Luxe

Ziet dit eruit als een leuk begin van een vakantie? Ik dacht het niet.

Op dinsdagmorgen ging de wekker om 5.00 uur, zodat we op tijd konden vertrekken en ook op tijd in Lente Stad konden zijn. Dus om kwart voor zeven reden we weg, maar na 1,5 uur rijden stopte de auto ermee. Daar sta je dan, 1,5 uur van huis, met nog zeker 8 uur rijden voor de boeg. Twee mannen die daar woonden hebben alles geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen, maar het mocht niet baten. En we hadden ook nog wel een beetje tijdstress, want de volgende ochtend om 7.00 uur moesten we op het vliegveld van Lente Stad zijn voor onze vlucht naar Thailand. Uiteindelijk besloten om maar een sleepbedrijf uit Vrede Stad in te schakelen en de auto terug te laten slepen naar huis. Gelukkig stond daar een auto van vrienden die op verlof zijn, dus om 16.00 uur reden we opnieuw weg uit Vrede Stad, om om 3.30 uur 's nachts bij het huis van onze vrienden te arriveren. Twee uurtjes slaap gepakt en daarna weer uit de veren en op naar het vliegveld. Ach, zo zie je maar weer: every disaster makes a good story... (elke ramp zorgt voor een goed verhaal).

En nu genieten we van een luxe vakantie aan het strand. Niet dat we ons op een 5-sterren-resort bevinden, waarschijnlijk zou deze locatie volgens de gangbare classificatie nog geen twee sterren verdienen (en daar is de prijs dan ook naar). De kamers zijn eenvoudig en zeer verouderd, het verblijf ligt in de middle of nowhere en tijdens de maaltijden (op gezette tijden) moet je gewoon eten wat de pot schaft. Maar toch is het voor ons een luxe vakantie, omdat...

• al je was hier dagelijks wordt gedaan
• drie maaltijden per dag worden verzorgd in de eetzaal, waar ook nog eens kinderstoelen beschikbaar zijn
• drinken en snacks altijd beschikbaar zijn voor tussendoor
• er een zwembad is met peuterbadje erbij. Om het zwembad heen staat een hek met twee kindveilige sloten en tussen het peuterbadje en het diepe bad staat ook een hek.
• er een grote, groene tuin is met een soort boomhut, schommels, glijbaan, trampoline, wipwappen, driewielers en andere fietsjes
• het hele complex omheind is en op alle hekken sloten zitten
• het complex direct grenst aan een mooi, rustig strand, waarvoor ook nog eens allerlei speelgoed aanwezig is
• er in de tuin andere kinderen zijn om mee te spelen
• er een speelruimte is met veel speelgoed en boekjes en ook nog een TV-ruimte met veel DVD's
• er vrienden zijn met wie we na de maaltijd gezellig kunnen natafelen of die even een oogje in het zeil kunnen houden als wij onze handen vol hebben
• je vanuit de lounge een overzicht hebt over het hele terrein, zodat je rustig een boek kunt lezen of achter de computer kunt zitten terwijl de kinderen zich vermaken in de tuin
• er dekens beschikbaar zijn die we overal waar we maar willen kunnen neerleggen om Salomé op te laten spelen
• we als bonus-feature 24 uur per dag genieten van het rustgevende geluid van golven die het strand oprollen

Zo zie je maar, gedurende je leven verandert je idee van luxe; luxe is een subjectief en relatief begrip. Op dit moment vinden we dit een luxe resort, omdat de kinderen er vriendjes hebben en zich er heel goed kunnen vermaken. Ook omdat je ze eigenlijk nauwelijks in de gaten hoeft te houden, want het strand, het zwembad en de weg zijn goed afgesloten. Als je kleine kinderen hebt zit je helemaal niet zo te wachten op restaurants, winkelcentra en uitgaansgelegenheden, dan wil je gewoon dat de kinderen zich goed vermaken, want dan kan jij je als ouder ook goed vermaken.
Wie weet, over een jaar of 30 zoeken we misschien wel een resort op waar juist géén kinderen toegestaan zijn en ervaren we dat als een luxe....

