Zilveren Heuvel Tuin: dat is waar we nu wonen. In ieder geval de naam geeft je al het gevoel dat je heel bijzonder bent en dat je je op het mooiste stukje aarde bevindt. In werkelijkheid is dit een gloednieuwe wijk in Vrede Stad, bestaande uit tien flatgebouwen en daartussen opvallend veel groen (naar de maatstaven van dit land). Het merendeel van de appartementen staat nog leeg en in een aantal ervan wordt dag in dag uit geklust om woonklaar gemaakt te worden. Naast het groen en de watertjes is er nog iets wat deze wijk onderscheidt van andere woonwijken in dit landt: er bevindt zich een speelplaats voor de kinderen.
Mijn vorige blog-post ging over ons bezoek aan de hoofdstad PK. Tussen onze terugkomst uit PK en onze aankomst in Vrede Stad zaten slechts vier dagen. Vier dagen van dozen inpakken, verhuisbus inladen en afscheid nemen. De zaterdag stond in het teken van inpakken en maandag bezochten we Juda's school, onze favoriete winkeltjes en onze beste vrienden om rustig de tijd te nemen om afscheid te nemen. Tussendoor vonden we nog een gaatje van een half uur om een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis voor een echo van ons in-wording-zijnde kindje. Toch weer bijzonder om zo'n klein wurmpie te zien bewegen op het beeldscherm, ook al namen de zusters niet echt de tijd voor het onderzoek (het was al na 17.00 uur en ze wilden blijkbaar graag naar huis).
En op dinsdagmorgen reden we om 5.00 uur weg uit Lente Stad; ons thuis van de afgelopen 2,5 jaar, de stad waar we een soort haat-liefde-verhouding mee hadden, de enorme stad met zijn miljoenen mensen, duizenden auto's en honderden bussen, de stad waar we intussen feilloos de weg wisten, de stad waar onze vrienden wonen om wie we heel veel zijn gaan geven, de stad waar er aan internationaal voedsel voor elk wat wils verkrijgbaar was, de stad waar het leven eigenlijk best wel comfortabel en veilig was.
9 uur later reden we Vrede Stad binnen; een stad verscholen tussen een prachtig karstgebergte, een stad met een inwoneraantal dat slechts een fractie is van dat van Lente Stad, een stad waar bijna niemand nog een auto heeft, een stad waar geen internationaal voedsel verkrijgbaar is, een stad zonder adequate medische voorzieningen, een stad zonder vliegveld of treinstation, een stad waar de mensen vriendelijk zijn, een stad waar we 's ochtends wakker worden met in onze oren niets anders dan het geluid van vogeltjes en krekels, de stad die ons thuis zal zijn voor de komende jaren.
Intussen zijn we twee weken verder en begint ons net opgeleverde appartement al aardig op een thuis te lijken. De kinderen genieten van het grote balkon en van de kindvriendelijke wijk, ik geniet van de ruime keuken en van het feit dat Juda niet meer bij ons op de kamer slaapt (de kinderen slapen nu bij elkaar op de kamer) en Robin.... tja, die geniet van zijn kopje koffie elke morgen.
