Kerst in Lente Stad

Zit bij jullie de kerststemming er al goed in? Hoewel ik weet dat Kerst om veel meer draait dan kerstliedjes en een kerstboom, mis ik wel degelijk de kerstsfeer op straat, in winkels en in huis. Etalages zijn niet versierd, er schalt geen kerstmuziek door de winkelstraten, in tuinen staan geen verlichte rendieren (deze stad heeft uberhaupt geen tuinen) en in ons huis ontbreekt de geur van een echte kerstboom. Ook het zingen van kerstliederen moeten we dit jaar missen, want er is zelfs geen kerstavond- of kerstochtenddienst. Als schrale troost zetten we af en toe maar een Kerst-CD'tje op. Mensen hier hebben nu ook geen kerstvakantie; ik heb donderdag zelfs speciaal vrij moeten vragen vanwege Kerst en we hebben besloten om 2e kerstdag maar te laten zitten en gewoon aan de studie te gaan.

Hoe ziet onze Kerst er dan wel uit? We hebben een inieminie kunstkerstboompje gekocht, met appeltjes, strikken en kunstsneeuw er al ingeplakt. Helaas zonder lampjes, wat juist een kerstboom een kerstboom maakt. Hier en daar in het huis liggen wat kerstballen verspreid (ja ja, die zijn hier dan gleukkig nog wel verkrijgbaar). Donderdagochtend gaan we naar vrienden, waar we de rest van de dag zullen doorbrengen, genieten van elkaar en een lekkere kalkoen.

De kou ontbreekt echter niet. Mensen mogen deze stad dan de "Stad van de Eeuwige Lente" noemen, zonder centrale verwarming is het echt wel bikkelen hoor. Overdag is het, mits de zon schijnt, goed te doen. Maar 's avonds daalt de temperatuur zowel binnens- als buitenshuis naar een graad of 10.... brrrrrrr.......

Anyway, we wensen jullie allemaal een fijn Kerstfeest!

Medische vakantie

Het mag dan even twee weekjes rustig zijn geweest op de website, dat betekent niet dat wij twee weken lang stil hebben gezeten.

Vier dagen nadat Remko en Eline wegvlogen, vetrokken wij zelf ook al weer, en wel naar Thailand. Gelukkig was het net een paar dagen stil wat betreft protesten, anders hadden we onze vakantie daar wel kunnen vergeten. Eerst hadden we een bruiloft van vrienden die we uit Engeland kenden in Centraal Thailand, waarvoor een treinreis van 9 uur op het programma stond. Iedereen met kinderen kan zich voorstellen: dat is geen makkie. De twee dagen in Centraal Thailand waren heerlijk. We hoefden niks en werden helemaal meegenomen in de voorbereidingen voor de bruiloft. De bruiloft zelf was in Thaise stijl, met hier en daar een Schots tintje, aangezien de bruidegom een Schot was.

De volgende dag alweer de trein teruggepakt naar Chiang Mai (weer 9 uur...) waar we Robins ouders ontmoetten. Het oorspronkelijke idee was een weekje vakantie, maar helaas hebben we meer tijd in ziekenhuizen, klinieken en bij de tandarts doorgebracht dan ons lief was. Ons geduld en onze flexibiliteit zijn weer flink op de proef gesteld. Van de 6 dagen in Chiang Mai hadden we op 5 dagen afspraken met doktoren en tandartsen op het programma staan. Ik zal niet op de details ingaan, maar we zijn in ieder geval weer helemaal gescreend en opgelapt :-)

Sinds gisteren zijn we weer in Lente Stad, waar we Robins ouders tot a.s. zaterdag een indruk zullen geven van ons leven hier.

Feestdagen

We leren hier in Azië niet alleen nieuwe dingen over de Aziatische cultuur, maar ook over de Amerikaanse. Zo waren we afgelopen donderdag uitgenodigd door een Amerikaans gezin om bij hen Thanksgiving te komen vieren. Nu denk ik dat veel van de oorpsronkelijke betekenis intussen verloren is gegaan, maar het eten was in ieder geval verrukkelijk! Het schijnt ook echt bij de traditie te horen om vooral veel te eten; nou dat hebben we achteraf geweten....

De volgende dag vierden we een voor ons wat bekendere feestdag: Sinterklaas. Al die tijd dat Remko en Eline hier waren, kwamen de onderwerpen cadeautjes, gedichten en surprises regelmatig terug. Vrijdagmiddag was erg gezellig: warme chocolademelk, chocoladeletters- en munten, pepernoten en zelfgebakken speculaas. Alle pakjes(hulp)pieten uit Nederland: bedankt! Natuurlijk vormden de cadeautjes een hoogtepunt. Met dank aan o.a. een oma was de zelfgemaakte sinterklaaszak goed gevuld geraakt!

