Na 8 nachten vakantie met z’n viertjes, was het afgelopen woensdag tijd om ons aan te sluiten bij het bruiloftsgezelschap. Dus we verhuisden naar een paar resorts verderop, waar de overige gasten al op maandag waren aangekomen. Het was een gemêleerd gezelschap: jong en oud, Nederlanders en Amerikanen, familie en vrienden. De dagen voorafgaand aan de bruiloft waren vooral bedoeld om te ontspannen, elkaar te leren kennen en leuke dingen te doen. Robin ging bijvoorbeeld mee op een jungle-trek, terwijl ik met de kinderen en een aantal anderen naar het strand ging. Helaas zagen we niet veel zon in die dagen en regende en stormde het af en toe verschrikkelijk, waardoor iedereen natuurlijk een beetje ging vrezen voor de dag van de bruiloft (zaterdag).
Op vrijdag organiseerden de dames van het gezelschap een uitje voor Mirjam (mijn vriendin die ging trouwen) en de mannen huurden scooters en hadden een goede tijd in de pub samen met Walt, de aanstaande bruidegom.
In de nacht van vrijdag op zaterdag stormde, regende en onweerde het verschrikkelijk, dus niemand deed een oog dicht… Maar zowaar, om acht uur ’s ochtends stopte het met regenen en brak de zon door, waardoor we een prachtig stralende (en warme!) dag hadden. Om half tien begon de ceremonie, die buiten plaatsvond. Op de achtergrond keken de gasten uit over de baai met het strand en de palmbomen. Ja, dit was toch best wel idyllisch!
Na het ja-woord en de inzegening werd er taart gegeten, werden er foto’s gemaakt en was er tijd voor stukjes, liedjes en toespraken. Het officiële gedeelte van de dag werd afgesloten met een Thais lunchbuffet, waarna iedereen het zwembad indook en de middag doorbracht in of aan de rand van het zwembad. Om vijf uur verliet het bruidspaar ons om in een ander resort op het eiland te gaan genieten van hun welverdiende honeymoon.
En zo komt er een einde aan onze tijd op Koh Chang, want morgenochtend (maandag) pakken we de bus terug naar Bangkok om vervolgens ’s avonds met de nachttrein door te reizen naar Chiang Mai.
Klik hier voor de foto's
zondag 30 mei 2010
maandag 24 mei 2010
Thailand
Na weer een jaar in dat Grote Land in het Verre Oosten te zijn geweest, was het weer tijd voor onze jaarlijkse trip naar Thailand. Onder andere voor tandartsbezoek, een bruiloft, medische check-up en een conferentie. We besloten er ook een weekje vakantie aan vast te plakken en aangezien onze Amerikaanse vriend en Nederlandse vriendin op het eiland Koh Chang hopen te trouwen, waren we 'gedwongen' om ook onze vakantie daar door te brengen. Er zijn ergere plekken om je vakantie door te 'moeten' brengen :-)
We keken er al wekenlang naar uit om even weg te zijn van de miljoenenstad, van het betonnen oerwoud, van de taalstudie en van de smog (ik had in de afgelopen maanden ademhalingsproblemen ontwikkeld die waarschijnlijk veroorzaakt werden door de vervuilde, stoffige en droge lucht, dus ik had wel behoefte aan wat frisse lucht in mijn longen).
De koffers stonden gepakt, alles was geregeld, toen we vorige week maandag, de dag van vertrek, op internet lazen:
Vorige week dinsdagmiddag arriveerden we, na een busrit van 5 uur, een ferryovertocht en een taxirit, op onze vakantiebestemming. Het voelt als een luxevakantie, als je de blauwe zee, de palmbomen en de witte stranden ziet, maar er zijn al strandhutjes te huur voor slechts 2 Euro per nacht! Oké, wij zitten iets luxer, maar alsnog betalen we voor een week hetzelfde als wat je in Nederland voor 2 nachtjes Center Parcs zou betalen. En voor lokale gerechten betaal je slechts 2 Euro. Woensdag sluiten we ons bij het bruiloftsgezelschap aan en op zaterdag hopen onze vrienden te trouwen.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
We keken er al wekenlang naar uit om even weg te zijn van de miljoenenstad, van het betonnen oerwoud, van de taalstudie en van de smog (ik had in de afgelopen maanden ademhalingsproblemen ontwikkeld die waarschijnlijk veroorzaakt werden door de vervuilde, stoffige en droge lucht, dus ik had wel behoefte aan wat frisse lucht in mijn longen).
