Ontwikkeling

Als we de expert van vorige week mogen geloven, dan zijn het roerige tijden voor het land waarin we wonen. Ze vergeleek het zelfs met het plot van een thriller. Op zo'n moment heb ik er spijt van dat ik het landelijke nieuws niet op de voet volg, want qua politiek ben ik helemaal niet op de hoogte.

Maar goed, twee weken geleden in Thailand zijn we dus een beetje bijgepraat. Elke vijf jaar komen de leiders met een nieuw vijf-jaren-plan, dit gebeurt al sinds 1953. Natuurlijk is er sindsdien veel veranderd in dit land, maar het einde is nog niet bereikt. Wat krijgen wij nu mee van de veranderingen in dit land? Ten eerste natuurlijk de economische groei. Zo werden vorig jaar in Vrede Stad een heuse 3D-bioscoop en een warenhuis in de stijl van de Bijenkorf geopend. Geen kip die één van beide plekken bezoekt natuurlijk, maar toch.... Wat me de laatste maanden opvalt is de toename van het aantal gezinnen met twee kinderen. Ineens zie ik moeders bij Juda en Zoë op school die hun peuter/kleuter komen brengen ook met een baby op de arm of met een dikke buik. De boete die voorheen relatief hoog was, is voor veel gezinnen nu waarschijnlijk een schijntje. Overigens blijft het doel van de beperking van de bevolkingsgroei nog steeds bestaan.

Toen we eind februari weer terug reden naar Vrede Stad werden we ook verbaasd door de aanleg van een treinrails en een snelweg naar onze stad; het verbeteren van de infrastructuur hoort ook bij de belangrijke doelen. Wow, wat zal dat betekenen voor de toeristische en bedrijfssector, als deze twee projecten afgerond zijn? Dan zijn we ineens bereikbaar voor de rest van de wereld!

Een ander doel van het huidige vijf-jaren-plan is verstedelijking. Dit zien we om ons heen aan het toenemend aantal appartementencomplexen. Ook wil men zien dat het westen van het land mee gaat met de ontwikkeling die aan de oostkust al heeft plaatsgevonden. Om dat te bereiken worden mensen (werkers, studenten) van steden in het oosten naar steden in het westen gestuurd om daar te gaan wonen, werken en studeren. Hoewel Vrede Stad niet echt in het westen ligt, geldt het wel als onderontwikkeld gebied en zullen we hier waarschijnlijk dus ook meer mensen van de oostkust zien verschijnen. Natuurlijk hopen wij dat deze mensen méér zullen meenemen dan alleen kennis en welvaart.... Tegelijkertijd beseften we ons voor het eerst de (waarschijnlijke) eindigheid van ons verblijf hier. Als de ontwikkelingen zich inderdaad zullen afspelen zoals in het vijf-jaren-plan wordt beoogd, dan zal Vrede Stad niet langer een geïsoleerde, achtergebleven stad zijn op de grens met Vietnam. Voor het eerst stelden we ons de vraag: wat gaan we doen wanneer onze taak hier erop zit?

Maar goed, zo ver is het nog lang niet, dus we gaan nog even door met het schrijven van een bedrijfsplan, met het leren kennen van mensen, met het leren van de taal en met het 'denken aan' de lokale bevolking.

Ziekenhuis

Het was me het weekje wel. Vorige week maandag tot en met vrijdag elke dag naar het ziekenhuis geweest. Was het niet voor een bloedtest (waarna ik op de EHBO terechtkwam i.v.m. flauwvallen), dan wel voor een uitstrijkje of een bezoek aan de KNO-arts. Maar het lastigste was nog wel (sorry voor dit onderwerp) het vullen van een potje met urine en een potje met ontlasting van 5 gezinsleden. En dat moest dan natuurlijk "vers" (= max 1 uur oud) zijn, dus we hebben heel wat ritjes naar het ziekenhuis gemaakt om weer een potje af te leveren (want vooral kinderen doen zoiets natuurlijk niet op commando).

