Reversed culture-shock (omgekeerde cultuur-schok): ik dacht eigenlijk dat het aan me voorbij was gegaan. Ja, de eerste twee weken in Nederland waren wel vreemd en heel erg wennen, maar al gauw voelden we ons alweer helemaal thuis in Nederland en draaiden we weer gewoon mee in de Nederlandse samenleving. Bijna alsof we nooit waren weggeweest.
Nadat Robin mijn stukje van vorige week had gelezen, zei ik tegen hem: "Wel weer een beetje kritisch hè?" En eerlijk gezegd stonden er nog een aantal scherpe onderwerpen op mijn lijstje om over te bloggen.Geen idee waarom ik een aantal confronterende, kritische onderwerpen op mijn hart had, maar ik had gewoon het idee dat ik ze kwijt moest. Af en toe dacht ik zelfs: ik kan wel een boek gaan schrijven met als titel Mijn kijk op Nederland.
En toen ontvingen we een e-mail van en vriendin, die schreef dat ze aan mijn blog kon merken dat we door een flinke reversed culture shock heengingen. Wie?! Ik?! In eerste instantie ontkende ik dat in alle toonaarden, maar in de daaropvolgende dagen ging ik me beseffen dat ze misschien toch gelijk had. Waarschijnlijk zat ik er middenin zonder er zelf bewust van te zijn. Ik kwam erachter dat ik het leven in Nederland zwaar geromantiseerd had en nu ontdekte ik: het leven in Nederland is toch ook niet alles. Aan de ene kant genoot ik volop van Nederland, maar tegelijkertijd zat ik me vaak te ergeren aan de Nederlandse samenleving (o.a. aan de oppervlakkigheid, het materialisme, het secularisme, de drukte). En afgelopen week werd daar nog een ergernis aan toegevoegd: Kerst.
Het begon eigenlijk op woensdagochtend op de peuterspeelzaal van Zoë, waar we samen een kerstsamenzang zouden hebben. In totaal zongen we (leidsters, ouders en kinderen) tien liedjes:
lied 1: oh wat een boom
lied 2: ik, zei de piek, ben de baas in de kerstboom
lied 3: het klokje in de kerstboom
lied 4: jingle bell, jingle bell
lied 5: twinkel twinkel gouden ster
lied 6: klink klokje klingelingeling
lied 7: oh dennenboom
lied 8: daar is Jeroen op de grote wagen
lied 9: Rudolph dat leuke rendier
lied 10: we wish you a merry christmas
Robin en ik hadden hem na afloop goed zitten, dat dit is wat er nu van kerstfeest gemaakt wordt. Waarom wordt er überhaupt nog Kerst gevierd in Nederland, als men niet gelooft in de reden van Kerst (het woord Kerst is tenslotte afgeleid van het woord Christus)?
Na deze kerstviering gingen Robin en ik even samen naar Amersfoort om mijn nieuwe bril op te halen (de opticien was hoogst-verbaasd dat ik geen bril droeg, want ik had zonder bril 30% minder zicht). Ik ging ook nog even de H&M in, omdat ik vond dat ik toch ook nog even nieuwe kleren voor mezelf en voor de kinderen moest kopen voor Kerst. Dat hóórt tenslotte zo. Maar na de ervaring eerder die ochtend kwam ik zonder kerstkleren weer de winkel uit; ik besloot om niet meer mee te doen met dat circus rondom Kerst.
De afgelopen jaren hebben we het Nederlandse kerstfeest heel erg gemist: de kaarsjes, de kerstboom, de kerstliedjes, enz. Maar als ik nu terugkijk hadden we zonder dat alles méér oog voor de essentie van Kerst, namelijk het Kindje in de kribbe. En om heel eerlijk te zijn kijken we er best wel naar uit om volgend jaar weer onze eigen invulling aan het kerstfeest te kunnen geven.
En zo slaan we ons, met vallen en opstaan, door onze eerste reversed culture shock heen....
dinsdag 27 december 2011
dinsdag 20 december 2011
Opvoeden
Op veel plaatsen zie ik posters en foldertjes van Triple P, het programma dat Positief Opvoeden als speerpunt heeft. Geen idee of het iets nieuws is, het is in ieder geval nieuw voor mij. Je hoort zo vaak: "Positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren." Eerlijk gezegd best wel eens moeilijk: hoe kan ik het nou negeren als Juda zijn zusje een klap of schop verkoopt? Ook op TV is er tegenwoordig veel aandacht voor opvoeden: Schatjes, de Babyfluisteraar, Eerste Hulp bij Opvoeden, enzovoorts. Ook hartstikke goed natuurlijk.
