Allerlei

Vanavond de eerste 'officiële' presentatie gehad. Best wel spannend, vooral omdat ikzelf eigenlijk niemand in Klaaswaal (het dorp waar Robins ouders nog wonen) ken. En Robin is er ook al ruim 10 jaar weg, dus wat konden we verwachten? Van tevoren zeiden we tegen elkaar dat we blij zouden zijn als er tien mensen zouden komen opdagen. Dus we waren verrast toen er om acht uur 30 stoelen bezet waren! De aanwezigen waren (naar ons idee) ook oprecht geïnteresseerd en meelevend, dus al met al hebben we een bemoedigende avond achter de rug. Volgende week staan Numansdorp, Houten en Ermelo nog op het programma.

Sommige mensen vragen zich af waarom onze tijd in Nederland zo lang is. Veel mensen die in het buitenland wonen komen maar voor een periode van twee of drie maanden naar Nederland. Waarom zijn wij er straks dan 8,5 maand geweest? De voornaamste reden is dat onze organisatie van oudsher een regeling heeft van 4 jaar in het buitenland en 1 jaar in Nederland. Omdat we 3,5 jaar in Azië hadden gezeten, hadden we recht op 10 maanden verlof. Maar wij vonden 8,5 maand eigenlijk wel genoeg. Nu kwam dit lange verlof wel mooi uit vanwege de geboorte van Salomé, anders was het misschien wel wat lang geweest. We hebben het idee om dit keer maar 2,5 jaar in Azië te verblijven en dan een volgend verlof ook wat korter te houden.

En verder nog:

• we zitten nu ook op Twitter (nou ja, Robin dan). Je vindt ons onder mooievoeten.
• ik kom er de laatste tijd helaas niet meer aan toe om foto's op de blog te zetten.Je vindt ze wél op Facebook.
• twee weken geleden heb ik een (controle-)MRI van mijn rug gehad en de arts vertelde dat er sinds de laatste MRI 5 jaar geleden geen groei van het gezwel heeft plaatsgevonden. Wat hem betreft hoef ik niet meer terug te komen.
• morgenochtend (dinsdag) gaan we naar Den Haag om visa aan te vragen. Best spannend: zullen we krijgen waar we op hopen? 1 jaar? 6 maanden? 3 maanden? 2 maanden? 30 dagen?

Vrijgevigheid

Een paar maanden geleden vroeg Robin me: "Waarom doen christenen (over het algemeen) eigenlijk niet mee aan loterijen?" Goeie vraag. Hoewel het voor mij een vanzelfsprekendheid was om daar niet aan mee te doen, had ik nooit over het waarom nagedacht. Er is niet zoiets als een tekst die zegt "Gij zult niet meedoen aan loterijen." Maar wat is dan de achterliggende gedachte? Een vriend van ons wees ons op het volgende: de onderliggende motivatie voor deelname aan een loterij is hebberigheid, terwijl we juist de nadruk zouden moeten leggen op vrijgevigheid. Met dat antwoord namen we genoegen.

Maar toen ik dacht aan al onze babyspullen in Nederland, moest ik hieraan terugdenken. Ik wilde ze namelijk graag kwijt en overwoog om ze te verkopen, bijvoorbeeld via Marktplaats of via een tweedehandskledingwinkeltje. Maar zou de onderliggende motivatie voor iets te verkopen in plaats van het weg te geven dan ook niet hebberigheid zijn? "Wie twee stel kleren heeft, moet delen met iemand die niets heeft" (Lucas 3:11) Er staat niet: "Wie twee stel kleren heeft moet één stel verkopen", maar: "... moet één stel weggeven." Dus ik raakte ervan overtuigd dat ik onze babyspullen weg moest geven aan iemand die niets had. Makkelijker gezegd dan gedaan, want hoe vind je zo iemand? Net toen ik het idee wilde laten varen en al het spul toch bij het tweedehands winkeltje wilde brengen, kreeg ik een e-mail waarin een pleegmoeder vroeg om babyspullen voor een hoogzwangere tiener. Ze bleek zwanger van een meisje en is uitgerekend op 1 maart.
Fantastisch hoe dit soort dingen samenkomen!

