Wat houdt ons momenteel zoal bezig?
De vraag: Waar gaan we volgende zomer naartoe verhuizen? We zijn nu in twee stadjes geweest om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor de toekomst. We hopen de komende drie maanden nog twee andere stadjes te bezoeken. We hopen vóór het eind van dit jaar een keuze te maken. Het valt niet mee om onze menselijke voorkeuren 'uit te schakelen' (wat betreft team, klimaat, aanwezige gezondheidszorg, bereikbaarheid, etc.) en te kijken naar wat Hij op ons hart legt.
Hoe zorgen we ervoor dat onze dochter wat meer regelmaat in haar drinkschema krijgt en de nachten gaat doorslapen? Zoals al eerder gezegd, Zoë is geen gemakkelijke drinker: ze drinkt per keer maar weinig, maar wil daardoor wel erg vaak drinken (elke 1,5 tot 2 uur). Ook 's nachts komt ze nog 1 a 2 keer, dus ik ben er maar druk mee...
Deze week neemt een vriendin van ons afscheid en verhuist naar het noorden van deze provincie. We hebben de afgelopen drie jaar met haar opgetrokken (in Engeland, Singapore en hier) en nu scheiden onze wegen zich. Zaterdag ben ik samen met Juda afscheid gaan nemen van haar konijn, want daar was Juda helemaal gek op.Gisteren kwam ze een cadeautje voor Juda brengen: een speelgoedkonijn dat kan lopen en geluidjes maakt. Natuurlijk gaat het er bij Juda niet in dat het konijn ook af en toe even moet slapen, maar nadat ik voor het konijn een bedje had gemaakt en het konijn had toegedekt met een dekentje, konden we gelukkig toch even genieten van wat rust.
Volgende week krijgen we weer bezoek uit Nederland. 'Tante' Magda komt voor zes weken door dit land trekken en wij zullen haar een beetje op weg helpen.
En verder nog: telefoons die kapot gaan, taalstudie, contacten leggen met mensen in de buurt, internet dat vaak niet werkt, National Day (1 okt) en Mid-Autumn Festival (3 okt).
dinsdag 29 september 2009
maandag 21 september 2009
Buitenlander
Integreren: al jarenlang een hot discussie-item in de Haagse politiek. Buitenlanders zouden zich maar moeten aanpassen aan de Hollandse cultuur als ze in Nederland willen wonen.
Nu wij zelf in een ander land zijn gaan wonen, ervaren we een beetje hoe het moet zijn om een buitenlander in Nederland te zijn.
Zo kan ik me nu bijvoorbeeld best voorstellen dat er in de grote steden in Nederland concentraties van buitenlanders zijn ontstaan. Wij wonen hier ook in het Lombok/de Bijlmer van Lente Stad. Nu moet ik zeggen dat we deze plek niet zelf uitgekozen hebben om te wonen, maar dat deze wijk ons min of meer is toegewezen. Maar toch is het wel lekker om in de buurt een cafeetje te hebben waar je een kopje verse koffie kunt drinken en een winkeltje waar je bijvoorbeeld boter, westerse kruiden en mayonaise kunt kopen. Het percentage buitenlanders is hier echter niet zo hoog als in de Nederlandse grote steden: in deze wijk is misschien 1% buitenlander.
Ik herinner me ook nog een aantal jaar geleden, toen een asielzoeker uit Afrika bij ons in de woongroep in Amersfoort kwam wonen. Als je hem iets vroeg knikte hij altijd en deed alsof hij het begreep. Maar regelmatig bleek dan later dat hij er eigenlijk niks van had gesnapt. O, wat heb ik me daarover drukgemaakt: hoe kon hij nu zeggen dat hij het begreep, terwijl hij dat eigenlijk niet deed? Nu gebruiken wij dezelfde strategie om te overleven: gewoon knikken en glimlachen en doen alsof je alles begrijpt wat de mensen tegen je zeggen in het locale dialect en ondertussen denken: het zal wel. Want je weet dat als je zegt dat je ze niet begrijpt, dat ze dan harder gaan praten, maar beslist niet langzamer, duidelijker of meer standaard.
