De eerste dagen na Zoë's geboorte was het alsof ik het allemaal al een keer eerder had gezien: dat koppie, dat neusje, die oogjes..... net een flashback van de eerste weken na Juda's geboorte. En ook nu verbaas ik me er soms nog over hoeveel Zoë op haar grote broer lijkt qua uiterlijk.
Maar er zijn ook verschillen:
Juda sliep met 4 maanden al van 's avonds 10.00 tot 's ochtends 7.30, Zoë wordt elke nacht nog één of twee keer wakker voor een voeding.
Juda kon maar niet genoeg krijgen van de mama-melk (zoals wij dat noemen), met Zoë is het iedere keer een gevecht om haar aan de borst te krijgen.
Juda groeide dan ook als kool, terwijl Zoë een mager scharminkeltje blijft en ik me afvraag of ze wel genoeg binnen krijgt.
Juda moest niks van de fles hebben, waardoor ik nooit eens iemand achter kon laten met een flesje afgekolfde melk en zelf de hort op kon gaan. Zoë drinkt een flesje afgekolfde melk gretig leeg: Joehoe! Freedom!
Juda kon zich met moeite 10 minuten aaneengesloten vermaken in de box, terwijl Zoë er zo een uur lang in kan liggen rommelen met haar speelgoedjes.
Juda was op deze leeftijd (5 maanden) al enorm eenkennig en begon te brullen zodra iemand hem alleen al aankeek, Zoë kan ik op zondagochtend de hele ochtend in vertrouwde handen achterlaten in de crèche, zodat ik me zelf kan concentreren tijdens de dienst.
Jullie begrijpen het al: beide kinderen hadden/hebben zo hun punten van aandacht en hun eigenschappen van vreugde. Wat mooi dat onze Schepper deze schepseltjes met zoveel variatie heeft gemaakt.
maandag 31 augustus 2009
maandag 24 augustus 2009
Arm en rijk
Onze oppas vroeg laatst: waarom heeft dit land toch zoveel arme mensen? We vertelden haar dat veel mensen in Afrika nog veel armer zijn, aangezien die écht geen mobiel op zak hebben of een TV in de huiskamer hebben staan. Maar toch is het inderdaad wel zo dat er in deze stad veel arme mensen zijn en dat onze oppas ook bij deze groep hoort.
Het verschil tussen arm en rijk lijkt hier veel groter te zijn dan in Nederland. Tussen de onbetaalbare Audi's, Mercedesen en Prado's zie je overal arme mensen scharrelen: sommigen zijn straatvegers, anderen verzamelen afval dat gerecycled kan worden. Regelmatig zie je op straat mensen met hun handen in een afvalbak graaien op zoek naar iets waardevols en wanneer ik op weg naar de markt een zak vol vieze luiers in de vuilcontainer gooi, dan zie ik op de terugweg dat deze alweer is opengetrokken om te kijken of er misschien toch nog iets van waarde in zat.
Een paar weken geleden had Robin al onze DVD's in een map gedaan en hij had de hoesjes ervan in een tasje gedaan zodat ze weggegooid konden worden. Toen hij met dit tasje naar de vuilcontainer liep, kwam er vanaf de overkant van de straat een straatveegster aanrennen die blijkbaar dacht: als ik dát tasje te pakken krijg, dan ben ik voor de rest van de dag binnen. Dus Robin gaf haar het tasje en de vrouw straalde van geluk en bedankte Robin er hartelijk voor.
Dan voel je je echt beschaamd: als iemand een sprintje moet trekken voor jouw afval en je er nog voor bedankt ook. Dan realiseer je je hoe rijk je bent, ook al hebben we geen auto, geen vaatwasser, geen plasma-TV en wonen we in een flatje op 10 hoog.