De koffers stonden gepakt, alles was geregeld, toen we vorige week maandag, de dag van vertrek, op internet lazen:
Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het reisadvies voor mensen die naar Thailand willen zondag aangescherpt. Werden eerder alle niet-essentiële reizen ontraden, nu wordt geadviseerd helemaal niet meer naar Bangkok of Thailand af te reizen vanwege het geweld en de instabiele politieke situatie. De situatie in de hoofdstad is zeer gespannen. Het ministerie heeft het het reisadvies daarom aangescherpt tot het hoogste waarschuwingsniveau (niveau 6).Oké, we hadden natuurlijk zo nu en dan wel wat vernomen van wat gemurmel in Bangkok, maar hadden het eigenlijk niet zo serieus genomen. We meldden ons aan voor de berichtenservice van de Nederlandse Ambassade in Bangkok, maar die wisten ons niet echt op te beuren met berichten als:
Ultimatum aan betogers loopt vandaag 15.00 uur af. Meer geweld waarschijnlijk. Mijdt demonstratiegebied en omgeving volledigOf
Grootschalige legeroperatie begonnen. Blijf binnen en vermijdt verplaatsingen in Bangkok.Gelukkig verbleven we maar één nacht in Bangkok en dat was in een hotel vlakbij het vliegveld. We hebben dus geen Red Shirt gezien en nauwelijks iets gemerkt van de onrust een paar kilometer verderop.
Vorige week dinsdagmiddag arriveerden we, na een busrit van 5 uur, een ferryovertocht en een taxirit, op onze vakantiebestemming. Het voelt als een luxevakantie, als je de blauwe zee, de palmbomen en de witte stranden ziet, maar er zijn al strandhutjes te huur voor slechts 2 Euro per nacht! Oké, wij zitten iets luxer, maar alsnog betalen we voor een week hetzelfde als wat je in Nederland voor 2 nachtjes Center Parcs zou betalen. En voor lokale gerechten betaal je slechts 2 Euro. Woensdag sluiten we ons bij het bruiloftsgezelschap aan en op zaterdag hopen onze vrienden te trouwen.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
zondag 16 mei 2010
Teleurstelling
Toen we vorige maand in onze toekomstige woonplaats Vrede Stad waren, werden we verrast door het vinden van een huis. Een stel van middelbare leeftijd wilde het dolgraag verhuren aan ons, dus de uiteindelijke beslissing hing van ons af. Een week later werd sloten we telefonisch als het ware een contract; per 15 augustus zou de huur in gaan. Onze vriend in Vrede Stad vroeg nog: "Willen jullie dat ik een soort officieel contract met ze afsluit?" Maar ik zei: "Nee joh, dat komt tegen die tijd wel."
O, wat waren we blij. We hadden een huis! En niet zomaar een huis, maar een huis met 4 verdiepingen, 7 slaapkamers, een ruime keuken, een dakterras en een uitzicht op de bergen. En dat voor hetzelfde geld waarvoor we nu een 3-kamer appartement in Lente Stad huren. Dit was de plek waar we écht gelukkig zouden gaan worden, waar we zouden genieten van de frisse lucht, van de ruimte, van het dakterras, van het uitzicht.....
We hadden de indeling van de kamers al besproken en ik was al op zoek gegaan naar meubeltjes voor in de kinderkamers. Ik zag het al helemaal voor me.
Dit dromen heeft niet lang kunnen duren, want afgelopen donderdag kregen we van onze vrienden in Vrede Stad een e-mail waarin stond dat de verhuurder zich bedacht had. Ze waren van plan geweest om zelf een ander appartement te gaan opknappen, maar nu waren ze erachter gekomen dat ze daar toch niet genoeg geld voor hadden. En dus bleven ze zelf in óns droomhuis wonen.
O wat baalde ik. Niet alleen is het heel erg lastig om in Vrede Stad een huurhuis te vinden, dit was ook nog een schitterende locatie. En stiekem was ik in gedachten eigenlijk al een beetje gehecht geraakt aan 'ons' huis. Maar al snel realiseerde ik me: had ik me soms meer verheugd in de gift dan in de Gever? Had ik echt gedacht dat een groot huis op een mooie locatie me gelukkiger zou kunnen maken?
