Tevreden mannen

Ik weet nog dat ik het als kind zo moeilijk vond om iets voor mijn vaders verjaardag te kopen. Ik dacht eigenlijk dat het aan mijn vader lag, want die zei altijd: "Ik heb toch alles al wat mijn hartje begeert?" Dus ieder jaar kocht ik een nieuw flesje after shave. Ieder jaar hetzelfde merk, lekker makkelijk.

Afgelopen donderdag werd Robin 37. En in de weken vóór zijn verjaardag kon ik maar niks bedenken om hem te geven. Ik wist dat hij een stuk of 500 ongelezen e-books had, dus een boek ging het niet worden. Itunes beslaat met 5.000 nummers een groot deel van onze harde schijf, dus misschien was een nieuw muziek album ook niet echt nodig. Waar Robin zelf graag geld aan uitgeeft? Elektrische dingen (snoertjes, stekkertjes, computer accessoires etc.) en zo nu en dan wat gereedschap. Dat soort dingen kan hij beter zelf uitzoeken, leek me, en dat doet hij ook als het nodig is. Dus ik zat met mijn handen in het haar wat betreft een cadeau.

Gelukkig: op maandag arriveerde een pakketje van mijn moeder met daarin een blik met drop, een CD en een cadeaukaart (naast nog heel veel andere lekkere dingen). Drie prima cadeaus, zodat elk van de kinderen in ieder geval niet met lege handen stond op de ochtend van de 24e (uiteraard wist Robin donders goed dat dit cadeautjes van zijn schoonouders waren). En ik? Ik stopte al mijn liefde in een lekkere appeltaart; dat was dan mijn cadeau.

Misschien lag het toch niet aan mijn vader en is het gewoon een mannending: tevreden zijn met wat je hebt. Vrouwen daarentegen hebben altijd wel wat te willen, anders zou er toch ook geen lol te beleven zijn aan een dagje winkelen?!

Ik hoop maar dat Robin straks in Nederland één of andere leuke hobby ontwikkelt, anders worden de komende 40 jaar wel heel eentonig wat verjaardagscadeaus betreft.

Gelukkig hadden de kinderen op school iets leuks geknutseld voor Robin

R.I.P. Hammie

Nadat we aan de kinderen verteld hadden dat we niet terug zouden keren naar China, vroegen we: "Wat zal je het meest missen in China?" We verwachtten als antwoord: "Lauren en Mia," hun Amerikaanse vriendinnen, maar Zoës antwoord was zonder twijfel: "De hamsters!" O nee, die stomme hamsters altijd! Want toen we ze in december kochten, leek het me een goed idee. Maar toen we erachter kwamen dat één van de twee bleek te bijten, durfden de kinderen beide hamsters niet meer vast te pakken en dus was de lol er snel af. Hoe wonderlijk zit dan het kinderbrein in elkaar, dat ze zich toch gaan hechten aan die beestjes waar ze bang voor zijn en die nooit hun kooitjes uitkomen.

Het was dan ook van groot belang dat Hammie en Doopie Woopie een goed thuis zouden krijgen na ons vertrek en veel andere opties dan Lauren en Mia hadden we niet. Maar hoe kun je nu een bijtende hamster aanbieden? Dus in stilte bad ik dat de bijtende hamster het niet zou halen, dat zou voor iedereen beter zijn. En tot mijn grote verbazing trof ik Hammie eergisteren met dichte oogjes aan in haar kooitje, nog wel actief rondlopend en klimmend. Maar gisteren was er weinig actie meer te bespeuren en stierf ze een stille dood. Wat een opluchting, voor mij dan. Toen Zoë en auntie Kelsey gisteravond samen Hammie in een plastic zakje deden en auntie Kelsey aan mij vroeg wat er met het diertje moest gebeuren, zei ik dan ook lacherig: "In de prullebak." Juda protesteerde: "Nee! Ik wil hem bewaren, hij is zo lekker zacht!" Maar uiteraard kwam daar niks van in. En dus werd ze in de prullenbak gegooid, werd de zak dichtgeknoopt en bij de deur gezet.

's Avonds wees Robin mij er -terecht- op dat ik wel wat gevoeliger om had mogen gaan met het overlijden van Zoës huisdier. Zo'n gebeurtenis kan voor een kind een heel traumatische ervaring zijn, zei hij. Oeps.... door mijn eigen vreugde was ik even de gevoelens van onze kinderen vergeten.

De droom teruggeven

Tja, en dan heb je ineens wel weer iets om over te schrijven, want the word is out.... we ronden onze tijd hier in China af. Iedereen bedankt voor alle lieve e-mails, fijn om te weten dat we met open armen weer in Nederland ontvangen worden. Drie dingen komen in vrijwel elke reactie terug:
- wat een verrassing, dat hadden we niet aan zien komen!
- wat moedig dat jullie deze beslissing hebben gemaakt
- het zal vast geen makkelijke beslissing zijn geweest

Ik had verwacht dat als het punt ooit daar zou komen dat we terug zouden gaan naar Nederland, dat ik in een euforische stemming zou zijn. Eindelijk een 'normaal' leven voor de kinderen. Eindelijk de kinderen kennis kunnen laten maken met het mooie Nederland en het fascinerende Europa. Eindelijk weer kunnen koken wat je lekker vindt. Eindelijk niet meer aangestaard worden en overal het onderwerp van gesprek zijn. Eindelijk kunnen de kinderen hun opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes leren kennen.