Het verschil tussen arm en rijk lijkt hier veel groter te zijn dan in Nederland. Tussen de onbetaalbare Audi's, Mercedesen en Prado's zie je overal arme mensen scharrelen: sommigen zijn straatvegers, anderen verzamelen afval dat gerecycled kan worden. Regelmatig zie je op straat mensen met hun handen in een afvalbak graaien op zoek naar iets waardevols en wanneer ik op weg naar de markt een zak vol vieze luiers in de vuilcontainer gooi, dan zie ik op de terugweg dat deze alweer is opengetrokken om te kijken of er misschien toch nog iets van waarde in zat.
Een paar weken geleden had Robin al onze DVD's in een map gedaan en hij had de hoesjes ervan in een tasje gedaan zodat ze weggegooid konden worden. Toen hij met dit tasje naar de vuilcontainer liep, kwam er vanaf de overkant van de straat een straatveegster aanrennen die blijkbaar dacht: als ik dát tasje te pakken krijg, dan ben ik voor de rest van de dag binnen. Dus Robin gaf haar het tasje en de vrouw straalde van geluk en bedankte Robin er hartelijk voor.
Dan voel je je echt beschaamd: als iemand een sprintje moet trekken voor jouw afval en je er nog voor bedankt ook. Dan realiseer je je hoe rijk je bent, ook al hebben we geen auto, geen vaatwasser, geen plasma-TV en wonen we in een flatje op 10 hoog.
maandag 17 augustus 2009
Karaktertje
Twee jaar geleden deden Robin en ik de Meyers-Briggs persoonlijkheidstest. Eén van de uitkomsten was dat Robin op de grens zit tussen introvert en extravert en dat ik een echte introvert ben. Geen verbazingwekkende uitkomsten voor onszelf en gelukkig zijn we allebei blij met wie we zijn. We zijn allebei mensen die ons prima alleen kunnen vermaken en niet noodzakelijk de hele dag mensen om ons heen nodig hebben. Het is dan ook geen wonder dat Juda maar weinig aandacht nodig heeft wanneer hij 's ochtends eenmaal al zijn speelgoed op strategische wijze over de bank, de grond, de salontafel en ons bed heeft verspreid.
De afgelopen week werd ons nog eens extra duidelijk dat bij een kind van bijna twee het karakter al zo bepalend is voor zijn doen en laten. Het zoontje van de vrienden bij wie we in Mist Stad logeerden is ongeveer net zo oud als Juda, maar heeft een heel andere persoonlijkheid. Hij houdt ervan om zo dicht mogelijk bij andere mensen in de buurt te zijn en om zich te 'bemoeien' met andermans spel. Dus wanneer Juda lekker een puzzeltje aan het maken was, kwam hij ernaast staan om Juda te 'helpen'. Of wanneer Juda met de tractor aan het spelen was, wilde hij ook wel even een rondje rijden met diezelfde tractor.
De eerste dagen ging het prima tussen die twee en waren ze onafscheidelijk. Maar na een paar dagen was Juda het helemaal zat en straalde hij echt uit naar zijn leeftijdsgenootje: "Blijf uit mijn buurt!" En wanneer zijn 'vriendje' dan toch té dicht op z'n huid zat, gaf hij hem een flinke duw of een harde knijp. Daar zit je dan als ouders: aan de ene kant zie je de onmacht in de ogen van je kind, aan de andere kant wil je natuurlijk niet dat hij andere kinderen pijn doet.
We hebben in ieder geval geleerd dat Juda echt zijn persoonlijke ruimte en tijd alleen nodig heeft. Eenmaal weer thuisgekomen zagen we gelukkig alle frustratie en moeheid als sneeuw voor de zon verdwijnen.
De afgelopen week werd ons nog eens extra duidelijk dat bij een kind van bijna twee het karakter al zo bepalend is voor zijn doen en laten. Het zoontje van de vrienden bij wie we in Mist Stad logeerden is ongeveer net zo oud als Juda, maar heeft een heel andere persoonlijkheid. Hij houdt ervan om zo dicht mogelijk bij andere mensen in de buurt te zijn en om zich te 'bemoeien' met andermans spel. Dus wanneer Juda lekker een puzzeltje aan het maken was, kwam hij ernaast staan om Juda te 'helpen'. Of wanneer Juda met de tractor aan het spelen was, wilde hij ook wel even een rondje rijden met diezelfde tractor.