Morgen vieren we het nog een keer, maar dan met een aantal andere Nederlanders die hier in de stad wonen.

Vanmorgen vroeg zijn Remko en Eline op het vliegtuig naar Hong Kong gestapt. Over een paar dagen zullen ze doorreizen naar Australië.

Op stap

De afgelopen week zijn we met Remko en Eline (mijn broer en schoonzus) op stap geweest. We vertrokken op zaterdagavond om 22.15u. met de nachttrein uit Lente Stad om op zondagmorgen om 7.30u. in onze eerste verblijfplaats aan te komen. Voor Juda was het even wennen om op zo'n smal bed, naast z'n moeder in slaap te vallen, dus die heeft eerst een half uur moeten brullen voordat hij in slaap viel (zucht...). Gelukkig was het in de rest van de coupé al muisstil en kon iedereen meegenieten van het prachtige stemgeluid van onze zoon.

In het eerste stadje hebben we op maandag fietsen gehuurd om naar een klein dorpje 25 km verderop te fietsen. Robin en ik zijn op de terugweg afgehaakt (Robin had 'helaas' een lekke band) en een toeristenbusje bond Robins fiets bovenop de bus en nam ons drieën mee terug naar de stad. De volgende dag zijn we de bergen in gegaan en hebben we een paar uur gewandeld.

Op woensdagochtend de bus naar verblijfplaats no. 2 gepakt, een reis van 3,5 uur. Op zich qua afstand best te doen, maar met mijn (door de zwangerschap nóg ergere) reisziekte was het toch geen pretje: berg op, berg af, bocht in, bocht uit.... Donderdag hebben we langs een meer gewandeld en vrijdag zijn we naar een nabijgelegen stadje geweest.

Vanmorgen het vliegtuig terug naar Lente Stad gepakt (een beetje decadent, maar voor die 30 Euro p.p. ga ik écht niet tien uur in de bus zitten met een dreumes die nog geen tien minuten stil wil zitten). Remko en Eline zijn vanmorgen nóg verder naar het noorden doorgereisd, waar het schijnt te sneeuwen. Hen hopen we op dinsdagochtend weer in Lente Stad te zien.

Dan nu, na deze opsomming van feiten, mijn persoonlijke beleving. De twee stadjes die we bezocht hebben waren echt hele gezellige, knusse stadjes en ik kan me voorstellen dat ze toeristen aantrekken. Maar juist door het toerisme verloren ze, naar mijn mening, hun charme en 'echtheid': de straatjes puilden uit van de souvenirwinkeltjes en bij bijna ieder restaurantje hing een uithangbord "Western Food", "Pizza" of "American Breakfast".

Wat onze reis niet echt gemakkelijker maakte was dat ze nergens kinderbedjes of kinderstoelen hadden. Juda heeft dus de hele week tussen ons in geslapen en in ieder geval één van ons tweeën moest tegelijk met hem naar bed, omdat anders het gevaar bestond dat hij uit bed zou vallen. De meeste avonden lagen we dus gezellig met z'n drieën al om 9 uur in bed, de laatste avond zelfs al om 8 uur! Aan nachtrust dus geen gebrek gehad, maar ik had het ook niet erg gevonden om 's avonds nog even buiten de kamer wat te lezen of gezellig nog wat te drinken met Remko en Eline. Tanja, welcome to the real world!

Juda in Singapore

Hoe maakt onze kleine man het? Heel erg goed.

Tot een paar weken geleden was hij erg bang voor vreemden en begon hij bijna direct te huilen als iemand anders dan Robin of ik hem aankeek, laat staan dat hij het toeliet dat iemand anders hem op schoot nam. Maar gelukkig is daar nu verandering in gekomen en schenkt hij iedereen een gulle lach en hij heeft het erg naar zijn zin bij al zijn ‘uncles’ en ‘aunties’ op schoot. Echt een wereld van verschil.

Met de eczeem op zijn gezicht gaat het ook een stuk beter, maar helaas heeft hij nu wel nieuwe plekken in zijn elleboogholtes.

Sinds we hier zijn slaapt hij (net als hij thuis al deed) lekker de hele nacht door. Wat een zegen! Overdag slapen is vaak wat moeilijker, maar wat wil je met een kamertemperatuur van 28 °C? We hebben wel airco, maar daarvan wordt hij weer verkouden!

