We wonen op een heel bijzonder stukje aarde.....
Zo gingen we afgelopen week twee tafels kopen voor het 'klaslokaal' dat we in ons flatje aan het inrichten zijn. We hadden van een vriend gehoord dat hij 9 Euro voor zo'n tafel betaald had, dus we vonden dat 15 Euro voor twee tafels een mooi prijsje was. Na de verkoopster betaald te hebben stonden we nog even te wachten op het mannetje dat de twee tafels achter op zijn fiets naar ons huis zou brengen. Komen er twee locals langslopen die informeren naar de prijs van twee van die tafels. Zegt de verkoopster: "Wacht maar even tot die buitenlanders vertrokken zijn, dan geef ik je een goede prijs." Uiteraard een lagere prijs dan wat wij ervoor betaald hadden. Robin en ik kijken elkaar met een veelbetekenende blik aan en glimlachen. Tja, dit is nu eenmaal het systeem waarin we zitten; als buitenlander betaal je altijd extra. Toeristenbelasting zullen we maar zeggen.
Even later loop ik over de markt om fruit te kopen. Bij het bananenvrouwtje stop ik om bananen te kopen. Tjonge, 50 cent per kilo, het was toch altijd 30 cent? Maar goed, het zal wel een slechte bananenoogst zijn geweest, denk ik, en ik betaal netjes de prijs die het bananenvrouwtje vraagt. Terwijl ik de bananen onderin de kinderwagen leg, hoor ik achter me iemand anders informeren naar de prijs van bananen. "40 cent per kilo," is het antwoord. Ik lach in mezelf en denk: Yes! Weer de hoofdprijs betaald!
Het mooie aan beide situaties vind ik dat we er nota bene naast stonden terwijl de verkoopsters de producten voor een lagere prijs aan locals aanboden.
maandag 29 juni 2009
maandag 22 juni 2009
Van 1 naar 2
Wat is er veranderd nu we twee kinderen hebben? En in welk opzicht ervaar ik de babytijd van Zoë anders dan de babytijd van Juda?
Met de geboorte van Zoë is Juda ineens geen baby meer. Ik realiseer me hoe groot, wijs en weerbaar hij al is en hoeveel hij al zelf kan.
Wanneer beide kinderen het tegelijk op een brullen zetten, zou ik af en toe wel even de deur achter me dicht willen trekken en een blokje om lopen. Eén huilend kind kan ik prima verdragen, maar iedere keer dat het in stereo gaat, denk ik dat het me een jaar van m'n leven kost.
Toen Juda een baby was, ging al onze aandacht naar hem uit. We konden de hele dag wel naar hem kijken en met hem bezig zijn. Hoewel we natuurlijk net zo veel van Zoë houden, krijgt zij niet onze onverdeelde aandacht en moet gewoon op haar beurt wachten als het gaat om een schone luier, aandacht en eten.
We zijn nu een stuk relaxter als ouders. Als we met Juda op pad gingen moest er standaard een luiertas met luiers, luierdoekjes, spuugdoekjes, hydrofiele luiers, schone kleertjes, cremetjes, enz. mee. Nu prop ik snel een luiertje, luierdoekjes en een spuugdoekje in m'n handtas en eigenlijk is dat altijd wel voldoende. Wanneer Juda sliep checkte ik ook regelmatig (lees: elk kwartier) of hij nog wel ademde, vanwege al die aandacht voor wiegendood. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat ons meisje niet zómaar stikt (we roken tenslotte niet, drinken niet, slapen niet samen met haar in één bed, dekken haar niet toe met een dekbedje en weten dat ze nog niet om kan rollen). En als ze een dagje wat verhoging heeft, dan schiet ik niet meer meteen in de stress, maar denk: ach, morgen zal het vast wel weer beter gaan.
Ik kan nu beter accepteren dat er als moeder van twee kleine kinderen maar weinig tijd voor jezelf over blijft. Toen we alleen Juda hadden kon ik er flink van balen dat ik zo weinig tijd had voor sporten, een boek lezen, uitrusten, e-mails schrijven, enz. Nu weet ik dat dit nou eenmaal een fase in mijn leven is en kan ik extra genieten van mijn rol als moeder.
Nieuws in het kort
We waren echt ontroerd toen we woensdag langsgingen bij onze vriendin die we altijd het melkmevrouwtje noemen (omdat we onze melk en yoghurt bij haar kopen). Onze vrienden in Lente Stad hadden haar al eerder verteld dat Zoë geboren was en nu bleek dat ze vier knuffeltjes voor onze kinderen gebreid had. Zo lief!