Maar ondanks al bovenstaande dingen, brengt onze terugkeer op dit moment vooral veel verdriet met zich mee. Ik dacht altijd dat weggaan uit Nederland moeilijk was, nu weet ik: terugkeren is nóg moeilijker. Toen we vertrokken uit Nederland gingen we het Grote Avontuur tegemoet, onze droom werd werkelijkheid. Ja, natuurlijk zouden we Nederland en de mensen van wie we hielden gaan missen, maar we wisten dat we Nederland weer terug zouden zien en onze geliefden ook. Het afscheid dat nu voor de deur staat voelt meer definitief: de plekken die we nu thuis noemen, zullen we misschien nooit meer zien. De mensen die we onze beste vrienden noemen, zullen we waarschijnlijk ook nooit meer zien. En de droom waaraan we 6,5 jaar gewerkt hebben en die nog eens 7 jaar voorbereidingstijd heeft gekost, moeten we nu teruggeven aan Degene die hem ons gaf.

Gelukkig voelt het niet als falen of als een mislukking. We weten dat we hier een mooie bijdrage hebben kunnen leveren aan het werk. We weten ook dat God ons allebei speciale gaven en talenten heeft gegeven om te gebruiken voor Zijn eer, het waren alleen helaas niet de gaven en talenten die hard nodig zijn voor het werk hier. We weten ook dat we in deze periode gegroeid zijn als persoon en een aantal belangrijke levenslessen hebben geleerd. Het was dus allemaal niet voor niets.

Hoe ik me nu dan wél voel? Leeg. Ik heb er gewoon geen ander woord voor. Het is niet persé een negatief gevoel, gewoon een heel logisch gevoel. Je sluit een seizoen af, maar begint niet direct aan een nieuw seizoen. Eerst maar alles goed laten bezinken en verwerken, voordat we weer nieuwe dingen aanpakken, nieuwe uitdagingen aangaan. Nu dus in een vacuüm. Niet bedrukkend, maar juist heel vrij. Vrij om stil te zijn, om te reflecteren, om te huilen, om het allemaal een plek te geven.

En dan, ooit... zal er weer een Nieuwe Droom komen.

Sorry, weer niks boeiends

Het moge jullie al een paar weken lang duidelijk zijn: ik ben totaal inspiratieloos. Naast de gebruikelijke misselijkheid en vermoeidheid kampen we binnen ons gezin al wekenlang met allerlei kwaaltjes. Ik had gehoopt dat we er na de buikgriep-episode in Thailand weer even vanaf zouden zijn, maar Salomé heeft al voor de derde keer koorts deze maand, ikzelf ben ook een paar dagen grieperig geweest en vandaag voegde Juda zich bij de ziekenboeg. Met onze gedachten zijn we al half in Nederland en ondertussen spelen er persoonlijke zaken die ook de nodige tijd en energie vragen.

Tja, en dan schiet er niet zo makkelijk even een leuk onderwerp om over te schrijven in je hoofd.

Mijn leven in het kort:
- ik heb toch een deel van de wedstrijd Nederland-Costa Rica gekeken. Ik had een slapeloze nacht en hoopte dat het voetbal (begon om 4 uur 's ochtends) me moe zou maken. En het werkte: na de eerste helft viel ik in slaap, om vervolgens vóór de penalty's weer wakker te worden (6.30u.).
- volgens mij is het kakkerlakkenseizoen begonnen: continu lopen we dikke, vette kakkerlakken tegen het lijf in ons huis. We weten dat ze niks doen, maar toch....
- eind deze week begint de Cultural Exchange waarbij we betrokken zijn. De hoofdorganisatie is echter niet in onze handen en we weten nog niet eens waar dit evenement gaat plaatsvinden en wat de invulling van het programma wordt. Beetje frustrerend, maar we wachten af.
- gisteren weer een echo gehad. Gelukkig zag alles er nog steeds goed uit. De prijs was sinds mijn zwangerschap van Salomé verhoogd van 7 naar 14 Euro. Schandalig! ;-)

Eerste boek gratis voor de Kindle, de andere 4 voor €1,50 op Amazon!

- van kinds-af-aan ben ik al een lezer geweest, maar sinds ik kinderen heb, kan ik maar slecht de tijd en de rust vinden om een boek te lezen. Of ik begin in een boek, maar lees het vervolgens niet uit. Maar sinds ik in deze 5-delige serie van Lynn Austin begon, was ik niet meer te stoppen. 5 boeken, 1750 bladzijden, in twee maanden. Heerlijk was het! Zoals gezegd, ik ben dan ook wel veel ziek, zwak en misselijk geweest en heb vakantie gehad, dus dat bood een mooie gelegenheid om wat vaker dan normaal een boek erbij te pakken.