"Veel vrouwen krijgen op de derde of vierde dag van het kraambed de zogenaamde kraamtranen. Hiermee wordt een dag bedoeld waarbij je extreem emotioneel bent en plotseling in huilen kan uitbarsten. Het is heel gewoon en het gevolg van alle nieuwe indrukken en lichamelijke veranderingen (hormonen, stuwing, hechtingen, etc). Laten we eerlijk zijn, een bevalling is zowel lichamelijk als geestelijk een enorme ervaring."
Voor mij was dag drie van het kraambed afgelopen zondag, de dag waarop Zoë en ik het ziekenhuis mochten verlaten. Ik was het ziekenhuis na drie dagen ook meer dan zat: de Thaise gewoonten die soms zo anders zijn dan de Nederlandse en de moeizame communicatie met de zusters. We waren er al op voorbereid dat het verplegend personeel weinig Engels zou hebben, maar op het moment dat de hormonen door je lichaam gieren kan zo'n 'mug' ineens een enorme 'olifant' worden. Toen ze Zoë zondagmiddag meenamen voor de zoveelste bloedtest en mij niet eens duidelijk konden maken waarvoor het was, gingen de kranen met kraamtranen wijd open en zat ik zeker een uur lang te grienen als een klein kind en om te komen in zelfmedelijden vanwege het feit dat Zoë zo nodig in een Thais ziekenhuis ter wereld moest komen. Ik ben benieuwd wat de Thaise zusters van dat waterballet vonden, aangezien in Thailand alle verdriet, frustratie en woede verbloemd wordt door een glimlach; het is echt not done om je emoties te tonen.
Vanmorgen was het weer raak. We moesten terug naar het ziekenhuis om een kinderarts naar Zoë's tongriempje te laten kijken. De arts vond het riempje wel erg kort en besloot om meteen een 'operatie' (lees: klein sneetje) te doen. Wij zeiden dat het prima was, dus meteen werd de operatiekamer op de hoogte gesteld dat we eraan zouden komen. Maar eigenlijk twijfelde ik aan de noodzaak van deze ingreep en eenmaal buiten gekomen kon ik me niet meer inhouden. Tranen met tuiten, midden in de wachtkamer: dat arme meisje, net vijf dagen oud, en nu al onder het mes! Uiteindelijk besloten we om de ingreep toch door te laten gaan en eigenlijk viel het allemaal wel mee. We mochten niet mee naar de operatiekamer, maar na vijf minuten konden we Zoë alweer in onze armen sluiten en niet veel later kon ik haar alweer voeden. We gaan er maar vanuit dat ze ons op latere leeftijd dankbaar zal zijn dat ze gewoon haar tong uit kan steken ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.