Juda is 'getraumatiseerd' door de kinderopvang tijdens de conferentie vorige week. Hij heeft nu een soort verlatingsangst en zet het op een gillen als we even niet in de buurt zijn. Ik heb echt het idee dat we weer zijn vertrouwen moeten terugwinnen.
Gistermiddag hebben we lekker een rondje gewandeld door het park. Kregen we met één kind al veel aandacht, nu is dat nóg meer! Zodra je stilstaat verzamelt er binnen no time een groep mensen om je heen die z'n ogen uitkijkt naar onze twee blanke, blonde koters met blauwe ogen. Er werd onder andere gezegd/gevraagd: "Waarom heeft de baby blauwe ogen?" "Jullie baby is wit en heeft geel haar!" "Hebben jullie twee baby's?!" (hier mag een echtpaar slechts één kind hebben). Voorheen kon ik me ergeren aan al die mensen om me heen, maar nu genoot ik er wel van en dacht: ja, dit is echt Lente Stad, hier voel ik me thuis!
Deze week pakken we de taalstudie weer op. Gelukkig is er meer blijven hangen dan ik had verwacht en ik heb er zin in om datgene wat weggezakt is weer op te halen.
Met de geboorte van Zoë is Juda ineens geen baby meer. Ik realiseer me hoe groot, wijs en weerbaar hij al is en hoeveel hij al zelf kan.
Wanneer beide kinderen het tegelijk op een brullen zetten, zou ik af en toe wel even de deur achter me dicht willen trekken en een blokje om lopen. Eén huilend kind kan ik prima verdragen, maar iedere keer dat het in stereo gaat, denk ik dat het me een jaar van m'n leven kost.
Toen Juda een baby was, ging al onze aandacht naar hem uit. We konden de hele dag wel naar hem kijken en met hem bezig zijn. Hoewel we natuurlijk net zo veel van Zoë houden, krijgt zij niet onze onverdeelde aandacht en moet gewoon op haar beurt wachten als het gaat om een schone luier, aandacht en eten.
We zijn nu een stuk relaxter als ouders. Als we met Juda op pad gingen moest er standaard een luiertas met luiers, luierdoekjes, spuugdoekjes, hydrofiele luiers, schone kleertjes, cremetjes, enz. mee. Nu prop ik snel een luiertje, luierdoekjes en een spuugdoekje in m'n handtas en eigenlijk is dat altijd wel voldoende. Wanneer Juda sliep checkte ik ook regelmatig (lees: elk kwartier) of hij nog wel ademde, vanwege al die aandacht voor wiegendood. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat ons meisje niet zómaar stikt (we roken tenslotte niet, drinken niet, slapen niet samen met haar in één bed, dekken haar niet toe met een dekbedje en weten dat ze nog niet om kan rollen). En als ze een dagje wat verhoging heeft, dan schiet ik niet meer meteen in de stress, maar denk: ach, morgen zal het vast wel weer beter gaan.
Ik kan nu beter accepteren dat er als moeder van twee kleine kinderen maar weinig tijd voor jezelf over blijft. Toen we alleen Juda hadden kon ik er flink van balen dat ik zo weinig tijd had voor sporten, een boek lezen, uitrusten, e-mails schrijven, enz. Nu weet ik dat dit nou eenmaal een fase in mijn leven is en kan ik extra genieten van mijn rol als moeder.
Nieuws in het kort
We waren echt ontroerd toen we woensdag langsgingen bij onze vriendin die we altijd het melkmevrouwtje noemen (omdat we onze melk en yoghurt bij haar kopen). Onze vrienden in Lente Stad hadden haar al eerder verteld dat Zoë geboren was en nu bleek dat ze vier knuffeltjes voor onze kinderen gebreid had. Zo lief!
Juda is 'getraumatiseerd' door de kinderopvang tijdens de conferentie vorige week. Hij heeft nu een soort verlatingsangst en zet het op een gillen als we even niet in de buurt zijn. Ik heb echt het idee dat we weer zijn vertrouwen moeten terugwinnen.
