Tja, en dan heb je ineens wel weer iets om over te schrijven, want the word is out.... we ronden onze tijd hier in China af. Iedereen bedankt voor alle lieve e-mails, fijn om te weten dat we met open armen weer in Nederland ontvangen worden. Drie dingen komen in vrijwel elke reactie terug:
- wat een verrassing, dat hadden we niet aan zien komen!
- wat moedig dat jullie deze beslissing hebben gemaakt
- het zal vast geen makkelijke beslissing zijn geweest
Ik had verwacht dat als het punt ooit daar zou komen dat we terug zouden gaan naar Nederland, dat ik in een euforische stemming zou zijn. Eindelijk een 'normaal' leven voor de kinderen. Eindelijk de kinderen kennis kunnen laten maken met het mooie Nederland en het fascinerende Europa. Eindelijk weer kunnen koken wat je lekker vindt. Eindelijk niet meer aangestaard worden en overal het onderwerp van gesprek zijn. Eindelijk kunnen de kinderen hun opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes leren kennen.
Maar ondanks al bovenstaande dingen, brengt onze terugkeer op dit moment vooral veel verdriet met zich mee. Ik dacht altijd dat weggaan uit Nederland moeilijk was, nu weet ik: terugkeren is nóg moeilijker. Toen we vertrokken uit Nederland gingen we het Grote Avontuur tegemoet, onze droom werd werkelijkheid. Ja, natuurlijk zouden we Nederland en de mensen van wie we hielden gaan missen, maar we wisten dat we Nederland weer terug zouden zien en onze geliefden ook. Het afscheid dat nu voor de deur staat voelt meer definitief: de plekken die we nu thuis noemen, zullen we misschien nooit meer zien. De mensen die we onze beste vrienden noemen, zullen we waarschijnlijk ook nooit meer zien. En de droom waaraan we 6,5 jaar gewerkt hebben en die nog eens 7 jaar voorbereidingstijd heeft gekost, moeten we nu teruggeven aan Degene die hem ons gaf.
Gelukkig voelt het niet als falen of als een mislukking. We weten dat we hier een mooie bijdrage hebben kunnen leveren aan het werk. We weten ook dat God ons allebei speciale gaven en talenten heeft gegeven om te gebruiken voor Zijn eer, het waren alleen helaas niet de gaven en talenten die hard nodig zijn voor het werk hier. We weten ook dat we in deze periode gegroeid zijn als persoon en een aantal belangrijke levenslessen hebben geleerd. Het was dus allemaal niet voor niets.
Hoe ik me nu dan wél voel? Leeg. Ik heb er gewoon geen ander woord voor. Het is niet persé een negatief gevoel, gewoon een heel logisch gevoel. Je sluit een seizoen af, maar begint niet direct aan een nieuw seizoen. Eerst maar alles goed laten bezinken en verwerken, voordat we weer nieuwe dingen aanpakken, nieuwe uitdagingen aangaan. Nu dus in een vacuüm. Niet bedrukkend, maar juist heel vrij. Vrij om stil te zijn, om te reflecteren, om te huilen, om het allemaal een plek te geven.
En dan, ooit... zal er weer een Nieuwe Droom komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.