Het verhaal bleek echter best triest. Een jonge meid, zonder geld, met een los-vaste relatie en met een moeder die haar belazert. Verder geen vrienden en geen netwerk. Ik vroeg me af: hoe komt zo iemand uit de negatieve spiraal? Hoe kan zij haar dochtertje een betere toekomst bieden als zij van huis uit al een slecht voorbeeld heeft gehad? Mijn gedachten gingen terug naar de tijd dat wij in de woongroep in Amersfoort woonden. Destijds vond ik het allemaal niet geestelijk genoeg daar en wilde ik me liever inzetten binnen de gemeente, wat één van de redenen was voor ons vertrek. Maar nu, terugkijkend, zie ik dat we een positieve draai hebben kunnen geven aan de levens van de jongeren die met ons 'meewoonden'. Gewoon een goeie buur zijn en een positieve leefomgeving creëren, kan al zoveel impact hebben op het leven van een 'aan lager wal geraakte' jongere. Stuk voor stuk zagen we deze jongeren opklimmen uit de negatieve spiraal waarin ze om allerlei verschillende redenen terecht waren gekomen. Nu pas zie ik dat het eigenlijk wel heel 'geestelijk' was wat we daar deden, maar dan op een andere manier. Meer op de manier van: "Ik was hongerig en jij gaf mij te eten" (klik hier voor het hele verhaal).

Uitstellen

Over zes weken zitten we alweer in het vliegtuig! Tjonge, dan is ons eerste verlof alweer voorbij; nog even niet aan denken.

Robin en ik zijn van nature uitstellers. Mensen die ons goed kennen weten dat we zelden of nooit te vroeg op een afspraak zullen verschijnen, eerder een paar minuten te laat. Ik zal niet zeggen dat ik me erbij neergelegd heb, want elke keer heb ik weer het goede voornemen om nu eens een realistische tijdsplanning te maken in plaats van een optimistische. Maar we falen steeds weer. En het helpt natuurlijk ook niet dat we allebei zo zijn. Ik zou de kinderen de schuld kunnen geven, maar dat is niet eerlijk, want ook toen we nog geen kinderen hadden kwamen we overal altijd net te laat, zaten we tot diep in de nacht nog te werken voor een deadline en moesten we regelmatig een sorry-te-laat-kaartje sturen voor een verjaardag. Ja, het is al zolang ik me kan heugen dat dit een probleem is. Voordeel is wel weer dat ik goed kan presteren onder druk. Als ik geen tijdsdruk heb, komt er gewoon niks uit mijn handen.

En nu we bijna aan het eind van ons verlof gekomen zijn, zien we het wéér: we hebben ontzettend veel dingen al die maanden vooruit zitten schuiven, waardoor die laatste zes weken nu helemaal volgepland staan. Presentaties, spreekbeurten, koffiebezoekjes, medische en praktische zaken; de to-do-list wordt steeds langer en het aantal dagen steeds minder. Ik weet nu al dat ik op 27 februari in dat vliegtuig zal zitten met in mijn hoofd al die dingen die we nog graag hadden willen doen, maar waar gewoonweg geen tijd meer voor was.

Hopelijk zullen jullie deze komende weken genadig met ons willen zijn, wanneer we niet zo snel reageren op e-mails, niet zoveel tijd hebben voor sociale dingen en we niet aan ieders verwachtingen kunnen voldoen.

Engeland

Donderdagochtend: net van maandag t/m woensdag een 3-daagse conferentie achter de rug en 's nachts een wilde zuidwesterstorm. Dé perfecte ochtend om op reis te gaan met drie kleine koters en dus ging om 5 uur de wekker.

