Robin de inpakheld

Afgelopen maandagmiddag zijn we aangekomen in Chiang Mai, waar we de komende drie maanden zullen doorbrengen.

Aan ons vertrek gingen nog een paar spannende dagen vooraf. Vrijdagavond had ik wat bloedverlies, iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Tja, en nu? Eerst maar even op Google gezocht. Hoewel het niets ernstigs hoefde te betekenen adviseerden alle websites om in ieder geval maar even contact op te nemen met je verloskundige. Intussen was het 23.30 uur, Robin lag al te slapen en ik wist niet wat ik moest doen. Diezelfde ochtend had ik toevallig van een vriendin het telefoonnummer van een Amerikaanse verloskundige in de stad gekregen; just in case… Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en deze voor mij volledig onbekende vrouw opgebeld en haar de zaak voorgelegd. Gelukkig was ze heel begripvol en behulpzaam en na wat doorgevraagd te hebben luidde haar advies: volledige bedrust totdat we naar Thailand zouden vetrekken. De moed zakte me al helemaal in de schoenen, want er was nog geen koffer ingepakt en het huis moest nog klaargemaakt worden voor de twee Nederlandse vriendinnen die drie maanden lang in ons huis zouden komen wonen.

Ik kon natuurlijk niet anders dan haar advies opvolgen, dus ik heb tot zondagmiddag op bed gelegen, terwijl Robin druk in de weer was in het huis. En zowaar, de koffers waren ruim op tijd ingepakt en alles wat we graag op wilden ruimen hebben we opgeruimd. Een vriendin bood aan om op zaterdagavond voor ons te koken, dus die zorg werd ons ook uit handen genomen.

Zondag rond lunchtijd vertrokken we naar het vliegveld en nog voor etenstijd waren we in Bangkok, waar we moesten overnachten omdat ik de kritieke grens van 34 weken zwangerschap was gepasseerd. De volgende middag doorgevlogen naar Chiang Mai, waar we intrek hebben genomen in ons nieuwe onderkomen: een houten huis op palen, bestaande uit twee slaapkamers. We werden warm welkom geheten door drie andere gezinnen uit Lente Stad, die hier allemaal zijn i.v.m. de geboorte van hun tweede kindje.