Op donderdag is Robin geslaagd voor zijn rijbewijs: hij had 93 van de 100 vragen goed. Dus waarschijnlijk gaan we ons deze week maar eens in het verkeer wagen.
Diezelfde middag arriveerden mijn ouders in Lente Stad. Helaas stonden wij op weg naar het vliegveld vast in het verkeer, dus zij wachten óns op op het vliegveld in plaats van wij hén. Maar het weerzien was er natuurlijk niet minder om. Juda kende opa en oma wel van de Skype en van foto's en hij kon op de weg terug naar huis zijn ogen niet van hen af houden. En in de dagen erna werden we (maar vooral Juda) overladen met allerlei cadeaus en lekkers. Je kon je afvragen wie er nu eigenlijk jarig was.....
...dat was dus Robin: op vrijdag vierden we zijn 32e verjaardag. 's Middags en 's avonds hadden we een hele groep vrienden op visite met wie we samen Robins geboortedag herdachten.
Verder zijn we zaterdag de stad in geweest en werd Zoë op zondag opgedragen in de Internationale Gemeente. Vandaag zijn mijn ouders met z'n tweeën op pad gegaan en Robin is bezig om ons studentenvisum met één jaar te verlengen.
maandag 27 juli 2009
maandag 20 juli 2009
Van alles wat
Deze week van alles wat.
Nieuwe leraar
Via de universiteit hebben we een nieuwe leraar gekregen, omdat de vorige ermee ophield. Het is een hele gemotiveerde knul, maar hij heeft één groot nadeel: hij spreekt heel sterk dialect. Waarschijnlijk hebben ze op de universiteit niet eerst een sollicitatiegesprek met hem gehad, want ik kan me niet voorstellen dat ze hem anders hadden aangenomen. Ten eerste zijn de lessen een stuk uitdagender op deze manier, omdat we heel erg goed ons best moeten doen om wijs te worden uit zijn stroom van woorden (ja, hij praat ook nog eens heel snel). Ten tweede verbetert hij onze standaard-taal en hamert erop dat we de woorden uitspreken zoals in zijn dialect. Lastig hoor..... We kijken het nog een weekje aan en dan vragen we misschien aan de universiteit of ze ons een andere leraar kunnen geven.
Rijbewijs
We zijn de schok van het chaotische verkeer hier te boven en daarom hebben we besloten dat het toch wel handig zou zijn als Robin zijn rijbewijs haalt. Omdat hij al een Nederlands rijbewijs heeft, hoeft hij alleen zijn theorie-examen te doen. Afgelopen week is hij begonnen met het bestuderen van 1300 vragen en bijbehorende antwoorden, want de verkeersregels zijn hier niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Helaas strookt de theorie vaak helemáál niet met de werkelijkheid; zo staat er dat je als automobilist moet stoppen wanneer een voetganger oversteekt bij een zebrapad. Nou, ik moet de eerste local nog ontmoeten die acht slaat op die witte strepen op de weg. Woensdag gaat hij een poging wagen en hopelijk kunnen we dan volgende week een auto huren wanneer mijn ouders op bezoek zijn.
Bezoek
Mijn ouders komen dus op bezoek. Aanstaande woensdag vliegen ze via Hong Kong naar Lente Stad, waar wij ze op donderdag hopen te verwelkomen. Ze blijven hier twee weken. Ik vind het vooral leuk voor Juda dat hij eindelijk zijn opa en oma kan leren kennen, aangezien hij vijf maanden oud was toen we uit Nederland vertrokken en hij zich daarvan ongetwijfeld niks meer zal herinneren. Maar natuurlijk is het ook leuk voor hen en voor onszelf!
Nieuwe leraar
Via de universiteit hebben we een nieuwe leraar gekregen, omdat de vorige ermee ophield. Het is een hele gemotiveerde knul, maar hij heeft één groot nadeel: hij spreekt heel sterk dialect. Waarschijnlijk hebben ze op de universiteit niet eerst een sollicitatiegesprek met hem gehad, want ik kan me niet voorstellen dat ze hem anders hadden aangenomen. Ten eerste zijn de lessen een stuk uitdagender op deze manier, omdat we heel erg goed ons best moeten doen om wijs te worden uit zijn stroom van woorden (ja, hij praat ook nog eens heel snel). Ten tweede verbetert hij onze standaard-taal en hamert erop dat we de woorden uitspreken zoals in zijn dialect. Lastig hoor..... We kijken het nog een weekje aan en dan vragen we misschien aan de universiteit of ze ons een andere leraar kunnen geven.
