Drie op een rij

Toen ik zes jaar was

Vaak als ik naar ons gezinnetje kijk, moet ik denken aan het gezin waarin ik zelf ben opgegroeid. In huize Veenstra werd namelijk eerst mijn broer geboren, anderhalf jaar later ik en ruim twee jaar later mijn zusje. Drie blonde kindertjes op een rij, waarvan ik de middelste was.

27 jaar na mijn broer werd Juda geboren, anderhalf jaar later Zoë en tweeëneenhalf jaar later Salomé. Weer drie blonde kindertjes op een rij, in de volgorde jongen-meisje-meisje en ook ongeveer met hetzelfde leeftijdsverschil ertussen.

Het is natuurlijk puur toeval, maar toch zorgt deze gelijkenis ervoor dat ik extra vaak terugdenk aan mijn jeugd. Hoe de relatie was met mijn broer en zusje, hoe eigenwijs en opstandig ik was (thuis), hoe verlegen en onzeker ik was (op school), enz.

Vandaag nam ik Salomé mee naar de markt om groenten te kopen. Een marktvrouwtje, dat ons bijna dagelijks voorbij ziet komen, zei tegen Salomé: "Jij lijkt niet zo op je moeder, maar je grote zus wel." En dat is wat eigenlijk de meeste mensen zeggen: Zoë lijkt op mij. Natuurlijk zie ik zelf ook de uiterlijke gelijkenis wel, maar de meeste mensen weten niet dat ze ook net zo dwars en eigenwijs is als ik vroeger was; ze heeft een veel sterkere eigen wil dan Juda (maar gelukkig is ze ook heel lief, dus misschien was ik dat vroeger ook wel). Als deze lijn zich zich doorzet, dan krijgen we nog een flinke kluif aan onze kinderen als ze tieners worden! Maar tegelijkertijd weet ik: ook al zijn onze kinderen niet de makkelijkste, net zoals wij zelf vroeger niet de makkelijkste waren, het is met mijn broer, mijn zusje en mij ook goedgekomen, dus ik maak me ook niet zo'n zorgen over onze kinderen.

Tegensputteren of niet?

Het zal jullie waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat we momenteel in een lastig parket zitten. Juist toen we de afgelopen maanden mooie vruchten van ons werk begonnen te zien, kregen we onverwachts te horen dat ons 2-jarig werkcontract voortijdig afgebroken zou worden en dat we binnen twee maanden zonder visum zouden zitten. En dat is, met de strengere visumregels, geen prettig vooruitzicht.

Oh my, wat hebben we in de weken erna geworsteld met boosheid. Ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zo machteloos heb gevoeld. Nou ja, waarschijnlijk drie jaar geleden, toen we in Hong Kong te horen kregen dat we slechts een visum voor 30 dagen zouden krijgen, in plaats van het verwachte jaarvisum. Maar toen hadden we nog twee kinderen en daarnaast hoefde geen van die kinderen naar school. Nu staat het reizen met drie van die koters ons te wachten en zal het lastig worden om bij te blijven met school (Juda zit nu in groep 3). Daarnaast lag destijds de veroorzaker van onze misère bij iemand die we niet kenden en waar we sowieso al geen vertrouwensband mee hadden. Dit keer was het een goede vriend die ons in de steek liet.

Heel toepasselijk luisterden we een paar weken later op zondag naar een preek over boosheid en vergeving (aanrader: Andy Stanley, It came form within). Ja, die was voor ons. Maar het was moeilijk om de boosheid los te laten, want er was nog een mogelijkheid om de beslissing ongedaan te maken, om tóch nog verder te gaan op het huidige werkvisum. Maar we deden ons best, want we weten: boosheid en onvergevingsgezindheid vreten aan je. Je kunt er ook niet voor weglopen, want je neemt het gewoon mee in nieuwe relaties.

Gisterochtend weer zo één: een bezoeker uit New York sprak over Filippenzen 4:6 "Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden." Ja, die was ook voor ons, want eerlijk gezegd maken we ons best een beetje zorgen over onze toekomst hier: hoeveel geld gaat dit allemaal wel niet kosten? Trekken we al dat reizen wel, fysiek en emotioneel gezien?
Opnieuw werd gezegd: "Bezorgdheid vreet aan je." Beter om ermee af te rekenen dus.

Allemaal helemaal waar: boosheid en bezorgdheid zijn geen zaken die ons in hun macht moeten krijgen.

Maar....

