Onderuit

Drie weken geleden adviseerde de gyneacologe in het ziekenhuis mij om een diabetes-test te laten doen. Hiervoor moest ik een keer 's ochtends terug komen met een lege maag.

Een week later zat ik dus om 10 uur 's ochtends weer tegenover haar, met een lege, hongerige maag. Toen vertelde ze me dat ze eerst bloed zouden afnemen, dat ik daarna suikerwater moest drinken en twee uur later zouden ze weer wat bloed aftappen. Nou nee, na 12 uur pas ontbijten, dat zou ik niet trekken en bovendien hadden we nog een andere afspraak die ochtend, dus we zijn weer weggegaan.

Afgelopen zaterdag in de herkansing: dit keer zat ik om 8.30 uur tegenover haar, opnieuw met een nuchtere maag. Ik werd naar een kamertje gebracht waar ze het bloed zouden afnemen. Balen, geen bed, slechts een krukje! dacht ik, maar ging toch moedig en zelfverzekerd zitten en deed alsof bloed geven voor mij een koud kunstje was. Maar nadat de zuster een halve minuut lang met een naald in mijn arm had zitten rommelen (geen idee wat ze deed, want ik durfde natuurlijk niet te kijken), moest ik haar toch vertellen dat ik me echt niet goed voelde. De naald werd eruit gehaald, maar ik moest toch echt blijven zitten, terwijl ze bleef vragen: "Gaat het al wat beter?" "Nee," was mijn antwoord, "ik moet liggen!" Deze discussie duurde een minuut of vijf, terwijl de sterren en grijze vlekken voor mijn ogen zich in rap tempo vermeerderden. Uiteindelijk won ik de onderhandeling en de zuster was bereid om me mee te nemen naar een plek waar ik even kon gaan liggen.

Zover ben ik echter niet gekomen, want midden op de gang van het ziekenhuis ben ik flauwgevallen, om even later wakker te worden met een hele club zusters en doktoren om me heen. Met zijn zessen hebben ze me bij m'n armen en benen gepakt en naar een ziekenhuisbed gesjouwd, waar ik aan de bloeddruk- en hartslagmeter en aan het zuurstof werd gelegd. Ik protesteerde hevig tegen die slangetjes in m'n neus; flauwvallen is tenslotte routine voor mij en ze hebben me daarvoor nog nooit aan het zuurstof gelegd. Maar er was geen discussie over mogelijk, dus ik heb twee uur lang in een ziekenhuisbed doorgebracht met twee zuurstofslangetjes in mijn neus.

Twee uur later alsnog succesvol bloed geprikt (liggend!) en tegen die tijd waren Robin en Juda ook gearriveerd in het ziekenhuis. We hebben onszelf daarna heerlijk tegoed gedaan aan een uitgebreid ontbijt/lunch bij een restaurantje in de buurt.

Zomers temperatuurtje

Was het hier drie weken geleden nog ontzettend koud en zaten we in de woonkamer te bibberen onder een dekentje, we genieten nu van een heerlijk zomers temperatuurtje van ruim 20°C! In de zon (die hier een stuk feller is dan in Nederland omdat we op 2000 meter hoogte zitten) is het haast niet uit te houden.

Een nadeel is wel dat we nu midden in het droge seizoen zitten; voor zover ik me kan herinneren is de laatste druppel regen in oktober gevallen. Ik heb net even zitten google-en en vond dat de relatieve luchtvochtigheid hier nu zo'n 20% is, tegenover 94% in Nederland. Goed smeren dus met zalfjes en lippenbalsem!

Verder vind ik het leuk om via de website vaderschap.org bij te houden hoe de zwangerschap vordert. Hieronder wat details:

Huidige zwangerschapsduur: 80% = 223 dagen = 31.8 weken = 7.2 maanden.

Nog te gaan: 58 dagen.

