Toen we vorige maand in onze toekomstige woonplaats Vrede Stad waren, werden we verrast door het vinden van een huis. Een stel van middelbare leeftijd wilde het dolgraag verhuren aan ons, dus de uiteindelijke beslissing hing van ons af. Een week later werd sloten we telefonisch als het ware een contract; per 15 augustus zou de huur in gaan. Onze vriend in Vrede Stad vroeg nog: "Willen jullie dat ik een soort officieel contract met ze afsluit?" Maar ik zei: "Nee joh, dat komt tegen die tijd wel."
O, wat waren we blij. We hadden een huis! En niet zomaar een huis, maar een huis met 4 verdiepingen, 7 slaapkamers, een ruime keuken, een dakterras en een uitzicht op de bergen. En dat voor hetzelfde geld waarvoor we nu een 3-kamer appartement in Lente Stad huren. Dit was de plek waar we écht gelukkig zouden gaan worden, waar we zouden genieten van de frisse lucht, van de ruimte, van het dakterras, van het uitzicht.....
We hadden de indeling van de kamers al besproken en ik was al op zoek gegaan naar meubeltjes voor in de kinderkamers. Ik zag het al helemaal voor me.
Dit dromen heeft niet lang kunnen duren, want afgelopen donderdag kregen we van onze vrienden in Vrede Stad een e-mail waarin stond dat de verhuurder zich bedacht had. Ze waren van plan geweest om zelf een ander appartement te gaan opknappen, maar nu waren ze erachter gekomen dat ze daar toch niet genoeg geld voor hadden. En dus bleven ze zelf in óns droomhuis wonen.
O wat baalde ik. Niet alleen is het heel erg lastig om in Vrede Stad een huurhuis te vinden, dit was ook nog een schitterende locatie. En stiekem was ik in gedachten eigenlijk al een beetje gehecht geraakt aan 'ons' huis. Maar al snel realiseerde ik me: had ik me soms meer verheugd in de gift dan in de Gever? Had ik echt gedacht dat een groot huis op een mooie locatie me gelukkiger zou kunnen maken?
En meteen had ik er vrede mee: blijkbaar was dit niet wat Hij in gedachten had voor ons. En dus begint onze zoektocht naar een huis opnieuw. Waarschijnlijk zal Robin in zijn eentje in juli nog een keer naar Vrede Stad afreizen om te kijken wat de opties zijn. En we vertrouwen erop dat Hij iets nóg beters (wat niet persé groter betekent) voor ons in petto heeft.
Later vroeg ik nog aan een vriendin die hier al langer woont of het wat uitgemaakt zou hebben als we de verhuurders wél een contract hadden laten ondertekenen. "Welnee," antwoordde ze en ze vertelde van een andere buitenlander die een huurcontract voor een jaar had getekend en bij wie de huurbaas na één maand alweer op de stoep stond om het huis terug te eisen. Contracten hebben hier weinig tot geen waarde.
Weer wat geleerd over hoe dingen in dit land gaan.
