Presentatie

Door een Duitse vriendin was ik gevraagd om afgelopen vrijdag een presentatie over Nederland te komen geven in de klas van haar kinderen. Nu is het geven van presentaties geen hobby van mij en bovendien kwam het ook eigenlijk niet zo goed uit, omdat Robin een 3-daagse cursus volgde van 9 uur 's ochtends tot 9 uur 's avonds. Maar goed, omdat ik niet zo goed 'nee' kan zeggen, heb ik de uitnodiging toch geaccepteerd en ben aan de slag gegaan.

Ik beleefde veel lol aan het voorbereiden van de presentatie, want hoe vaak speur je nu het internet af naar informatie over je eigen land? Spreekbeurten mochten vroeger overal over gaan, maar ik heb er nog nooit één gehoord over Nederland. En dus ontdekte ik de ware toedracht van het verlies van Nieuw Amsterdam (het huidige New York), kwam ik erachter dat de koningin deze week alweer 30 jaar op de troon zit en dat ze nummer 818 is in de lijn van opvolging van de Engelse troon, las ik over het jongetje dat ons vaderland redde door zijn vinger in de dijk te steken en verbaasde me over het feit dat Ikea tegenwoordig een Nederlands bedrijf is.

Het geven van de presentatie was, in tegenstelling tot wat ik verwacht had, ook erg leuk. Een stuk of tien kinderen tussen 8 en 10 jaar, voornamelijk Amerikanen, hingen aan mijn lippen en vuurden na elke halve zin die ik zei allerlei vragen op me af. Ik genoot met volle teugen van hun enthousiasme, nieuwsgierigheid en interesse.
Hier volgen een aantal van de vragen die ze stelden:

• "Is ze knap?" (toen ik een foto van koningin Beatrix liet zien). Ik antwoordde: "uhm..... ze is 72 jaar" (en liet daarmee de vraag onbeantwoord)
• "Waarom zijn er geen bergen in Nederland?"
• "Is de gouden koets gemaakt van echt goud?"
• "Als de koningin, prins Willem-Alexander, prinses Maxima, prinses Amalia en prinses Alexia dood gaan, wordt Ariane dan koningin?"
• "Spreek jij Nederlands?"
• "Waarom heb je geen foto van de watersnoodramp?" (nadat ik ze verteld had over de watersnoodramp van 1953). Waarop een ander kind reageerde: "Natuurlijk niet, dat was veel te gevaarlijk. Dan had ze zelf ook dood kunnen gaan!" (Waarop ik dacht: huh? Hoe oud zie ik eruit?!)
• "Wonen er eigenlijk mensen in die huizen?" (toen ik een foto liet zien van een rijtje Amsterdamse grachtenpanden) (nee duh, onze hoofdstad is één groot openluchtmuseum, nou goed?)
• "Waarom zijn ze overgegaan op de Euro?"
• "Wanneer gaven ze het dan aan de Amerikanen?" (toen ik vertelde dat New York in de 17e eeuw in handen van de Nederlanders was). Mijn Duitse vriendin kwam niet meer bij van het lachen. Beseften die Amerikaanse kinderen dan echt niet dat er niet zoiets bestaat als een Amerikaans ras, maar dat de voorouders van vrijwel alle Amerikanen Europeanen zijn? Er waren in die tijd dus nog helemaal geen Amerikanen.

Pas achteraf besefte ik me hoe bijzonder het voor al die kinderen moet zijn geweest om te horen over een échte koningin, die rijdt in een gouden koets, zit op een troon en woont in een paleis. Dat kennen ze natuurlijk alleen uit de sprookjes van Disney.

Al met al een geslaagde middag, waarna ik denk dat lesgeven op de basisschool toch eigenlijk niet zo verschrikkelijk kan zijn als ik dacht.

Klik hier voor een aantal foto's die we de afgelopen maand maakten.

Weer in Vrede Stad

Dit keer een groet uit onze toekomstige woonplek Vrede Stad. Afgelopen donderdag zijn we hier naartoe gereden. De kinderen waren superlief in de auto en de reisduur viel ons alles mee (10 uur). Om 8 uur 's ochtends reden we weg uit Lente Stad en om 6 uur 's avonds kwamen we aan in Vrede Stad.

Toen we vorige keer (in november) in Vrede Stad arriveerden, keken we met heel andere ogen naar deze stad: we zouden slechts een bezoekje brengen aan vrienden. Dit keer reden we onze toekomstige woonplek binnen en dan kijk je toch heel anders naar de dingen om je heen.
Naast het ontmoeten van een aantal mensen, stond ook het oriënteren op woonruimte op het programma. De opties waren helaas erg beperkt, aangezien we niet opnieuw in een 3-kamerappartement terecht willen komen. Sterker nog, er is slechts één goede optie, namelijk een soort rijtjeswoning. We hebben nog niet toegezegd, maar waarschijnlijk gaat dat hem worden. Het enige nadeel van dat huis is dat het geen tuin heeft, wat ons juist zo leuk had geleken voor de kinderen. Maar goed, de huizen met tuinen die we hebben gezien waren gewoon onbetaalbaar (voor ons).

Uiteraard was het opnieuw vermoeiend voor de kinderen om hele dagen rondgesjouwd te worden, niet in hun eigen bedjes te slapen, niet hun eigen speelgoed te hebben en elke avond om 9 uur naar bed te gaan (omdat we gewoon niet eerder thuis waren). Ik zie er dan ook naar uit om morgen weer terug te rijden naar Lente Stad, zodat de kinderen een beetje bij kunnen komen van deze uitputtingsslag.