Rijbewijs
We zijn de schok van het chaotische verkeer hier te boven en daarom hebben we besloten dat het toch wel handig zou zijn als Robin zijn rijbewijs haalt. Omdat hij al een Nederlands rijbewijs heeft, hoeft hij alleen zijn theorie-examen te doen. Afgelopen week is hij begonnen met het bestuderen van 1300 vragen en bijbehorende antwoorden, want de verkeersregels zijn hier niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Helaas strookt de theorie vaak helemáál niet met de werkelijkheid; zo staat er dat je als automobilist moet stoppen wanneer een voetganger oversteekt bij een zebrapad. Nou, ik moet de eerste local nog ontmoeten die acht slaat op die witte strepen op de weg. Woensdag gaat hij een poging wagen en hopelijk kunnen we dan volgende week een auto huren wanneer mijn ouders op bezoek zijn.
Bezoek
Mijn ouders komen dus op bezoek. Aanstaande woensdag vliegen ze via Hong Kong naar Lente Stad, waar wij ze op donderdag hopen te verwelkomen. Ze blijven hier twee weken. Ik vind het vooral leuk voor Juda dat hij eindelijk zijn opa en oma kan leren kennen, aangezien hij vijf maanden oud was toen we uit Nederland vertrokken en hij zich daarvan ongetwijfeld niks meer zal herinneren. Maar natuurlijk is het ook leuk voor hen en voor onszelf!
maandag 13 juli 2009
Een dag in het leven van....
Hoe zien onze dagen eruit?
Voor mij begint de dag al vroeg: meestal rond 3.00 uur 's nachts voor een nachtvoeding van Zoë. Gelukkig valt ze daarna weer snel in slaap en kan ik ook nog even een paar uurtjes slaap pakken voordat Juda om stipt 7.00 uur vanuit zijn kamer roept "Mama! Mama!" (waarom moet hij altijd mij hebben?). Het eerste half uur doen we het rustig aan: ik voed Zoë, Juda rommelt wat met zijn 'blotjes' (=Duplo) en Robin ligt op de bank nog even goed wakker te worden (na 7 jaar huwelijk is hij nog steeds geen ochtendmens). Dit moment van rust en vrede duurt totdat ik het wel welletjes vind en kortdaat zeg: "Oké, aktie!" Dan komt alles in beweging en moeten we zelfs doorwerken om om 9.00 uur gedoucht, aangekleed en met het ontbijt achter de kiezen onze lerares en de oppas binnen te kunnen laten.
's Ochtends hebben Robin en ik dus les, terwijl de oppas met Juda speelt. Zoë slaapt een deel van de ochtend of ligt in de box. Ondertussen verspreidt zich door het huis de geur van versgebakken brood, dat we iedere ochtend bakken. Rond 12.30 lunchen we en daarna slaapt Juda tot ongeveer 15.00 uur. Als Zoë dan ook slaapt hebben we wat tijd voor onszelf, als ze wakker is kunnen we onze volledige aandacht even aan haar geven.
Elke dag om 15.30 uur maak ik mijn gang naar de markt. Ik doe heel bewust maar voor één dag boodschappen, zodat ik iedere middag 'gedwongen' word om even mijn neus in de buurt te laten zien. De mensen op de markt kennen ons intussen wel en ze vinden het altijd leuk om even wat aandacht aan Juda of Zoë te geven. En natuurlijk zijn ze ook blij met ons, omdat ze aan ons nét een dubbeltje meer kunnen verdienen.
Vervolgens is het mijn streven om om 16.30 uur te beginnen met koken en om om 17.30 uur aan tafel te zitten. Op die manier hoeven we ons na het eten niet al te veel te haasten tijdens Juda's avondritueel: in bad, pyjama aan, tanden poetsen, boekje lezen, bidden, liedje zingen en naar bed. Zoë ligt meestal rond 20.00 uur in bed. Na 's avonds nog wat tijd voor onszelf gehad te hebben, zoeken wij rond 22.30 uur ook ons bed op.