Maar tegelijkertijd zie ik de trend dat veel kinderen hun week doorbrengen bij het kinderdagveblijf of de BSO. Dus dan vraag ik me af: hebben ouders eigenlijk nog wel tijd om op te voeden? Wie voedt nu eigenlijk de kinderen van tegenwoordig op? De pedagogisch medewerkster van het kinderdagverblijf? De TV? Of moet ik zelfs vragen: worden kinderen nog wel opgevoed? Want voelt een oppas/juf/pedagogisch medewerkster zich daar wel verantwoordelijk voor als ouders er geen tijd voor hebben?
Laatst las ik dit in een tijdschrift, waarbij mijn mond van ongeloof openviel: "Mijn man en ik houden allebei van luxe. Mede daarom - en omdat ik mijn werk leuk vind - ben ik na de geboorte van onze zoon vier dagen blijven werken. We willen ons kind alles kunnen geven. Als ik een leuk shirtje zie voor hem, dan koop ik dat, ook al kost het €50. Laatst kwam mijn moeder met een skipakje dat ze van kennissen had gekregen. Leuk ding, maar tweedehands en dat willen we liever niet voor ons kind."
Oké, prima dat je vier dagen blijft werken. Ook prima dat je geen tweedehands kleding wilt. Maar de zin We willen ons kind alles kunnen geven stuitte me echt tegen de borst. Wat een kind echt nodig heeft is jouw liefde, tijd en aandacht als ouder. Wat moet een kind nou met al die luxe als dat ten koste gaat van de tijd en aandacht die een ouder aan hem/haar kan geven?
Even voor de goede orde: ik heb niks tegen werkende moeders hoor, en ook niet tegen kinderdagverblijven of BSO's, maar ik zou zelf niet zo snel kiezen voor een baan van 4 of 5 dagen in de week.
Een vriendin die veel met kinderen werkt, maakte onlangs de volgende opmerking: tegenwoordig proberen veel ouders hun schuldgevoel tegenover hun kinderen af te kopen door het geven van mooie spullen. Ouders voelen zich schuldig over het feit dat ze nog maar zo weinig tijd voor hun kinderen hebben en dat proberen ze goed te maken door ze te overladen met duur speelgoed of andere gadgets. Voor mij wel herkenbaar: ik heb wel eens het (onterechte!) gevoel dat we onze kinderen tekort zouden doen met ons leven in Azië en dan verwen ik ze extra om het goed te maken.
Ik vraag mezelf wel eens af hoe ons leven eruit zou zien als we niet naar Azië waren verhuisd. Welke keuzes zou ik maken? Zou ik blijven werken als ik drie kleine kinderen had? En zo ja, hoeveel uur? In wat voor huis zouden we wonen? In wat voor auto zouden we rijden? Het blijven vragen. Misschien zullen we het wel nooit weten, als we tot ons pensioen in Azië blijven wonen. Maar misschien keren we als gezin wel eerder terug naar Nederland en zullen we het zien.
Maar tegelijkertijd zie ik de trend dat veel kinderen hun week doorbrengen bij het kinderdagveblijf of de BSO. Dus dan vraag ik me af: hebben ouders eigenlijk nog wel tijd om op te voeden? Wie voedt nu eigenlijk de kinderen van tegenwoordig op? De pedagogisch medewerkster van het kinderdagverblijf? De TV? Of moet ik zelfs vragen: worden kinderen nog wel opgevoed? Want voelt een oppas/juf/pedagogisch medewerkster zich daar wel verantwoordelijk voor als ouders er geen tijd voor hebben?
Laatst las ik dit in een tijdschrift, waarbij mijn mond van ongeloof openviel: "Mijn man en ik houden allebei van luxe. Mede daarom - en omdat ik mijn werk leuk vind - ben ik na de geboorte van onze zoon vier dagen blijven werken. We willen ons kind alles kunnen geven. Als ik een leuk shirtje zie voor hem, dan koop ik dat, ook al kost het €50. Laatst kwam mijn moeder met een skipakje dat ze van kennissen had gekregen. Leuk ding, maar tweedehands en dat willen we liever niet voor ons kind."