Gistermiddag hebben we lekker een rondje gewandeld door het park. Kregen we met één kind al veel aandacht, nu is dat nóg meer! Zodra je stilstaat verzamelt er binnen no time een groep mensen om je heen die z'n ogen uitkijkt naar onze twee blanke, blonde koters met blauwe ogen. Er werd onder andere gezegd/gevraagd: "Waarom heeft de baby blauwe ogen?" "Jullie baby is wit en heeft geel haar!" "Hebben jullie twee baby's?!" (hier mag een echtpaar slechts één kind hebben). Voorheen kon ik me ergeren aan al die mensen om me heen, maar nu genoot ik er wel van en dacht: ja, dit is echt Lente Stad, hier voel ik me thuis!
Deze week pakken we de taalstudie weer op. Gelukkig is er meer blijven hangen dan ik had verwacht en ik heb er zin in om datgene wat weggezakt is weer op te halen.
woensdag 17 juni 2009
Puzzelstukjes
Sinds gistermiddag zijn we weer THUIS in Lente Stad. Heerlijk!
Vorige week maandag zijn we druk bezig geweest met het inpakken van onze spullen en dinsdag hebben we ons tijdelijke 'thuis' verlaten en ingewisseld voor een conferentiecentrum. Toen we 3 maanden geleden van Lente Stad naar Chiang Mai reisden hadden we 57 kilo aan ingecheckte baggage. Daarnaast hadden we nog 3 stuks handbaggage, één kind en een kinderwagen. Toen we vorige week alles ingepakt hadden bleek dat we 110 kilo aan baggage zouden moeten inchecken en daarnaast nog zouden reizen met 5 stuks handbaggage, twee kinderen, een kinderwagen, een Maxi Cosi en een reiswieg. Ja ja, jullie hebben goed je best gedaan met het sturen van pakketjes!! Naast het feit dat we 50 kilo boven het toegestane gewicht zaten, zag ik er ook erg tegenop om al dit spul mee te moeten slepen van hot naar her.
De 6-daagse conferentie was erg goed en gezellig. Naast het opbouwende programma hebben we veel collega's ontmoet en genoten van heerlijk eten. Juda ging iedere dag naar de kinderopvang. De eerste dag vond hij het prachtig, al dat nieuwe speelgoed. De tweede dag klampte hij zich aan me vast zodra we de speelzaal instapten. De derde dag begon hij onderweg al te piepen en weigerde om verder te lopen en aan het eind van de week was hij al in tranen voordat we de ontbijtzaal verlieten. Gelukkig was hij steeds na 10 minuutjes over zijn verdriet heen en heeft hij heerlijk gespeeld met leeftijdsgenootjes.
Afgelopen maandag nog Zoë's visum opgehaald en in het ziekenhuis 8 vaccinaties voor Zoë gekocht, die we meenamen in een doosje gevuld met ijsblokjes. Dit zijn alle vaccinaties die ze komend jaar moet krijgen, nu maar hopen dat we in Lente Stad een dokter kunnen vinden die haar wil vaccineren.
Maandagavond vlogen we van Chiang Mai naar Bangkok, waar we een nachtje in een guesthouse vlakbij het vliegveld zouden doorbrengen. Op het moment dat het vliegtuig zou landen, stormde het in Bangkok en kwam het vliegtuig terecht in hevige turbulentie. De landing was al ingezet, toen het vliegtuig ineens weer omhoog schoot. De stewardessen keken elkaar benauwd aan en maakten hun gordels nog eens extra goed vast. Wow, dit was best eng! Even later meldde de piloot dat het zulk noodweer was dat hij het niet aandurfde om te landen en dat hij zou wachten tot het weer beter werd. Na nog eens drie kwartier vliegen waagde hij nog een poging om te landen, dit keer met meer succes.
Dinsdagochtend vlogen we naar Lente Stad, waar we opgewacht werden door Nederlandse vrienden, die als verrassing bij hun thuis nog een klein geboortefeestje voor Zoë organiseerden. Dat was nog eens leuk thuiskomen! Ze hadden een taart gemaakt met Zoë's naam erop, een enorme bos (roze) bloemen gekocht en er lagen cadeautjes klaar. De echte thuiskomst was bijzonder: ineens leek het alsof alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. Zoë en Juda kunnen allebei slapen in hun eigen bedjes, Zoë kan lekker liggen in de box of zitten in het wipstoeltje, ik kan voeden op de bank en we kunnen als gezinnetje aan onze eigen eettafel eten. Dat de drukke 10-baans rondweg die pal langs ons huis loopt intussen geopend is, nemen we maar op de koop toe.
nb. gelukkig waren er collega's die twee van onze koffers konden inchecken, waardoor we al onze baggage zonder problemen konden meenemen naar Lente Stad.
