De perikelen rondom ons visum gaan nog steeds door. Vorige week is Robin 4 dagen op pad geweest naar een stad hier drie uur vandaan. Daarna zijn we met z'n allen nog 2 dagen in Zuid-Stad geweest, 5 uur rijden hier vandaan. En morgen moet Robin wéér naar Kleurenstad en als hij dan het gewenste resultaat heeft bereikt, moet hij nog op reis naar Hong Kong, dus dan ben ik hem weer een paar dagen kwijt. Robin zei net nog: "Ik hoop maar dat het ergens goed voor is!" Als we uiteindelijk inderdaad een visum voor een jaar kunnen krijgen, dan was het al deze tijd en moeite wel waard. Maar mocht het nergens op uitlopen, dan is het een hoop verspilde tijd en moeite geweest (nou ja, je weet natuurlijk nooit waar iets goed voor is).
Ondertussen maakt de bevolking van Vrede Stad zich klaar voor de viering van het jaarlijkse Geesten Festival. De hele zevende maand van de maankalender heet hier Geestenmaand, maar op de veertiende dag van de maankalender, aanstaande donderdag (Salomé's verjaardag) dus, gelooft men dat de geesten de levenden bezoeken. Op straat is men nu al druk bezig om een (levende) eend te bemachtigen, want die moet eind van deze week aan de geesten van de voorouders geofferd worden.
Tussen al het reizen door proberen we nog steeds één en ander op te ruimen (zo gaat dat altijd: de laatste paar dozen zijn niet zo urgent en blijven dus staan, totdat je al je moed verzameld hebt om er eens in te duiken en erachter te komen dat het meeste ervan wel weg kan). Zojuist een stapel van wel 40 babytijdschriften (Kinderen, Wij Jonge Ouders en Ouders van Nu) weggegooid. Ik weet nog dat toen ik zwanger was van Juda en Zoë, ik dit soort tijdschriften verslond. Maar nu ik ze weer inkijk denk ik: man, wat een geneuzel! Intussen ben ik erachter dat ik wat opvoeden betreft liever m'n eigen plan trek. Sowieso is de wereld die in zo'n tijdschrift beschreven wordt een ver-van-mijn-bed-show, want nee, mijn vriend is niet bij me weggegaan toen ik vier maanden zwanger was en nee, ik ga niet bakken met geld uitgeven aan de inrichting van de kinderkamer (aangezien het erop lijkt dat we elke twee jaar verhuizen) en nee, onze kinderen zitten niet vijf dagen per week bij het kinderdagverblijf. Toch moet ik bekennen dag ik het tijdschrift Groter Groeien wel leuk vind om te lezen, omdat het gaat over Juda's leeftijd en er wat zijn ontwikkeling betreft elke dag weer een nieuwe wereld voor me opengaat.
maandag 27 augustus 2012
maandag 20 augustus 2012
Een fris huis en andere ontwikkelingen
Een paar weken geleden schreef ik dat ik helemáál geen zin had in de verhuizing, maar nu het eenmaal achter de rug is, zijn we superblij met ons nieuwe plekje. Dat er van zonsopgang tot zonsondergang om ons heen gebouwd en geklust wordt, wen je heel snel aan.
Fijne bijkomstigheid van verhuizen is dat je nog eens kritisch door je hele huisraad heen gaat om te kijken wat weg kan, wat schoongemaakt moet worden, wat gerepareerd moet worden of wat opgeborgen kan worden. Geeft meteen een opgeruimd gevoel. Zo heb ik afgelopen week al het zachte speelgoed, al het Duplo, alle jassen en heel wat schoenen (Crocs, slippers en sloffen) in de wasmachine gedaan en zijn de overige schoenen en is het overige speelgoed grondig gepoetst. Dat was ook wel nodig, want zoals ik al eens eerder genoemd heb is schimmel hier een van onze grootste ergernissen. Nu de bekleding van de bank nog en dan is ons huis weer helemaal fris.