 

De speelruimte met een ruime selectie aan verkleedkleren

 De mannen (Robin, Juda, Mark en Levi) gingen met een roeibootje de zee op

 Juda maakt met een peddel een kunstwerk in het zand

 Salomé's eerste strandervaring

Ons gezin door de DISC-bril

Ik ben onlangs begonnen met het lezen van het boek "Different Children, different needs". Nu was ik al langer bekend met het DISC-model, maar om het eens toegespitst te zien op het gezin is erg verfrissend. Het ligt zo voor de hand, maar toch staan we er vaak niet bij stil dat wij zelf een bepaalde persoonlijkheid hebben en dat onze kinderen wel eens een heel andere persoonlijkheid kunnen hebben. En dat daardoor onze opvoedstijl misschien helemaal niet aansluit bij wat een kind nodig heeft. Zo scoor ik bijvoorbeeld hoog in de D-factor, wat o.a. staat voor controle. D's zien grote lijnen en maken snel beslissingen, ze zijn taakgericht en willen snel resultaat. Dat Juda niet alleen qua uiterlijk op zijn vader lijkt, maar ook qua persoonlijkheid wordt me des te duidelijker tijdens het lezen van dit boek. Juda is namelijk gevoelig, rustig en een echte denker. Hij denkt over álles na en is niet snel tevreden met een antwoord. Voor mij gaat het soms een beetje te langzaam met die mannen bij ons in huis, maar ze zitten gewoon allebei meer aan de 'onderkant' van het model en zijn meer gericht op details en willen graag een weloverwogen beslissing maken. Zoë daarentegen lijkt meer op mij, wat juist ook wel weer voor botsingen zorgt, want twee vrouwen onder één dak die graag de touwtjes in handen hebben gaat natuurlijk niet altijd goed. Overigens zegt het boek dat pas tussen de 6 en 8 jaar de persoonlijkheid van een kind pas echt duidelijk wordt, dus misschien is het nog wat vroeg om nu al conclusies te trekken.

Het mooie aan dit boek is dat het bepaalde persoonlijkheden niet als beter bestempeld, maar dat elke persoonlijkheid zijn eigen kracht en zijn eigen valkuilen heeft. Dit in tegenstelling tot het denken van deze maatschappij, waar eigenschappen als extravert en mensgericht zijn vaak als beter worden bestempeld.
Het advies in dit boek voor een D-ouder, zoals ik, is om relaxter te zijn en meer plezier te hebben. Herkenbaar: ik wil gewoon resultaat zien. Dus, nu doe ik meer m'n best om gewoon af en toe even de controle te laten gaan.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over de dingen die ik goed vind in dit boek, maar eigenlijk moet je het als ouder gewoon zelf lezen. (ook verkrijgbaar in het Nederlands: Ieder kind een eigen aanpak)

Tenslotte nog twee voorvallen die iets weergeven van de gevoelige aard van Juda:
Een paar weken geleden zaten we met een groep buitenlanders in een restaurant te eten en iemand had wormen besteld. Toen Juda de wormpjes, waar ogen en pootjes nog aan zaten, zag, was hij helemaal ontroostbaar. Hij vond het zo zielig voor de wormpjes! We hebben maar niet verteld dat de schaal ernaast hondenvlees was....
Een andere keer nam Joanne, die zo nu en dan nog een middagje bij ons thuis komt, Juda en Zoë mee naar buiten om te spelen. Beneden aan de trap lag een rupsje en Juda stond er gefascineerd naar te kijken. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, misschien dacht Joanne wel dat Juda de rups eng of vies vond, maar in ieder geval kwam Juda even later helemaal overstuur weer het huis binnen omdat Joanne de rups had doodgetrapt. Zoals jullie begrijpen is Joanne een beetje uit de gratie gevallen...

Verhuizen?

Toen we afgelopen winter in Nederland waren, hebben we zo nu en dan laten vallen dat we na terugkomst in Vrede Stad misschien al vrij snel zouden verhuizen. Bij terugkomst bleken de zaken er echter anders voor te staan dan ons in eerste instantie verteld was (pffff... groepsdynamiek!) en daarnaast leek het ons ook beter voor het gezin om ons voorlopig toe te wijden aan Vrede Stad. Nu we deze keuze gemaakt hebben, is het ook wel een fijn idee dat we ons hier echt kunnen gaan settelen, we hopen in ieder geval voor de komende 2,5 jaar. Dit betekent wel dat we aan de slag moeten met het opzetten van een bedrijfje; iets waarvan we allebei geen kaas hebben gegeten.