Ik heb dus ook eindelijk een KNO-arts gezien en ik ben weer wat wijzer. Nadat ik mijn klachten aan hem had uitgelegd, was zijn eerste vraag: "Hoe is het met je maag?" Ik dacht: wat een stomme vraag, het gaat toch om mijn luchtwegen? Maar nadat ik had verteld dat ik sinds mijn zwangerschappen best wat last had van mijn maag, was zijn conclusie dat de spieren in mijn hals/nek daardoor verkrampt waren. Klinkt eigenlijk wel logisch, dus ik hoop dat hij het bij het rechte eind heeft. Ik heb nu medicijnen voor mijn maag gekregen, maar ik kwam er later pas achter dat je die niet kunt gebruiken als je borstvoeding geeft. Maar ik kan in ieder geval beginnen met goed op mijn voeding te gaan letten (en daarnaast natuurlijk ook stress en vermoeidheid te vermijden). Hopen dat het binnenkort beter gaat.

Zaterdagochtend om half zes zaten we in de taxi op weg naar het vliegveld en 15 uur en drie vluchten later arriveerden we eindelijk bij ons vrienden in Lente Stad. Door die vermoeiende reis helemaal vaderdag vergeten, maar dat halen we nog wel in. Morgen nog het laatste stukje van de reis: terugrijden naar Vrede Stad, wat meestal een autorit van 10-12 uur betekent. En dan weer lekker in ons eigen bedje.
(een vriendin belde trouwens net dat ons appartement geen stroom heeft en dat al het eten in de vriezer (o.a. Nederlandse kaas!) bedorven is. Bah.)

Laatste paar dagen in Thailand

We zitten nog steeds in Thailand. Na onze vakantie volgde een week conferentie in Chiang Mai (noord-Thailand) en nu moeten we nog een aantal medische zaken afhandelen, zoals tandarts, inentingen en medische onderzoeken. We gaan ook nog even op kraamvisite bij vrienden die afgelopen nacht hun 7e (!) kind kregen.

Salomé kruipt intussen al twee weken vrolijk rond, waarmee ze de vroegste van de drie is. Ze vond het ook helemaal geen probleem om afgelopen week elke dag bij de oppas gebracht te worden, wat voor ons heerlijk was, want zo hadden we lekker onze handen vrij en konden we alle samenkomsten bijwonen.

Juda en Zoë hebben ook een heerlijke tijd gehad bij het kinderprogramma (wat ze zelf 'school' noemden), waar ze lekker konden spelen, knutselen, verhalen luisteren en zingen. En natuurlijk heeft hun Engels een flinke boost gehad. Toen we op een dag lunch hadden met één van zijn juffen vroeg ze: "Wie is Mieke?" We moesten even nadenken, maar al gauw kwam het aha-moment, want als Juda over ons gezin praat, vergeet hij Mika (het kindje dat we in 2010 na 17 weken zwangerschap verloren) nooit. Hij zegt ook altijd dat we thuis met z'n zessen zijn, terwijl we in de ogen van Robin en mij maar met z'n vijven zijn. Bijzonder om te zien dat die gebeurtenis zo'n indruk op zo'n jong ventje heeft gemaakt, want Robin en ik hebben het er verder eigenlijk nooit over.

Tot slot nog even een gesprekje dat ik laatst met Juda had toen ik hem naar bed bracht:
Juda: "Hoe kun je stikken?"
Ik: "Als er iets in je luchtpijp zit, zoals een pindaatje, of als je keel dichtgeknepen wordt."
Juda: "Waarom is dat dan zo?"
Ik: "Gewoon, dat heeft de Here God zo gemaakt."
Juda: "Waarom heeft Hij dat dan zo gemaakt?"
Ik: "Dat weet ik ook niet hoor. Maar nu moet je lekker gaan slapen."
Juda: "Mag ik nog één vraag stellen?"
Ik: "Oké, nog eentje dan. Maar dat is dan echt de allerlaatste."
Juda: "Hoe groot is Jezus?'

Haha, wat een denker is het ventje toch.

Have a break...

