"Hoe is het nou om weer in Nederland te zijn?" is absoluut de meest-gestelde vraag van de afgelopen 6 weken. Ja, leuk natuurlijk! Meer dan ooit tevoren realiseer ik me dat Nederland best een fijn land is om in te wonen. Op veel terreinen moet ik denken aan het woord walhalla. Nederland is een walhalla op het gebied van onderwijs, voorzieningen voor kinderen, veiligheid, gezondheidszorg, verzekeringen, recreatie, veilig voedsel. Is het leven in Vrede Stad dan zo erg? Nee, eigenlijk helemaal niet. Maar we moeten ons wel beseffen dat Nederland in de wereldranglijst van meest ontwikkelde landen op nummer 7 staat en Middenland (zo zal ik voortaan het land noemen waarin we werken) op nummer 89 (van de 158). Het leven is daar dus helemaal niet slecht als je het vergelijkt met ontwikkelingslanden als Sierra Leone, Soedan, Myanmar en Nepal (bron: website van de Verendigde Naties). Maar het verschil tussen de nummer 7 en de nummer 89 van de lijst is toch best wel groot. Ook een ander onderzoek wijst uit dat Nederlandse kinderen de gelukkigste kinderen ter wereld zijn (bron: ranglijst van Unicef).
Een andere vraag die vaak gesteld wordt is: "Wat mis je het meest van je leven in Vrede Stad?" Ten eerste missen we ons appartement. Gewoon een plek die je zelf ingericht hebt, vol met spullen van jezelf, in plaats van vol met geleend spul (hoewel we heel erg dankbaar zijn voor de spullen die iedereen uitgeleend heeft hoor). Maar het meest missen we nog wel de eenvoud van ons leven daar. Onze vrienden- en kennissenkring daar is niet zo groot, dus we hebben ook niet zoveel 'sociale verplichtingen'. Hier in Nederland hebben we 200 contacten die weer 'bijgeschaafd' moeten worden, wat zorgt voor een redelijk volle agenda. Qua recreatie is er eigenlijk weinig tot niks te doen in Vrede Stad, dus daar wordt onze agenda ook niet mee gevuld. Met winkelen ben je in Vrede Stad ook snel klaar, want je weet gewoon dat er toch niks van je gading bij zit. Ik hoef me niet af te vragen: naar welke supermarkt kan ik het beste gaan? Wat voor toetje zullen we vanavond eten? Naar welk pretpark of welke dierentuin zullen we vandaag gaan? Het leven in Vrede Stad biedt dus veel minder keuzemogelijkheden, wat in eerste instantie een gebrek lijkt, maar bij nader inzien misschien toch wel een luxe is, want er zijn veel minder keuzes die gemaakt hoeven te worden. Hoewel het leven in Vrede Stad weer andere uitdagingen heeft, kampen we daar in ieder geval niet met het probleem van een volle agenda of het niet kunnen maken van een keuze. Lekker simpel.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
dinsdag 26 juli 2011
dinsdag 19 juli 2011
Een voorrecht om thuis te blijven
De meesten hebben het waarschijnlijk al door, maar waarschijnlijk loont het méér de moeite om op dinsdag de blog te bekijken dan op maandag, omdat ik altijd pas op maandagavond een stukje schrijf. Nu was dat in het Oosten niet zo'n probleem, want we hadden te maken met 6/7 uur tijdsverschil, maar nu kan het zomaar 11 uur 's avonds zijn, voordat ik uiteindelijk op "Publish post" klik.
Om ons heen is het momenteel een komen en gaan van vrienden en familie die op vakantie gaan. Ik gun het iedereen van harte, maar ben absoluut niet jaloers. Hoe heerlijk is het voor ons om niet op reis te hoeven, om lekker máánden achter elkaar thuis te zijn zonder weer de koffers te hoeven pakken en in een ander bed te moeten slapen. Sowieso is op vakantie gaan natuurlijk een luxe die alleen maar is weggelegd voor een heel klein percentage van de wereldbevolking, maar daarnaast realiseerde ik me ook hoeveel mensen er wereldwijd op de vlucht zijn en die er alles voor over zouden hebben om niet te hoeven reizen, om maanden- of zelfs jarenlang op één plek te kunnen verblijven. Die gedachte zette reizen / thuisblijven voor mij in een heel ander daglicht.