Als wij hier een inburgeringsexamen zouden moeten doen, zouden we zeker weten zakken. Hoe heet nu ook alweer de minister-president van dit land? En wat zijn de namen van alle provincies? Weet ik alle data van belangrijke feestdagen? Hoe zat het ook alweer met alle dynastieën van vroeger? Om nog maar te zwijgen over onze lees- en schrijfvaardigheid. Na anderhalf jaar kunnen we nog geen mededeling op de deur van onze flat lezen, laat staan een krantenartikel, een boek of de gebruiksaanwijzing van een product. We hebben nu ongeveer 400 karakters geleerd, maar de gemiddelde inwoner van dit land kent er zo'n 5.000.
Ja, en we praten thuis nog steeds gewoon Nederlands, hebben in ons huis een westers toilet, eten brood voor de lunch en geen rijst, geven nog steeds de voorkeur aan een gehaktbal in plaats van kippentenen en kunnen maar niet wennen aan het gerochel op straat.
Voor het geval dat we zelf zouden vergeten dat we buitenlanders zijn, herinnert de plaatselijke bevolking ons daar ook nog regelmatig aan. Wanneer we op straat of in een winkel lopen, stoten mensen elkaar vaak aan en fluisteren (net iets te hard): "Buitenlander", "Buitenlander", "Buitenlander". En kinderen zijn in staat om je 10 minuten lang te achtervolgen, terwijl ze continu roepen: "Buitenlander! Buitenlander! Buitenlander!"
Nee, integreren is zo eenvoudig nog niet....
Nu wij zelf in een ander land zijn gaan wonen, ervaren we een beetje hoe het moet zijn om een buitenlander in Nederland te zijn.
Zo kan ik me nu bijvoorbeeld best voorstellen dat er in de grote steden in Nederland concentraties van buitenlanders zijn ontstaan. Wij wonen hier ook in het Lombok/de Bijlmer van Lente Stad. Nu moet ik zeggen dat we deze plek niet zelf uitgekozen hebben om te wonen, maar dat deze wijk ons min of meer is toegewezen. Maar toch is het wel lekker om in de buurt een cafeetje te hebben waar je een kopje verse koffie kunt drinken en een winkeltje waar je bijvoorbeeld boter, westerse kruiden en mayonaise kunt kopen. Het percentage buitenlanders is hier echter niet zo hoog als in de Nederlandse grote steden: in deze wijk is misschien 1% buitenlander.
Ik herinner me ook nog een aantal jaar geleden, toen een asielzoeker uit Afrika bij ons in de woongroep in Amersfoort kwam wonen. Als je hem iets vroeg knikte hij altijd en deed alsof hij het begreep. Maar regelmatig bleek dan later dat hij er eigenlijk niks van had gesnapt. O, wat heb ik me daarover drukgemaakt: hoe kon hij nu zeggen dat hij het begreep, terwijl hij dat eigenlijk niet deed? Nu gebruiken wij dezelfde strategie om te overleven: gewoon knikken en glimlachen en doen alsof je alles begrijpt wat de mensen tegen je zeggen in het locale dialect en ondertussen denken: het zal wel. Want je weet dat als je zegt dat je ze niet begrijpt, dat ze dan harder gaan praten, maar beslist niet langzamer, duidelijker of meer standaard.
Als wij hier een inburgeringsexamen zouden moeten doen, zouden we zeker weten zakken. Hoe heet nu ook alweer de minister-president van dit land? En wat zijn de namen van alle provincies? Weet ik alle data van belangrijke feestdagen? Hoe zat het ook alweer met alle dynastieën van vroeger? Om nog maar te zwijgen over onze lees- en schrijfvaardigheid. Na anderhalf jaar kunnen we nog geen mededeling op de deur van onze flat lezen, laat staan een krantenartikel, een boek of de gebruiksaanwijzing van een product. We hebben nu ongeveer 400 karakters geleerd, maar de gemiddelde inwoner van dit land kent er zo'n 5.000.
Ja, en we praten thuis nog steeds gewoon Nederlands, hebben in ons huis een westers toilet, eten brood voor de lunch en geen rijst, geven nog steeds de voorkeur aan een gehaktbal in plaats van kippentenen en kunnen maar niet wennen aan het gerochel op straat.