Oké, prima dat je vier dagen blijft werken. Ook prima dat je geen tweedehands kleding wilt. Maar de zin We willen ons kind alles kunnen geven stuitte me echt tegen de borst. Wat een kind echt nodig heeft is jouw liefde, tijd en aandacht als ouder. Wat moet een kind nou met al die luxe als dat ten koste gaat van de tijd en aandacht die een ouder aan hem/haar kan geven?
Even voor de goede orde: ik heb niks tegen werkende moeders hoor, en ook niet tegen kinderdagverblijven of BSO's, maar ik zou zelf niet zo snel kiezen voor een baan van 4 of 5 dagen in de week.
Een vriendin die veel met kinderen werkt, maakte onlangs de volgende opmerking: tegenwoordig proberen veel ouders hun schuldgevoel tegenover hun kinderen af te kopen door het geven van mooie spullen. Ouders voelen zich schuldig over het feit dat ze nog maar zo weinig tijd voor hun kinderen hebben en dat proberen ze goed te maken door ze te overladen met duur speelgoed of andere gadgets. Voor mij wel herkenbaar: ik heb wel eens het (onterechte!) gevoel dat we onze kinderen tekort zouden doen met ons leven in Azië en dan verwen ik ze extra om het goed te maken.
Ik vraag mezelf wel eens af hoe ons leven eruit zou zien als we niet naar Azië waren verhuisd. Welke keuzes zou ik maken? Zou ik blijven werken als ik drie kleine kinderen had? En zo ja, hoeveel uur? In wat voor huis zouden we wonen? In wat voor auto zouden we rijden? Het blijven vragen. Misschien zullen we het wel nooit weten, als we tot ons pensioen in Azië blijven wonen. Maar misschien keren we als gezin wel eerder terug naar Nederland en zullen we het zien.
dinsdag 13 december 2011
Extra large
Ten eerste wil ik nog even terugkomen op mijn stukje van twee weken geleden. Ik heb daarmee niet willen suggereren dat wij Nederlanders niet meer eerlijk tegen elkaar moeten zijn of dat ik geen voorstander ben van gerechtigheid. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is: waar zoeken we naar als we kijken naar de ander? Naar positieve of negatieve dingen? Benadrukken we goede of slechte eigenschappen van de ander? We hoeven niet te gaan liegen, maar we hebben wel de keuze hoe we tegen anderen en tegen situaties aankijken. Vorige week las ik in een tijdschrift het volgende: "Het is niet de Aanleiding die bepaalt hoe wij ons voelen (=Consequentie), maar de Bril waardoor we naar de situatie kijken." ABC; makkelijk te onthouden. Toevallig las ik vanmiddag nog in een tijdschrift een interview met een Canadese vrouw die naar Nederland was geëmigreerd. Volgens haar was het grootste verschil tussen Nederlanders en Canadezen dat zoveel Nederlanders zich met elkaar bemoeien, elkaar be- en veroordelen.
Dan nu een wat luchtiger onderwerp.
Vanuit Vrede Stad had ik een lekkere joggingbroek meegenomen, speciaal voor de dagen na de bevalling. Toen ik hem echter vlak na de geboorte van Salomé aan wilde trekken, moest ik helaas concluderen dat het nog niet de juiste tijd was voor dit modelletje met een strakke band om de taille. Een blik in het label deed me niet veel goeds: XL. Nu moet ik erbij zeggen dat het hier ging om een Aziatische XL en ja, voor Aziatische begrippen ben ik ook wel Extra Large. Maar toch.
Nu hoor je vaak "Ach, met borstvoeding raak je die kilo's zo weer kwijt." Nou, ik weet niet wie dat ooit verzonnen heeft, maar de praktijk heeft dat bij mij nog nooit uitgewezen. Het mag dan wel zo zijn dat borstvoeding iets van vijfhonderd kilocalorieën per dag kost, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof je maag een bodemloze put is en dat je dus oneindig kunt eten zonder een verzadigd gevoel te krijgen. Vaak las ik 's avonds voordat ik naar bed ga nog een vierde maaltijd in om 's nachts maar niet wakker te liggen van de honger (als ik tenminste vóór die tijd nog niet de keukenkastjes heb geplunderd op zoek naar koek, snoep en chocola).
