Voor de hoeveelste keer blog ik nu al over ons naderende afscheid? Nou ja, het zegt in ieder geval iets over wat ons al wekenlang bezighoudt: onze terugkeer naar Azië.
Hoewel we onze tijd in Nederland eigenlijk vrij lang vonden, was er toch niet genoeg tijd om alles te doen wat we hadden willen doen. Zoals:
- vaker zwemmen met de kinderen. Ik heb één keer met de kinderen in Putten gezwommen, verder is het er niet van gekomen. Zeker jammer omdat in Vrede Stad geen zwembad is.
- vaker naar het bos met de kinderen; we woonden er tenslotte middenin.
- alle mensen zien/spreken die we hadden willen zien.
- van iedereen goed afscheid nemen.
- naar een Nederlands kasteel, zoals het Muiderslot
- andere toeristische dingen met de kinderen bekijken, zoals Madurodam, Zaanse Schans, Amsterdam
- het huisje pico bello achterlaten
- met Juda naar de bioscoop
Maar het heeft niet zoveel zin om te lang stil te staan bij alles wat niet gelukt is. Liever kijken we dankbaar terug op alle dingen die we wel konden doen:
- middagje zeilen
- drie weekendjes weg zonder de kinderen
- regelmatig naar het bos
- sleeën in de sneeuw
- naar de kinderboerderij
- een paar dagen naar Frankrijk en zelfs naar Parijs
- naar het strand en de haven van Scheveningen
- met lampionnen lopen tijdens Sint Maarten
- over de hei wandelen en schapen kijken bij de schaapskooi
- een paar dagen naar Engeland
- sinterklaas vieren
- kerst vieren
- oud & nieuw vieren met vrienden en vuurwerk
- naar Aviodrome
- schaatsen
- kroketten, frikandellen en bitterballen eten
- hagelslag en chocopasta eten
- naar de Ardennen
- naar het Dolfinarium
- genieten van een glas rode wijn bij de open haard
- logeerpartijtjes bij de opa's en oma's
- naar de dierentuin
- Juda's verjaardag vieren met familie en vrienden (en een speurtocht naar de schat)
- pannenkoeken eten
- kraamtijd beleven met een kraamverzorgster, kraamvisite en beschuit met muisjes
- shoppen
- Juda naar de basisschool en Zoë naar de peuterspeelzaal
En niet te vergeten: heel veel mensen gezien en gesproken. Bestaande relaties een boost gegeven en ook nieuwe relaties opgebouwd.
We kijken terug op een fantastisch verlof! Iedereen bedankt die hieraan heeft bijgedragen.
maandag 27 februari 2012
dinsdag 21 februari 2012
Laatste week in Nederland
Het echte afscheid nemen is begonnen. Zoë heeft al afscheid genomen van de peuterspeelzaal en Juda van groep 1b. Helaas was Juda vorige week een paar dagen ziek en heeft daardoor niet echt leuk afscheid kunnen nemen van zijn klas. Mijn zusje is vrijdag met haar man naar India vertrokken, we zijn al bij onze oma's en bij mijn pake langsgeweest, Robin heeft afscheid van zijn vader genomen en afgelopen zondag waren we voor het laatst in Houten. We beseffen ons dat we niet van iedereen persoonlijk afscheid kunnen nemen, ook al zouden we dat wel graag willen.
Ook alle presentaties zitten erop. Misschien was je niet in de gelegenheid om te komen, dus hieronder nog even de antwoorden op veelgestelde vragen:
Gaat het lukken allemaal?
We moeten wel. Ik vind het lastig om een goede tijdsinschatting te maken en het overzicht te houden, dus ik zeg tegen mezelf: we stappen maandag gewoon in het vliegtuig, klaar of niet.
Krijg je alles wel mee?
We hebben zóveel verzameld tijdens de afgelopen 8 maanden in Nederland, dat het niet zou lukken om dat allemaal in het vliegtuig mee te nemen. We mogen per persoon 23 kg meenemen en Salomé mag zelfs maar 10 kg meenemen. Hoewel we vier jaar geleden met slechts twee koffers richting Azië vertrokken, weten we nu beter wat er allemaal niet te krijgen is en wat we nodig hebben. En dus hebben we een vervoersbedrijf ingeschakeld dat ons gaat helpen om een kuub aan speelgoed, boeken, kleding, schoolspullen en een babybox naar Azië te verschepen. Morgenochtend zal Robin de auto volladen met 12 bananendozen, dus vanavond moeten al deze dozen transport-proof gemaakt worden (want Robin en Tanja doen natuurlijk weer alles op het laatste nippertje, zoals altijd).
