Lente Stad, die hier allemaal zijn i.v.m. de geboorte van hun tweede kindje.
zaterdag 7 maart 2009
Babyshower
Deel uitmakende van een internationale gemeenschap kon ik er natuurlijk niet onderuit: er moest en zou een babyshower voor mij georganiseerd worden. Afgelopen woensdag was het zo ver: met 14 andere vrouwen/meiden brachten we de hele avond door met het doen van spelletjes, het praten over zwangerschap en geboorte, het eten van allerlei lekkere cakes, koekjes en ijs en natuurlijk het uitpakken van heel veel cadeautjes. Zoals ik al verwacht had was het echt typisch Amerikaans, maar ondanks dat hebben we veel met elkaar gelachen en heb ik er echt van genoten.
Overmorgen vertrekken we al naar Thailand, dus morgen hebben we nog even een drukke dag voor de boeg met het inpakken van de koffers en het klaarmaken van ons huis voor twee vriendinnen die drie maanden in ons huis gaan wonen. Gelukkig zijn de visa geregeld en hebben we een brief van het ziekenhuis die ervoor moet zorgen dat ze me het vliegtuig inlaten.
Overmorgen vertrekken we al naar Thailand, dus morgen hebben we nog even een drukke dag voor de boeg met het inpakken van de koffers en het klaarmaken van ons huis voor twee vriendinnen die drie maanden in ons huis gaan wonen. Gelukkig zijn de visa geregeld en hebben we een brief van het ziekenhuis die ervoor moet zorgen dat ze me het vliegtuig inlaten.
Abonneren op:
Posts (Atom)