Daar gaan we weer

Net als de zes voorgaande jaren, vertrekken we ook dit jaar eind mei weer naar Thailand voor onze jaarlijkse vakantie en conferentie. Niks nieuws: zelfde plek, zelfde mensen.

Een week of drie geleden klaagde ik nog dat het maar niet wilde vlotten met het mooie weer dit jaar, het kwik bleef steeds steken rond een graad of twintig en we hadden veel regen. Waar bleef die zon toch? Maar niet lang daarna werd het plotseling warmer. Nee, niet een aangename 27 graden ofzo, maar meteen 32 graden. Hoewel ik absoluut niet voor de kou ben gemaakt, heb ik me de afgelopen weken ook weer beseft dat ik ook niet voor de warmte ben gemaakt. Wat bezielt al die mensen die voor hun lol half Europa afreizen naar zonovergoten gebieden als Spanje of Italië? Of die zelfs de halve wereld afreizen voor een strandvakantie op Bali, Bonaire of Phuket? Oké, ieder z'n ding, maar na zes jaren in de subtropen te hebben gewoond kan ik mezelf echt geen zonaanbidder meer noemen. Zittend op de bank in een woonkamer van 30°C, met een ventilator op me gericht die nauwelijks verkoeling brengt, verlang ik naar een vakantie in de Duitse bossen ofin de Belgische Ardennen.

Vanwege de warmte de afgelopen dagen, klinkt zo'n vakantie naar Thailand allang niet meer zo aantrekkelijk. Nóg warmer! En dan de reis ernaar toe, die er niet gemakkelijker op wordt nu we de auto verkocht hebben. Eerst 4 uur in de bus, dan 10 uur in de trein en tenslotte nog 2 uurtjes vliegen. Hopen dat de 'buik bug' die me sinds zaterdag kwelt tegen die tijd zijn strijd heeft opgegeven.

En hopen dat het toch heel veel genieten geblazen wordt, vanwege het lekkere eten, het zwembad en de ontmoeting met vrienden!

(sorry, vrienden in Thailand en Jordanië, ik weet dat het bij jullie nog veel warmer is!)

Niks te verbergen!

We bleken onze verkleurde tanden.
We bruinen onze bleke huid.
We verven onze grijze haren.
We werken vlekjes en andere oneffenheden weg met concealer.
We vergroten borsten die te klein zijn.
We verkleinen borsten die te groot zijn.
We smeren tegen cellulitis en rimpels alsof onze levens ervan af hangen.
We laten scheven tanden rechtzetten.
We dragen figuurcorrigerend ondergoed.
We spuiten menselijke luchtjes weg met geuren uit de fabriek.

Jaloers kijken we naar de lichamen van de modellen op de televisie en in de bladen. We meten onszelf aan hen, maar dan alleen aan hun buitenkant. Want wie weet hoe ze zichzelf afgemat hebben om tot dit resultaat te komen? Hoe vaak hebben ze een uitnodiging van vrienden moeten afslaan omdat de sportschool vóórging? Hoe vaak moesten ze knauwen op een rauwe wortel en toekijken dat tegenover hen een heerlijke pizza verorberd werd, zonder er zelf een stukje van te mogen nemen? Ik denk dat als we zouden weten wat voor lifesyle vele van deze modellen erop na moeten houden om zo'n lichaam te behouden, als we het totaalplaatje zouden zien, dat we dit 'ideaalbeeld' gauw zouden inruilen voor ons eigen leven.

Volgens mij begon het al in mijn tienertijd: kleine blauwe adertjes op mijn benen, in mijn beleving duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld. Ieder jaar werden het er meer en werden ze duidelijker zichtbaar. Vier zwangerschappen hebben het er niet beter op gemaakt en ik ben bang dat ik eraan vastzit voor de rest van mijn leven. Dus nam ik mezelf voor: geen korte rokjes of broeken meer voor mij; de wereld kon niet geconfronteerd worden met dit soort benen.

Tot een week of twee geleden. Het warme seizoen is hier aangebroken en ik besloot: dit is van de gekke! Ik ga niet langer mijn lichaam verbergen, zelfs als dit betekent dat de wereld geconfronteerd moet worden met mijn verre-van-perfecte lichaam. Hoewel.... is het niet een belediging voor de Bedenker ervan, voor de Grote Designer om zijn creatie verre-van-perfect te noemen? Denk eens na over hoe fantastisch en ingenieus dit lichaam eigenlijk is. Met hoeveel zorg en liefde heeft Hij ons precies gemaakt zoals Hij wilde; Hij heeft zelfs alle haren op ons hoofd geteld! Wat een verdriet moet het Hem doen, elke keer dat we voor de spiegel staan en zijn creatie afkraken. Wat een belediging voor de Designer om niet tevreden te zijn met zijn design.

