Thuisvoelen, knallen en echo

Morgen is het precies 1 jaar geleden dat we met onze ouders op Schiphol stonden te snikken en te snotteren omdat we voor onbepaalde tijd Nederland zouden verlaten. Aan de ene kant hebben we een nieuw thuis gevonden in Lente Stad, aan de andere kant voelen we ons nog steeds een vreemde tussen alle Aziaten (we worden nog steeds iedere dag aangestaard, nagewezen en uitgelachen) en hebben we het idee dat er nog zoveel te ontdekken en te leren valt in deze stad, deze provincie en dit land.

Vandaag, de 15e dag van het Nieuwe Jaar, is de laatste dag van het Lente Festival... gelukkig! Hoewel we al 15 dagen genieten van luid geknal, lijkt het aantal decibels vanavond weer (net als tijdens de inluiding van het nieuwe jaar) een climax te bereiken. Juda lijkt een vaste slaper te zijn, want hij slaapt gelukkig overal doorheen. Zelfs toen twee weken geleden in het trappenhuis van de verdieping boven ons een ratelband werd afgestoken..... 5 keer! Dat konden we uiteraard niet zo waarderen.

Tenslotte afgelopen week maar eens een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis voor een zwangerschapscontrole. Dat was alweer 9 weken geleden (in Thailand) en als ik in Nederland zou wonen zou ik nu volgens mij zo langzamerhand iedere twee weken een controle hebben. Het werd nodig gevonden om meteen een echo te maken, want dat doen ze hier veel vaker dan in Nederland. Goed nieuws: de baby lag met z'n hoofdje naar beneden, terwijl Juda rond 30 weken al in stuit lag en de rest van de zwangerschap lekker in die positie is blijven liggen. Qua groei lag de baby ook op schema, alleen de hoeveelheid vruchtwater was echt heel weinig (maar wel net genoeg). Meer drinken dus, zei de dokter. En ik heb daar zelf maar aan toegevoegd dat ik wat meer rust moet nemen.

Nog een wetenswaardigheidje: het schijnt dat je in dit land als local tijdens de zwangerschap niet te weten kunt komen wat het geslacht van je kind is, omdat veel mensen nog altijd de voorkeur geven aan een jongetje en het anders laten weghalen.