En meteen had ik er vrede mee: blijkbaar was dit niet wat Hij in gedachten had voor ons. En dus begint onze zoektocht naar een huis opnieuw. Waarschijnlijk zal Robin in zijn eentje in juli nog een keer naar Vrede Stad afreizen om te kijken wat de opties zijn. En we vertrouwen erop dat Hij iets nóg beters (wat niet persé groter betekent) voor ons in petto heeft.
Later vroeg ik nog aan een vriendin die hier al langer woont of het wat uitgemaakt zou hebben als we de verhuurders wél een contract hadden laten ondertekenen. "Welnee," antwoordde ze en ze vertelde van een andere buitenlander die een huurcontract voor een jaar had getekend en bij wie de huurbaas na één maand alweer op de stoep stond om het huis terug te eisen. Contracten hebben hier weinig tot geen waarde.
Weer wat geleerd over hoe dingen in dit land gaan.
O, wat waren we blij. We hadden een huis! En niet zomaar een huis, maar een huis met 4 verdiepingen, 7 slaapkamers, een ruime keuken, een dakterras en een uitzicht op de bergen. En dat voor hetzelfde geld waarvoor we nu een 3-kamer appartement in Lente Stad huren. Dit was de plek waar we écht gelukkig zouden gaan worden, waar we zouden genieten van de frisse lucht, van de ruimte, van het dakterras, van het uitzicht.....
We hadden de indeling van de kamers al besproken en ik was al op zoek gegaan naar meubeltjes voor in de kinderkamers. Ik zag het al helemaal voor me.
Dit dromen heeft niet lang kunnen duren, want afgelopen donderdag kregen we van onze vrienden in Vrede Stad een e-mail waarin stond dat de verhuurder zich bedacht had. Ze waren van plan geweest om zelf een ander appartement te gaan opknappen, maar nu waren ze erachter gekomen dat ze daar toch niet genoeg geld voor hadden. En dus bleven ze zelf in óns droomhuis wonen.
O wat baalde ik. Niet alleen is het heel erg lastig om in Vrede Stad een huurhuis te vinden, dit was ook nog een schitterende locatie. En stiekem was ik in gedachten eigenlijk al een beetje gehecht geraakt aan 'ons' huis. Maar al snel realiseerde ik me: had ik me soms meer verheugd in de gift dan in de Gever? Had ik echt gedacht dat een groot huis op een mooie locatie me gelukkiger zou kunnen maken?
En meteen had ik er vrede mee: blijkbaar was dit niet wat Hij in gedachten had voor ons. En dus begint onze zoektocht naar een huis opnieuw. Waarschijnlijk zal Robin in zijn eentje in juli nog een keer naar Vrede Stad afreizen om te kijken wat de opties zijn. En we vertrouwen erop dat Hij iets nóg beters (wat niet persé groter betekent) voor ons in petto heeft.
Later vroeg ik nog aan een vriendin die hier al langer woont of het wat uitgemaakt zou hebben als we de verhuurders wél een contract hadden laten ondertekenen. "Welnee," antwoordde ze en ze vertelde van een andere buitenlander die een huurcontract voor een jaar had getekend en bij wie de huurbaas na één maand alweer op de stoep stond om het huis terug te eisen. Contracten hebben hier weinig tot geen waarde.
Weer wat geleerd over hoe dingen in dit land gaan.
maandag 10 mei 2010
2 reminders
Soms heb je even een reminder nodig om je aan bepaalde zaken te helpen herinneren. Bijvoorbeeld dat de zon hier heel erg fel en dus schadelijk is. Of dat niet iedereen in Lente Stad het beste met je voor heeft.
Zo klaagde onze lerares al een paar dagen over rode en pijnlijke ogen. In het ziekenhuis hielpen ze haar niet veel verder: de dokter nam niet eens de moeite om naar haar ogen te kijken, maar schreef haar direct een medicijn voor. Toen de situatie na een paar dagen nog hetzelfde was, besloot ik om haar mee te nemen naar de internationale kliniek. Ik wil niet arrogant zijn en zeggen dat Westerse artsen per definitie beter zijn dan de lokale artsen, maar ze hebben in ieder geval een heel andere aanpak. Gelukkig nam deze Amerikaanse arts wel de moeite om haar ogen eens goed te onderzoeken en kwam tot de conclusie dat er een soort gezwel in haar ooghoek groeide dat veroorzaakt werd door UV-straling. Hier in Lente Stad een vrij algemeen verschijnsel, omdat de zon zo intens is vanwege de grote hoogte (Lente Stad lig op 2000 meter hoogte). Als dit gezwel ook over de pupil heen groeit, dan is een oogoperatie de enige oplossing. Medicijnen tegen dit probleem bestaan niet. Ineens realiseren we ons weer: oja, teveel zonlicht is niet alleen schadelijk voor de huid, maar ook voor de ogen. Dus voortaan gaan wij niet meer zonder zonnebril of pet/hoed de straat op.
