Get yourself together

You've got to get yourself together
You've got stuck in a moment
And now you can't get out of it

Eerlijk gezegd geen idee waar dit nummer van U2 over gaat; ik heb de hele songtekst doorgelezen, maar ik ben gewoon niet zo poëtisch aangelegd. En toch heb ik deze woorden de afgelopen weken herhaaldelijk tegen mezelf gezegd.


Waarom dan?
Over het feit dat onze kinderen niet in Nederland zullen opgroeien.
Ga je daar nu alwéér over bloggen?!
Ja, nog één keer, voorlopig voor de laatste keer.

Het was denk ik het meest emotionele moment van ons verlof. Het was Juda's laatste schooldag geweest en ik zat in de auto onderweg naar Utrecht. Er brak iets binnenin mij en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik riep het uit: "Is dit écht wat U van ons vraagt? Ik kan het niet!" Nu was het natuurlijk sowieso een tijd van inpakken en afscheid nemen, dus waarschijnlijk had ik hoog gescoord als iemand me op dat moment had getest op labiliteit. En eigenlijk luchtte het best wel op om even lekker te janken en mijn emoties de vrije loop te laten.

Net terug in Vrede Stad had ik goede hoop: de kinderen genoten van hun speelgoed, van het buiten spelen en Juda vroeg elke ochtend: "Mag ik vandaag weer naar school?" Jammer dat dat enthousiasme na de eerste schooldag meteen voorbij was en sindsdien is veranderd in tegenzin. En het erge is dat ik als moeder hem daar niet eens ongelijk in kan geven. Sinds kort klaagt hij erover dat de kinderen altijd zo gillen in de klas (waar) en dat ze er ook altijd vechten (ook waar). Als de andere kinderen aan het werk gaan (lees: karakters moeten schrijven), mag Juda een tekening maken. Als de andere kinderen hun ontbijt of lunch naar binnen werken, doet Juda niet mee. Er is vrijwel geen speelgoed in de klas en er wordt ook niet geknutseld.

Als hij het heeft over school, dan heeft hij het nog steeds over de Willem-Alexander en als hij het heeft over zijn juf, dan gaat het nog steeds over juf Rosalie. Laatst zei hij: "Mam, ik heb al één vriendje in de klas." Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap: gelukkig, toch een vriendje op de Chinese school! Dus ik vroeg: "Wie dan?" En hij zei: "Marit." Jammer, hij had het weer over zijn klas in Nederland.

You are such a fool
To worry like you do

Maar elke dag weer geef ik mezelf een schop onder de kont en zeg: "Get over it!" Nee, onze kinderen zullen geen perfecte jeugd hebben, maar dat hadden ze ook niet gehad als ze in Nederland waren opgegroeid. Hier in Azië hebben we issues, maar in Nederland zouden we ook issues gehad hebben, maar dan andere. En bovendien brengt het leven hier in Azië ook een aantal mooie kanten met zich mee: de kinderen groeien op met een veel breder wereldbeeld dan het gemiddelde Nederlandse kind, de kinderen spreken drie talen en straks met thuisscholing kunnen we veel meer gerichte en persoonlijke aandacht aan de kinderen besteden dan een juf in Nederland dat zou kunnen doen.

It's just a moment
This time will pass