Paspoort

Het verhaal van 9 mei over de aanvraag van Zoë's paspoort moest natuurlijk nog een vervolg krijgen, want zonder dat rode boekje komen we het land niet uit.

Ik was nog vergeten te vermelden dat de pasfoto die ik in Bangkok aan de Nederlandse Ambassade had voorgelegd afgekeurd werd, omdat Zoë's hoofd te groot op de foto stond. Deze vrouw achter de balie moest eens weten hoeveel tijd en energie het had gekost om onze drie weken oude dochter met dichte mond en open ogen recht in de camera te laten kijken!

Maar goed, regels zijn regels, dus vorige week gingen we in de herkansing voor de pasfoto. In de fotostudio wilden ze persé dat Zoë rechtop gehouden zou worden in verband met het licht. Hiervoor moest Robin haar nekje ondersteunen en het was onvermijdelijk dat zijn vingers op de foto kwamen, wat natuurlijk niet mag. Weet je met welke oplossing de fotostudio kwam? Gewoon de vingers wegwerken met Photoshop (wat natuurlijk óók niet mag).

Op deze foto stond Zoë echter met haar mond open en dat zat ons toch niet lekker. We waren er intussen achter dat het aanvragen van zoiets officieels als een paspoort geen sinecure is en volgens het 6 pagina's tellende document met richtlijnen voor paspoortfoto's moest de mond gesloten zijn. Dus afgelopen woensdag op pad gegaan voor een derde fotosessie. Opnieuw liepen we (bij een andere studio) tegen dezelfde problemen aan: rechtop zitten, recht in de camera kijken (terwijl Zoë's aandacht natuurlijk getrokken werd door de grote verlichte schermen aan de zijkanten), mond dicht, hoofd recht, schouders op gelijke hoogte.... hoe kun je dat nou van een baby van 7 weken verwachten?? Na zeker een uur proberen, was het nog niet gelukt om het juiste plaatje te schieten en intussen was Zoë het natuurlijk helemaal zat. Oplossing? Photoshop natuurlijk! Zoë's onderlip werd een stukje omhooggeplaatst, waardoor haar open mond in een dichte mond veranderde. Haar hoofd werd rechtgedraaid en de achtergrond werd ingekleurd met de juist grijze kleur. Resultaat? Een afschuwelijke, onnatuurlijke foto.

Donderdag kwam de Nederlandse Ambassade voor één dagje naar Chiang Mai om consulaire zaken in behandeling te nemen. Nu móest het dus goed gaan, anders zou het ons nóg een tripje naar Bangkok gaan kosten. We hebben beide foto's van afgelopen week ingeleverd en ze werden gelukkig door de dienstdoende ambtenaar geaccepteerd. Ze zei er nog bij: "Ach, met kinderen tot 5 jaar zijn ze niet zo streng." Hopen dat ze ook in Den Haag één van de twee pasfoto's goed zullen keuren. Nog een paar weekjes afwachten....

Bloggen

Meestal noem ik deze pagina onze website, maar feitelijk is het natuurlijk niet veel meer dan een blog. Wat is dan het verschil? Na een beetje surfen op het internet, kom ik tot de conclusie dat het hem vooral zit in het persoonlijke karakter, de chronologische presentatie en het frequente bijwerken.

Drieëneenhalf jaar geleden ben ik begonnen met het bijhouden van een weblog. Zoals trouwe lezers weten, ben ik al een paar keer veranderd van opzet en lay-out. Dit stukje (of in blog-taal ' deze post') gaat over mijn bevindingen en ervaringen in het bloggen.

Kort en simpel. Dit is voornamelijk vanuit mezelf geredeneerd: ik ben een luie internetgebruiker en een drukke huismoeder/taalstudent. Ik merk dat ik voldoe aan de kenmerken van de huidige generatie, die meestal niet langer dan 3 minuten wil besteden aan het lezen van een website. Triest, maar waar... Ook ben ik meestal te lui of te druk om verschillende pagina's binnen één website te bekijken of allerlei links te volgen. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om op deze website alles op één pagina te houden: eenvoudig en overzichtelijk; je ziet in één oogopslag of er iets nieuws te lezen of te bekijken valt. Daarnaast zouden de stukjes kort en krachtig moeten zijn, maar daar ga ik nu alweer de mist mee in.

Ik realiseer me dat het voor luie mensen zoals ik veel te veel werk is om één voor één de foto's hiernaast te moeten aanklikken om ze in het groot te kunnen bekijken. Daarom is mijn voornemen om voortaan één keer per twee weken een fotoserie op een aparte pagina te zetten en op de hoofdpagina een link daarnaartoe te plaatsen, zoals ik al heb gedaan met de foto's van het familiebezoek. Hopelijk vergroot dit het kijk-gemak voor jou als bezoeker.

