Niks te verbergen!

We bleken onze verkleurde tanden.
We bruinen onze bleke huid.
We verven onze grijze haren.
We werken vlekjes en andere oneffenheden weg met concealer.
We vergroten borsten die te klein zijn.
We verkleinen borsten die te groot zijn.
We smeren tegen cellulitis en rimpels alsof onze levens ervan af hangen.
We laten scheven tanden rechtzetten.
We dragen figuurcorrigerend ondergoed.
We spuiten menselijke luchtjes weg met geuren uit de fabriek.

Jaloers kijken we naar de lichamen van de modellen op de televisie en in de bladen. We meten onszelf aan hen, maar dan alleen aan hun buitenkant. Want wie weet hoe ze zichzelf afgemat hebben om tot dit resultaat te komen? Hoe vaak hebben ze een uitnodiging van vrienden moeten afslaan omdat de sportschool vóórging? Hoe vaak moesten ze knauwen op een rauwe wortel en toekijken dat tegenover hen een heerlijke pizza verorberd werd, zonder er zelf een stukje van te mogen nemen? Ik denk dat als we zouden weten wat voor lifesyle vele van deze modellen erop na moeten houden om zo'n lichaam te behouden, als we het totaalplaatje zouden zien, dat we dit 'ideaalbeeld' gauw zouden inruilen voor ons eigen leven.

Volgens mij begon het al in mijn tienertijd: kleine blauwe adertjes op mijn benen, in mijn beleving duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld. Ieder jaar werden het er meer en werden ze duidelijker zichtbaar. Vier zwangerschappen hebben het er niet beter op gemaakt en ik ben bang dat ik eraan vastzit voor de rest van mijn leven. Dus nam ik mezelf voor: geen korte rokjes of broeken meer voor mij; de wereld kon niet geconfronteerd worden met dit soort benen.

Tot een week of twee geleden. Het warme seizoen is hier aangebroken en ik besloot: dit is van de gekke! Ik ga niet langer mijn lichaam verbergen, zelfs als dit betekent dat de wereld geconfronteerd moet worden met mijn verre-van-perfecte lichaam. Hoewel.... is het niet een belediging voor de Bedenker ervan, voor de Grote Designer om zijn creatie verre-van-perfect te noemen? Denk eens na over hoe fantastisch en ingenieus dit lichaam eigenlijk is. Met hoeveel zorg en liefde heeft Hij ons precies gemaakt zoals Hij wilde; Hij heeft zelfs alle haren op ons hoofd geteld! Wat een verdriet moet het Hem doen, elke keer dat we voor de spiegel staan en zijn creatie afkraken. Wat een belediging voor de Designer om niet tevreden te zijn met zijn design.

Nu wil ik niet zeggen dat iedereen maar moet stoppen met het spuiten van deo of zijn bezoek aan de orthodontist af moet zetten, maar ik hoop dat wij als vrouwen (en ik spreek hiermee ook mezelf aan) beter zullen leren om blij te zijn met het lichaam dat we hebben, om er dankbaar voor te zijn en om te accepteren dat we geschapen zijn als mens en niet als Barbie.

Toevallig stuitte ik afgelopen week op de naam Taryn Brumfitt, die de Body Image Movement opzette. Dit korte filmpje raakte me en ik denk dat het goed aansluit bij wat ik hierboven geschreven heb.