Nieuws in het kort
Vorige week donderdag werd onze provincie getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,0 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op 200 km afstand van Lente Stad. Er vielen ruim 300 gewonden, zo'n 18.000 huizen werden verwoest en 250.000 mensen werden geëvacueerd (klik hier voor foto's). Het lijkt erop dat al onze vrienden hier in de stad de beving gevoeld hebben, behalve wij.
Afgelopen vrijdag 10 juli vierden we ons 7-jarig huwelijksjubileum. Robin kwam met een mooie bos rode rozen thuis en ik kocht bij de bakker een heerlijke taart in de vorm van een hart. Anderen moedigden ons aan om romantisch samen uit eten te gaan, maar Zoë's gedrag is nog zodanig onvoorspelbaar, dat we haar nog niet bij iemand achter durven te laten.
Zaterdagavond keken we de film Marley & Me. Echt een mooie film, die de realiteit van een groeiend gezin op een mooie manier neerzet. Vooral ouders van jonge kinderen en hondenliefhebbers zullen veel momenten van herkenning hebben. Ik citeer de hoofdrolspeelster, vlak na de bevalling van haar tweede kind: "I am not depressed, I am just exhausted!"
Voor mij begint de dag al vroeg: meestal rond 3.00 uur 's nachts voor een nachtvoeding van Zoë. Gelukkig valt ze daarna weer snel in slaap en kan ik ook nog even een paar uurtjes slaap pakken voordat Juda om stipt 7.00 uur vanuit zijn kamer roept "Mama! Mama!" (waarom moet hij altijd mij hebben?). Het eerste half uur doen we het rustig aan: ik voed Zoë, Juda rommelt wat met zijn 'blotjes' (=Duplo) en Robin ligt op de bank nog even goed wakker te worden (na 7 jaar huwelijk is hij nog steeds geen ochtendmens). Dit moment van rust en vrede duurt totdat ik het wel welletjes vind en kortdaat zeg: "Oké, aktie!" Dan komt alles in beweging en moeten we zelfs doorwerken om om 9.00 uur gedoucht, aangekleed en met het ontbijt achter de kiezen onze lerares en de oppas binnen te kunnen laten.
's Ochtends hebben Robin en ik dus les, terwijl de oppas met Juda speelt. Zoë slaapt een deel van de ochtend of ligt in de box. Ondertussen verspreidt zich door het huis de geur van versgebakken brood, dat we iedere ochtend bakken. Rond 12.30 lunchen we en daarna slaapt Juda tot ongeveer 15.00 uur. Als Zoë dan ook slaapt hebben we wat tijd voor onszelf, als ze wakker is kunnen we onze volledige aandacht even aan haar geven.
Elke dag om 15.30 uur maak ik mijn gang naar de markt. Ik doe heel bewust maar voor één dag boodschappen, zodat ik iedere middag 'gedwongen' word om even mijn neus in de buurt te laten zien. De mensen op de markt kennen ons intussen wel en ze vinden het altijd leuk om even wat aandacht aan Juda of Zoë te geven. En natuurlijk zijn ze ook blij met ons, omdat ze aan ons nét een dubbeltje meer kunnen verdienen.
Vervolgens is het mijn streven om om 16.30 uur te beginnen met koken en om om 17.30 uur aan tafel te zitten. Op die manier hoeven we ons na het eten niet al te veel te haasten tijdens Juda's avondritueel: in bad, pyjama aan, tanden poetsen, boekje lezen, bidden, liedje zingen en naar bed. Zoë ligt meestal rond 20.00 uur in bed. Na 's avonds nog wat tijd voor onszelf gehad te hebben, zoeken wij rond 22.30 uur ook ons bed op.
Nieuws in het kort
Vorige week donderdag werd onze provincie getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,0 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op 200 km afstand van Lente Stad. Er vielen ruim 300 gewonden, zo'n 18.000 huizen werden verwoest en 250.000 mensen werden geëvacueerd (klik hier voor foto's). Het lijkt erop dat al onze vrienden hier in de stad de beving gevoeld hebben, behalve wij.
Afgelopen vrijdag 10 juli vierden we ons 7-jarig huwelijksjubileum. Robin kwam met een mooie bos rode rozen thuis en ik kocht bij de bakker een heerlijke taart in de vorm van een hart. Anderen moedigden ons aan om romantisch samen uit eten te gaan, maar Zoë's gedrag is nog zodanig onvoorspelbaar, dat we haar nog niet bij iemand achter durven te laten.