Regelmatig bijhouden. Als je niet regelmatig iets nieuws te melden hebt, dan haken lezers af. Logisch, want als je als lezer een paar keer teleurgesteld bent, dan denk je op een gegeven moment: er zal waarschijnlijk toch niks nieuws op staan, dus ik neem niet eens meer de moeite om te kijken (er nog steeds vanuit gaande dat lezers net zo lui zijn als ik). Ik probeer dan ook om één keer per week iets te schrijven, zodat jullie niet te vaak teleurgesteld worden (tenzij je natuurlijk iedere dag onze site checkt). Om mezelf en jullie hierbij te helpen, noem ik mijn blog vanaf nu 'maandag-blog', zodat ik voor mezelf iedere week een deadline heb om iets te schrijven (heb ik echt nodig!) en jullie weten wanneer je een nieuwe post kunt verwachten.

Persoonlijke ervaringen i.p.v. feiten. Uit de reacties die we krijgen op de website maak ik op dat mensen liever lezen over persoonlijke ervaringen dan over feiten. Het zal jullie intussen duidelijk zijn dat deze website slechts één schrijver heeft en dat ben ik, Tanja. Verwacht hier dan ook geen opsomming van feiten, maar meer mijn persoonlijke ervaringen te lezen. Ik merk dat ik door de jaren heen er steeds meer handigheid in heb gekregen om mijn gevoelens 'op papier' te zetten en deze d.m.v. de website te delen met vrienden en familie.

Ik heb er over zitten denken om een statistisch programmaatje aan deze website toe te voegen waarmee ik kan zien hoeveel mensen dagelijks deze site bezoeken. Ik heb er namelijk helemaal geen idee van wie er regelmatig of af en toe een kijkje komen nemen. Maar al gauw bedacht ik me: ik wil het niet eens weten, want ik zou best teleurgesteld en gedemotiveerd zijn als bleek dat er bijna niemand komt kijken of als ik het aantal lezers terug zou zien lopen. Dus ik hou me maar aan het volgende uitgangspunt: ik reken erop dat mijn moeder en schoonmoeder trouwe lezers zijn en iedereen die daar nog bijkomt is mooi meegenomen.

Natuurlijk ontvang ik graag feedback over de website. Wat vind je interessante onderwerpen om over te lezen en wat helemaal niet? Na hoeveel regels tekst haak je af? Hoe vaak bezoek je onze website? Heb je nog tips?

Tenslotte wil ik nog noemen dat ik het bijhouden van deze website echt heel erg leuk vind. Als kind wilde ik altijd graag schrijfster worden en als tiener graag journaliste. Beide dromen zijn niet in vervulling gegaan, maar op deze manier kan ik toch uiting geven aan de behoefte om voor een (klein) publiek te schrijven.

Het gras is altijd groener...

Na bijna 4 weken familiebezoek is de rust wedergekeerd in Huize Kusters: afgelopen woensdag hebben we Robins ouders en zusje naar het vliegveld gebracht en daar afscheid genomen (dit ging uiteraard opnieuw gepaard met de nodige emoties).

Hoewel we natuurlijk héél erg genoten hebben van onze families, is het ook wel lekker om niet meer elke dag op pad te zijn, te sjouwen met twee kinderwagens, in restaurants te 'moeten' eten (wat een luxeprobleem!), Zoë tussen de bedrijven door te voeden en Juda in zijn buggy te laten slapen.

Met de familie is ook het warme weer vertrokken en daar waren we wel aan toe. Het regent al een paar dagen, waardoor de temperatuur gedaald is naar een comfortabele 32 °C.

Het fijne van een tijdje weg zijn van huis, is dat je extra gaat waarderen wat je hebt. Vóórdat we in maart naar Thailand kwamen hadden we geen goed woord over voor Lente Stad: de drukte, de smog, de droogte, het weinige groen, de lokale bevolking. We konden niet wachten om naar Thailand te vertrekken en te kunnen genieten van de warmte, het groen, de rust en de vriendelijke bevolking. Maar nu we al ruim twee maanden in Thailand zijn, kunnen we niet wachten om terug te gaan naar Lente Stad. We zijn het zweten, de airco ( > verkoudheid), de muggen(bulten), het kleine, donkere huisje en het leven uit een koffer best wel zat en verlangen naar ons heerlijke appartment in Lente Stad en naar onze vrienden daar.

"Don't it always seem to go

that you dont know what you've got till it's gone"

Puntjes kwijt

Afgelopen donderdag hadden de vrouwen een dagje uit: samen met Zoë zou ik 's ochtends naar Bangkok vliegen en 's avonds weer terugvliegen. Helaas niet om de toerist uit te hangen of te shoppen, maar om een paspoort voor Zoë aan te vragen bij de Nederlandse Ambassade. De mannen (Robin en Juda) bleven in Chiang Mai om geld te besparen. Eigenlijk had ik er best wel zin in: lekker met onze kleine meid op stap, 's ochtends het paspoort aanvragen en wie weet zou ik 's middags nog tijd hebben om een shopping mall in te duiken.