Maar stiekem hebben Robin en ik toch wel een heel klein reisje gemaakt hoor: afgelopen nacht maakten we ons eerste nachtje weg mee in bijna 4 jaar tijd. Dat was een cadeautje van mijn ouders en als extra cadeautje kwamen ze ook nog eens op de kleinkinderen passen. Jammer dat het weer niet meewerkte, want anders hadden we natuurlijk lekker een stuk gewandeld in de Vierhoutense bossen, maar ondanks dat hebben we er vooral van genoten om even ruim 24 uur lang niet continu te horen: "Mama kom eens kijken!", "Mama kom eens helpen!" of "Mama hij/zij heeft me zeer gedaan!" We kozen met opzet een restaurant uit waar we nooit met kinderen zouden zijn gaan eten (vanwege het exclusieve menu en de chique aankleding) en vanmorgen kozen we ook voor een activiteit die er nauwelijks van komt mét kinderen: winkelen in Amersfoort. Hoewel het gezellig was, was het winkelen toch een andere ervaring dan een jaar of vijf geleden, bijvoorbeeld omdat ons budget tegenwoordig anders is (toen hadden we allebei een full-time baan), omdat onze kijk op goedkoop/duur nogal veranderd is in Azië (nu vinden we alles hier (te) duur), omdat ik na tien minuten lopen al last krijg van allerlei spieren, banden en pezen in mijn bekken en onderrug (en het drop-moment van shop-till-you-drop dus al heel snel bereikt werd), omdat het regende en omdat het maandagmorgen was en de meeste winkels, op de V&D en Hema na, dus pas om één uur open gingen en toen was ik al gedropt. We waren dus alweer om 3 uur terug in Ermelo, waar we nog even twee uurtjes van de rust genoten voordat de kinderen met opa en oma thuiskwamen.
Wat me wel weer heel erg goed deed was om te horen/zien dat de kinderen zich prima vermaakt en gedragen hadden met opa en oma (ondanks de opkomende waterpokken bij Juda). Ze waren naar het bos geweest, hadden diertjes beschilderd, hadden wafels gebakken, waren naar het Dolfinarium geweest en waren vooral heel, heel erg verwend.
Om ons heen is het momenteel een komen en gaan van vrienden en familie die op vakantie gaan. Ik gun het iedereen van harte, maar ben absoluut niet jaloers. Hoe heerlijk is het voor ons om niet op reis te hoeven, om lekker máánden achter elkaar thuis te zijn zonder weer de koffers te hoeven pakken en in een ander bed te moeten slapen. Sowieso is op vakantie gaan natuurlijk een luxe die alleen maar is weggelegd voor een heel klein percentage van de wereldbevolking, maar daarnaast realiseerde ik me ook hoeveel mensen er wereldwijd op de vlucht zijn en die er alles voor over zouden hebben om niet te hoeven reizen, om maanden- of zelfs jarenlang op één plek te kunnen verblijven. Die gedachte zette reizen / thuisblijven voor mij in een heel ander daglicht.
Maar stiekem hebben Robin en ik toch wel een heel klein reisje gemaakt hoor: afgelopen nacht maakten we ons eerste nachtje weg mee in bijna 4 jaar tijd. Dat was een cadeautje van mijn ouders en als extra cadeautje kwamen ze ook nog eens op de kleinkinderen passen. Jammer dat het weer niet meewerkte, want anders hadden we natuurlijk lekker een stuk gewandeld in de Vierhoutense bossen, maar ondanks dat hebben we er vooral van genoten om even ruim 24 uur lang niet continu te horen: "Mama kom eens kijken!", "Mama kom eens helpen!" of "Mama hij/zij heeft me zeer gedaan!" We kozen met opzet een restaurant uit waar we nooit met kinderen zouden zijn gaan eten (vanwege het exclusieve menu en de chique aankleding) en vanmorgen kozen we ook voor een activiteit die er nauwelijks van komt mét kinderen: winkelen in Amersfoort. Hoewel het gezellig was, was het winkelen toch een andere ervaring dan een jaar of vijf geleden, bijvoorbeeld omdat ons budget tegenwoordig anders is (toen hadden we allebei een full-time baan), omdat onze kijk op goedkoop/duur nogal veranderd is in Azië (nu vinden we alles hier (te) duur), omdat ik na tien minuten lopen al last krijg van allerlei spieren, banden en pezen in mijn bekken en onderrug (en het drop-moment van shop-till-you-drop dus al heel snel bereikt werd), omdat het regende en omdat het maandagmorgen was en de meeste winkels, op de V&D en Hema na, dus pas om één uur open gingen en toen was ik al gedropt. We waren dus alweer om 3 uur terug in Ermelo, waar we nog even twee uurtjes van de rust genoten voordat de kinderen met opa en oma thuiskwamen.