Hoewel we druk bezig waren met de voorbereidingen voor het opzetten van een eigen bedrijfje, lijkt het er nu op dat het ook een mogelijkheid is dat we mee gaan werken in een bestaand bedrijf. Dus ineens zijn we bezig met heel veel papierwerk, vertalingen en stempels. Maar als het lukt (wat nog onzeker is), dan scheelt dat een hoop gedoe.
En verder ben ik heel trots op Juda dat hij sinds vorige week zonder zijwieltjes kan fietsen. Bijna tot het eind heeft hij gezegd dat hij het niet kon en dat hij z'n zijwieltjes terug wilde, maar toen ik op een gegeven moment naast hem rende en tegen hem zei: "Juda, kijk eens naar mijn handen. Ik heb je niet meer vast." (wat hij zelf niet doorhad omdat ik het met een sjaal om z'n middel deed) was hij natuurlijk apetrots. Een goede boost voor zijn zelfvertrouwen, want Juda is niet zo'n durfal en zegt al snel dat hij iets niet kan. Daarnaast gaat hij op het moment helemaal op in het tekenen en sta ik versteld van wat hij allemaal produceert op papier. Misschien wel heel normaal voor een kind van die leeftijd, maar ik heb hier natuurlijk niet zo veel vergelijkingsmateriaal :-)
En tenslotte vragen we ons nog af wat we Salomé nou moeten geven voor haar eerste verjaardag (over tien dagen). Eigenlijk hebben we alles al aan peuterspeelgoed en -boeken. Misschien maar gewoon niks? Maar hoe zullen de andere twee dat vinden?
Fijne bijkomstigheid van verhuizen is dat je nog eens kritisch door je hele huisraad heen gaat om te kijken wat weg kan, wat schoongemaakt moet worden, wat gerepareerd moet worden of wat opgeborgen kan worden. Geeft meteen een opgeruimd gevoel. Zo heb ik afgelopen week al het zachte speelgoed, al het Duplo, alle jassen en heel wat schoenen (Crocs, slippers en sloffen) in de wasmachine gedaan en zijn de overige schoenen en is het overige speelgoed grondig gepoetst. Dat was ook wel nodig, want zoals ik al eens eerder genoemd heb is schimmel hier een van onze grootste ergernissen. Nu de bekleding van de bank nog en dan is ons huis weer helemaal fris.
Hoewel we druk bezig waren met de voorbereidingen voor het opzetten van een eigen bedrijfje, lijkt het er nu op dat het ook een mogelijkheid is dat we mee gaan werken in een bestaand bedrijf. Dus ineens zijn we bezig met heel veel papierwerk, vertalingen en stempels. Maar als het lukt (wat nog onzeker is), dan scheelt dat een hoop gedoe.
En verder ben ik heel trots op Juda dat hij sinds vorige week zonder zijwieltjes kan fietsen. Bijna tot het eind heeft hij gezegd dat hij het niet kon en dat hij z'n zijwieltjes terug wilde, maar toen ik op een gegeven moment naast hem rende en tegen hem zei: "Juda, kijk eens naar mijn handen. Ik heb je niet meer vast." (wat hij zelf niet doorhad omdat ik het met een sjaal om z'n middel deed) was hij natuurlijk apetrots. Een goede boost voor zijn zelfvertrouwen, want Juda is niet zo'n durfal en zegt al snel dat hij iets niet kan. Daarnaast gaat hij op het moment helemaal op in het tekenen en sta ik versteld van wat hij allemaal produceert op papier. Misschien wel heel normaal voor een kind van die leeftijd, maar ik heb hier natuurlijk niet zo veel vergelijkingsmateriaal :-)
En tenslotte vragen we ons nog af wat we Salomé nou moeten geven voor haar eerste verjaardag (over tien dagen). Eigenlijk hebben we alles al aan peuterspeelgoed en -boeken. Misschien maar gewoon niks? Maar hoe zullen de andere twee dat vinden?
maandag 13 augustus 2012
Hoezo verhuisstress?