Nu wil ik niet zeggen dat iedereen maar moet stoppen met het spuiten van deo of zijn bezoek aan de orthodontist af moet zetten, maar ik hoop dat wij als vrouwen (en ik spreek hiermee ook mezelf aan) beter zullen leren om blij te zijn met het lichaam dat we hebben, om er dankbaar voor te zijn en om te accepteren dat we geschapen zijn als mens en niet als Barbie.

Toevallig stuitte ik afgelopen week op de naam Taryn Brumfitt, die de Body Image Movement opzette. Dit korte filmpje raakte me en ik denk dat het goed aansluit bij wat ik hierboven geschreven heb.

School aan huis

Laatst vroeg iemand hoe dat nu eigenlijk precies werkt, onderwijs van de Wereldschool, Dus deze post gaat over onze oudste twee, Juda en Zoë.

Een tijdje geleden schreef ik al dat ik het zo lastig vond om onze ochtenden wat gesmeerder te laten verlopen. Nou ja, ze lopen wel gesmeerd, maar gewoon iets té gezellig en ontspannen. Sinds het vertrek van Anneke is het er niet beter op geworden, eigenlijk alleen maar erger, want ik wil graag 's ochtends de boel aan kant hebben voordat ik met Juda en Zoë naar school vertrek. Dus nu moet niet alleen Juda op tijd klaar staan, nu moeten Zoë en ik óók klaar zijn voordat we met z'n drieën naar school kunnen vertrekken. Meestal zijn we er om 9.45u :-)

De ochtenden doe ik dus met Juda en Zoë samen. Ons programma ziet er (in theorie) als volgt uit:
9.45: startactiviteit (vergelijkbaar met het kiezen van een hoek in de kleuterklas)
10.00: kalender bespreken (dagen, maanden, seizoenen, feestdagen, etc.)
10.15: Bijbelverhaal voorlezen, Bijbeltekst memoriseren (aan de hand van Bijbelkenner), samen bidden
10.30: korte workout aan de hand van Move to Learn. Simpel en leuk voor scholieren. elke dag van de week een andere. (te vinden op Youtube)
10.40 Juda gaat zelfstandig aan de slag met rekenen, taal en schrijven, terwijl ik wat 1-op-1-tijd met Zoë heb.
11.15 pauze
11.25 gym
11.35 handvaardigheid
12.00 verhaal voorlezen

En dan naar huis. Eten, even rusten, boodschappen doen en dan 's middags nog even terug naar school met alleen Juda voor dingen waar uitleg/begeleiden bij nodig is.

Maar goed, hoe gaat dat nou met de Wereldschool? Voor elk vak heb ik een uitgebreide handleiding en natuurlijk werkboekjes. Tussendoor wordt er vrij veel getoetst, waarvan ik dan een foto maak en opstuur naar de Wereldschool. Ook moeten er twee keer per jaar CITO-toetsen worden afgenomen. Juda heeft een persoonlijke juf, die elke maand een persoonlijk verhaal aan Juda en mij schrijft. Hierdoor heeft Juda echt het idee dat hij een juf in Nederland heeft. Vervolgens wordt alles geregistreerd in een online systeem en eens in de zoveel tijd volgt een (digitaal) rapport.

Een tijd geleden zijn we al gestopt met Zoë's danslessen in het weekend, want van 9.00-11.00 op zaterdag- en zondagochtend werkte niet echt voor ons. Bovendien vonden we twee uur achter elkaar wel erg lang voor een meisje van vier. Sinds kort organiseert de kleuterschool waarop Robin lesgeeft een eigen dansklas en daarvoor werd Zoë ook uitgenodigd. Zodoende danst ze nu weer, dit keer met meer plezier. Praktisch gezien is het nog steeds niet heel handig voor ons als gezin, want het is van maandag t/m donderdag van 16.30 tot 17.30. Maar het is voor Zoë wel een leuke gelegenheid om wat contact te hebben met leeftijdsgenootjes.

Het bovenstaande was waarschijnlijk alleen boeiend voor degenen die echt geïnteresseerd zijn in hoe het eraan toe gaat bij onze school, maar hopelijk waren dat er toch een paar.

Koningsdag

Op school hebben we een kalender hangen en op 30 april hing een mooi plaatje van de koning. Al vanaf 23 april telden de kinderen de dagen af tot koningsdag.

Ik was dan ook hoogst verbaasd toen op 26 april de volgende fotootjes op mijn Whats App verschenen:

Dit was de korte conversatie die ik daarop met mijn broer had (mijn excuses voor het taalgebruik):

Nou, mooi niet dat wij het op woensdag gevierd hebben. Als je al weet dat je ernaast zit, is het leuke eraf. Volgend jaar beter...