Onderuit

Drie weken geleden adviseerde de gyneacologe in het ziekenhuis mij om een diabetes-test te laten doen. Hiervoor moest ik een keer 's ochtends terug komen met een lege maag.

Een week later zat ik dus om 10 uur 's ochtends weer tegenover haar, met een lege, hongerige maag. Toen vertelde ze me dat ze eerst bloed zouden afnemen, dat ik daarna suikerwater moest drinken en twee uur later zouden ze weer wat bloed aftappen. Nou nee, na 12 uur pas ontbijten, dat zou ik niet trekken en bovendien hadden we nog een andere afspraak die ochtend, dus we zijn weer weggegaan.

Afgelopen zaterdag in de herkansing: dit keer zat ik om 8.30 uur tegenover haar, opnieuw met een nuchtere maag. Ik werd naar een kamertje gebracht waar ze het bloed zouden afnemen. Balen, geen bed, slechts een krukje! dacht ik, maar ging toch moedig en zelfverzekerd zitten en deed alsof bloed geven voor mij een koud kunstje was. Maar nadat de zuster een halve minuut lang met een naald in mijn arm had zitten rommelen (geen idee wat ze deed, want ik durfde natuurlijk niet te kijken), moest ik haar toch vertellen dat ik me echt niet goed voelde. De naald werd eruit gehaald, maar ik moest toch echt blijven zitten, terwijl ze bleef vragen: "Gaat het al wat beter?" "Nee," was mijn antwoord, "ik moet liggen!" Deze discussie duurde een minuut of vijf, terwijl de sterren en grijze vlekken voor mijn ogen zich in rap tempo vermeerderden. Uiteindelijk won ik de onderhandeling en de zuster was bereid om me mee te nemen naar een plek waar ik even kon gaan liggen.

Zover ben ik echter niet gekomen, want midden op de gang van het ziekenhuis ben ik flauwgevallen, om even later wakker te worden met een hele club zusters en doktoren om me heen. Met zijn zessen hebben ze me bij m'n armen en benen gepakt en naar een ziekenhuisbed gesjouwd, waar ik aan de bloeddruk- en hartslagmeter en aan het zuurstof werd gelegd. Ik protesteerde hevig tegen die slangetjes in m'n neus; flauwvallen is tenslotte routine voor mij en ze hebben me daarvoor nog nooit aan het zuurstof gelegd. Maar er was geen discussie over mogelijk, dus ik heb twee uur lang in een ziekenhuisbed doorgebracht met twee zuurstofslangetjes in mijn neus.

Twee uur later alsnog succesvol bloed geprikt (liggend!) en tegen die tijd waren Robin en Juda ook gearriveerd in het ziekenhuis. We hebben onszelf daarna heerlijk tegoed gedaan aan een uitgebreid ontbijt/lunch bij een restaurantje in de buurt.