De eerste dagen ging het prima tussen die twee en waren ze onafscheidelijk. Maar na een paar dagen was Juda het helemaal zat en straalde hij echt uit naar zijn leeftijdsgenootje: "Blijf uit mijn buurt!" En wanneer zijn 'vriendje' dan toch té dicht op z'n huid zat, gaf hij hem een flinke duw of een harde knijp. Daar zit je dan als ouders: aan de ene kant zie je de onmacht in de ogen van je kind, aan de andere kant wil je natuurlijk niet dat hij andere kinderen pijn doet.
We hebben in ieder geval geleerd dat Juda echt zijn persoonlijke ruimte en tijd alleen nodig heeft. Eenmaal weer thuisgekomen zagen we gelukkig alle frustratie en moeheid als sneeuw voor de zon verdwijnen.
maandag 10 augustus 2009
Tweede oriëntatiereis
Omdat we nog niet weten waar we gaan wonen en werken nadat we klaar zijn met de taalstudie, maken we deze week onze tweede oriëntatiereis. Onze eerste reis maakten we vorig jaar oktober naar een stadje in het zuidoosten van onze provincie, waar veel mensen tot de Zhuang-minderheidsgroep behoren.
Nadat we afgelopen dinsdag mijn ouders hadden uitgezwaaid, konden we ons meteen voorbereiden op het volgende avontuur. Op vrijdagmorgen om 8.00 uur kwam een vriend ons thuis ophalen: met hem konden we meerijden naar Mist Stad, een plek in het uiterste westen van onze provincie. Na een reis van 10 uur arriveerden we 's avonds om 18.00 uur bij het huis van onze vrienden. Hoewel ik van tevoren er best wel tegenop had gezien om deze lange autoreis te maken met onze twee kinderen, is het boven verwachting goed gegaan en heb ik onderweg erg genoten van de groene bergen, diepe valleien, watervallen, rijstterrassen en de kleine, eenvoudige huisjes die tegen de steile berghellingen gebouwd zijn. Ja, we wonen absoluut in een prachtige provincie (jammer dat we daar midden in Lente Stad zo weinig van meekrijgen).
De vrienden bij wie we deze week logeren kennen we nog uit Lente Stad en zij hebben een zoontje van Juda's leeftijd en een dochtertje van Zoë's leeftijd. Dus de jongens kunnen heerlijk met elkaar buiten spelen en de meiden liggen naast elkaar te kraaien in de box. Juda heeft voor het eerst kennis gemaakt met de zandbak en het badje in de tuin en bij Zoë verscheen eergister het eerste tandje.
De temperaturen zijn hier tropisch: overdag zo'n 35 graden en 's nachts ook nog zo'n 30 graden. Het stadje is niet zo groot en op straat zie je veel mensen van de Dai-minderheidsgroep. Ook is er een grote Birmese invloed, omdat we niet ver van de grens met Birma zitten.
Na een rustig weekend hebben we vanmorgen de dagopening van het AIDS-preventie-project bijgewoond. Leuk om een groep enthousiaste lokale jongeren te zien die regelmatig de afgelegen dorpen intrekken om de mensen daar voor te lichten over AIDS. Gedurende de rest van de week zullen we gesprekken hebben met de mensen die hier wonen en zullen we het stadje nog wat meer verkennen. Op vrijdag hopen we weer terug te rijden naar Lente Stad.