Sinds het begin van deze week rolt hij van zijn rug naar zijn buik. Aan de ene kant fijn natuurlijk dat hij zich goed ontwikkelt, aan de andere kant treffen we hem nu af en toe op de meest gekke manieren in bed aan; meestal huilend met zijn hoofdje tegen de spijltjes aan geklemd.

Vandaag moest hij nog een inenting voor Hep B hebben. Even huilen natuurlijk, maar na 2 mintuten was hij het alweer vergeten.

En tenslotte: Juda’s eerste tandje is door. Over twee weken (hij is dan 6 maanden) gaan we hem voor het eerst vast voedsel geven: weer een mijlpaal! Nu geef ik hem nog volledig borstvoeding. Vanwege het warme weer moet hij natuurlijk veel drinken, dus ik heb weer een soort flashback van toen hij net geboren was: alsof ik de hele dag aan het voeden ben!

Eerste indrukken

We zijn nu een week in Singapore en ik heb van alles te vertellen. Maar omdat ik weet dat (bijna) niemand houdt van lange lappen tekst lezen, zal ik proberen het kort te houden.

Vandaag hoorden we dat het per uur tijdsverschil ongeveer een dag kost om over je jet-lag heen te komen. Aangezien het tijdsverschil met Nederland 7 uur is, zouden we nu dus wel zo langzamerhand over onze jet-lag heen moeten zijn. Ik moet zeggen dat we alledrie ’s ochtends nog steeds wel héééél moeilijk uit bed kunnen komen. Is dat nog een nasleep van de jet-lag? Of gaan we gewoon te laat naar bed? Of is 6.30 uur toch écht te vroeg om op te staan? Wat mij betreft dat laatste!

Singapore is in sommige opzichten een bijzondere stad. Wist je dat…

… er bijna geen criminaliteit is in Singapore?

… de favoriete bezigheid van de mensen hier shoppen is? Echt waar, ik heb nog nooit zoveel winkelcentra aan 1 kilometer straat gezien. Dit is echt het paradijs voor shopaholics.

… je geen kauwgom mag importeren in Singapore? En je dus ook geen kauwgom mag kauwen in het openbaar?

… je ook geen drugs mag importeren in Singapore? Oké, in Nederland mag dat ook niet, maar hier krijg je (ook als buitenlander) zonder pardon de doodstraf.

… het heel erg schoon is op straat?

… er 6.666,2 mensen per km² wonen? Als Nederland net zo dichtbevolkt zou zijn als Singapore, dan zouden er 277 miljoen mensen wonen. Hoezo Nederland is vol?

… Singapore zich tussen 1965 en nu ontwikkeld heeft van arm derdewereldland tot een van de welvarendste landen ter wereld? Het inkomen per hoofd van de bevolking is vergelijkbaar met dat van westerse landen (het prijsniveau dus ook L)

… de haven van Singapore een van de drukste havens van de wereld is?

… de laagste temperatuur ooit gemeten in Singapore 19.4 °C is (in 1934)?

Morgen meer (maar dan over onszelf)!

Singapore

Het is een tijdje stil geweest op de website, want de laatste weken waren errug druk. Onze excuses daarvoor.

Inpakken en verhuizen kost iedere keer weer meer tijd dan we verwachten, dus ondanks onze zorgvuldige planning waren we de laatste dagen toch nog aan het rennen en vliegen. We moesten van al onze spullen beslissen of het wilden bewaren, weggeven, weggooien, meenemen of verschepen. En ook hiervoor geldt: we hadden meer spullen dan we verwacht hadden!

De avond voor ons vertrek hebben we gegeten in een hotel-restaurant vlakbij Schiphol. Dit was reuzegezellig en we kregen nog mooie aandenkens aan Nederland en aan onze families. Het afscheid nemen aan het eind van de avond was echter wel moeilijk en emotioneel. Samen met onze ouders brachten we de nacht door in hetzelfde hotel. We waren nog niet helemaal tevreden over het gewicht en de indeling van onze koffers, dus we zijn tot 01.30 uur bezig geweest met de koffers opnieuw in te pakken. De wekker ging alweer om 06.00 uur, dus het was een kort nachtje. En dat terwijl we juist het hotel geboekt hadden zodat we de verhuisstress niet op het laatste moment zouden hebben, maar een fatsoenlijke nachtrust konden hebben voor ons vertrek. Mislukt dus…

Op Schiphol afscheid genomen van onze ouders (weer emotioneel natuurlijk) en rond 11.15 uur verliet ons vliegtuig van Singapore Airlines Nederlandse bodem. De vlucht van 12 uur was erg goed en vooral Juda heeft zich boven verwachting gedragen. Niet gehuild, geen last gehad van zijn oortjes en heerlijk geslapen. Van tevoren hadden we van verschillende mensen al veel gehoord over Juda’s slaapplekje in het vliegtuig, maar we konden ons er niet echt een voorstelling van maken. Sommigen hadden het over een netje of hangmatje, anderen over een wiegje of bakje. Op bijgevoegde foto zie je hoe het er werkelijk uitzag.

