Extra large

Ten eerste wil ik nog even terugkomen op mijn stukje van twee weken geleden. Ik heb daarmee niet willen suggereren dat wij Nederlanders niet meer eerlijk tegen elkaar moeten zijn of dat ik geen voorstander ben van gerechtigheid. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is: waar zoeken we naar als we kijken naar de ander? Naar positieve of negatieve dingen? Benadrukken we goede of slechte eigenschappen van de ander? We hoeven niet te gaan liegen, maar we hebben wel de keuze hoe we tegen anderen en tegen situaties aankijken. Vorige week las ik in een tijdschrift het volgende: "Het is niet de Aanleiding die bepaalt hoe wij ons voelen (=Consequentie), maar de Bril waardoor we naar de situatie kijken." ABC; makkelijk te onthouden. Toevallig las ik vanmiddag nog in een tijdschrift een interview met een Canadese vrouw die naar Nederland was geëmigreerd. Volgens haar was het grootste verschil tussen Nederlanders en Canadezen dat zoveel Nederlanders zich met elkaar bemoeien, elkaar be- en veroordelen.

Dan nu een wat luchtiger onderwerp.
Vanuit Vrede Stad had ik een lekkere joggingbroek meegenomen, speciaal voor de dagen na de bevalling. Toen ik hem echter vlak na de geboorte van Salomé aan wilde trekken, moest ik helaas concluderen dat het nog niet de juiste tijd was voor dit modelletje met een strakke band om de taille. Een blik in het label deed me niet veel goeds: XL. Nu moet ik erbij zeggen dat het hier ging om een Aziatische XL en ja, voor Aziatische begrippen ben ik ook wel Extra Large. Maar toch.

Nu hoor je vaak "Ach, met borstvoeding raak je die kilo's zo weer kwijt." Nou, ik weet niet wie dat ooit verzonnen heeft, maar de praktijk heeft dat bij mij nog nooit uitgewezen. Het mag dan wel zo zijn dat borstvoeding iets van vijfhonderd kilocalorieën per dag kost, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof je maag een bodemloze put is en dat je dus oneindig kunt eten zonder een verzadigd gevoel te krijgen. Vaak las ik 's avonds voordat ik naar bed ga nog een vierde maaltijd in om 's nachts maar niet wakker te liggen van de honger (als ik tenminste vóór die tijd nog niet de keukenkastjes heb geplunderd op zoek naar koek, snoep en chocola).

5 jaar geleden heb ik al mijn kleding bij mijn ouders op zolder in een kast gelegd. Echt heel veel kleding. Wie weet komt het nog eens van pas, dacht ik toen. Vorige maand trok ik die kast weer open om uit te zoeken welke kleding ik nog wilde bewaren. Ik was snel klaar: álles was maat S of maar 36. Heel bewust gaf ik die hoop op en meldde aan mijn moeder dat alles mee kon naar Roemenië, Bulgarije, het Leger des Heils of de Voedselbank. Een beetje confronterend maar ook wel bevrijdend: dat is gewoon een gepasseerd station.


Helaas helpt het ook niet om een man te hebben die alles kan eten wat los en vast zit, maar die in onze (bijna) tien jaar huwelijk nog geen grammetje vet erbij heeft gekregen. Als dan tijdens het koffie- of theedrinken de stroopwafels op tafel komen, dan heb ik echt te weinig discipline. Gelukkig hebben we de weegschaal in Vrede Stad laten staan, dus hoe groot de 'schade' echt is, zal ik pas over een maand of drie ontdekken. Ach, en daar is men toch minder bezig met het be- en veroordelen van elkaar, dus daar maakt het ook weer niet zoveel uit :-)