Ga je weer terug naar dezelfde plek?
Ja, we gaan weer terug naar hetzelfde appartement, waarin (hopen we) ook nog gewoon onze meubels zullen staan. Van juni tot eind december heeft een vriendin in ons appartement gewoond, dus het heeft gelukkig niet 9 maanden leeggestaan.
Hoe is het weer nu in Vrede Stad?
We horen berichten dat het er nog koud is, waarschijnlijk rond een graad of 10. Maar meestal is het in april gedaan met de kou en kunnen de truien en winterjassen de kast in.
Wat voor visum hebben jullie gekregen?
We zijn erg blij dat we twee keer een visum van 90 dagen hebben gekregen. In juni moeten we toch naar Thailand voor de jaarlijkse conferentie, dus dat komt goed uit. Tot september zitten we dus in ieder geval goed en dan verloopt ook het huurcontract van ons appartement.
Hoe lang duurt de reis?
We vliegen eerst van Amsterdam naar een grote stad, wat 11 uur vliegen is. Daar moeten we twee uur wachten op een binnenlandse vlucht, die zelf ook twee uur zal duren. Tenslotte volgt nog een busreis van 5 uur. Alles bij elkaar zullen we dus zeker 24 uur onderweg zijn.
Nog altijd is zonder twijfel de meestgestelde vraag: "Heb je er een beetje zin in?", maar ik denk dat ik die vraag vorige week al beantwoord heb.
Ook alle presentaties zitten erop. Misschien was je niet in de gelegenheid om te komen, dus hieronder nog even de antwoorden op veelgestelde vragen:
Gaat het lukken allemaal?
We moeten wel. Ik vind het lastig om een goede tijdsinschatting te maken en het overzicht te houden, dus ik zeg tegen mezelf: we stappen maandag gewoon in het vliegtuig, klaar of niet.
Krijg je alles wel mee?
We hebben zóveel verzameld tijdens de afgelopen 8 maanden in Nederland, dat het niet zou lukken om dat allemaal in het vliegtuig mee te nemen. We mogen per persoon 23 kg meenemen en Salomé mag zelfs maar 10 kg meenemen. Hoewel we vier jaar geleden met slechts twee koffers richting Azië vertrokken, weten we nu beter wat er allemaal niet te krijgen is en wat we nodig hebben. En dus hebben we een vervoersbedrijf ingeschakeld dat ons gaat helpen om een kuub aan speelgoed, boeken, kleding, schoolspullen en een babybox naar Azië te verschepen. Morgenochtend zal Robin de auto volladen met 12 bananendozen, dus vanavond moeten al deze dozen transport-proof gemaakt worden (want Robin en Tanja doen natuurlijk weer alles op het laatste nippertje, zoals altijd).
Ga je weer terug naar dezelfde plek?
Ja, we gaan weer terug naar hetzelfde appartement, waarin (hopen we) ook nog gewoon onze meubels zullen staan. Van juni tot eind december heeft een vriendin in ons appartement gewoond, dus het heeft gelukkig niet 9 maanden leeggestaan.
Hoe is het weer nu in Vrede Stad?
We horen berichten dat het er nog koud is, waarschijnlijk rond een graad of 10. Maar meestal is het in april gedaan met de kou en kunnen de truien en winterjassen de kast in.
Wat voor visum hebben jullie gekregen?
We zijn erg blij dat we twee keer een visum van 90 dagen hebben gekregen. In juni moeten we toch naar Thailand voor de jaarlijkse conferentie, dus dat komt goed uit. Tot september zitten we dus in ieder geval goed en dan verloopt ook het huurcontract van ons appartement.
Hoe lang duurt de reis?
We vliegen eerst van Amsterdam naar een grote stad, wat 11 uur vliegen is. Daar moeten we twee uur wachten op een binnenlandse vlucht, die zelf ook twee uur zal duren. Tenslotte volgt nog een busreis van 5 uur. Alles bij elkaar zullen we dus zeker 24 uur onderweg zijn.