Voordat Robin en ik kinderen hadden, hielden we meestal een actieve vakantie: wandelen, steden bekijken, rondreizen. Ook mét kinderen stonden onze vakanties meestal in het teken van dingen dóen, omdat je op zo’n hotelkamer snel bent uitgekeken. Shoppen (al die dingen die in China niet verkrijgbaar zijn), toeristische attracties bekijken, ergens een kopje koffie drinken. Sowieso moet je er hier in Thailand (waar we de afgelopen vier jaar onze vakanties hebben doorgebracht) twee keer per dag over nadenken waar je je lunch en waar je je avondeten gaat nuttigen, want dat zit nooit bij het verblijf inbegrepen. En dus moesten twee keer per dag alle slabbetjes, drinkbekers, kinderzitjes, plastic lepels en bakjes, luiers, doekjes en schone kleding bij elkaar verzameld worden voordat we een eetplek op konden gaan zoeken.

Maar dan de vakantie die achter ons ligt. Het vakantiehuis waar we verbleven lag in the middle of nowhere en er waren geen restaurantjes, winkeltjes, koffietentjes of toeristische attracties op loopafstand. En aangezien we geen vervoersmiddel hadden, waren we 12 dagen lang aangewezen op die plek. We hóefden er ook niet op uit, want er werden drie maaltijden per dag verzorgd. En dan blijft er niks anders over dan: niks doen. Bah, wat een vies woord: niks doen. De eerste dagen was het even wennen, want bij het opstaan denk je automatisch: wat gaan we vandaag doen? Maar na een paar dagen merkte ik dat iedereen binnen ons gezin lekkerder in zijn vel ging zitten en dat de lontjes niet meer zo kort waren. Hé, eigenlijk zijn we best een leuk gezin, kwam ik achter.

De beheerder van het vakantiehuis zei het heel mooi: “You have to learn to take a break.” (je moet leren om tot rust te komen). Het was hem in de afgelopen jaren opgevallen dat dat ook cultuurgebonden is: zo zijn Australiërs er van nature veel beter in dan bijvoorbeeld mensen uit Singapore. En Koreanen schijnen de kroon te spannen wat hard werken betreft. Waar zouden wij als Nederlanders zitten? Hoe denken wij bijvoorbeeld over de siësta? In China is het middagdutje een standaard verschijnsel: tussen 12.00 en 15.30 uur hoef je eigenlijk niks van een Chinees te verwachten want dan is het xiuxi (sjoosie), rusttijd. Het hele leven ligt dan voor een paar uur stil. Of ik zelf ook tijdens die uren rust? Nooit! Zonde van mijn tijd, zegt mijn Nederlandse achtergrond; er zijn zóveel dingen die moeten gebeuren! (herinner je je nog wat ik schreef als aandachtspunt voor mensen met een hoge D-factor? Ze moeten meer plezier maken en meer ontspannen!) Maar toch begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat het de mens goed doet, zo’n break midden op de dag en dat het goed zou zijn voor de volksgezondheid (maar waarschijnlijk niet voor de economie, en die is toch belangrijker dan de volksgezondheid?).

Toevallig las ik afgelopen week een artikel in het tijdschrift Newsweek over de slaapachterstand die mensen in het westen opbouwen. 85% van de mensen heeft een wekker nodig om wakker te worden, wat aantoont dat het volgens je interne lichaamsklok nog geen tijd was om wakker te worden. 66% slaapt per nacht één uur te weinig, 16% twee uur en mensen die nachtdiensten draaien komen nóg meer slaap te kort. Uit onderzoek was gebleken dat een ernstig slaaptekort resulteerde in hoge suikerspiegels, wat weer resulteerde in diabetes. Daarnaast zorgde slaapgebrek ervoor dat mensen de voorkeur gaven aan ongezond en zoet eten, in plaats van groenten en fruit, terwijl ze minder energie hadden om te bewegen. Het resultaat ligt voor de hand: overgewicht.

Dusss.... mijn goede voornemen is om meer bewust tijd te nemen om op te laden en om op tijd naar bed te gaan. En dan maar hopen dat je nachtrust niet verstoord wordt door een kind dat wat wil drinken, of uit bed valt, of de slaap niet meer kan vatten, of gewoon even een knuffel van papa of mama nodig heeft...