Tomb Sweeping Day

Vorige week maandagochtend Skypte ik met mijn broer en schoonzus in Australië. Mijn broer vroeg: "Hebben jullie vandaag soms ook een nationale feestdag?" "Ja" zei ik, aangezien dat het die dag Tomb Sweeping Festival was. Maar ik kon zo snel even niet verzinnen waarom de Australiërs ook vrij zouden krijgen vanwege Tomb Sweeping Festival.

Tijdens het jaarlijkse Tomb Sweeping Festival trekt iedereen de stad uit de heuvels in om de graven van voorouders te bezoeken. De graven worden schoongemaakt, het gras wordt bijgeknipt en er worden (nep)geld, eten en wierook achtergelaten. Ook dient men te buigen voor het graf, om op die manier respect te tonen voor de overledene. Die dag drong ook een verschrikkelijke brandlucht ons appartement binnen. Toch altijd een beetje schrikken als je op de tiende verdieping woont en je vermoedt dat er brand is op een lagere verdieping. Gelukkig was het slechts papier dat verbrand werd buiten de deur van een appartement op de negende verdieping. Blijkbaar ook iets wat bij dit festival hoort.

Terug naar het gesprek met mijn broer. Ik vroeg hem waarom zij een vrije dag hadden. "Pasen natuurlijk," antwoordde hij. Oja, dacht ik bij mezelf, dat is waar ook. Hoewel we op zondagochtend wel bij Pasen hadden stilgestaan, was het verder een beetje aan ons voorbij gegaan. Geen eitjes, geen paashaas, geen paasstol, geen paastak, geen familiebezoek, niet gourmetten. Tja, dan moet je het 'slechts' doen met de echte betekenis van Pasen, zonder al die hulpmiddeltjes die je in een feestelijke Paasstemming brengen. Of zijn de eitjes en de paashaas misschien eigenlijk helemaal geen hulpmiddeltjes en leiden ze alleen maar af van de werkelijke betekenis van Pasen? Want laten we eerlijk zijn, hoeveel mensen in Nederland zouden nog Pasen vieren als het alleen zou gaan om dat lege graf en de opgestane Heer?

Ik werd vorige week maandag stilgezet bij het contrast tussen het Tomb Sweeping Festival en het Paasfeest, die op één dag vielen. Hier gaat men naar de graven om de overledenen te vereren, wij gedenken met Pasen het graf dat leeg was en vereren de levende Heer. Wat een tegenstelling!

En verder...

• heb ik nog wat foto's van de maart op de website geplaatst. Klik hier om de foto's te bekijken.
• is Juda alweer drie keer naar school geweest. In tegenstelling tot al mijn verwachtingen vindt hij het fantastisch. Hij weigert alleen om met de juf naar de WC te gaan om te gaan plassen. Dus vanmorgen toch maar een luier omgedaan.
• is hier de zomer aangebroken. Slippertjes aan, zonnebril op, 's avonds nog in een T-shirtje over straat; heerlijk!
• Hopen we van donderdag t/m dinsdag een bezoek te brengen aan onze nieuwe woonplaats Vrede Stad. Dit keer gaan we met de auto: 12 uur rijden. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.
• Kruipt Zoë sinds twee weken. In staan en lopen heeft ze nog helemaal geen interesse.
• Ben ik gestopt met borstvoeding toen Zoë 1 jaar werd.

Pillen

We wonen in een pillen-etend land.
Als één van onze kinderen een kuchje heeft, krijgen we van alle kanten altijd de vraag: "Heb je hem/haar al medicijnen gegeven?", gevolgd door: "Ben je al met hem/haar naar de dokter geweest?" Op beide vragen antwoorden we steevast "nee" en leggen uit dat het met wat extra vitaminen en rust meestal vanzelf wel overgaat.
Toen één van onze leraressen laatst verkouden was, kwam er tijdens de les een bont gekleurde verzameling aan pillen tevoorschijn, waarvan ze er per dag 10 moest eten.

Tijdens de Community Health training die ik een paar weken geleden volgde, kwam ook aan de orde hoe je met deze liefde voor pillen om kon gaan.

Ze vertelden over een zieke, oude man die op het platteland woonde en door zijn kinderen naar de stad werd gebracht om daar in het beste ziekenhuis van de provincie een aantal onderzoeken te ondergaan. Na een dag of vijf zei hij boos en verontwaardigd: "Ik ga naar huis! Ik ben hier nu al vijf dagen en ik heb nog geen pil gegeten! Hoe kunnen deze doktoren iets voor me betekenen als ze me niet eens medicijnen geven?"

Ook hadden ze (de artsen die de training gaven) ervaren dat als ze in de dorpen gezondheids-clinics deden, dat sommige mensen alleen voor de gratis pillen kwamen. Zo was er een vrouw verontwaardigd naar de arts toegekomen en had gezegd: "Ik heb 5 kilometer gelopen en ik krijg maar 3 pillen. Deze vrouw hier naast mij woont hier 5 minuten vandaan en krijgt 10 pillen. Dat is niet eerlijk!" Of een andere vrouw die binnenkwam en zei: "Geef me pillen, want mijn kind is ziek." De arts kon deze vrouw er niet van overtuigen dat hij eerst het kind moest zien, zodat hij wist wat voor medicijn hij moest voorschrijven. Deze vrouw is boos weggegaan en niet teruggekomen.

Eén van de manieren om dit probleem (deels) te ondervangen is door een hele berg vitaminepillen mee te nemen als je in een dorp een clinic houdt. Van elke vitamine een aparte pil. Op die manier kun je iedereen een flinke dosis pillen meegeven, zonder dat het schadelijk is voor de gezondheid.

Zomaar één van die dingen die een glimlach op mijn gezicht toveren als ik ze hoor.

Klik hier voor een aantal foto's van Zoë's eerste verjaardag.