5 jaar geleden heb ik al mijn kleding bij mijn ouders op zolder in een kast gelegd. Echt heel veel kleding. Wie weet komt het nog eens van pas, dacht ik toen. Vorige maand trok ik die kast weer open om uit te zoeken welke kleding ik nog wilde bewaren. Ik was snel klaar: álles was maat S of maar 36. Heel bewust gaf ik die hoop op en meldde aan mijn moeder dat alles mee kon naar Roemenië, Bulgarije, het Leger des Heils of de Voedselbank. Een beetje confronterend maar ook wel bevrijdend: dat is gewoon een gepasseerd station.
Helaas helpt het ook niet om een man te hebben die alles kan eten wat los en vast zit, maar die in onze (bijna) tien jaar huwelijk nog geen grammetje vet erbij heeft gekregen. Als dan tijdens het koffie- of theedrinken de stroopwafels op tafel komen, dan heb ik echt te weinig discipline. Gelukkig hebben we de weegschaal in Vrede Stad laten staan, dus hoe groot de 'schade' echt is, zal ik pas over een maand of drie ontdekken. Ach, en daar is men toch minder bezig met het be- en veroordelen van elkaar, dus daar maakt het ook weer niet zoveel uit :-)
Dan nu een wat luchtiger onderwerp.
Vanuit Vrede Stad had ik een lekkere joggingbroek meegenomen, speciaal voor de dagen na de bevalling. Toen ik hem echter vlak na de geboorte van Salomé aan wilde trekken, moest ik helaas concluderen dat het nog niet de juiste tijd was voor dit modelletje met een strakke band om de taille. Een blik in het label deed me niet veel goeds: XL. Nu moet ik erbij zeggen dat het hier ging om een Aziatische XL en ja, voor Aziatische begrippen ben ik ook wel Extra Large. Maar toch.
Nu hoor je vaak "Ach, met borstvoeding raak je die kilo's zo weer kwijt." Nou, ik weet niet wie dat ooit verzonnen heeft, maar de praktijk heeft dat bij mij nog nooit uitgewezen. Het mag dan wel zo zijn dat borstvoeding iets van vijfhonderd kilocalorieën per dag kost, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof je maag een bodemloze put is en dat je dus oneindig kunt eten zonder een verzadigd gevoel te krijgen. Vaak las ik 's avonds voordat ik naar bed ga nog een vierde maaltijd in om 's nachts maar niet wakker te liggen van de honger (als ik tenminste vóór die tijd nog niet de keukenkastjes heb geplunderd op zoek naar koek, snoep en chocola).
5 jaar geleden heb ik al mijn kleding bij mijn ouders op zolder in een kast gelegd. Echt heel veel kleding. Wie weet komt het nog eens van pas, dacht ik toen. Vorige maand trok ik die kast weer open om uit te zoeken welke kleding ik nog wilde bewaren. Ik was snel klaar: álles was maat S of maar 36. Heel bewust gaf ik die hoop op en meldde aan mijn moeder dat alles mee kon naar Roemenië, Bulgarije, het Leger des Heils of de Voedselbank. Een beetje confronterend maar ook wel bevrijdend: dat is gewoon een gepasseerd station.
Helaas helpt het ook niet om een man te hebben die alles kan eten wat los en vast zit, maar die in onze (bijna) tien jaar huwelijk nog geen grammetje vet erbij heeft gekregen. Als dan tijdens het koffie- of theedrinken de stroopwafels op tafel komen, dan heb ik echt te weinig discipline. Gelukkig hebben we de weegschaal in Vrede Stad laten staan, dus hoe groot de 'schade' echt is, zal ik pas over een maand of drie ontdekken. Ach, en daar is men toch minder bezig met het be- en veroordelen van elkaar, dus daar maakt het ook weer niet zoveel uit :-)
dinsdag 6 december 2011
Met andere ogen
Toen we in juni terugkwamen bekeken we Nederland met andere ogen: met de ogen van iemand die drieëneenhalf jaar weggeweest is. Dan vallen dingen ineens op die je eigenlijk nooit eerder had gezien.
Deze week bekijken we Nederland met nóg andere ogen: met de ogen van iemand die nog nooit in Nederland is geweest. Afgelopen zaterdag mochten we namelijk goede vrienden uit Vrede Stad hier verwelkomen; op weg naar de Verenigde Staten maken zij een tussenstop van twee weken in Europa. Naast Nederland willen ze ook graag iets meer van Europa zien. Toen ze vorige maand plannen aan het maken waren, schreven ze dat ze in de tweede week graag België, Luxemburg, Parijs, Londen, Zwitserland, Italië en Duitsland zouden bezoeken. Misschien een beetje te ambitieus, hebben we toen geantwoord. Maar het zegt wel iets over hoe Amerikanen naar Europa kijken: klein en alles binnen handbereik. Parijs is om de hoek, Londen ook.
