Drie op een rij

Toen ik zes jaar was

Vaak als ik naar ons gezinnetje kijk, moet ik denken aan het gezin waarin ik zelf ben opgegroeid. In huize Veenstra werd namelijk eerst mijn broer geboren, anderhalf jaar later ik en ruim twee jaar later mijn zusje. Drie blonde kindertjes op een rij, waarvan ik de middelste was.

27 jaar na mijn broer werd Juda geboren, anderhalf jaar later Zoë en tweeëneenhalf jaar later Salomé. Weer drie blonde kindertjes op een rij, in de volgorde jongen-meisje-meisje en ook ongeveer met hetzelfde leeftijdsverschil ertussen.

Het is natuurlijk puur toeval, maar toch zorgt deze gelijkenis ervoor dat ik extra vaak terugdenk aan mijn jeugd. Hoe de relatie was met mijn broer en zusje, hoe eigenwijs en opstandig ik was (thuis), hoe verlegen en onzeker ik was (op school), enz.

Vandaag nam ik Salomé mee naar de markt om groenten te kopen. Een marktvrouwtje, dat ons bijna dagelijks voorbij ziet komen, zei tegen Salomé: "Jij lijkt niet zo op je moeder, maar je grote zus wel." En dat is wat eigenlijk de meeste mensen zeggen: Zoë lijkt op mij. Natuurlijk zie ik zelf ook de uiterlijke gelijkenis wel, maar de meeste mensen weten niet dat ze ook net zo dwars en eigenwijs is als ik vroeger was; ze heeft een veel sterkere eigen wil dan Juda (maar gelukkig is ze ook heel lief, dus misschien was ik dat vroeger ook wel). Als deze lijn zich zich doorzet, dan krijgen we nog een flinke kluif aan onze kinderen als ze tieners worden! Maar tegelijkertijd weet ik: ook al zijn onze kinderen niet de makkelijkste, net zoals wij zelf vroeger niet de makkelijkste waren, het is met mijn broer, mijn zusje en mij ook goedgekomen, dus ik maak me ook niet zo'n zorgen over onze kinderen.