Vorige week zaterdag gingen we spontaan langs bij onze nieuwe huurbazin om contant een jaar huur (in briefjes ter waarde van 12 Euro) aan haar te overhandigen. Zo gaat dat hier: alles contant en het grootste bankbiljet is ongeveer 12 Euro waard (zo hebben we dus destijds ook onze auto betaald). Maar de huurbazin zei dat we er nog niet in konden, omdat er nog een bed van hen zelf in stond, dus we moesten nog een weekje wachten. Aan het eind van de dag belde ze ons op met de mededeling dat we er toch per direct in konden en of we direct even konden komen (nog zoiets: hier in Azië heeft iedereen altijd wel tijd om direct even te komen). Huur betaald, sleutel gekregen en we konden gaan nadenken over de verhuizing. Oja, en de huurbazin noemde nog even dat we absoluut niet één van de twee hurk-WC's mochten vervangen door een Westers toilet. Da's wel even wennen, want tot nu toe hebben onze vorige appartementen altijd een Westers toilet gehad.
Zondag gerust. Ik vertelde aan een vriendin dat we ergens in de komende week zouden gaan verhuizen en ze keek verbaasd om zich heen in ons appartement: nog geen spoor te bekennen van verhuisdozen of lege kasten. Wanneer we zouden gaan verhuizen? Ach, dat wisten we nog niet precies. Maandagochtend de verhuisdozen tevoorschijn gehaald en binnen no-time had ik de meeste spullen in dozen zitten. Ondertussen zette Robin in ons nieuwe huis het nieuwe stapelbed van de kinderen in elkaar. Maandagavond hadden we een maaltijd met twee gepensioneerde Nieuw-Zeelandse vrienden uit Lente Stad die voor anderhalve dag op bezoek waren in Vrede Stad. En ja hoor: de volgende morgen om 10 uur stonden ze bij ons op de stoep en hebben de hele dag geholpen met het sjouwen van alle dozen en andere kleine dingen. Nu dus al de helft van onze spullen in ons nieuwe appartement stonden, leek het ons het beste om dan maar de volgende dag de verhuizing af te maken, dus om 6 uur 's avonds belde Robin een bevriende local die een soort tractor heeft of hij de volgende dag kon helpen verhuizen. Geen probleem.
Dus de volgende ochtend verhuisden we met 7 man de rest van onze spullen naar ons nieuwe appartement en om twee uur zat het zware werk erop. Waarschijnlijk de makkelijkste verhuizing ooit.
Is het niet geweldig dat twee vrienden hun enige dag in Vrede Stad opofferen om te helpen met sjouwen? En ik vind het ook heerlijk dat we hier zo met de dag kunnen leven: morgen zin in verhuizen? Dan regelen we dat toch even. Tenslotte was ik nog ontroerd door de twee locals (man en vrouw) die allebei hun tijd en hun tractor voor ons wilden inzetten en toen we ze hiervoor wilden betalen bleven ze maar zeggen: "Ach nee joh, we zijn toch allemaal familie!"
Zondag gerust. Ik vertelde aan een vriendin dat we ergens in de komende week zouden gaan verhuizen en ze keek verbaasd om zich heen in ons appartement: nog geen spoor te bekennen van verhuisdozen of lege kasten. Wanneer we zouden gaan verhuizen? Ach, dat wisten we nog niet precies. Maandagochtend de verhuisdozen tevoorschijn gehaald en binnen no-time had ik de meeste spullen in dozen zitten. Ondertussen zette Robin in ons nieuwe huis het nieuwe stapelbed van de kinderen in elkaar. Maandagavond hadden we een maaltijd met twee gepensioneerde Nieuw-Zeelandse vrienden uit Lente Stad die voor anderhalve dag op bezoek waren in Vrede Stad. En ja hoor: de volgende morgen om 10 uur stonden ze bij ons op de stoep en hebben de hele dag geholpen met het sjouwen van alle dozen en andere kleine dingen. Nu dus al de helft van onze spullen in ons nieuwe appartement stonden, leek het ons het beste om dan maar de volgende dag de verhuizing af te maken, dus om 6 uur 's avonds belde Robin een bevriende local die een soort tractor heeft of hij de volgende dag kon helpen verhuizen. Geen probleem.