Vorige week maandag zijn we druk bezig geweest met het inpakken van onze spullen en dinsdag hebben we ons tijdelijke 'thuis' verlaten en ingewisseld voor een conferentiecentrum. Toen we 3 maanden geleden van Lente Stad naar Chiang Mai reisden hadden we 57 kilo aan ingecheckte baggage. Daarnaast hadden we nog 3 stuks handbaggage, één kind en een kinderwagen. Toen we vorige week alles ingepakt hadden bleek dat we 110 kilo aan baggage zouden moeten inchecken en daarnaast nog zouden reizen met 5 stuks handbaggage, twee kinderen, een kinderwagen, een Maxi Cosi en een reiswieg. Ja ja, jullie hebben goed je best gedaan met het sturen van pakketjes!! Naast het feit dat we 50 kilo boven het toegestane gewicht zaten, zag ik er ook erg tegenop om al dit spul mee te moeten slepen van hot naar her.
De 6-daagse conferentie was erg goed en gezellig. Naast het opbouwende programma hebben we veel collega's ontmoet en genoten van heerlijk eten. Juda ging iedere dag naar de kinderopvang. De eerste dag vond hij het prachtig, al dat nieuwe speelgoed. De tweede dag klampte hij zich aan me vast zodra we de speelzaal instapten. De derde dag begon hij onderweg al te piepen en weigerde om verder te lopen en aan het eind van de week was hij al in tranen voordat we de ontbijtzaal verlieten. Gelukkig was hij steeds na 10 minuutjes over zijn verdriet heen en heeft hij heerlijk gespeeld met leeftijdsgenootjes.
Afgelopen maandag nog Zoë's visum opgehaald en in het ziekenhuis 8 vaccinaties voor Zoë gekocht, die we meenamen in een doosje gevuld met ijsblokjes. Dit zijn alle vaccinaties die ze komend jaar moet krijgen, nu maar hopen dat we in Lente Stad een dokter kunnen vinden die haar wil vaccineren.
Maandagavond vlogen we van Chiang Mai naar Bangkok, waar we een nachtje in een guesthouse vlakbij het vliegveld zouden doorbrengen. Op het moment dat het vliegtuig zou landen, stormde het in Bangkok en kwam het vliegtuig terecht in hevige turbulentie. De landing was al ingezet, toen het vliegtuig ineens weer omhoog schoot. De stewardessen keken elkaar benauwd aan en maakten hun gordels nog eens extra goed vast. Wow, dit was best eng! Even later meldde de piloot dat het zulk noodweer was dat hij het niet aandurfde om te landen en dat hij zou wachten tot het weer beter werd. Na nog eens drie kwartier vliegen waagde hij nog een poging om te landen, dit keer met meer succes.
Dinsdagochtend vlogen we naar Lente Stad, waar we opgewacht werden door Nederlandse vrienden, die als verrassing bij hun thuis nog een klein geboortefeestje voor Zoë organiseerden. Dat was nog eens leuk thuiskomen! Ze hadden een taart gemaakt met Zoë's naam erop, een enorme bos (roze) bloemen gekocht en er lagen cadeautjes klaar. De echte thuiskomst was bijzonder: ineens leek het alsof alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. Zoë en Juda kunnen allebei slapen in hun eigen bedjes, Zoë kan lekker liggen in de box of zitten in het wipstoeltje, ik kan voeden op de bank en we kunnen als gezinnetje aan onze eigen eettafel eten. Dat de drukke 10-baans rondweg die pal langs ons huis loopt intussen geopend is, nemen we maar op de koop toe.
nb. gelukkig waren er collega's die twee van onze koffers konden inchecken, waardoor we al onze baggage zonder problemen konden meenemen naar Lente Stad.
maandag 8 juni 2009
Myanmar
Om in Thailand te kunnen verblijven heb je een visum nodig. In Lente Stad hadden we een visum voor 90 dagen gekregen, maar toen wisten we al dat we een dag of 10 tekort zouden komen aan het eind van ons verblijf. Maar iedereen verzekerde ons: "Ach, daar doen ze niet zo moeilijk over." Intussen zijn we aan het eind van ons verblijf in Thailand gekomen en we moesten er dus voor zorgen dat we een verlenging van ons visum kregen. Koud kunstje, dachten we, en we verwachtten dat een bezoekje aan het immigratiekantoor hier in Chiang Mai voldoende zou zijn. Daar aangekomen bleek helaas dat we een verlenging van slechts 7 dagen zouden kunnen krijgen. Nét te weinig dus. Maar, zo werd ons verteld, aan de grens met Myanmar (= het vroegere Birma) zouden we een verlenging van 15 dagen kunnen krijgen. Een andere optie was om het land uit te vliegen en terug te komen; dat zou een nieuw visum van 30 dagen opleveren.