Nog altijd is zonder twijfel de meestgestelde vraag: "Heb je er een beetje zin in?", maar ik denk dat ik die vraag vorige week al beantwoord heb.
dinsdag 14 februari 2012
Invullen
Tussen de middag realiseer ik me dat Juda vanmiddag voor het laatst bij juf Franciska is, want de rest van de week zit hij in een andere klas bij juf Rosalie. Als ik dat tegen hem zeg, vraagt hij: "Gaan we dan al bijna weer naar Vrede Stad?" Ik bevestig zijn vraag en voor ik het weet voeg ik daaraan toe: "Wel een beetje spannend hè?"
Deze vraag weerspiegelt mijn emotionele toestand van dit moment. Terwijl de kinderen nog steeds routinematig hun dagen draaien, ben ik in mijn hoofd al continu bezig met inpakken, afscheid nemen, schoonmaken, opruimen en dingen regelen. En hoewel ik aan de ene kant niet kan wachten totdat deze chaotische en hectische dagen voorbij zijn, zie ik er eigenlijk als een berg tegenop om weer te vertrekken. Ik WEET dat het allemaal wel los zal lopen en goed zal komen, ik WEET dat daarginds ook veel mensen zijn van wie we houden, ik WEET dat er ook heel veel voordelen zijn voor een kind om onder dit soort omstandigheden op te groeien, ik WEET dat we na een paar weken weer helemaal onze draai zullen hebben gevonden en ik WEET dat het allemaal in Zijn hand is. Maar mijn hart doet nog even niet mee en voelt loodzwaar aan.
Maar wat moet ik oppassen dat ik dit gevoel niet overbreng op de kinderen! Dat ik nu al invul hoe ze straks zullen reageren. Ik denk nu al te weten dat Juda straks de lokale school helemaal niet leuk zal vinden, maar misschien zal het wel meevallen? Ik denk ook al te weten dat hij terug zal verlangen naar Nederland, maar misschien zal het voor hem juist voelen als thuiskomen? Hij is er tenslotte opgegroeid.
Sowieso moet ik ervoor oppassen wat ik aan onze kinderen overdraag. Bijvoorbeeld mijn perfectionisme. Zo had ik laatst Juda's eerste rapport in mijn handen en ik betrapte mezelf erop dat ik me (van binnen) meer druk maakte over de paar punten waarop hij 'maar' voldoende had gescoord dan over het overgrote deel waarop hij goed was beoordeeld. Want ja, zo keek ik vroeger ook naar mijn eigen rapporten: als het lager dan een 8 was, dan was het niet goed genoeg. Ik wil onze kinderen graag meegeven dat het niet uitmaakt hoe ze op school scoren, maar dan moet er wel eerst iets in mijn denken veranderen.
Ook heb ik mijn eigen basisschooltijd wel eens als eenzaam ervaren. Niet dat ik gepest werd, maar ik was gewoon een stuk stiller en verlegener dan de meeste leeftijdsgenoten. Deze ervaring zorgt ervoor dat ik nu extra goed oplet hoe Juda in de groep ligt. Speelt hij wel met de kinderen in z'n klas? Neemt hij wel vaak genoeg een vriendje mee naar huis? En voor ik het weet ben ik alweer dingen aan het invullen vóór hem.
Natuurlijk is het onvermijdelijk dat je eigenschappen van jezelf, zowel positief als negatief, overdraagt op je kind. Iemand vroeg laatst aan Juda: "Lust je wel spruitjes?", waarop Juda die persoon met vragende ogen aankeek. Dat zei dus meer over zijn moeder dan over hem, want ik heb nog nooit spruitjes voor ons gezin gekookt en ik draag hiermee waarschijnlijk automatisch de afkeer van deze 'groene knikkers' over op mijn kinderen.
Ik kom no even terug op het begin van dit verhaal. Op mijn vraag of hij het spannend vindt, antwoordt Juda: "Ja, ik vind het vliegen wel heel erg spannend." Konden we allemaal maar worden als de kinderen. Was het maar zo dat de vliegreis het spannendste zou zijn van (opnieuw) je thuisland vaarwel zeggen. Was het leven maar zo simpel.
Deze vraag weerspiegelt mijn emotionele toestand van dit moment. Terwijl de kinderen nog steeds routinematig hun dagen draaien, ben ik in mijn hoofd al continu bezig met inpakken, afscheid nemen, schoonmaken, opruimen en dingen regelen. En hoewel ik aan de ene kant niet kan wachten totdat deze chaotische en hectische dagen voorbij zijn, zie ik er eigenlijk als een berg tegenop om weer te vertrekken. Ik WEET dat het allemaal wel los zal lopen en goed zal komen, ik WEET dat daarginds ook veel mensen zijn van wie we houden, ik WEET dat er ook heel veel voordelen zijn voor een kind om onder dit soort omstandigheden op te groeien, ik WEET dat we na een paar weken weer helemaal onze draai zullen hebben gevonden en ik WEET dat het allemaal in Zijn hand is. Maar mijn hart doet nog even niet mee en voelt loodzwaar aan.