En verder...
... begint Juda er sinds afgelopen week steeds over dat hij vindt dat er nóg een kindje bij moet komen. "Gewoon, omdat 4 leuker is dan 3," is zijn redenering. 'Waarom dan niet?" vraagt hij, wanneer ik hem vertel dat ik drie eigenlijk wel genoeg vind. Ik zit met mijn mond vol tanden, want eigenlijk wil ik zeggen: "Omdat ik van drie kinderen al zo moe word," maar dat is natuurlijk niet zo leuk om tegen je kind te zeggen.
... zijn bij Salomé het derde en vierde tandje doorgekomen. Met 6 maanden waren de onderste twee voortanden al doorgekomen, maar nu verschenen niet de twee middelste voortanden, zoals gebruikelijk, maar de twee daarnaast. Ben benieuwd hoe dat er straks uit gaat zien!
... was moederdag erg gezellig. Van Juda een mooie tekening gehad en 's middags met drie vriendinnen er tussenuit om te eten en bij te praten.
... lijkt het regenseizoen begonnen te zijn. Tot vorige week was het het steeds een graad of 32, wat voor mij een beetje teveel van het goede was. Nu is het meestal zo rond de 26°C, wat ik helemaal goed vind en elke dag wel een fikse regenbui, waardoor de buurt er weer lekker fris en groen uitziet.
... zitten de eerste negentig dagen er alweer bijna op, wat betekent dat we binnenkort het land uit moeten. Gelukkig valt dat mooi samen met onze jaarlijkse conferentie, dus we reizen volgende week maandag naar Lente Stad en vliegen op woensdag naar Bangkok.

Get yourself together

You've got to get yourself together
You've got stuck in a moment
And now you can't get out of it

Eerlijk gezegd geen idee waar dit nummer van U2 over gaat; ik heb de hele songtekst doorgelezen, maar ik ben gewoon niet zo poëtisch aangelegd. En toch heb ik deze woorden de afgelopen weken herhaaldelijk tegen mezelf gezegd.


Waarom dan?
Over het feit dat onze kinderen niet in Nederland zullen opgroeien.
Ga je daar nu alwéér over bloggen?!
Ja, nog één keer, voorlopig voor de laatste keer.

Het was denk ik het meest emotionele moment van ons verlof. Het was Juda's laatste schooldag geweest en ik zat in de auto onderweg naar Utrecht. Er brak iets binnenin mij en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik riep het uit: "Is dit écht wat U van ons vraagt? Ik kan het niet!" Nu was het natuurlijk sowieso een tijd van inpakken en afscheid nemen, dus waarschijnlijk had ik hoog gescoord als iemand me op dat moment had getest op labiliteit. En eigenlijk luchtte het best wel op om even lekker te janken en mijn emoties de vrije loop te laten.

Net terug in Vrede Stad had ik goede hoop: de kinderen genoten van hun speelgoed, van het buiten spelen en Juda vroeg elke ochtend: "Mag ik vandaag weer naar school?" Jammer dat dat enthousiasme na de eerste schooldag meteen voorbij was en sindsdien is veranderd in tegenzin. En het erge is dat ik als moeder hem daar niet eens ongelijk in kan geven. Sinds kort klaagt hij erover dat de kinderen altijd zo gillen in de klas (waar) en dat ze er ook altijd vechten (ook waar). Als de andere kinderen aan het werk gaan (lees: karakters moeten schrijven), mag Juda een tekening maken. Als de andere kinderen hun ontbijt of lunch naar binnen werken, doet Juda niet mee. Er is vrijwel geen speelgoed in de klas en er wordt ook niet geknutseld.

Als hij het heeft over school, dan heeft hij het nog steeds over de Willem-Alexander en als hij het heeft over zijn juf, dan gaat het nog steeds over juf Rosalie. Laatst zei hij: "Mam, ik heb al één vriendje in de klas." Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap: gelukkig, toch een vriendje op de Chinese school! Dus ik vroeg: "Wie dan?" En hij zei: "Marit." Jammer, hij had het weer over zijn klas in Nederland.

You are such a fool
To worry like you do

Maar elke dag weer geef ik mezelf een schop onder de kont en zeg: "Get over it!" Nee, onze kinderen zullen geen perfecte jeugd hebben, maar dat hadden ze ook niet gehad als ze in Nederland waren opgegroeid. Hier in Azië hebben we issues, maar in Nederland zouden we ook issues gehad hebben, maar dan andere. En bovendien brengt het leven hier in Azië ook een aantal mooie kanten met zich mee: de kinderen groeien op met een veel breder wereldbeeld dan het gemiddelde Nederlandse kind, de kinderen spreken drie talen en straks met thuisscholing kunnen we veel meer gerichte en persoonlijke aandacht aan de kinderen besteden dan een juf in Nederland dat zou kunnen doen.

It's just a moment
This time will pass