Dus de volgende ochtend verhuisden we met 7 man de rest van onze spullen naar ons nieuwe appartement en om twee uur zat het zware werk erop. Waarschijnlijk de makkelijkste verhuizing ooit.
Is het niet geweldig dat twee vrienden hun enige dag in Vrede Stad opofferen om te helpen met sjouwen? En ik vind het ook heerlijk dat we hier zo met de dag kunnen leven: morgen zin in verhuizen? Dan regelen we dat toch even. Tenslotte was ik nog ontroerd door de twee locals (man en vrouw) die allebei hun tijd en hun tractor voor ons wilden inzetten en toen we ze hiervoor wilden betalen bleven ze maar zeggen: "Ach nee joh, we zijn toch allemaal familie!"
 |
| De voorkant van ons nieuwe appartement (1e verdieping) |
 |
| De achterkant. Zoals je ziet zijn de begane grond en de tweede verdieping nog niet bewoond, dus dat belooft nog wat herrie voor de toekomst, zodra zij het huis klaar gaan maken. |
 |
| Grootste nadeel van ons nieuwe plekje: direct grenzend aan een enorme bouwput. |
 |
| Maar aan de andere kant is het wijkje wel heel netjes aangelegd en de kinderen vinden het altijd heerlijk om een beetje bij het water te rommelen. |
 |
| Juda helpt Robin bij het in elkaar zetten van het stapelbed |
 |
| De verhuiswagen |
 |
| De kookplaat in ons oude appartement (helaas kennen ze hier geen 4-pits fornuizen). Misschien moet je hem even aanklikken om het iets beter te zien, maar we hadden dus een fornuis van het merk Wa. Dieney. Blijkbaar heeft Summer Breeze ook iets te maken met koken en het is fijn om te weten dat er iemand van me houdt (gezien het I Love You in het midden). Tenslotte nog de slogan: INTHEARTWORLD Free your self like the dream. Lang gedacht dat er stond INT HEART WORLD (maar wat is dat??), maar er staat natuurlijk IN THE ART WORLD. Anyway, ik zal deze kookplaat missen... |
 |
| Maar gelukkig heeft ons nieuwe appartement ook een aantal geinige details, zoals de deur van de badkamer in de masterbedroom, met twee gouden trouwringen erop. |
 |
| Of deze haakjes in de badkamer... |
 |
| Om de verhuizing nog even visueel te maken: we zijn dus van blok 3 naar blok 17 verhuisd (alle flats met de blauwe daken vormen onze wijk) |
maandag 6 augustus 2012
Cultural exchange
In onze laatste nieuwsbrief schreef ik er al kort wat over, maar hieronder een iets uitgebreider verslag van de cultuuruitwisseling van vorige maand.
Omdat het hier nu ook zomervakantie is, is deze periode ideaal om iets te organiseren. Normaal gesproken zijn scholieren en studenten namelijk veel te druk met school, huiswerk en bijles. Dus al een paar jaar achter elkaar wordt in de zomervakantie een cultuuruitwisseling georganiseerd, zodat scholieren en studenten hun Engels kunnen oefenen. Voor mij was dit jaar voor het eerst dat ik aan de organisatie mee deed (aangezien we vorig jaar in NL waren).
Dus terwijl Robin de hort op was om aan 60 leraren les te geven, was ik ook druk. Het kwam mooi uit dat mijn vriendin Daniela er toen net was, zodat ze kon helpen en meedenken in de voorbereiding. Op maandagmiddag kwamen er 12 scholieren opdagen (waarvan slechts 1 jongen), hield ik een korte presentatie over Nederland (inclusief zelf gebakken bitterballen (thanx Arenda!)) en lieten we hen een persoonlijkheidstest maken (soort van DISC, maar dan met de golden retriever, bever, otter en leeuw). Als inleiding op de test vertelde ik over hoe belangrijk het voor mijzelf was geweest om meer over mijn eigen persoonlijkheid te ontdekken en erachter te komen wat daar de sterke en zwakke punten van zijn.
