Twee weken geleden: Robin is niet thuis en ik krijg onverwachts een telefoontje van mijn schoonvader met de mededeling dat Robins opa als gevolg van een hersenbloeding in het ziekenhuis is opgenomen en dat het er niet best uitziet voor hem. In de dagen erna belt Robin een aantal keer met zijn moeder, zus en oma om te horen hoe het met opa is, maar de situatie lijkt niet echt beter te worden.
Op vrijdag 16 oktober krijgen we een SMSje met daarin de boodschap dat Robins opa op 91-jarige leeftijd is overleden.
Dit is al de derde opa/oma die we verliezen sinds we vorig jaar in februari uit Nederland vertrokken. Toen we vóór ons vertrek afscheid namen van onze opa's en oma's stonden we er niet zo bij stil dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we ze zouden zien.
Wat ik het moeilijkste vind? Dat we het rouwen met andere familieleden, maar ook het troosten van elkaar moeten missen. Als we horen dat de rouwdienst zo mooi was en dat de familie zo veel aan elkaar had, dan voelt het een beetje alsof wij vanaf een afstandje toekijken. Ja, dit zijn de momenten dat we het liefst het vliegtuig naar Nederland zouden pakken om oma en de rest van de familie die achterblijft een dikke knuffel te kunnen geven.
Tot slot nog het gedichtje dat op de rouwkaart van opa stond, wat ik erg mooi vind:
Ik weet niet hoe het zal zijn in die dagen
Wanneer ik scheep ga voor de laatste reis
Mijn schip zal dan de laatste storm verdragen
En landen in Gods paradijs
Neem mij, Heer God, het roer dan maar uit handen
En laat mij zingend op de voorplecht staan
Dan zal mijn schip niet op rotsen stranden
Maar veilig in Uw haven gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.