Geschat huidige gewicht: 2084 gram

Geschatte huidige lengte: 41 cm

Thuisvoelen, knallen en echo

Morgen is het precies 1 jaar geleden dat we met onze ouders op Schiphol stonden te snikken en te snotteren omdat we voor onbepaalde tijd Nederland zouden verlaten. Aan de ene kant hebben we een nieuw thuis gevonden in Lente Stad, aan de andere kant voelen we ons nog steeds een vreemde tussen alle Aziaten (we worden nog steeds iedere dag aangestaard, nagewezen en uitgelachen) en hebben we het idee dat er nog zoveel te ontdekken en te leren valt in deze stad, deze provincie en dit land.

Vandaag, de 15e dag van het Nieuwe Jaar, is de laatste dag van het Lente Festival... gelukkig! Hoewel we al 15 dagen genieten van luid geknal, lijkt het aantal decibels vanavond weer (net als tijdens de inluiding van het nieuwe jaar) een climax te bereiken. Juda lijkt een vaste slaper te zijn, want hij slaapt gelukkig overal doorheen. Zelfs toen twee weken geleden in het trappenhuis van de verdieping boven ons een ratelband werd afgestoken..... 5 keer! Dat konden we uiteraard niet zo waarderen.

Tenslotte afgelopen week maar eens een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis voor een zwangerschapscontrole. Dat was alweer 9 weken geleden (in Thailand) en als ik in Nederland zou wonen zou ik nu volgens mij zo langzamerhand iedere twee weken een controle hebben. Het werd nodig gevonden om meteen een echo te maken, want dat doen ze hier veel vaker dan in Nederland. Goed nieuws: de baby lag met z'n hoofdje naar beneden, terwijl Juda rond 30 weken al in stuit lag en de rest van de zwangerschap lekker in die positie is blijven liggen. Qua groei lag de baby ook op schema, alleen de hoeveelheid vruchtwater was echt heel weinig (maar wel net genoeg). Meer drinken dus, zei de dokter. En ik heb daar zelf maar aan toegevoegd dat ik wat meer rust moet nemen.

Nog een wetenswaardigheidje: het schijnt dat je in dit land als local tijdens de zwangerschap niet te weten kunt komen wat het geslacht van je kind is, omdat veel mensen nog altijd de voorkeur geven aan een jongetje en het anders laten weghalen.

Lente Festival

Het festival dat gepaard gaat met de viering van het Nieuwe Jaar heet het Lente Festival (heeft verder niks te maken met onze stad, Lente Stad). Dit festival is begonnen op de eerste dag van het nieuwe jaar (afgelopen maandag dus) en duurt 15 dagen. De nacht van zondag op maandag was de lucht boven Lente Stad gevuld met prachtig (en luidknallend!) vuurwerk. Vanuit ons appartement op de 10e verdieping hadden wij natuurlijk een perfect uitzicht over de stad. Wonder boven wonder sliep Juda overal doorheen. Wat 'oudjaarsavond' betreft wijkt dit land dus niet veel af van Nederland (behalve dan dat je hier ongeveer 10 keer zo weinig betaalt voor vuurwerk), maar het bizarre is dat we nu al een week lang iedere avond mogen 'genieten' van vuurwerk. Ze houden het dus niet bij een avond, maar gaan dagen achter elkaar de straat op om vuurwerk af te steken. De gedachte hierachter is om het ongeluk en de boze geesten weg te jagen.

De vrijdag voor de viering van het Nieuwe Jaar mochten we hier in Lente Stad opnieuw een gast verwelkomen: Arno, die ik nog kende van een reis naar Jamaica 9 jaar geleden. We hebben dus deze week (die sowieso al een vakantieweek was vanwege het Nieuwe Jaar) een paar keer lekker de toerist uitgehangen. Op zich hebben we leuke plekken bezocht, maar we hebben deze week ook meer begrip gekregen voor de 1-kind-politiek. Want omdat iedereen deze week vakantie had en het de ultieme gelegenheid was om met de hele familie iets leuks te gaan doen, waren de typisch toeristische plekken ook echt overladen met mensen. Zoveel, dat het eigenlijk niet meer leuk was. Robin en ik hebben dan ook besloten dat we volgend jaar mooi onze vakantie in deze periode plannen, om te ontsnappen aan het vuurwerk en de drukte. Bovendien is het toch wel lastig dat alle winkels nu al gedurende 1,5 week dicht zijn.