Kraamtijd

Hoe ervaar ik dat nou, een kind krijgen in Thailand?

De bevalling zelf is op zich prima verlopen, dat moet je toch echt helemaal zelf doen. Zowel een Nederlandse als een Thaise zuster kan mijns inziens weinig verlichting brengen in de pijn die je ervaart. Wel was het een beetje jammer dat ik tot het moment dat ik volledige ontsluiting had gewoon in een grote hal lag, te kijk voor andere patienten en al het verplegend personeel. Mijn gynaecologe is echt een fantastisch mens, die ik in de afgelopen maanden al een paar keer gezien had. Ze is erg vriendelijk, spreekt goed Engels en is like-minded.

Direct na de bevalling wilden ze Zoë al meteen menemen naar de nursery, maar gelukkig kon ik de zustertjes ervan overtuigen dat ik graag eerst huid-op-huid contact wilde en haar wilde voeden. Daarna werd ons meisje meegenomen om pas 5 uur later weer teruggebracht te worden. Dat schijnt standaard procedure te zijn en hoe we ook protesteerden, we mochten haar niet eerder bij ons hebben.

De privékamer waarop ik lag was echt heel relaxed. De gewone privékamers waren allemaal vol, dus ik had geen andere keus dan een VIP kamer te nemen: eigen badkamer, keukentje, TV, DVD-speler, koelkast, magnetron en een bed waarop Robin kon slapen. Echt een soort hotelkamer dus, waarvoor ik slechts 16 Euro per nacht extra moest betalen.

Van Robin werd verwacht dat hij 's nachts bij mij zou blijven om voor me te zorgen. Hieruit blijkt het belang van familie in Azië, zelfs in het ziekenhuis. Hier hadden we niet op gerekend, maar gelukkig konden we oppas vinden voor Juda en is Robin de eerste nacht bij ons in het ziekenhuis gebleven. De tweede nacht is hij echter gewoon naar huis gegaan zonder dit te melden aan het verplegend personeel.

Zoals ik gisteren al schreef had ik best wel moeie met het gebrekkige Engels van de verpleegsters en met de gewoonte om Zoë regelmatig zomaar een uurtje weg te halen voor één of ander vaag onderzoek.

Tja, en dan mag je na 3 dagen naar 'huis', waar helemaal niks je eraan herinnert dat je in de kraamtijd zit. Geen kraamverzorgster, geen beschuit met muisjes, geen kraambezoek en geen kraamcadeautjes. Gelukkig had Robin wel roze vlaggetjes opgehangen die mij moeder opgestuurd had. Vond ik met Juda die onophoudelijke stroom kraambezoek eigenlijk veel te vermoeiend, nu komen we om in de rust. Aan de ene kant heerlijk, aan de andere kant ook wel eenzaam. Dat is dan ook wat ik het moeilijkste vind aan deze kraamperiode: dat er geen vaders, moeders, broers, zussen en goede vrienden zijn die ons mooie meisje komen bewonderen. Gelukkig hebben we vanaf volgende week een paar weken familie over de vloer, met wie we een klein kraamfeestje kunnen vieren :-)