R.I.P. Hammie

Nadat we aan de kinderen verteld hadden dat we niet terug zouden keren naar China, vroegen we: "Wat zal je het meest missen in China?" We verwachtten als antwoord: "Lauren en Mia," hun Amerikaanse vriendinnen, maar Zoës antwoord was zonder twijfel: "De hamsters!" O nee, die stomme hamsters altijd! Want toen we ze in december kochten, leek het me een goed idee. Maar toen we erachter kwamen dat één van de twee bleek te bijten, durfden de kinderen beide hamsters niet meer vast te pakken en dus was de lol er snel af. Hoe wonderlijk zit dan het kinderbrein in elkaar, dat ze zich toch gaan hechten aan die beestjes waar ze bang voor zijn en die nooit hun kooitjes uitkomen.

Het was dan ook van groot belang dat Hammie en Doopie Woopie een goed thuis zouden krijgen na ons vertrek en veel andere opties dan Lauren en Mia hadden we niet. Maar hoe kun je nu een bijtende hamster aanbieden? Dus in stilte bad ik dat de bijtende hamster het niet zou halen, dat zou voor iedereen beter zijn. En tot mijn grote verbazing trof ik Hammie eergisteren met dichte oogjes aan in haar kooitje, nog wel actief rondlopend en klimmend. Maar gisteren was er weinig actie meer te bespeuren en stierf ze een stille dood. Wat een opluchting, voor mij dan. Toen Zoë en auntie Kelsey gisteravond samen Hammie in een plastic zakje deden en auntie Kelsey aan mij vroeg wat er met het diertje moest gebeuren, zei ik dan ook lacherig: "In de prullebak." Juda protesteerde: "Nee! Ik wil hem bewaren, hij is zo lekker zacht!" Maar uiteraard kwam daar niks van in. En dus werd ze in de prullenbak gegooid, werd de zak dichtgeknoopt en bij de deur gezet.

's Avonds wees Robin mij er -terecht- op dat ik wel wat gevoeliger om had mogen gaan met het overlijden van Zoës huisdier. Zo'n gebeurtenis kan voor een kind een heel traumatische ervaring zijn, zei hij. Oeps.... door mijn eigen vreugde was ik even de gevoelens van onze kinderen vergeten.