Een andere reminder trof ons vorige week. Bij een alleenstaande vriendin werd vorig weekend 's nachts ingebroken. Ze woont op de vierde verdieping in een flat tegenover ons en de dief is waarschijnlijk door het raam naar binnen gekomen. Terwijl ze sliep zijn haar computer, haar externe harddisk en haar handtas meegenomen. Zelfs haar mobiele telefoon is van het nachtkastje naast haar weggepakt. Best wel scary, als je het mij vraagt. Ze is dus alles kwijt: al haar foto's, e-mails, e-mailadressen, telefoonnummers, enz. De rustige manier waarop onze vriendin met dit alles omgaat is een voorbeeld en getuigenis voor velen. Ze pakt gewoon de draad weer op, slaapt nog steeds in dezelfde slaapkamer en ziet deze vorm van tegenstand als een bevestiging dat ze hier op haar plek is. Tegelijkertijd zijn we er wel even aan herinnerd dat niet iedereen het beste met ons voor heeft en dat we toch echt wel de deur op slot moeten doen als we de deur uitgaan (daar was ikzelf de laatste tijd een beetje laks in geworden).
Zo klaagde onze lerares al een paar dagen over rode en pijnlijke ogen. In het ziekenhuis hielpen ze haar niet veel verder: de dokter nam niet eens de moeite om naar haar ogen te kijken, maar schreef haar direct een medicijn voor. Toen de situatie na een paar dagen nog hetzelfde was, besloot ik om haar mee te nemen naar de internationale kliniek. Ik wil niet arrogant zijn en zeggen dat Westerse artsen per definitie beter zijn dan de lokale artsen, maar ze hebben in ieder geval een heel andere aanpak. Gelukkig nam deze Amerikaanse arts wel de moeite om haar ogen eens goed te onderzoeken en kwam tot de conclusie dat er een soort gezwel in haar ooghoek groeide dat veroorzaakt werd door UV-straling. Hier in Lente Stad een vrij algemeen verschijnsel, omdat de zon zo intens is vanwege de grote hoogte (Lente Stad lig op 2000 meter hoogte). Als dit gezwel ook over de pupil heen groeit, dan is een oogoperatie de enige oplossing. Medicijnen tegen dit probleem bestaan niet. Ineens realiseren we ons weer: oja, teveel zonlicht is niet alleen schadelijk voor de huid, maar ook voor de ogen. Dus voortaan gaan wij niet meer zonder zonnebril of pet/hoed de straat op.
Een andere reminder trof ons vorige week. Bij een alleenstaande vriendin werd vorig weekend 's nachts ingebroken. Ze woont op de vierde verdieping in een flat tegenover ons en de dief is waarschijnlijk door het raam naar binnen gekomen. Terwijl ze sliep zijn haar computer, haar externe harddisk en haar handtas meegenomen. Zelfs haar mobiele telefoon is van het nachtkastje naast haar weggepakt. Best wel scary, als je het mij vraagt. Ze is dus alles kwijt: al haar foto's, e-mails, e-mailadressen, telefoonnummers, enz. De rustige manier waarop onze vriendin met dit alles omgaat is een voorbeeld en getuigenis voor velen. Ze pakt gewoon de draad weer op, slaapt nog steeds in dezelfde slaapkamer en ziet deze vorm van tegenstand als een bevestiging dat ze hier op haar plek is. Tegelijkertijd zijn we er wel even aan herinnerd dat niet iedereen het beste met ons voor heeft en dat we toch echt wel de deur op slot moeten doen als we de deur uitgaan (daar was ikzelf de laatste tijd een beetje laks in geworden).
dinsdag 4 mei 2010
Oranje
Ik heb even geen inspiratie voor een diepgaande persoonlijke of culturele beschouwing. Eigenlijk was ik van plan om iets te gaan schrijven over de waarde van het leven hier, over de één-kind-politiek, over abortus en over overbevolking, maar besloot op het laatste moment dat dat onderwerp waarschijnlijk té politiek gevoelig ligt om in het publieke domein te delen, dus dat bewaren we graag voor een persoonlijk gesprek wanneer we volgend jaar weer in Nederland zijn.
