Uitstellen

Over zes weken zitten we alweer in het vliegtuig! Tjonge, dan is ons eerste verlof alweer voorbij; nog even niet aan denken.

Robin en ik zijn van nature uitstellers. Mensen die ons goed kennen weten dat we zelden of nooit te vroeg op een afspraak zullen verschijnen, eerder een paar minuten te laat. Ik zal niet zeggen dat ik me erbij neergelegd heb, want elke keer heb ik weer het goede voornemen om nu eens een realistische tijdsplanning te maken in plaats van een optimistische. Maar we falen steeds weer. En het helpt natuurlijk ook niet dat we allebei zo zijn. Ik zou de kinderen de schuld kunnen geven, maar dat is niet eerlijk, want ook toen we nog geen kinderen hadden kwamen we overal altijd net te laat, zaten we tot diep in de nacht nog te werken voor een deadline en moesten we regelmatig een sorry-te-laat-kaartje sturen voor een verjaardag. Ja, het is al zolang ik me kan heugen dat dit een probleem is. Voordeel is wel weer dat ik goed kan presteren onder druk. Als ik geen tijdsdruk heb, komt er gewoon niks uit mijn handen.

En nu we bijna aan het eind van ons verlof gekomen zijn, zien we het wéér: we hebben ontzettend veel dingen al die maanden vooruit zitten schuiven, waardoor die laatste zes weken nu helemaal volgepland staan. Presentaties, spreekbeurten, koffiebezoekjes, medische en praktische zaken; de to-do-list wordt steeds langer en het aantal dagen steeds minder. Ik weet nu al dat ik op 27 februari in dat vliegtuig zal zitten met in mijn hoofd al die dingen die we nog graag hadden willen doen, maar waar gewoonweg geen tijd meer voor was.

Hopelijk zullen jullie deze komende weken genadig met ons willen zijn, wanneer we niet zo snel reageren op e-mails, niet zoveel tijd hebben voor sociale dingen en we niet aan ieders verwachtingen kunnen voldoen.