Nadat we vorig jaar Juda's eerste verjaardag min of meer hadden overgeslagen, hadden we afgelopen vrijdag de kans om het beter te doen: onze zoon werd alweer twee jaar.
De dag begon voor Juda op het grote bed, waar we voor hem zongen en hem zijn cadeautje gaven. We hadden voor 's ochtends onze lerares afgezegd, dus we konden lekker relaxed voorbereidingen treffen voor het bezoek dat 's middags en 's avonds zou komen: taarten kopen, slingers ophangen, opruimen, frisdrank inslaan en ballonnen opblazen.
Na de siësta arriveerden de gasten: drie van Juda's Nederlandse lievelingstantes (en aanhang) en nog een ander Nederlands echtpaar dat 9 kinderen meebracht. Het was dus een gezellig drukke boel. Kaarsjes uitblazen, met ballonnen spelen, taart eten, cadeautjes uitpakken en met zijn nieuwe speelgoed spelen: Juda was helemaal in zijn nopjes. Om 22.30 uur verliet de laatste gast ons huis, maar toen lag Juda gelukkig al lang op één oor.
De volgende ochtend kwamen nog twee van Juda's beste vriendjes met zijn nieuwe speelgoed spelen en een stukje taart eten. Ook dat was erg gezellig.
Terugkijkend realiseer ik me hoe anders ik nu tegen ons leven hier aankijk dan vorig jaar. Vorig jaar vond ik het niet de moeite om Juda's verjaardag uitgebreid te vieren, want wat is nu een verjaardag zonder opa's, oma's, ooms en tantes? Afgelopen vrijdag realiseerde ik me dat we hier nu ook 'familie' hebben en dat er voor Juda veel mensen zijn die dolgraag als oom, tante, opa of oma willen fungeren. Mensen die zelf ook hun neefjes, nichtjes of kleinkinderen in Nederland moeten missen en blij zijn dat ze hier in Lente Stad een 'surrogaat' neefje/kleinzoon en nichtje/kleindochter hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.