Voor het geval dat we zelf zouden vergeten dat we buitenlanders zijn, herinnert de plaatselijke bevolking ons daar ook nog regelmatig aan. Wanneer we op straat of in een winkel lopen, stoten mensen elkaar vaak aan en fluisteren (net iets te hard): "Buitenlander", "Buitenlander", "Buitenlander". En kinderen zijn in staat om je 10 minuten lang te achtervolgen, terwijl ze continu roepen: "Buitenlander! Buitenlander! Buitenlander!"
Nee, integreren is zo eenvoudig nog niet....
maandag 14 september 2009
Date
In een Amerikaans boek over baby's las ik dat één van je eerste prioriteiten na het krijgen van een baby moet zijn om je wekelijkse date-avond weer in ere te herstellen. Nou, die hebben we niet, dus er valt weinig in ere te herstellen.
In de afgelopen anderhalf jaar, sinds ons vertrek uit Nederland, zijn we welgeteld 3 keer samen 's avonds op stap geweest zonder kind(eren). De eerste keer was in Singapore, waar we samen naar de bioscoop zijn geweest. De tweede keer was ongeveer een jaar geleden, toen we naar een dansvoorstelling hier in de stad gingen (waarvan we de eerste helft misten, omdat we niet van huis weg wilden gaan voordat Juda sliep en Juda dat natuurlijk haarfijn aanvoelde en besloot om eerst een uur lang moeilijk te doen voordat hij in slaap viel). De derde keer was een paar weken geleden toen mijn ouders hier waren. Zij pasten op, terwijl wij bij een vriend thuis een bordspel speelden.
Sinds afgelopen zaterdag kunnen we onze vierde date aan bovenstaand rijtje toevoegen. Twee Nederlandse meiden kwamen oppassen en wij zouden met een ander stel uit eten gaan. Wel een beetje spannend, want dit was voor het eerst dat iemand anders dan Robin of ik Juda in bed zou leggen en Zoë de fles zou geven. We gingen om half zeven de deur uit en we hebben heerlijk ontspannen Indiaas kunnen eten op 'Foreigner Street' en leuke gesprekken kunnen hebben met onze vrienden. Even geen baby die gevoed of in slaap gewiegd hoefde te worden en even geen peuter die gecorrigeerd moest worden omdat hij wilde weten hoe zijn beker er van de onderkant uitzag, hij met zijn vork in zijn haar zat of een toren probeerde te bouwen van stukjes kip.
En toen we om kwart over negen weer thuiskwamen werden we door de meiden gerustgesteld dat de avond vlekkeloos was verlopen: Juda en Zoë hadden zich voorbeeldig gedragen.
Wat ons betreft is zo'n avondje dus voor herhaling vatbaar, hoewel ik niet denk dat het een wekelijks terugkerende gebeurtenis zal worden.
In de afgelopen anderhalf jaar, sinds ons vertrek uit Nederland, zijn we welgeteld 3 keer samen 's avonds op stap geweest zonder kind(eren). De eerste keer was in Singapore, waar we samen naar de bioscoop zijn geweest. De tweede keer was ongeveer een jaar geleden, toen we naar een dansvoorstelling hier in de stad gingen (waarvan we de eerste helft misten, omdat we niet van huis weg wilden gaan voordat Juda sliep en Juda dat natuurlijk haarfijn aanvoelde en besloot om eerst een uur lang moeilijk te doen voordat hij in slaap viel). De derde keer was een paar weken geleden toen mijn ouders hier waren. Zij pasten op, terwijl wij bij een vriend thuis een bordspel speelden.
Sinds afgelopen zaterdag kunnen we onze vierde date aan bovenstaand rijtje toevoegen. Twee Nederlandse meiden kwamen oppassen en wij zouden met een ander stel uit eten gaan. Wel een beetje spannend, want dit was voor het eerst dat iemand anders dan Robin of ik Juda in bed zou leggen en Zoë de fles zou geven. We gingen om half zeven de deur uit en we hebben heerlijk ontspannen Indiaas kunnen eten op 'Foreigner Street' en leuke gesprekken kunnen hebben met onze vrienden. Even geen baby die gevoed of in slaap gewiegd hoefde te worden en even geen peuter die gecorrigeerd moest worden omdat hij wilde weten hoe zijn beker er van de onderkant uitzag, hij met zijn vork in zijn haar zat of een toren probeerde te bouwen van stukjes kip.