Nadat we afgelopen dinsdag mijn ouders hadden uitgezwaaid, konden we ons meteen voorbereiden op het volgende avontuur. Op vrijdagmorgen om 8.00 uur kwam een vriend ons thuis ophalen: met hem konden we meerijden naar Mist Stad, een plek in het uiterste westen van onze provincie. Na een reis van 10 uur arriveerden we 's avonds om 18.00 uur bij het huis van onze vrienden. Hoewel ik van tevoren er best wel tegenop had gezien om deze lange autoreis te maken met onze twee kinderen, is het boven verwachting goed gegaan en heb ik onderweg erg genoten van de groene bergen, diepe valleien, watervallen, rijstterrassen en de kleine, eenvoudige huisjes die tegen de steile berghellingen gebouwd zijn. Ja, we wonen absoluut in een prachtige provincie (jammer dat we daar midden in Lente Stad zo weinig van meekrijgen).
De vrienden bij wie we deze week logeren kennen we nog uit Lente Stad en zij hebben een zoontje van Juda's leeftijd en een dochtertje van Zoë's leeftijd. Dus de jongens kunnen heerlijk met elkaar buiten spelen en de meiden liggen naast elkaar te kraaien in de box. Juda heeft voor het eerst kennis gemaakt met de zandbak en het badje in de tuin en bij Zoë verscheen eergister het eerste tandje.
De temperaturen zijn hier tropisch: overdag zo'n 35 graden en 's nachts ook nog zo'n 30 graden. Het stadje is niet zo groot en op straat zie je veel mensen van de Dai-minderheidsgroep. Ook is er een grote Birmese invloed, omdat we niet ver van de grens met Birma zitten.
Na een rustig weekend hebben we vanmorgen de dagopening van het AIDS-preventie-project bijgewoond. Leuk om een groep enthousiaste lokale jongeren te zien die regelmatig de afgelegen dorpen intrekken om de mensen daar voor te lichten over AIDS. Gedurende de rest van de week zullen we gesprekken hebben met de mensen die hier wonen en zullen we het stadje nog wat meer verkennen. Op vrijdag hopen we weer terug te rijden naar Lente Stad.
maandag 3 augustus 2009
Moeke
Tijdens de zwangerschap zijn er bij mij weer de nodige kilootjes aangekomen. Volgens de bladen gaan die er vanzelf weer af als je borstvoeding geeft, maar bij mij gaat dat dus niet vanzelf. Sinds kort noemt Robin mij dan ook "moeke", omdat hij vindt dat ik met dat vet op mijn heupen die eerwaardige titel verdien. En aangezien Juda de leeftijd heeft om alles na te zeggen wat hij hoort, word ik momenteel door twee mensen in dit huis aangesproken als moeke.
Vorige week kwam Robin thuis met een cadeau voor mij: een zwarte, leren portemonnee. Mijn reactie was: "Mooi zeg, zo één heeft mijn oma ook!" Maar Robin vond dat een echte moeke ook een echte moeke-portemonnee moest hebben. Toen ik hem aan een vriendin liet zien, maakte ook zij dezelfde opmerking over haar oma, hoewel ze eraan toevoegde dat het ook een huishoudportemonnee zou kunnen zijn.
Gelukkig associeert Robin de term moeke niet alleen met een moeder met brede heupen, maar ook met een moeder die lekker kan koken. Hij kan het dan ook erg waarderen dat ik iedere middag weer de keuken induik om een gezonde en lekkere maaltijd op tafel te zetten voor ons gezin. In dat geval vind ik het dan weer niet zo erg om moeke genoemd te worden.
Ik ben benieuwd hoe lang ik nog in aanmerking kom voor deze titel, want binnenkort hoop ik serieus te gaan sporten. Afgelopen week heeft Robin bij de sportschool om de hoek een jaarabonnement voor twee personen gekocht (voor de prijs van wat je in Nederland voor een maandabonnement zou betalen), dus ik heb het goede voornemen om minstens één keer per week mezelf te gaan uitsloven op de loopband, op het roei-apparaat en op de fiets. Eens kijken of ik weer wat fitter kan worden!
Vertrek van mijn ouders
Morgenochtend om 6.30 uur brengen we mijn ouders naar het vliegveld, die dan naar Hong Kong zullen vliegen. Op woensdag zullen ze doorreizen naar mijn broer en schoonzus in Australië.