Maar wat moet ik oppassen dat ik dit gevoel niet overbreng op de kinderen! Dat ik nu al invul hoe ze straks zullen reageren. Ik denk nu al te weten dat Juda straks de lokale school helemaal niet leuk zal vinden, maar misschien zal het wel meevallen? Ik denk ook al te weten dat hij terug zal verlangen naar Nederland, maar misschien zal het voor hem juist voelen als thuiskomen? Hij is er tenslotte opgegroeid.
Sowieso moet ik ervoor oppassen wat ik aan onze kinderen overdraag. Bijvoorbeeld mijn perfectionisme. Zo had ik laatst Juda's eerste rapport in mijn handen en ik betrapte mezelf erop dat ik me (van binnen) meer druk maakte over de paar punten waarop hij 'maar' voldoende had gescoord dan over het overgrote deel waarop hij goed was beoordeeld. Want ja, zo keek ik vroeger ook naar mijn eigen rapporten: als het lager dan een 8 was, dan was het niet goed genoeg. Ik wil onze kinderen graag meegeven dat het niet uitmaakt hoe ze op school scoren, maar dan moet er wel eerst iets in mijn denken veranderen.
Ook heb ik mijn eigen basisschooltijd wel eens als eenzaam ervaren. Niet dat ik gepest werd, maar ik was gewoon een stuk stiller en verlegener dan de meeste leeftijdsgenoten. Deze ervaring zorgt ervoor dat ik nu extra goed oplet hoe Juda in de groep ligt. Speelt hij wel met de kinderen in z'n klas? Neemt hij wel vaak genoeg een vriendje mee naar huis? En voor ik het weet ben ik alweer dingen aan het invullen vóór hem.
Natuurlijk is het onvermijdelijk dat je eigenschappen van jezelf, zowel positief als negatief, overdraagt op je kind. Iemand vroeg laatst aan Juda: "Lust je wel spruitjes?", waarop Juda die persoon met vragende ogen aankeek. Dat zei dus meer over zijn moeder dan over hem, want ik heb nog nooit spruitjes voor ons gezin gekookt en ik draag hiermee waarschijnlijk automatisch de afkeer van deze 'groene knikkers' over op mijn kinderen.
Ik kom no even terug op het begin van dit verhaal. Op mijn vraag of hij het spannend vindt, antwoordt Juda: "Ja, ik vind het vliegen wel heel erg spannend." Konden we allemaal maar worden als de kinderen. Was het maar zo dat de vliegreis het spannendste zou zijn van (opnieuw) je thuisland vaarwel zeggen. Was het leven maar zo simpel.
dinsdag 7 februari 2012
Dromen
Vorige week kwamen we als oud-jovo's (jong-volwassenen) na járen weer eens bij elkaar voor een reünie. Toen we een rondje deden om te horen wat er van iedereen 'geworden was', bleek een terugkerend thema 'dromen' te zijn, in de zin van: welke dromen zijn uitgekomen en welke dromen heb je nog voor de toekomst? Het heeft me aan het denken gezet over mijn eigen dromen.
Tien jaar geleden, toen ik bijna twintig was, droomde ik van een sprookjeshuwelijk, ik droomde van het perfecte gezin, met Robin en ik als ideale ouders, ik droomde van een avontuurlijk leven in Azië, waar Robin en ik als moedige helden ons mannetje wel zouden staan, waar we zouden strijden tot de dood, waar we één zouden worden met de lokale bevolking en volledig opgenomen zouden worden in de gemeenschap. Ik droomde van een houten huis, uitkijkend op een met rijstvelden bedekte berghelling, waar het geluid van krekels ons elke ochtend uit een vredige slaap zou wekken.
Wist ik veel.
Sommige dromen moeten we vasthouden en najagen, andere dromen zullen we los moeten laten of bij moeten stellen.
Hoewel ik vind dat Robin en ik een goed team vormen samen, is gebleken dat het huwelijk iets is om aan te werken en om voor te vechten. Het gaat niet vanzelf en is ook geen sprookje. Ikzelf ben ook niet de echtgenote en moeder gebleken die ik had willen zijn; mijn ervaring is dat je jezelf nergens zó tegenkomt als als echtgenoot en als moeder. Man, wat zit er dan toch nog een hoop ongeduld, onbegrip en zelfgerichtheid van binnen.
