Laatste paar dagen in Thailand

We zitten nog steeds in Thailand. Na onze vakantie volgde een week conferentie in Chiang Mai (noord-Thailand) en nu moeten we nog een aantal medische zaken afhandelen, zoals tandarts, inentingen en medische onderzoeken. We gaan ook nog even op kraamvisite bij vrienden die afgelopen nacht hun 7e (!) kind kregen.

Salomé kruipt intussen al twee weken vrolijk rond, waarmee ze de vroegste van de drie is. Ze vond het ook helemaal geen probleem om afgelopen week elke dag bij de oppas gebracht te worden, wat voor ons heerlijk was, want zo hadden we lekker onze handen vrij en konden we alle samenkomsten bijwonen.

Juda en Zoë hebben ook een heerlijke tijd gehad bij het kinderprogramma (wat ze zelf 'school' noemden), waar ze lekker konden spelen, knutselen, verhalen luisteren en zingen. En natuurlijk heeft hun Engels een flinke boost gehad. Toen we op een dag lunch hadden met één van zijn juffen vroeg ze: "Wie is Mieke?" We moesten even nadenken, maar al gauw kwam het aha-moment, want als Juda over ons gezin praat, vergeet hij Mika (het kindje dat we in 2010 na 17 weken zwangerschap verloren) nooit. Hij zegt ook altijd dat we thuis met z'n zessen zijn, terwijl we in de ogen van Robin en mij maar met z'n vijven zijn. Bijzonder om te zien dat die gebeurtenis zo'n indruk op zo'n jong ventje heeft gemaakt, want Robin en ik hebben het er verder eigenlijk nooit over.

Tot slot nog even een gesprekje dat ik laatst met Juda had toen ik hem naar bed bracht:
Juda: "Hoe kun je stikken?"
Ik: "Als er iets in je luchtpijp zit, zoals een pindaatje, of als je keel dichtgeknepen wordt."
Juda: "Waarom is dat dan zo?"
Ik: "Gewoon, dat heeft de Here God zo gemaakt."
Juda: "Waarom heeft Hij dat dan zo gemaakt?"
Ik: "Dat weet ik ook niet hoor. Maar nu moet je lekker gaan slapen."
Juda: "Mag ik nog één vraag stellen?"
Ik: "Oké, nog eentje dan. Maar dat is dan echt de allerlaatste."
Juda: "Hoe groot is Jezus?'

Haha, wat een denker is het ventje toch.