En toen we om kwart over negen weer thuiskwamen werden we door de meiden gerustgesteld dat de avond vlekkeloos was verlopen: Juda en Zoë hadden zich voorbeeldig gedragen.
Wat ons betreft is zo'n avondje dus voor herhaling vatbaar, hoewel ik niet denk dat het een wekelijks terugkerende gebeurtenis zal worden.
maandag 7 september 2009
Herkansing
Nadat we vorig jaar Juda's eerste verjaardag min of meer hadden overgeslagen, hadden we afgelopen vrijdag de kans om het beter te doen: onze zoon werd alweer twee jaar.
De dag begon voor Juda op het grote bed, waar we voor hem zongen en hem zijn cadeautje gaven. We hadden voor 's ochtends onze lerares afgezegd, dus we konden lekker relaxed voorbereidingen treffen voor het bezoek dat 's middags en 's avonds zou komen: taarten kopen, slingers ophangen, opruimen, frisdrank inslaan en ballonnen opblazen.
Na de siësta arriveerden de gasten: drie van Juda's Nederlandse lievelingstantes (en aanhang) en nog een ander Nederlands echtpaar dat 9 kinderen meebracht. Het was dus een gezellig drukke boel. Kaarsjes uitblazen, met ballonnen spelen, taart eten, cadeautjes uitpakken en met zijn nieuwe speelgoed spelen: Juda was helemaal in zijn nopjes. Om 22.30 uur verliet de laatste gast ons huis, maar toen lag Juda gelukkig al lang op één oor.
De volgende ochtend kwamen nog twee van Juda's beste vriendjes met zijn nieuwe speelgoed spelen en een stukje taart eten. Ook dat was erg gezellig.
Terugkijkend realiseer ik me hoe anders ik nu tegen ons leven hier aankijk dan vorig jaar. Vorig jaar vond ik het niet de moeite om Juda's verjaardag uitgebreid te vieren, want wat is nu een verjaardag zonder opa's, oma's, ooms en tantes? Afgelopen vrijdag realiseerde ik me dat we hier nu ook 'familie' hebben en dat er voor Juda veel mensen zijn die dolgraag als oom, tante, opa of oma willen fungeren. Mensen die zelf ook hun neefjes, nichtjes of kleinkinderen in Nederland moeten missen en blij zijn dat ze hier in Lente Stad een 'surrogaat' neefje/kleinzoon en nichtje/kleindochter hebben.
De dag begon voor Juda op het grote bed, waar we voor hem zongen en hem zijn cadeautje gaven. We hadden voor 's ochtends onze lerares afgezegd, dus we konden lekker relaxed voorbereidingen treffen voor het bezoek dat 's middags en 's avonds zou komen: taarten kopen, slingers ophangen, opruimen, frisdrank inslaan en ballonnen opblazen.
Na de siësta arriveerden de gasten: drie van Juda's Nederlandse lievelingstantes (en aanhang) en nog een ander Nederlands echtpaar dat 9 kinderen meebracht. Het was dus een gezellig drukke boel. Kaarsjes uitblazen, met ballonnen spelen, taart eten, cadeautjes uitpakken en met zijn nieuwe speelgoed spelen: Juda was helemaal in zijn nopjes. Om 22.30 uur verliet de laatste gast ons huis, maar toen lag Juda gelukkig al lang op één oor.
De volgende ochtend kwamen nog twee van Juda's beste vriendjes met zijn nieuwe speelgoed spelen en een stukje taart eten. Ook dat was erg gezellig.
Terugkijkend realiseer ik me hoe anders ik nu tegen ons leven hier aankijk dan vorig jaar. Vorig jaar vond ik het niet de moeite om Juda's verjaardag uitgebreid te vieren, want wat is nu een verjaardag zonder opa's, oma's, ooms en tantes? Afgelopen vrijdag realiseerde ik me dat we hier nu ook 'familie' hebben en dat er voor Juda veel mensen zijn die dolgraag als oom, tante, opa of oma willen fungeren. Mensen die zelf ook hun neefjes, nichtjes of kleinkinderen in Nederland moeten missen en blij zijn dat ze hier in Lente Stad een 'surrogaat' neefje/kleinzoon en nichtje/kleindochter hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)