Puntjes kwijt

Afgelopen donderdag hadden de vrouwen een dagje uit: samen met Zoë zou ik 's ochtends naar Bangkok vliegen en 's avonds weer terugvliegen. Helaas niet om de toerist uit te hangen of te shoppen, maar om een paspoort voor Zoë aan te vragen bij de Nederlandse Ambassade. De mannen (Robin en Juda) bleven in Chiang Mai om geld te besparen. Eigenlijk had ik er best wel zin in: lekker met onze kleine meid op stap, 's ochtends het paspoort aanvragen en wie weet zou ik 's middags nog tijd hebben om een shopping mall in te duiken.

Bepakt en bezakt met allerlei officiële documenten en pasfoto's ging ik 's ochtends om zeven uur op stap. De vlucht verliep prima en na een taxiritje van een uur belandde ik bij de Nederlandse Ambassade. Toen ik eindelijk aan de beurt was, vertelde de vrouw achter de balie me dat op de Engelse vertaling van de Thaise geboorte-akte nog een stempel van het Thaise Ministerie van Buitenlandse Zaken miste. Ze zei dat ik dus eerst naar dat ministerie zou moeten gaan om de geboorte-akte te laten legaliseren. Ja, maar dat had niemand mij verteld! Vervolgens wist ze te vermelden dat me dat op die dag niet meer ging lukken.

Ik kon wel janken: was ik helemaal speciaal naar Bangkok gekomen om te horen te krijgen dat ik geen paspoort aan kon vragen. Daar kwam nog eens bij dat de pasfoto's die we van Zoë hadden laten maken ook niet goed waren, dus die moest ik opnieuw laten maken. Mijn tranen bedwingend liep ik de ambassade uit en vroeg aan de poortwachter tot hoe laat het Ministerie van Buitenlandse Zaken open was. "Tot half vier," zei hij. Aangezien het pas half twaalf was, had ik goede hoop dat ik de aanvraag toch nog op diezelfde dag zou kunnen indienen.

Na opnieuw een taxirit van een uur, kwam ik bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken terecht in een hal met honderden wachtende mensen. Meteen zakte de moed me in de schoenen. En terecht, bleek achteraf, want pas 4 uur later kwam ik weer naar buiten met het felbegeerde stempel. Ik zal hierover niet te veel uitwijden, maar even leek het erop dat ik zelfs dit stempel niet op tijd zou krijgen, omdat de Engelse vertaling van het geboortecertificaat niet deugde. Dus een vertaalbureau in hetzelfde gebouw moest opnieuw een vertaling maken, maar die kon pas een week later klaar zijn. Opnieuw stond ik op het punt om in huilen uit te barsten en gelukkig kregen ze medelijden met me en zijn razendsnel aan de slag gegaan met vertalen.

En dat is waar het mis is gegaan met de puntjes. De vertaler zei dat hij op zijn computer niet de trema op de e kon zetten, dus het zou zonder moeten. Ik had eigenlijk geen tijd om erover na te denken en bovendien: dat stempel moest ik hoe dan ook hebben, dus ik stemde ermee in dat ze de puntjes weg zouden laten. Op alle officiele papieren zal Zoë dus voortaan door het leven gaan zonder puntjes....

Intussen was het kwart over vier en was ik genoodzaakt om alweer terug te keren naar het vliegveld, waar ik om zes uur moest zijn. Na opnieuw een voorspoedige vlucht was ik 's avonds om negen uur weer thuis.

Het goede nieuws is dat een delegatie van de ambassade op 22 mei naar Chiang Mai komt (ook dat had niemand ons eerder verteld) en dat we dan alsnog een paspoort voor Zoë aan kunnen vragen.

Aanvankelijk baalde ik nogal van het verloop van de dag, maar nu ik erop terugkijk ben ik blij dat ik in ieder geval dat stempel van Buitenlandse Zaken heb kunnen bemachtigen (wat echt alleen in Bangkok kon) en dat ik tijdens al dat wachten eindelijk weer eens wat heb kunnen lezen, waar ik al wekenlang niet aan toe was gekomen.