Dus dan maar gewoon een huis-tuin-en-keuken-stukje.
Gelukkig zijn we allemaal weer beter. Twee weken lang heerste er een venijnig maag- en darmvirus in ons gezin, dat de normaal zo geoliede machine zo goed als helemaal plat legde na terugkomst uit Vrede Stad. Het begon met Robin, daarna volgden de twee kinderen tegelijk en tenslotte was ikzelf afgelopen dagen aan de beurt.
Ondanks dat ik me dus helemaal niet lekker voelde, hebben we Koninginnedag toch niet ongemerkt aan ons voorbij laten gaan. Lente Stad heeft speciale banden met het Nederlandse ministerie van Landbouw en dus organiseerde dat ministerie afgelopen vrijdag een Oranjefeest op de minigolfbaan. Van de ongeveer 70 Nederlanders die er waren, kenden wij er slechts zo'n 10. We hadden nooit gedacht dat er nog zoveel andere Nederlanders in Lente Stad woonden! Iedereen had zichzelf in het oranje gestoken en terwijl Guus Meeuwis en André Hazes door de luidsprekers galmden, speelden we een potje minigolf. Drop, kaas, pepermunt, boterkoek, bitterballen, zoute haring en Achterhoekse wijn kwamen op tafel: verleidingen die ik, ondanks mijn misselijkheid, natuurlijk niet kon bedwingen, waardoor ik me al vol voelde vóórdat de barbecue begon. Om half negen keerden we huiswaarts: ik misselijk, mijn vriendin Mirjam met maagpijn, de kinderen afgepeigerd en Robin nog vol energie om nog véél meer nieuwe vrienden te maken :-)
Klik hier voor een aantal foto's.
Gelukkig is het een week of twee geleden begonnen met regenen. Wat een verademing! Na zo'n 8 maanden droogte, hebben we nu al kunnen genieten van een aantal fikse regenbuien. De lucht is minder stoffig, de bomen lijken groener, het bos ruikt ook echt naar bos en de prijzen van groente en fruit gaan weer iets omlaag. Lang leve het regenseizoen!
Dus dan maar gewoon een huis-tuin-en-keuken-stukje.
Gelukkig zijn we allemaal weer beter. Twee weken lang heerste er een venijnig maag- en darmvirus in ons gezin, dat de normaal zo geoliede machine zo goed als helemaal plat legde na terugkomst uit Vrede Stad. Het begon met Robin, daarna volgden de twee kinderen tegelijk en tenslotte was ikzelf afgelopen dagen aan de beurt.
Ondanks dat ik me dus helemaal niet lekker voelde, hebben we Koninginnedag toch niet ongemerkt aan ons voorbij laten gaan. Lente Stad heeft speciale banden met het Nederlandse ministerie van Landbouw en dus organiseerde dat ministerie afgelopen vrijdag een Oranjefeest op de minigolfbaan. Van de ongeveer 70 Nederlanders die er waren, kenden wij er slechts zo'n 10. We hadden nooit gedacht dat er nog zoveel andere Nederlanders in Lente Stad woonden! Iedereen had zichzelf in het oranje gestoken en terwijl Guus Meeuwis en André Hazes door de luidsprekers galmden, speelden we een potje minigolf. Drop, kaas, pepermunt, boterkoek, bitterballen, zoute haring en Achterhoekse wijn kwamen op tafel: verleidingen die ik, ondanks mijn misselijkheid, natuurlijk niet kon bedwingen, waardoor ik me al vol voelde vóórdat de barbecue begon. Om half negen keerden we huiswaarts: ik misselijk, mijn vriendin Mirjam met maagpijn, de kinderen afgepeigerd en Robin nog vol energie om nog véél meer nieuwe vrienden te maken :-)
Klik hier voor een aantal foto's.
Gelukkig is het een week of twee geleden begonnen met regenen. Wat een verademing! Na zo'n 8 maanden droogte, hebben we nu al kunnen genieten van een aantal fikse regenbuien. De lucht is minder stoffig, de bomen lijken groener, het bos ruikt ook echt naar bos en de prijzen van groente en fruit gaan weer iets omlaag. Lang leve het regenseizoen!
Abonneren op:
Posts (Atom)