Soms is een beetje boosheid nodig om verandering in een situatie te brengen. Soms is een beetje bezorgdheid nodig om in actie te komen. Als er geen mensen zouden zijn die zich boos maakten over onrecht in de wereld, dan zou er ook geen actie ondernomen worden tegen dingen als mensenhandel, slavernij, kinderprostitutie en mishandeling. Ook de profeten in het Oude Testament maakten zich soms flink boos en spraken zich uit tegen onrecht. Soms is er een 'rebel' nodig om de boel wakker te schudden en om te voorkomen dat een ongewenste situatie gemoedelijk doorkabbelt. Er is een tijd om je situatie in stilte te aanvaarden en er is een tijd om je mond open te doen en een tegengeluid te laten horen.

Ik wil hiermee niet onze eigen boosheid of bezorgdheid goedpraten, alleen zeggen dat er ook een keerzijde aan zit. Want eerlijk gezegd zijn we er nog niet over uit of wij momenteel in een situatie zitten die we zonder tegensputteren moeten aanvaarden, of dat het misschien tijd is om een tegengeluid te laten horen.

We bidden om wijsheid. Bidden jullie mee?

Utor gooit roet in het eten

Drie jaar geleden keken we maandenlang uit naar het bezoek van Robins ouders bij ons in Vrede Stad. Maar op de dag dat ze arriveerden, kwamen we erachter dat de baby in mijn buik was overleden en dat we de volgende ochtend hals-over-kop naar Hong Kong moesten vertrekken om de bevalling in te leiden. Het bezoek van Robins ouders kreeg daardoor een heel andere wending en natuurlijk konden we lang niet zoveel leuke dingen doen als we van tevoren gedacht hadden.

En nu zijn mijn ouders bijna twee weken bij ons op bezoek, iets waar we opnieuw maandenlang naar uit hebben gekeken. Maar wie had gedacht dat vlak voor hun aankomst het gebeuren met ons visum zou gaan spelen en dat tijdens hun verblijf Robin druk aan de slag moest met het schrijven van een businessplan? Daardoor heb ik de meeste uitstapjes alleen met mijn ouders gedaan, terwijl Robin thuis zat te bikkelen.

En dan zou ons 2-daagse bezoek aan Disneyland Hong Kong het toppunt van hun bezoek worden; een ervaring die kinderen nog lang bij zou blijven. We hebben het al die tijd verborgen weten te houden voor de kinderen en ik kon niet wachten om de blik op hun gezichten te zien wanneer we het metrostation uit zouden stappen en het tot ze door zou dringen dat hun droom werkelijkheid werd.
Nu viel de reis van gisteren wel flink tegen: om 9 uur 's ochtends de deur uit, om tegen 11 uur 's avonds eindelijk op de plaats van bestemming aan te komen. Maar wat nog erger was: ik las onderweg in het vliegtuig dat de typhoon Utor, tot nu toe de krachtigste tyfoon van dit jaar, op weg was naar Hong Kong en dat men op dinsdag en woensdag daar zeker hinder van zou ondervinden (lees meer). Fijn, precies de dagen die we in Disneyland zouden doorbrengen. Maar goed, we hadden nu eenmaal dit plan gemaakt en misschien zou het wel meevallen.

Natuurlijk had de lange reis van gisteren er flink ingehakt bij de kinderen en Zoë was vanmorgen, zodra we ons op straat begaven, al te moe om te lopen, zei ze. Lekker: met een hangerige, oververmoeide kleuter op pad.
Toen we het hotel verlieten begon het al zachtjes te druppelen, maar tegen de tijd dat we bij het pretpark aankwamen goot het van de regen. Bij de ingang stonden mensen met de mededeling dat vanwege de naderende tyfoon alle buitenattracties gesloten waren. Balen! Maar opnieuw dachten we: we maken er wel wat van. Dus we kochten toch de toegangskaartjes. En we waren niet bepaald de enigen. Hoewel het de hele dag non-stop regende, was het park stampvol mensen en waren er slechts iets van vijf binnenattracties geopend, waar natuurlijk binnen de kortste keren rijen van anderhalf tot twee uur voor stonden. Resultaat? We hebben het hele park rondgelopen in de stromende regen, maar zijn helemaal nergens in geweest. En helaas pindakaas: de Disneyfiguren lieten zich ook mooi niet zien, dus ook geen leuke foto's van de kinderen met prinsessen, monsters of andere tekenfilmfiguren. Het grappige was dat Juda alles prachtig vond en helemaal in zijn sas was. Het was zijn eerste keer in een pretpark, wist hij veel wat hij miste. Hij dacht dat dit gewoon was wat je in een pretpark deed: rondlopen!