De tweede dag was de opkomst helaas gehalveerd, maar we hadden toch een hele leuke tijd. We kregen een introductie op Nieuw-Zeeland (en konden heerlijke pavlova proeven) en keken naar het verhaal van Max Lucado Niemand is zoals jij. Een goede les voor onszelf was dat persoonlijke vragen over meningen en gevoelens hier echt niet in de grotere groep werken. Hier in China hebben vragen in de grotere groep alleen betrekking op iets wat je weet en word je dus geacht om het juiste antwoord te geven. Maar toen wij een gesprek over hun persoonlijke mening op gang probeerden te krijgen, bleef het angstvallig stil.
Op de laatste dag ging de presentatie over Australie en keken we samen de korte film (20 min) The Butterfly Circus (echt de moeite waard om even te kijken!). Omdat we geleerd hadden van de dag ervoor, gingen we er verder niet heel erg diep op in (hoewel we dat wel graag gewild hadden). Tenslotte gingen we nog met z'n allen uit eten en sloten zo deze waardevolle drie dagen af.
En nu zijn de meesten alweer terug naar de grote steden om zich voor te bereiden op het komende schooljaar. Jammer dat deze scholieren maar twee keer per jaar naar 'huis' komen, waardoor het lastig is om contact te onderhouden.
Omdat het hier nu ook zomervakantie is, is deze periode ideaal om iets te organiseren. Normaal gesproken zijn scholieren en studenten namelijk veel te druk met school, huiswerk en bijles. Dus al een paar jaar achter elkaar wordt in de zomervakantie een cultuuruitwisseling georganiseerd, zodat scholieren en studenten hun Engels kunnen oefenen. Voor mij was dit jaar voor het eerst dat ik aan de organisatie mee deed (aangezien we vorig jaar in NL waren).
Dus terwijl Robin de hort op was om aan 60 leraren les te geven, was ik ook druk. Het kwam mooi uit dat mijn vriendin Daniela er toen net was, zodat ze kon helpen en meedenken in de voorbereiding. Op maandagmiddag kwamen er 12 scholieren opdagen (waarvan slechts 1 jongen), hield ik een korte presentatie over Nederland (inclusief zelf gebakken bitterballen (thanx Arenda!)) en lieten we hen een persoonlijkheidstest maken (soort van DISC, maar dan met de golden retriever, bever, otter en leeuw). Als inleiding op de test vertelde ik over hoe belangrijk het voor mijzelf was geweest om meer over mijn eigen persoonlijkheid te ontdekken en erachter te komen wat daar de sterke en zwakke punten van zijn.
De tweede dag was de opkomst helaas gehalveerd, maar we hadden toch een hele leuke tijd. We kregen een introductie op Nieuw-Zeeland (en konden heerlijke pavlova proeven) en keken naar het verhaal van Max Lucado Niemand is zoals jij. Een goede les voor onszelf was dat persoonlijke vragen over meningen en gevoelens hier echt niet in de grotere groep werken. Hier in China hebben vragen in de grotere groep alleen betrekking op iets wat je weet en word je dus geacht om het juiste antwoord te geven. Maar toen wij een gesprek over hun persoonlijke mening op gang probeerden te krijgen, bleef het angstvallig stil.
Op de laatste dag ging de presentatie over Australie en keken we samen de korte film (20 min) The Butterfly Circus (echt de moeite waard om even te kijken!). Omdat we geleerd hadden van de dag ervoor, gingen we er verder niet heel erg diep op in (hoewel we dat wel graag gewild hadden). Tenslotte gingen we nog met z'n allen uit eten en sloten zo deze waardevolle drie dagen af.
En nu zijn de meesten alweer terug naar de grote steden om zich voor te bereiden op het komende schooljaar. Jammer dat deze scholieren maar twee keer per jaar naar 'huis' komen, waardoor het lastig is om contact te onderhouden.
Abonneren op:
Posts (Atom)