Wat me wel weer heel erg goed deed was om te horen/zien dat de kinderen zich prima vermaakt en gedragen hadden met opa en oma (ondanks de opkomende waterpokken bij Juda). Ze waren naar het bos geweest, hadden diertjes beschilderd, hadden wafels gebakken, waren naar het Dolfinarium geweest en waren vooral heel, heel erg verwend.
donderdag 14 juli 2011
Waar computers niet van houden
Net na het lang-verwachte telefoontje van mijn broer dat mijn schoonzusje de dag na de uitgerekende datum bevallen was van een dochter, Ella Evita, trok één van onze peuters (ik zal geen namen noemen) boos de laptop van tafel en gooide hem op de grond. Daar houden computers niet van. En dus zaten we afgelopen week, voor het eerst in weet-ik-het-hoeveel jaar, zonder toegang tot e-mail en internet. Serieus, ik denk dat we sinds de aanschaf van onze eerste laptop 5 jaar geleden nooit langer dan een dag afgesneden zijn geweest van de buitenwereld (want zo voelt het), zelfs niet op vakantie. En dan heb je 's avonds ineens tijd over. Geen nieuws, e-mails, blogs, websites en Facebook die gelezen moeten worden, geen e-mails en blogs die geschreven moeten worden..... Dan kom je nog eens toe aan het lezen van een boek en kun je vroeg naar bed.
Financieel gezien is het goede nieuws dat het slechts de harde schijf was die gesneuveld was en niet de computer zelf. Dus met de aanschaf van een nieuwe harde schijf bleek het probleem opgelost. Goed nieuws is ook dat Robin best wel trouw is in het maken van back-ups en dat we daardoor slechts de wijzigingen en toevoegingen van de afgelopen drie weken kwijt zijn. Dus mocht je ons tussen 17 juni en 7 juli een mail gestuurd hebben en je wacht nog op antwoord, zou je dan je mail nogmaals kunnen sturen? Alvast bedankt!
Verder nog het goede nieuws dat we er komende zondag voor het eerst sinds de geboorte van Juda met z'n tweetjes één nachtje tussenuit gaan. Daar hebben we heel lang naar uitgekeken. En dat betekent dus ook dat de kinderen voor het eerst in hun leven een nachtje oppas hebben. Om die reden vonden we één nachtje ook wel genoeg. En we gaan, jawel, naar Vierhouten. Op slechts 20 km afstand van Ermelo. Maar goed, zelfs de Heerlickheijd van Ermelo (hier letterlijk om de hoek) was prima geweest, het gaat tenslotte om het samen weg-zijn.
Financieel gezien is het goede nieuws dat het slechts de harde schijf was die gesneuveld was en niet de computer zelf. Dus met de aanschaf van een nieuwe harde schijf bleek het probleem opgelost. Goed nieuws is ook dat Robin best wel trouw is in het maken van back-ups en dat we daardoor slechts de wijzigingen en toevoegingen van de afgelopen drie weken kwijt zijn. Dus mocht je ons tussen 17 juni en 7 juli een mail gestuurd hebben en je wacht nog op antwoord, zou je dan je mail nogmaals kunnen sturen? Alvast bedankt!
Verder nog het goede nieuws dat we er komende zondag voor het eerst sinds de geboorte van Juda met z'n tweetjes één nachtje tussenuit gaan. Daar hebben we heel lang naar uitgekeken. En dat betekent dus ook dat de kinderen voor het eerst in hun leven een nachtje oppas hebben. Om die reden vonden we één nachtje ook wel genoeg. En we gaan, jawel, naar Vierhouten. Op slechts 20 km afstand van Ermelo. Maar goed, zelfs de Heerlickheijd van Ermelo (hier letterlijk om de hoek) was prima geweest, het gaat tenslotte om het samen weg-zijn.
dinsdag 5 juli 2011
Meisje
Tot grote verbazing van onze Amerikaanse vrienden wilden wij er in Thailand niet achter komen of ik een jongen of een meisje in mijn buik draag. Volgens hun gewoonte zou je er wél achter moeten komen, zou je dat ook overal bekend maken en zelfs al vertellen hoe het gaat heten.