Om 06.30 uur (23.30 uur Nederlandse tijd) landden we in Singapore en we werden verwelkomd door mensen van onze organisatie. ’s Ochtends hebben we nog lekker een paar uurtjes geslapen (we hadden immers een nacht gemist) en ’s middags zijn we met onze Nederlandse vriendin die twee dagen eerder uit Nederland was vertrokken gaan shoppen. In de supermarkt hier hebben ze gewoon Pampers, Goudse kaas en Dr. Oetker pizza’s.

De temperatuur is ongeveer 30 graden Celsius, maar vooral de hoge luchtvochtigheid maakt het erg zweterig en benauwd. Ons guesthouse bevindt zich recht tegenover de Botanische Tuinen, dus vanavond gaan we daar eens even een kijkje nemen. Het schijnt erg mooi te zijn.

Wat een dag!

Vanmorgen begon de dag al om 7.00 uur, want we moesten op tijd op weg naar Houten, waar we afscheid hebben genomen. Pas na 13.00 uur reden we weg uit Houten en we moesten alweer om 14.00 uur in de Slenkenhorst in Harderwijk zijn. Onderweg maar even gemacd, want we hadden geen tijd meer om langs huis te rijden.

De afscheidsreceptie in de Slenkenhorst was echt heel gezellig. Jammer dat we lang niet iedereen uitgebreid hebben kunnen spreken (wat dat betreft was het net een bruiloft), maar we blijven maar tegen elkaar zeggen hoe dankbaar we zijn voor zoveel lieve vrienden en familie om ons heen. Zoveel mensen uit alle hoeken van het land hadden de moeite genomen om naar Harderwijk af te reizen om ons gedag te zeggen.

Daarna nog even op een verjaardag van een tante van mij in Zeewolde geweest. Dat was lekker ontspannen en de aandacht was gelukkig niet meer alleen op ons gericht. Al die mensen en al die aandacht is toch eigenlijk niks voor mij.

Vanavond hebben we alle lieve kaarten gelezen. Het liefst zou ik iedereen terugmailen en bedanken voor alle lieve en bemoedigende woorden (en het geld :-) ), maar ik weet dat dat er toch niet van gaat komen. Bij deze willen we dus zeggen dat we heel erg blij zijn dat we jullie kennen en we zullen jullie allemaal heel erg gaan missen!!!

Om nog even de vragen te beantwoorden die de meeste mensen stellen:

Vinden jullie het spannend? Ja! Maar ook onwerkelijk. We zijn meer bezig met het afronden van dingen hier, dan met het beginnen van dingen daar.

Zijn jullie nog druk met de voorbereidingen? Het valt mee, maar we hebben ook nog maar 2 weekjes en deze week is helemaal volgepland met afspraken. De laatste week zal in het teken staan van opruimen en koffers pakken.

Hoe lang is het vliegen? 12,5 uur naar Singapore.

Hoe is het klimaat in Lente-Stad? Altijd lente!

Kinderarts

Ik denk dat Juda ongeveer twee maanden oud was toen hij (naast veel huilen, waterdunne ontlasting en snotterigheid) last kreeg van eczeem op zijn wangen. Het begon bij een heel klein plekje, maar op een gegeven moment zaten zijn wangen en zijn voorhoofd er helemaal onder. Heel zielig, want hij had er erg veel jeuk van. Begin december ben ik toen maar gestopt met het gebruiken van melkproducten, kippeneieren, noten, vis en soja, omdat ik hem verdacht van een voedselallergie. Op sommige dagen was het eczeem wat minder, maar op andere dagen was het juist heel erg. Twee weken geleden haalde ik hem 's avonds uit zijn bedje en toen zag ik dat hij één wang helemaal had opengekrabd. Zijn wang, zijn handje, zijn truitje en zijn lakentje zaten helemaal onder het bloed. Ik stond te huilen bij zijn bedje.

