Invullen

Tussen de middag realiseer ik me dat Juda vanmiddag voor het laatst bij juf Franciska is, want de rest van de week zit hij in een andere klas bij juf Rosalie. Als ik dat tegen hem zeg, vraagt hij: "Gaan we dan al bijna weer naar Vrede Stad?" Ik bevestig zijn vraag en voor ik het weet voeg ik daaraan toe: "Wel een beetje spannend hè?"

Deze vraag weerspiegelt mijn emotionele toestand van dit moment. Terwijl de kinderen nog steeds routinematig hun dagen draaien, ben ik in mijn hoofd al continu bezig met inpakken, afscheid nemen, schoonmaken, opruimen en dingen regelen. En hoewel ik aan de ene kant niet kan wachten totdat deze chaotische en hectische dagen voorbij zijn, zie ik er eigenlijk als een berg tegenop om weer te vertrekken. Ik WEET dat het allemaal wel los zal lopen en goed zal komen, ik WEET dat daarginds ook veel mensen zijn van wie we houden, ik WEET dat er ook heel veel voordelen zijn voor een kind om onder dit soort omstandigheden op te groeien, ik WEET dat we na een paar weken weer helemaal onze draai zullen hebben gevonden en ik WEET dat het allemaal in Zijn hand is. Maar mijn hart doet nog even niet mee en voelt loodzwaar aan.

Maar wat moet ik oppassen dat ik dit gevoel niet overbreng op de kinderen! Dat ik nu al invul hoe ze straks zullen reageren. Ik denk nu al te weten dat Juda straks de lokale school helemaal niet leuk zal vinden, maar misschien zal het wel meevallen? Ik denk ook al te weten dat hij terug zal verlangen naar Nederland, maar misschien zal het voor hem juist voelen als thuiskomen? Hij is er tenslotte opgegroeid.

Sowieso moet ik ervoor oppassen wat ik aan onze kinderen overdraag. Bijvoorbeeld mijn perfectionisme. Zo had ik laatst Juda's eerste rapport in mijn handen en ik betrapte mezelf erop dat ik me (van binnen) meer druk maakte over de paar punten waarop hij 'maar' voldoende had gescoord dan over het overgrote deel waarop hij goed was beoordeeld. Want ja, zo keek ik vroeger ook naar mijn eigen rapporten: als het lager dan een 8 was, dan was het niet goed genoeg. Ik wil onze kinderen graag meegeven dat het niet uitmaakt hoe ze op school scoren, maar dan moet er wel eerst iets in mijn denken veranderen.

Ook heb ik mijn eigen basisschooltijd wel eens als eenzaam ervaren. Niet dat ik gepest werd, maar ik was gewoon een stuk stiller en verlegener dan de meeste leeftijdsgenoten. Deze ervaring zorgt ervoor dat ik nu extra goed oplet hoe Juda in de groep ligt. Speelt hij wel met de kinderen in z'n klas? Neemt hij wel vaak genoeg een vriendje mee naar huis? En voor ik het weet ben ik alweer dingen aan het invullen vóór hem.

Natuurlijk is het onvermijdelijk dat je eigenschappen van jezelf, zowel positief als negatief, overdraagt op je kind. Iemand vroeg laatst aan Juda: "Lust je wel spruitjes?", waarop Juda die persoon met vragende ogen aankeek. Dat zei dus meer over zijn moeder dan over hem, want ik heb nog nooit spruitjes voor ons gezin gekookt en ik draag hiermee waarschijnlijk automatisch de afkeer van deze 'groene knikkers' over op mijn kinderen.

Ik kom no even terug op het begin van dit verhaal. Op mijn vraag of hij het spannend vindt, antwoordt Juda: "Ja, ik vind het vliegen wel heel erg spannend." Konden we allemaal maar worden als de kinderen. Was het maar zo dat de vliegreis het spannendste zou zijn van (opnieuw) je thuisland vaarwel zeggen. Was het leven maar zo simpel.