De 12 dagen dat mijn ouders hier waren zijn omgevlogen. We hebben dan ook best veel gedaan. Vorige week dinsdag zijn we naar de dierentuin geweest en woensdag naar het Stenen Woud. Het werd echter te laat om weer terug te rijden naar Lente Stad, dus hebben we een hotelletje in de buurt opgezocht en zijn we de volgende dag over onverharde wegen en door landelijke gehuchtjes teruggereden naar Lente Stad. Zaterdag hebben we nog een berg beklommen ten westen van de stad en zondag zijn we naar het grote park in het centrum van de stad geweest. Tenslotte hebben we vandaag een soort openluchtmuseum bezocht waar je kunt zien hoe de verschillende minderheden van deze provincie wonen en leven.
En natuurlijk heeft Juda heel veel boekjes gelezen, liedjes gezongen en spelletjes gedaan met zijn opa en oma en heeft Zoë lekker met hen gekroeld.
Nu moeten we weer 1,5 jaar wachten voordat we hen weer zien. Tja, dat zijn toch wel de lastige aspecten van het leven hier in Azië.
Vorige week kwam Robin thuis met een cadeau voor mij: een zwarte, leren portemonnee. Mijn reactie was: "Mooi zeg, zo één heeft mijn oma ook!" Maar Robin vond dat een echte moeke ook een echte moeke-portemonnee moest hebben. Toen ik hem aan een vriendin liet zien, maakte ook zij dezelfde opmerking over haar oma, hoewel ze eraan toevoegde dat het ook een huishoudportemonnee zou kunnen zijn.
Gelukkig associeert Robin de term moeke niet alleen met een moeder met brede heupen, maar ook met een moeder die lekker kan koken. Hij kan het dan ook erg waarderen dat ik iedere middag weer de keuken induik om een gezonde en lekkere maaltijd op tafel te zetten voor ons gezin. In dat geval vind ik het dan weer niet zo erg om moeke genoemd te worden.
Ik ben benieuwd hoe lang ik nog in aanmerking kom voor deze titel, want binnenkort hoop ik serieus te gaan sporten. Afgelopen week heeft Robin bij de sportschool om de hoek een jaarabonnement voor twee personen gekocht (voor de prijs van wat je in Nederland voor een maandabonnement zou betalen), dus ik heb het goede voornemen om minstens één keer per week mezelf te gaan uitsloven op de loopband, op het roei-apparaat en op de fiets. Eens kijken of ik weer wat fitter kan worden!
Vertrek van mijn ouders
Morgenochtend om 6.30 uur brengen we mijn ouders naar het vliegveld, die dan naar Hong Kong zullen vliegen. Op woensdag zullen ze doorreizen naar mijn broer en schoonzus in Australië.
De 12 dagen dat mijn ouders hier waren zijn omgevlogen. We hebben dan ook best veel gedaan. Vorige week dinsdag zijn we naar de dierentuin geweest en woensdag naar het Stenen Woud. Het werd echter te laat om weer terug te rijden naar Lente Stad, dus hebben we een hotelletje in de buurt opgezocht en zijn we de volgende dag over onverharde wegen en door landelijke gehuchtjes teruggereden naar Lente Stad. Zaterdag hebben we nog een berg beklommen ten westen van de stad en zondag zijn we naar het grote park in het centrum van de stad geweest. Tenslotte hebben we vandaag een soort openluchtmuseum bezocht waar je kunt zien hoe de verschillende minderheden van deze provincie wonen en leven.
En natuurlijk heeft Juda heel veel boekjes gelezen, liedjes gezongen en spelletjes gedaan met zijn opa en oma en heeft Zoë lekker met hen gekroeld.
Nu moeten we weer 1,5 jaar wachten voordat we hen weer zien. Tja, dat zijn toch wel de lastige aspecten van het leven hier in Azië.
Abonneren op:
Posts (Atom)