Het herziene programma is gelukkig wat realistischer, want alleen België, Frankrijk, Engeland, Luxemburg en Duitsland zullen worden aangedaan. Ook nog druk (met drie kinderen), maar wel haalbaar.
Maar eerst een paar dagen in Nederland de toerist uithangen dus. Nog net een paar dagen van de Sinterklaasgekte meepikken, pannenkoeken eten bij het Jagershuys in Zeist, koffie drinken bij het (nieuwe?) Douwe Egberts-café op het Neude, slenteren langs de Oude Gracht, ons vergapen aan de hoogte van de Domtoren. En de komende dagen staan nog het Corrie ten Boomhuis in Haarlem en natuurlijk een dagje Amsterdam op het programma. En dan vertrekken ze al, eerder dan gepland, naar België.
Maar er is nog zoveel meer te zien in Nederland! Je kunt toch niet zeggen dat je Nederland hebt gezien als je alleen Amsterdam, Haarlem en Utrecht hebt gezien?! Oja, en Putten, Ermelo en Houten niet te vergeten... Nou ja, ze hebben in ieder geval sfeer geproefd, want die was er gistermiddag zeker in hartje Utrecht! Ik had wel de hele middag kunnen blijven luisteren naar die Britse straatmuzikant die de sterren van de hemel zong vlak voor het stadhuis. Ja, Utrecht is 's zomers beregezellig met zijn terrasjes aan de gracht, maar zo'n grauwe, koude decemberdag heeft toch ook wel iets.
En zo bekeek ik de stad Utrecht, die toch al 29 jaar lang een soort thuis voor me is, gisteren met andere ogen en genoot met volle teugen van het in Nederland zijn.
Deze week bekijken we Nederland met nóg andere ogen: met de ogen van iemand die nog nooit in Nederland is geweest. Afgelopen zaterdag mochten we namelijk goede vrienden uit Vrede Stad hier verwelkomen; op weg naar de Verenigde Staten maken zij een tussenstop van twee weken in Europa. Naast Nederland willen ze ook graag iets meer van Europa zien. Toen ze vorige maand plannen aan het maken waren, schreven ze dat ze in de tweede week graag België, Luxemburg, Parijs, Londen, Zwitserland, Italië en Duitsland zouden bezoeken. Misschien een beetje te ambitieus, hebben we toen geantwoord. Maar het zegt wel iets over hoe Amerikanen naar Europa kijken: klein en alles binnen handbereik. Parijs is om de hoek, Londen ook.
Het herziene programma is gelukkig wat realistischer, want alleen België, Frankrijk, Engeland, Luxemburg en Duitsland zullen worden aangedaan. Ook nog druk (met drie kinderen), maar wel haalbaar.
Maar eerst een paar dagen in Nederland de toerist uithangen dus. Nog net een paar dagen van de Sinterklaasgekte meepikken, pannenkoeken eten bij het Jagershuys in Zeist, koffie drinken bij het (nieuwe?) Douwe Egberts-café op het Neude, slenteren langs de Oude Gracht, ons vergapen aan de hoogte van de Domtoren. En de komende dagen staan nog het Corrie ten Boomhuis in Haarlem en natuurlijk een dagje Amsterdam op het programma. En dan vertrekken ze al, eerder dan gepland, naar België.
Maar er is nog zoveel meer te zien in Nederland! Je kunt toch niet zeggen dat je Nederland hebt gezien als je alleen Amsterdam, Haarlem en Utrecht hebt gezien?! Oja, en Putten, Ermelo en Houten niet te vergeten... Nou ja, ze hebben in ieder geval sfeer geproefd, want die was er gistermiddag zeker in hartje Utrecht! Ik had wel de hele middag kunnen blijven luisteren naar die Britse straatmuzikant die de sterren van de hemel zong vlak voor het stadhuis. Ja, Utrecht is 's zomers beregezellig met zijn terrasjes aan de gracht, maar zo'n grauwe, koude decemberdag heeft toch ook wel iets.
En zo bekeek ik de stad Utrecht, die toch al 29 jaar lang een soort thuis voor me is, gisteren met andere ogen en genoot met volle teugen van het in Nederland zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)