Even wennen

De stilte op mijn blog is dit keer niet te wijten aan een gebrek aan inspiratie, maar meer aan een gebrek aan energie. Ik weet niet of het komt door culture shock of door de zwangerschap of door een combinatie van beiden, maar wanneer 's avonds de kinderen op bed liggen kun je mij ook opdweilen.

Het is wel even wennen voor me, terug zijn in Nederland. Elke dag zijn er weer situaties die ik voor het eerst meemaak en plekken waar ik voor het eerst kom. Elke dag zijn er weer nieuwe dingen te leren: hoe werkt dit? Wat wordt er hier van me verwacht? Wat voor regels gelden hier? Dit soort vragen spelen in het verkeer, op school, in winkels, in het ziekenhuis, in de kerk. Misschien ben ik daardoor wel zo moe.

Daarnaast is het ook min of meer nieuw voor me om huismoeder te zijn. In China hadden we een househelper die hielp met schoonmaken, wassen, strijken, koken en ook vooral met de zorg voor de kinderen (met name Salomé). Daardoor had ik tijd om me bezig te houden met thuisscholing, taalstudie of lokale contacten. Op dit moment ben ik nog bezig met het uitzoeken hoe ik mijn tijd ga invullen. Huishouden, boodschappen, kinderen wegbrengen en ophalen, ontspanning: ineens moet ik een nieuwe invulling van mijn dagen gaan bepalen. Ook het zoeken naar een nieuwe routine kost (mentale) energie!

Tenslotte ben ik er in mijn hoofd ook veel mee bezig hoe de kinderen deze tijd ervaren. Salomé voor het eerst naar de peuterspeelzaal, Zoë voor het eerst naar school (groep 2) en Juda voor het eerst serieus aan de slag op een Nederlandse school. Juda had tijdens ons vorige verlof wel de eerste helft van groep 1 meegemaakt, maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal dan groep 4. Hoewel we met de thuisscholing in China alles deden wat we volgens het Nederlandse curriculum moesten doen, was ik redelijk vrij in de manier waarop we door de lesstof heen gingen. Als Juda een rustige omgeving nodig had om goed te kunnen werken, dan gaf ik hem die. Als hij halverwege een taak even zijn benen wilde strekken, dan gaf ik hem die vrijheid. Als hij een opdracht te lang vond, dan liet ik hem 's ochtends de helft doen en 's middags de andere helft. Met andere woorden: ik probeerde te zorgen voor een leeromgeving waardoor hij optimaal tot zijn recht kwam. Hier in Nederland is het andersom: niemand die de leeromgeving aanpast opdat Juda goed functioneert, maar Juda heeft zich aan te passen aan hoe de juf en de klas functioneren. Je zult begrijpen dat dat niet makkelijk is voor Juda en hij klaagt dan ook dat hij het veel te luidruchtig vindt in de klas. Hopen voor hem dat het snel went!

Zoë heeft het erg naar haar zin in groep 2. Natuurlijk is het sowieso veel makkelijker om in te stromen in groep 2 dan in groep 4, maar daarnaast staat Zoë ook meer open voor nieuwe ervaringen en onbekende mensen. Zoë is niet zo'n denker en piekeraar, maar laat alles gewoon over zich heenkomen.

Nu ik fulltime huismoeder ben, breng ik ineens veel meer tijd met Salomé door. Pas nu realiseer ik me dat ik de afgelopen jaren maar weinig tijd voor haar heb gehad. En dus geniet ik extra van haar praatjes, grapjes, spelletjes, van haar lach, haar eigenwijsheid en haar knuffels. En tegelijkertijd geniet zij zichtbaar van de onverdeelde aandacht die zij ineens van papa en mama krijgt. Dat is natuurlijk nieuw voor haar en misschien had ze dat wel heel hard nodig.

Dus als je me de komende tijd tegen het lijf loopt en eigenlijk wilde vragen: "Al een beetje geland?" (dat vraagt namelijk 90% van de mensen die ik spreek), dan heb je hierboven het antwoord. Misschien is het een idee om nu alvast na te denken over een alternatieve vraag :-)