Mij maakt het niks uit wat het gaat worden. Volgens de verloskundige lag dat aan het feit dat we een kindje verloren hadden; "Dan ben je blij dat het leeft, wat het ook is". Anderen zeggen: "Ja, je hebt er tenslotte al één van allebei." Wat ook de reden moge zijn, ik geef er niks om en heb er ook nooit iets om gegeven. Oké, ik zag mezelf niet persé als meisjesmoeder: ik loop liever in een spijkerbroek dan een rokje, loop liever op gympen dan op hakschoenen en kan echt geen úren tuttend voor de spiegel doorbrengen. Ik weet zelfs niet eens hoe je een invlecht moet maken! Dus als wij gezegend waren geweest met drie jongens, dan was ik denk ik heel gelukkig geweest.
En toch doet het me wat, zo'n meisje als Zoë. Het eerste jurkje kopen, het eerste staartje maken (nee, geen invlecht dus). Of toen ik laatst mijn teennagels aan het lakken was en zij me vroeg "Mama, Zoë ook?" en ik voor het eerst die pieter-peuterige teennageltjes aan het lakken was. En ik glimlach elke keer weer als ze met haar baby (ik mag het beslist geen 'pop' noemen) door het huis loopt en het verzorgt als een echt moedertje. Of als ze met ieder schoonmaakdoekje dat ze te pakken kan krijgen het huis een grondige beurt gaat geven. Of als ze, nadat ik haar een mooi jurkje heb aangetrokken, zegt: "Papa zien?" (= aan papa laten zien?). Ze wil graag mooi zijn voor haar vader, heel typisch. Het zorgen, het schoonmaken, het mooi willen zijn voor de mannen: het zit er gewoon ín. Wanneer we bij mijn ouders binnenkomen, rent Juda meteen naar de vrachtwagen met race-auto's toe en Zoë naar de kinderwagen met pop. Bijzonder om te zien dat dit verschil al op zo'n jonge leeftijd duidelijk wordt, zonder dat wij hen daarin gestimuleerd hebben (voor zover ik me bewust ben).
Dus hoewel ik me in het verleden niet persé als meisjesmoeder zag, vind ik het hebben van een meisje toch véél leuker dan ik dacht.
Mij maakt het niks uit wat het gaat worden. Volgens de verloskundige lag dat aan het feit dat we een kindje verloren hadden; "Dan ben je blij dat het leeft, wat het ook is". Anderen zeggen: "Ja, je hebt er tenslotte al één van allebei." Wat ook de reden moge zijn, ik geef er niks om en heb er ook nooit iets om gegeven. Oké, ik zag mezelf niet persé als meisjesmoeder: ik loop liever in een spijkerbroek dan een rokje, loop liever op gympen dan op hakschoenen en kan echt geen úren tuttend voor de spiegel doorbrengen. Ik weet zelfs niet eens hoe je een invlecht moet maken! Dus als wij gezegend waren geweest met drie jongens, dan was ik denk ik heel gelukkig geweest.
En toch doet het me wat, zo'n meisje als Zoë. Het eerste jurkje kopen, het eerste staartje maken (nee, geen invlecht dus). Of toen ik laatst mijn teennagels aan het lakken was en zij me vroeg "Mama, Zoë ook?" en ik voor het eerst die pieter-peuterige teennageltjes aan het lakken was. En ik glimlach elke keer weer als ze met haar baby (ik mag het beslist geen 'pop' noemen) door het huis loopt en het verzorgt als een echt moedertje. Of als ze met ieder schoonmaakdoekje dat ze te pakken kan krijgen het huis een grondige beurt gaat geven. Of als ze, nadat ik haar een mooi jurkje heb aangetrokken, zegt: "Papa zien?" (= aan papa laten zien?). Ze wil graag mooi zijn voor haar vader, heel typisch. Het zorgen, het schoonmaken, het mooi willen zijn voor de mannen: het zit er gewoon ín. Wanneer we bij mijn ouders binnenkomen, rent Juda meteen naar de vrachtwagen met race-auto's toe en Zoë naar de kinderwagen met pop. Bijzonder om te zien dat dit verschil al op zo'n jonge leeftijd duidelijk wordt, zonder dat wij hen daarin gestimuleerd hebben (voor zover ik me bewust ben).
Dus hoewel ik me in het verleden niet persé als meisjesmoeder zag, vind ik het hebben van een meisje toch véél leuker dan ik dacht.
Abonneren op:
Posts (Atom)