Het leven in Azië had ik ook zwaar geromantiseerd, want we kwamen terecht in een appartementje op de 10e verdieping in een 'betonnen oerwoud' omgeven door 7 miljoen rochelende, spugende, onbeschofte Aziaten (van wie ik overigens ontzettend veel ben gaan houden in de afgelopen vier jaar). In plaats van door krekels werden we gewekt door toeterende vrachtwagens op de 12-baans rondweg langs ons huis en in plaats van groene bergen keken we uit op flatgebouwen zo ver het oog reikte. Ik ben ook niet de sterke vrouw die ik dacht te zijn: vaak maak ik me zorgen over de gezondheid, de scholing en de emotionele ontwikkeling van onze kinderen en ben ik er klaar voor om het bijltje erbij neer te gooien. Ik ga bijna over m'n nek als ik varkensingewanden of kippenhoofd voorgeschoteld krijg en realiseer me op zo'n moment: ik zal nooit één van hen worden.
Tot zover dus de losgelaten of bijgestelde dromen. Welke dromen heb ik nu nog?
Dat Robin, Juda, Zoë en Salomé nooit liefde tekort zullen komen van hun vrouw/moeder. Dat ik door mijn leven een stukje bij mag dragen aan Zijn koninkrijk hier op aarde. En dan nog mijn allergrootste droom: dat ik voor altijd bij mijn Hemelse Vader zal wonen.
Aan de ene kant veel grotere doelen, maar aan de andere kant wel haalbaar....
Tien jaar geleden, toen ik bijna twintig was, droomde ik van een sprookjeshuwelijk, ik droomde van het perfecte gezin, met Robin en ik als ideale ouders, ik droomde van een avontuurlijk leven in Azië, waar Robin en ik als moedige helden ons mannetje wel zouden staan, waar we zouden strijden tot de dood, waar we één zouden worden met de lokale bevolking en volledig opgenomen zouden worden in de gemeenschap. Ik droomde van een houten huis, uitkijkend op een met rijstvelden bedekte berghelling, waar het geluid van krekels ons elke ochtend uit een vredige slaap zou wekken.
Wist ik veel.
Sommige dromen moeten we vasthouden en najagen, andere dromen zullen we los moeten laten of bij moeten stellen.
Hoewel ik vind dat Robin en ik een goed team vormen samen, is gebleken dat het huwelijk iets is om aan te werken en om voor te vechten. Het gaat niet vanzelf en is ook geen sprookje. Ikzelf ben ook niet de echtgenote en moeder gebleken die ik had willen zijn; mijn ervaring is dat je jezelf nergens zó tegenkomt als als echtgenoot en als moeder. Man, wat zit er dan toch nog een hoop ongeduld, onbegrip en zelfgerichtheid van binnen.
Het leven in Azië had ik ook zwaar geromantiseerd, want we kwamen terecht in een appartementje op de 10e verdieping in een 'betonnen oerwoud' omgeven door 7 miljoen rochelende, spugende, onbeschofte Aziaten (van wie ik overigens ontzettend veel ben gaan houden in de afgelopen vier jaar). In plaats van door krekels werden we gewekt door toeterende vrachtwagens op de 12-baans rondweg langs ons huis en in plaats van groene bergen keken we uit op flatgebouwen zo ver het oog reikte. Ik ben ook niet de sterke vrouw die ik dacht te zijn: vaak maak ik me zorgen over de gezondheid, de scholing en de emotionele ontwikkeling van onze kinderen en ben ik er klaar voor om het bijltje erbij neer te gooien. Ik ga bijna over m'n nek als ik varkensingewanden of kippenhoofd voorgeschoteld krijg en realiseer me op zo'n moment: ik zal nooit één van hen worden.
Tot zover dus de losgelaten of bijgestelde dromen. Welke dromen heb ik nu nog?
Dat Robin, Juda, Zoë en Salomé nooit liefde tekort zullen komen van hun vrouw/moeder. Dat ik door mijn leven een stukje bij mag dragen aan Zijn koninkrijk hier op aarde. En dan nog mijn allergrootste droom: dat ik voor altijd bij mijn Hemelse Vader zal wonen.
Aan de ene kant veel grotere doelen, maar aan de andere kant wel haalbaar....
Abonneren op:
Posts (Atom)