Moeke

Tijdens de zwangerschap zijn er bij mij weer de nodige kilootjes aangekomen. Volgens de bladen gaan die er vanzelf weer af als je borstvoeding geeft, maar bij mij gaat dat dus niet vanzelf. Sinds kort noemt Robin mij dan ook "moeke", omdat hij vindt dat ik met dat vet op mijn heupen die eerwaardige titel verdien. En aangezien Juda de leeftijd heeft om alles na te zeggen wat hij hoort, word ik momenteel door twee mensen in dit huis aangesproken als moeke.

Vorige week kwam Robin thuis met een cadeau voor mij: een zwarte, leren portemonnee. Mijn reactie was: "Mooi zeg, zo één heeft mijn oma ook!" Maar Robin vond dat een echte moeke ook een echte moeke-portemonnee moest hebben. Toen ik hem aan een vriendin liet zien, maakte ook zij dezelfde opmerking over haar oma, hoewel ze eraan toevoegde dat het ook een huishoudportemonnee zou kunnen zijn.

Gelukkig associeert Robin de term moeke niet alleen met een moeder met brede heupen, maar ook met een moeder die lekker kan koken. Hij kan het dan ook erg waarderen dat ik iedere middag weer de keuken induik om een gezonde en lekkere maaltijd op tafel te zetten voor ons gezin. In dat geval vind ik het dan weer niet zo erg om moeke genoemd te worden.

Ik ben benieuwd hoe lang ik nog in aanmerking kom voor deze titel, want binnenkort hoop ik serieus te gaan sporten. Afgelopen week heeft Robin bij de sportschool om de hoek een jaarabonnement voor twee personen gekocht (voor de prijs van wat je in Nederland voor een maandabonnement zou betalen), dus ik heb het goede voornemen om minstens één keer per week mezelf te gaan uitsloven op de loopband, op het roei-apparaat en op de fiets. Eens kijken of ik weer wat fitter kan worden!


Vertrek van mijn ouders

Morgenochtend om 6.30 uur brengen we mijn ouders naar het vliegveld, die dan naar Hong Kong zullen vliegen. Op woensdag zullen ze doorreizen naar mijn broer en schoonzus in Australië.

De 12 dagen dat mijn ouders hier waren zijn omgevlogen. We hebben dan ook best veel gedaan. Vorige week dinsdag zijn we naar de dierentuin geweest en woensdag naar het Stenen Woud. Het werd echter te laat om weer terug te rijden naar Lente Stad, dus hebben we een hotelletje in de buurt opgezocht en zijn we de volgende dag over onverharde wegen en door landelijke gehuchtjes teruggereden naar Lente Stad. Zaterdag hebben we nog een berg beklommen ten westen van de stad en zondag zijn we naar het grote park in het centrum van de stad geweest. Tenslotte hebben we vandaag een soort openluchtmuseum bezocht waar je kunt zien hoe de verschillende minderheden van deze provincie wonen en leven.

En natuurlijk heeft Juda heel veel boekjes gelezen, liedjes gezongen en spelletjes gedaan met zijn opa en oma en heeft Zoë lekker met hen gekroeld.

Nu moeten we weer 1,5 jaar wachten voordat we hen weer zien. Tja, dat zijn toch wel de lastige aspecten van het leven hier in Azië.