Het zal jullie waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat we momenteel in een lastig parket zitten. Juist toen we de afgelopen maanden mooie vruchten van ons werk begonnen te zien, kregen we onverwachts te horen dat ons 2-jarig werkcontract voortijdig afgebroken zou worden en dat we binnen twee maanden zonder visum zouden zitten. En dat is, met de strengere visumregels, geen prettig vooruitzicht.
Oh my, wat hebben we in de weken erna geworsteld met boosheid. Ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zo machteloos heb gevoeld. Nou ja, waarschijnlijk drie jaar geleden, toen we in Hong Kong te horen kregen dat we slechts een visum voor 30 dagen zouden krijgen, in plaats van het verwachte jaarvisum. Maar toen hadden we nog twee kinderen en daarnaast hoefde geen van die kinderen naar school. Nu staat het reizen met drie van die koters ons te wachten en zal het lastig worden om bij te blijven met school (Juda zit nu in groep 3). Daarnaast lag destijds de veroorzaker van onze misère bij iemand die we niet kenden en waar we sowieso al geen vertrouwensband mee hadden. Dit keer was het een goede vriend die ons in de steek liet.
Heel toepasselijk luisterden we een paar weken later op zondag naar een preek over boosheid en vergeving (aanrader: Andy Stanley, It came form within). Ja, die was voor ons. Maar het was moeilijk om de boosheid los te laten, want er was nog een mogelijkheid om de beslissing ongedaan te maken, om tóch nog verder te gaan op het huidige werkvisum. Maar we deden ons best, want we weten: boosheid en onvergevingsgezindheid vreten aan je. Je kunt er ook niet voor weglopen, want je neemt het gewoon mee in nieuwe relaties.
Gisterochtend weer zo één: een bezoeker uit New York sprak over Filippenzen 4:6 "Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden." Ja, die was ook voor ons, want eerlijk gezegd maken we ons best een beetje zorgen over onze toekomst hier: hoeveel geld gaat dit allemaal wel niet kosten? Trekken we al dat reizen wel, fysiek en emotioneel gezien?
Opnieuw werd gezegd: "Bezorgdheid vreet aan je." Beter om ermee af te rekenen dus.
Allemaal helemaal waar: boosheid en bezorgdheid zijn geen zaken die ons in hun macht moeten krijgen.
Maar....
Soms is een beetje boosheid nodig om verandering in een situatie te brengen. Soms is een beetje bezorgdheid nodig om in actie te komen. Als er geen mensen zouden zijn die zich boos maakten over onrecht in de wereld, dan zou er ook geen actie ondernomen worden tegen dingen als mensenhandel, slavernij, kinderprostitutie en mishandeling. Ook de profeten in het Oude Testament maakten zich soms flink boos en spraken zich uit tegen onrecht. Soms is er een 'rebel' nodig om de boel wakker te schudden en om te voorkomen dat een ongewenste situatie gemoedelijk doorkabbelt. Er is een tijd om je situatie in stilte te aanvaarden en er is een tijd om je mond open te doen en een tegengeluid te laten horen.
Ik wil hiermee niet onze eigen boosheid of bezorgdheid goedpraten, alleen zeggen dat er ook een keerzijde aan zit. Want eerlijk gezegd zijn we er nog niet over uit of wij momenteel in een situatie zitten die we zonder tegensputteren moeten aanvaarden, of dat het misschien tijd is om een tegengeluid te laten horen.
We bidden om wijsheid. Bidden jullie mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.