Zaterdagavond keken we de film Marley & Me. Echt een mooie film, die de realiteit van een groeiend gezin op een mooie manier neerzet. Vooral ouders van jonge kinderen en hondenliefhebbers zullen veel momenten van herkenning hebben. Ik citeer de hoofdrolspeelster, vlak na de bevalling van haar tweede kind: "I am not depressed, I am just exhausted!"
maandag 6 juli 2009
Op het potje
Dat we in het Westen pas beginnen met zindelijkheidstraining wanneer kinderen 2 jaar zijn, kunnen ze hier in Lente Stad niet begrijpen. Hier worden baby's al vanaf de geboorte getraind om controle te krijgen over desbetreffende spieren.
Maar eerst terug naar de westerse situatie. Voor Juda had ik twee boekjes gekocht om hem alvast kennis te laten maken met het "leven na de luier": Op het potje (een klassieker van al 30 jaar oud) en Bobbie op het potje. De eerste mag dan een klassieker zijn, Juda's voorkeur gaat toch uit naar Bobbie. Omdat Bobbie een rood potje heeft, kocht ik afgelopen donderdag voor Juda ook een rood potje, zodat hij zich kan identificeren met Bobbie. We zetten hem nu elke dag een half uur op het potje, soms terwijl hij een DVD'tje kijkt, soms terwijl hij rustig met de Duplo speelt. Gelukkig vindt hij het allemaal best. Meestal vissen we achter het net en blijft het potje droog, maar we hebben zowaar al twee keer een goede vangst gehad. Het begin is er....
Dan nu de oosterse situatie. Ik liep me al een jaar lang te verbazen over het feit dat baby's hier geen luiers dragen, totdat ik op internet aanliep tegen het boek Infant Potty Training, wat de oosterse manier van zindelijkheidstraining voor een westerse levensstijl beschrijft. Het principe is eigenlijk heel simpel: iedere keer dat je baby plast of poept geef je een bepaald signaal, meestal is dit "sssssssssssssss". Al vrij snel associeert de baby het signaal met plassen of poepen en zal alleen plassen of poepen zodra hij het signaal hoort. In theorie klinkt het mooi, maar dat het ook echt werkt, daar getuigen de miljoenen kinderen in dit land van. Zodra ik moed heb verzameld, ga ik het ook eens proberen met Zoë. Als het experiment lukt, dan scheelt dat in ieder geval een hoop geld en een hoop afval. En we hebben iedere ochtend een lokale oppas in huis die een handje kan helpen.
Maar eerst terug naar de westerse situatie. Voor Juda had ik twee boekjes gekocht om hem alvast kennis te laten maken met het "leven na de luier": Op het potje (een klassieker van al 30 jaar oud) en Bobbie op het potje. De eerste mag dan een klassieker zijn, Juda's voorkeur gaat toch uit naar Bobbie. Omdat Bobbie een rood potje heeft, kocht ik afgelopen donderdag voor Juda ook een rood potje, zodat hij zich kan identificeren met Bobbie. We zetten hem nu elke dag een half uur op het potje, soms terwijl hij een DVD'tje kijkt, soms terwijl hij rustig met de Duplo speelt. Gelukkig vindt hij het allemaal best. Meestal vissen we achter het net en blijft het potje droog, maar we hebben zowaar al twee keer een goede vangst gehad. Het begin is er....
Dan nu de oosterse situatie. Ik liep me al een jaar lang te verbazen over het feit dat baby's hier geen luiers dragen, totdat ik op internet aanliep tegen het boek Infant Potty Training, wat de oosterse manier van zindelijkheidstraining voor een westerse levensstijl beschrijft. Het principe is eigenlijk heel simpel: iedere keer dat je baby plast of poept geef je een bepaald signaal, meestal is dit "sssssssssssssss". Al vrij snel associeert de baby het signaal met plassen of poepen en zal alleen plassen of poepen zodra hij het signaal hoort. In theorie klinkt het mooi, maar dat het ook echt werkt, daar getuigen de miljoenen kinderen in dit land van. Zodra ik moed heb verzameld, ga ik het ook eens proberen met Zoë. Als het experiment lukt, dan scheelt dat in ieder geval een hoop geld en een hoop afval. En we hebben iedere ochtend een lokale oppas in huis die een handje kan helpen.
Abonneren op:
Posts (Atom)