Bepakt en bezakt met allerlei officiële documenten en pasfoto's ging ik 's ochtends om zeven uur op stap. De vlucht verliep prima en na een taxiritje van een uur belandde ik bij de Nederlandse Ambassade. Toen ik eindelijk aan de beurt was, vertelde de vrouw achter de balie me dat op de Engelse vertaling van de Thaise geboorte-akte nog een stempel van het Thaise Ministerie van Buitenlandse Zaken miste. Ze zei dat ik dus eerst naar dat ministerie zou moeten gaan om de geboorte-akte te laten legaliseren. Ja, maar dat had niemand mij verteld! Vervolgens wist ze te vermelden dat me dat op die dag niet meer ging lukken.

Ik kon wel janken: was ik helemaal speciaal naar Bangkok gekomen om te horen te krijgen dat ik geen paspoort aan kon vragen. Daar kwam nog eens bij dat de pasfoto's die we van Zoë hadden laten maken ook niet goed waren, dus die moest ik opnieuw laten maken. Mijn tranen bedwingend liep ik de ambassade uit en vroeg aan de poortwachter tot hoe laat het Ministerie van Buitenlandse Zaken open was. "Tot half vier," zei hij. Aangezien het pas half twaalf was, had ik goede hoop dat ik de aanvraag toch nog op diezelfde dag zou kunnen indienen.

Na opnieuw een taxirit van een uur, kwam ik bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken terecht in een hal met honderden wachtende mensen. Meteen zakte de moed me in de schoenen. En terecht, bleek achteraf, want pas 4 uur later kwam ik weer naar buiten met het felbegeerde stempel. Ik zal hierover niet te veel uitwijden, maar even leek het erop dat ik zelfs dit stempel niet op tijd zou krijgen, omdat de Engelse vertaling van het geboortecertificaat niet deugde. Dus een vertaalbureau in hetzelfde gebouw moest opnieuw een vertaling maken, maar die kon pas een week later klaar zijn. Opnieuw stond ik op het punt om in huilen uit te barsten en gelukkig kregen ze medelijden met me en zijn razendsnel aan de slag gegaan met vertalen.

En dat is waar het mis is gegaan met de puntjes. De vertaler zei dat hij op zijn computer niet de trema op de e kon zetten, dus het zou zonder moeten. Ik had eigenlijk geen tijd om erover na te denken en bovendien: dat stempel moest ik hoe dan ook hebben, dus ik stemde ermee in dat ze de puntjes weg zouden laten. Op alle officiele papieren zal Zoë dus voortaan door het leven gaan zonder puntjes....

Intussen was het kwart over vier en was ik genoodzaakt om alweer terug te keren naar het vliegveld, waar ik om zes uur moest zijn. Na opnieuw een voorspoedige vlucht was ik 's avonds om negen uur weer thuis.

Het goede nieuws is dat een delegatie van de ambassade op 22 mei naar Chiang Mai komt (ook dat had niemand ons eerder verteld) en dat we dan alsnog een paspoort voor Zoë aan kunnen vragen.

Aanvankelijk baalde ik nogal van het verloop van de dag, maar nu ik erop terugkijk ben ik blij dat ik in ieder geval dat stempel van Buitenlandse Zaken heb kunnen bemachtigen (wat echt alleen in Bangkok kon) en dat ik tijdens al dat wachten eindelijk weer eens wat heb kunnen lezen, waar ik al wekenlang niet aan toe was gekomen.

Koninginnedag in Chiang Mai

Hier in de stad zit een Benelux restaurantje en Remko en Kirsten hadden daar woensdag gevraagd of er nog iets georganiseerd zou worden i.v.m. koninginnedag. De eigenaar, een Belg, zei tot onze teleurstelling van niet. De volgende ochtend heb ik toch nog even gegoogles op Koninginnedag Chiang Mai en ontdekte dat de Nederlandse Vereniging wel degelijk een feest zou organiseren, maar op een andere lokatie in de stad.

Dus aan het eind van de middag vertrokken we met z'n allen (zowel Robins familie als mijn familie) naar het betreffende café waar we veel andere Nederlanders ontmoetten en ons tegoed deden aan kroketten en frikadellen. Het was best vreemd om voor het eerst in lange tijd weer ergens te zijn waar iedereen je verstaat (en je dus bewuster je gespreksonderwerp moet kiezen). Helaas hoorden we tijdens het eten over het drama in Apeldoorn, waardoor we natuurlijk erg geschokt waren. Maar op zo'n grote afstand lijkt zoiets ook wel een ver van je bed show, dus we hebben er nog wel een leuke avond van gemaakt.

Vanavond hebben we Remko, Eline, Kirsten en Jorgen op de trein naar Bangkok gezet. Net als het weerzien twee weken geleden, was ook het afscheid nemen weer emotioneel. Toen we een jaar geleden uit Nederland vertrokken wisten we nog niet hoe het zou zijn om onze familie lange tijd niet te zien, maar intussen weten we hoe pijnlijk het is en dat maakte het afscheid nemen dit keer misschien nog wel moeilijker.