De reis ging naar het platteland vlakbij Southampton (Engeland), om een lieve tante en een betrokken gemeente te bezoeken. Tante Grace leerden we bijna 8 jaar geleden kennen, vlak nadat haar man, de favoriete neef van Robin's opa, was overleden. Tante Grace is een bijzonder mens. Ze is oorspronkelijk van Ierse afkomst, maar ontmoette haar Nederlandse man in India toen ze daar werkte. Daarna hebben ze met hun gezin in Italië, India, Thailand en België gewoond, om uiteindelijk neer te strijken in Zuid-Engeland.

Intussen is Grace 80 jaar, maar één van de meest energieke vrouwen die ik ooit heb gezien. Ze woont in een enorm huis, dat eigenlijk veel te groot is voor haar alleen, maar ze heeft vaak logees over de vloer. Op zondag staat ze nog regelmatig op de preekstoel en woont bijna alle activiteiten van de nabijgelegen Methodist Church bij. Ze reist nog jaarlijks naar allerlei landen om daar vervolgde gelovigen te bezoeken. En volgens mij besteedt ze de tijd die ze nog over houdt op haar knieën om de Vader te smeken en te vragen, want ze heeft echt een hart voor voorbede.

Behalve de erg turbulente vlucht op donderdag (de wind leek met het kleine vliegtuigje te spelen als ware het een bal), hebben we een fantastische tijd gehad. We mochten op vrijdag bij een vrouwengroep wat vertellen en op zondagmorgen mocht Robin spreken. Daarnaast ontmoetten we op zaterdagochtend en op zaterdagmiddag nog vrienden. Bijzonder is dat al onze vrienden in dit kleine dorpje eigenlijk 60+ zijn. Nou ja, misschien niet echt bijzonder gezien Grace's leeftijd en het feit dat zij ons in contact heeft gebracht met al deze mensen.

Vandaag zijn we weer teruggereisd naar Nederland en maken we ons klaar voor ons volgende avontuur: komend weekend een paar dagen naar de Belgische Ardennen met familie!

Laat je door niets weerhouden of ontmoedigen

Vaak vragen mensen: "Heb je zin om weer terug te gaan naar Aziê?" Pffff... wat een moeilijke vraag. Ja, ik heb er zin in om weer een wat ruimer huisje te hebben, om onze eigen meubels en spullen weer om me heen te hebben en om de (andere) mensen van wie we houden weer te zien. Maar eigenlijk zie ik er ook best wel tegenop: hoe zal Juda het vinden om weer naar de Chinese school te gaan na 6 maanden (leuk!) Nederlands onderwijs? Hoe zal het zijn om zelf les te geven? Wat als één van ons ziek wordt? Daarnaast vroegen onze vrienden die een paar weken geleden op bezoek waren of we naar een ander deel van de provincie wilden verhuizen. Aan de ene kant zou dat gunstig zijn voor onze visumsituatie, want we zouden dan waarschijnlijk les kunnen geven of krijgen op de universiteit, maar aan de andere kant: wéér een verhuizing, wéér een nieuwe plek! Ik word al zenuwachtig als ik eraan denk.
Als ik alleen al denk aan deze dingen draait mijn maag zich vaak meteen in een knoop.

Vanmorgen (Nieuwjaarsdag) zaten we in een bijna lege aula van het Groevenbeek College. Eigenlijk had ik moeten oppassen bij de baby's, maar omdat Salomé de enige baby was, was mijn hulp niet nodig. De opkomst was dus schaars, de preek was kort (15 min.) en de normaal zo uitgebreide, levendige band was nu gekrompen tot een viool en een keyboard.
Maar deze dienst was voor mij.
Het ging over de eerste paar verzen van het boek Jozua. In het laatste vers van dit gedeelte staat: "Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij."
Oja, zo zat het ook alweer.
Later zongen we nog de gouwe ouwe Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen. Normaal gesproken ben ik niet zo van de 'oude meezingers', maar vanmorgen had ik tranen in m'n ogen staan. Hier móest ik even aan herinnerd worden.

Ik blijf het spannend vinden: teruggaan naar Vrede Stad, maar ik weet dat ik niet bang hoef te zijn. Hij gaat met ons mee op avontuur en zal ons bijstaan.

Gelukkig nieuwjaar gewenst!