Maar ik kon wel janken: wat had ik hier naar uitgekeken! En ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan: hoe had ik zo mijn hoop op wereldse dingen kunnen stellen? Omstandigheden in dit leven zijn zo veranderlijk en onvoorspelbaar: een baby kan overlijden, een werkcontract kan ingetrokken worden en een dagje pretpark kan uitlopen op een teleurstelling. Wanneer leer ik eens om slechts en alleen mijn hoop te stellen op Degene die onveranderlijk en betrouwbaar is? En om uit te zien naar de dingen die Hij gaat doen en naar het Koninkrijk dat Hij gaat brengen?

Dus de les van vandaag was: de dingen van deze wereld zullen ons teleurstellen en kunnen onze behoeften niet vervullen. Nu maar hopen dat die les even blijft hangen....

 We hebben trouwens wel een fantastische tijd met mijn ouders gehad hoor: bergen beklommen, watervallen gezien, grotten bezichtigd en een rivier bevaren.

 Detian watervallen: de op-één-na-grootste transnationale watervallen ter wereld

 Zodra we in deze metro stapten kregen de kinderen een vaag vermoeden

 Ondanks de regen vond Juda het fantastisch en natuurlijk maakte het kasteel van Doornroosje grote indruk

Kind en badwater

Eén van de leuke dingen van het leven in Vrede Stad is dat sommige luxe zaken hier vrij goedkoop zijn. Naar de kapper gaan kost bijvoorbeeld een Euro. Uit eten gaan in een noedelzaakje kost je nog geen Euro per persoon en in een luxe restaurant ben je meestal zo'n drie Euro per persoon kwijt. Massage is er nog zo één: een uur lang lichaamsmassage kost € 3,60. Niet dat ik het vaak doe, slechts één keer gedaan, maar toch. Toen ik het met onze Chinese lerares Lily over verschillende massageplekken in de stad had, noemde ze een plek waar het wat duurder was "maar daar weten ze wel precies je energiebanen te vinden," vertelde me. Ik fronste mijn wenkbrauwen: energiebanen? Is dat wel helemaal kosjer? Maar ik zei verder niks.

Eerder schreef ik al over de mega-jackfruit (een vrucht van 10 kg) die ik op straat had gekocht. Toen ik de volgende dag onze helper Hanna een stukje aanbood, sloeg ze het aanbod af. Ze zei dat ze er keelpijn van kreeg en dat deze vrucht re qi (= warme energie) had, en in de zomer moet je natuurlijk niet te veel voedsel met warme energie eten (lees hier meer over deze denkwijze). Opnieuw fronste ik in gedachten mijn wenkbrauwen: deze vrouw was toch al jarenlang een gelovige? Hoe kon ze zich dan nog bezighouden met die onzin over warme en koude energie (gerelateerd aan yin en yang)?

En toen ontmoetten we twee Nederlandse dames hier in Vrede Stad. Via lokale vrienden, die hielpen met vertalen, leerden we hen kennen en ontdekten we dat ze hier voor drie weken waren om Tai Qi te leren, een Oosterse vechtsport waarbij het centraal staat dat je qi (= energie, lees hier meer) stabiel en goed in balans is. Hmmmm... ja, ja... je qi (spreek uit: tjie) in balans... Maar ik moet zeggen dat we een erg gezellige avond hadden toen we op hun laatste avond uitgenodigd werden bij de Tai Qi school, en we kennis konden maken met deze vechtsport. En de kinderen vonden dat vechten met echte zwaarden natuurlijk reuze-interessant!

Of wat dacht je van acupunctuur?  Voor ons Westerlingen toch redelijk vaag en geheimzinnig, maar voor de mensen hier, ook de gelovigen, de normaalste zaak van de wereld.

Al deze dingen zouden me een paar jaar geleden hebben laten huiveren: alles wat uit het Verre Oosten komt, móet wel duister en slecht zijn. Maar intussen merk ik dat ik mezelf er nu in ieder geval vragen over durf te stellen: hoe zit het nu precies? Spoelen we misschien té snel het kind met het badwater weg? Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat ik nu een voorstander of beoefenaar ben geworden van bovenstaande dingen, maar ik vraag me wel af of er dingen zijn die we kunnen leren van de Chinese geneeskunde.

Ik ben benieuwd wat jullie ervan denken. Laat hieronder een comment achter als je er een mening/gedachte over hebt (en als niemand reageert, dat ga ik er maar van uit dat jullie ook niet zo goed weten wat jullie ervan moeten denken, net als ik :-) ).

 Bij de Tai Qi school

 Yay! M'n ouders zijn er!

 Er leek maar geen einde te komen aan alle cadeaus

Een bakje noedels voor 50 Eurocent. O zo lekker!