Vorige week woensdag voor de tweede keer naar de huisarts geweest en gezegd dat ik de onzekerheid zat was en dat ik graag duidelijkheid wilde voordat we naar Azië zouden vertrekken. Hij was het met me eens en schreef een verwijsbriefje voor de kinderarts in het ziekenhuis in Harderwijk. Dat gaf hoop!

Daar ben ik afgelopen dinsdag geweest. Eerst heeft een co-assistente allerlei vragen gesteld en een heel verslag gemaakt van Juda's klachten. Ook heeft ze hem helemaal nagekeken. Vervolgens kwam de kinderarts en die zei doodleuk dat er niets was wat ze konden doen. Punt. Geen test, geen onderzoek. Niks. Dus ik kon weer gaan, zonder ook maar iets wijzer te zijn geworden.

Ik snap vooral niet zo goed waarom de huisarts me doorverwijst naar het ziekenhuis (wat mij uiteraard hoop gaf: nu zou er eindelijk iets gaan gebeuren!), terwijl ze daar niks voor onze kleine man kunnen doen.

Paspoort voor Juda

Voordat we visa gaan aanvragen voor ons verblijf in Azië, moeten we eerst een paspoort voor Juda hebben. En daarvoor moesten we natuurlijk een pasfoto van hem laten maken. Ik was erg benieuwd hoe dat zou gaan, want hij mocht natuurlijk niet lachen, niet huilen, niet slapen, niet z'n tong uitsteken en niet met z'n vinger in z'n mond zitten op de foto. Ook mochten mijn handen niet zichtbaar zijn op de foto, maar dat viel ook nog niet mee, want in hoeverre kan een baby van 4 maanden zelfstandig en rechtop op een houten kruk zitten? Wat wel moest? Recht in de lens kijken. Gelukkig gaat het tegenwoordig allemaal digitaal, dus de fotograaf schoot gewoon net zo lang door totdat hij een geschikte had.

Het resultaat? Zie hieronder. Wij vinden hem in ieder geval wel erg schattig.

De volgende dag ontdekten we dat we speciaal naar Houten moesten om Juda's paspoort aan te vragen, omdat we daar ingeschreven staan. Vanmiddag dus naar het zuidelijke Houten afgereisd en volgende week moeten we nogmaals hetzelfde ritje maken om het paspoort op te halen.

Weer verhuisd

Afgelopen maandag zijn we weer verhuisd, van het ene vakantiepark naar het andere. Het huisje waarin we nu wonen is groter dan het vorige en is van steen. Het ligt echter wel verder van het dorp en de TV en koelkast zijn kleiner. Juda heeft nu zijn eigen kamertje, dus de nachten zijn voor mij wat rustiger, want ik wordt niet meer wakker van elk zuchtje en snikje.

Woensdag zijn we nog terug geweest in het andere huisje om de laatste dingen op te halen en grondig schoon te maken (Koos en Christien, bedankt!).

Nu is het echte aftellen begonnen: nog 4 weken en één dag! Af en toe denk ik: help! Maar aan de andere kant zie ik er ook wel naar uit om iets nieuws op te bouwen in Azië. De afgelopen jaren hebben we voor mijn gevoel steeds een beetje rondgezworven en hebben we ons nooit echt gesetteld, omdat we wisten dat we op een gegeven moment naar Azië zouden vertrekken.

Laatste nippertje

Vandaag hebben we de nieuwsbrief van januari gepost. We wilden dat graag met decemberzegels doen, dus ze moesten uiterlijk vandaag gepost worden. Ik realiseerde me, toen we bijna klaar waren met vouwen en stickeren, dat het ook niet anders kan bij Robin en Tanja: alles doen we altijd op het laatste nippertje. Pas als de tijdsdruk hoog wordt, gaan we serieus aan de slag. Jammer dat we allebei dat karaktertrekje hebben, want op die manier stimuleren we elkaar ook niet echt om wat beter vooruit te plannen. Als de brieven uiterlijk om 19.00 uur op 4 januari gepost moeten worden, waarom zou je dan eerder dan 19.00 uur bij de brievenbus zijn?

We lopen een beetje tegen hetzelfde aan nu we aan het voorbereiden zijn voor ons vertrek. Nu 2008 is aangebroken en we over ruim 5 weken al in Singapore zitten, gaat het ineens kriebelen: we moeten vaart maken met het regelen van pensioen, AOW, ANW, verzekeringen, testament, voogdij, visum, paspoort, rijbewijs, enz. enz.

Gelukkig weten we uit ervaring dat als er iets moet gebeuren, dat het ook wel goedkomt en dat we het ook echt wel doen (ook al betekent dat vaak een aantal late avondjes of nachtwerk...).