Een voorrecht om thuis te blijven

De meesten hebben het waarschijnlijk al door, maar waarschijnlijk loont het méér de moeite om op dinsdag de blog te bekijken dan op maandag, omdat ik altijd pas op maandagavond een stukje schrijf. Nu was dat in het Oosten niet zo'n probleem, want we hadden te maken met 6/7 uur tijdsverschil, maar nu kan het zomaar 11 uur 's avonds zijn, voordat ik uiteindelijk op "Publish post" klik.

Om ons heen is het momenteel een komen en gaan van vrienden en familie die op vakantie gaan. Ik gun het iedereen van harte, maar ben absoluut niet jaloers. Hoe heerlijk is het voor ons om niet op reis te hoeven, om lekker máánden achter elkaar thuis te zijn zonder weer de koffers te hoeven pakken en in een ander bed te moeten slapen. Sowieso is op vakantie gaan natuurlijk een luxe die alleen maar is weggelegd voor een heel klein percentage van de wereldbevolking, maar daarnaast realiseerde ik me ook hoeveel mensen er wereldwijd op de vlucht zijn en die er alles voor over zouden hebben om niet te hoeven reizen, om maanden- of zelfs jarenlang op één plek te kunnen verblijven. Die gedachte zette reizen / thuisblijven voor mij in een heel ander daglicht.

Maar stiekem hebben Robin en ik toch wel een heel klein reisje gemaakt hoor: afgelopen nacht maakten we ons eerste nachtje weg mee in bijna 4 jaar tijd. Dat was een cadeautje van mijn ouders en als extra cadeautje kwamen ze ook nog eens op de kleinkinderen passen. Jammer dat het weer niet meewerkte, want anders hadden we natuurlijk lekker een stuk gewandeld in de Vierhoutense bossen, maar ondanks dat hebben we er vooral van genoten om even ruim 24 uur lang niet continu te horen: "Mama kom eens kijken!", "Mama kom eens helpen!" of "Mama hij/zij heeft me zeer gedaan!" We kozen met opzet een restaurant uit waar we nooit met kinderen zouden zijn gaan eten (vanwege het exclusieve menu en de chique aankleding) en vanmorgen kozen we ook voor een activiteit die er nauwelijks van komt mét kinderen: winkelen in Amersfoort. Hoewel het gezellig was, was het winkelen toch een andere ervaring dan een jaar of vijf geleden, bijvoorbeeld omdat ons budget tegenwoordig anders is (toen hadden we allebei een full-time baan), omdat onze kijk op goedkoop/duur nogal veranderd is in Azië (nu vinden we alles hier (te) duur), omdat ik na tien minuten lopen al last krijg van allerlei spieren, banden en pezen in mijn bekken en onderrug (en het drop-moment van shop-till-you-drop dus al heel snel bereikt werd), omdat het regende en omdat het maandagmorgen was en de meeste winkels, op de V&D en Hema na, dus pas om één uur open gingen en toen was ik al gedropt. We waren dus alweer om 3 uur terug in Ermelo, waar we nog even twee uurtjes van de rust genoten voordat de kinderen met opa en oma thuiskwamen.

Wat me wel weer heel erg goed deed was om te horen/zien dat de kinderen zich prima vermaakt en gedragen hadden met opa en oma (ondanks de opkomende waterpokken bij Juda). Ze waren naar het bos geweest, hadden diertjes beschilderd, hadden wafels gebakken, waren naar het Dolfinarium geweest en waren vooral heel, heel erg verwend.