De gemakkelijkste optie was natuurlijk om twee keer een verlenging van 7 dagen in Chiang Mai aan te vragen, maar dat was ook de duurste optie (240 Euro). Met een goedkope luchtvaartmaatschappij het land uitvliegen zou wat goedkoper zijn (misschien zo'n 100 Euro), maar dat kon niet, aangezien Zoë nog geen paspoort had. Dus we kozen voor de meest bewerkelijke en goedkoopste optie: met de bus naar de grens. We kochten buskaartjes voor woensdagochtend en boekten twee nachtjes in een guesthouse op de terugweg. Juda was al een paar dagen een beetje koortsig, maar oogde helemaal niet ziek. Dinsdagavond was de koorts echter opgelopen tot 39,6 graden. Wat nu? We besloten om toch maar vast te houden aan ons plan en dus zaten we woensdag om 9.30 uur in de bus. Tijdens de 4 uur durende rit werd ik hoe langer hoe zenuwachtiger, want ik zag dat een rode uitslag zich verspreidde over Juda's romp. Tegen de tijd dat we bij de grens aankwamen zaten zijn benen, armen en gezicht ook onder de rode vlekjes. Best wel spannend, want wat als ze ons wél Myanmar in zouden laten, maar ze moeilijk gingen doen bij de Thaise immigratie vanwege Juda's toestand (zeker nu met de verspreiding van de Mexicaanse Griep)? Na een kwartiertje struinen over de markt met nep-merktassen en illegale DVD's in Myanmar, keerden we weer terug naar de grensovergang, waar we gelukkig zonder problemen weer Thailand in konden gaan en we 15 extra dagen kregen in ons paspoort. Een andere meevaller was dat ze er niet moeilijk over deden dat Zoë geen paspoort had, want anders hadden Robin en ik in toerbeurt de grens over gemoeten, omdat Zoë in Thailand had moeten blijven.
Hierna hebben we direct de bus gepakt naar Chiang Rai, de plek waar we voor twee nachtjes een guesthouse geboekt hadden. Bij aankomst meteen met Juda naar het ziekenhuis gegaan. Daar stelde de kinderarts ons gerust dat het waarschijnlijk om een virusje ging en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Na twee heerlijke rustige dagen in Chiang Rai, keerden we vrijdagmiddag weer verfrist en uitgerust terug naar Chiang Mai.
Nieuws in het kort
Vrijdag zat Zoë's paspoort tussen de post! Hoera! Vanmorgen is Robin naar de ambassade geweest om een visum voor Lente Stad voor haar aan te vragen, zodat we die hopelijk volgende week maandag in ontvangst kunnen nemen.
Bedankt voor alle lieve felicitaties voor mijn verjaardag. Ik heb vorige week maandag een leuke dag gehad: 's ochtends zijn we met vrienden buiten de deur gaan ontbijten en hebben daarna in een ander tentje nog een verrukkelijke smoothie gedronken. 's Middags hoorde ik toevallig van iemand op het park dat er een masseuse kwam om haar te masseren, dus ik heb die middag ook een complete lichaamsmassage van een uur gehad (en dat voor 3 Euro!). En 's avonds heeft Robin ons als gezin mee uit eten genomen naar mijn favoriete restaurantje: Jerusalem Falafel.
Morgen begint de conferentie waarvoor we nog zo lang in Thailand zijn gebleven. Ik zie er naar uit om collega's weer te zien en daarna eindelijk terug te keren naar Lente Stad.
De gemakkelijkste optie was natuurlijk om twee keer een verlenging van 7 dagen in Chiang Mai aan te vragen, maar dat was ook de duurste optie (240 Euro). Met een goedkope luchtvaartmaatschappij het land uitvliegen zou wat goedkoper zijn (misschien zo'n 100 Euro), maar dat kon niet, aangezien Zoë nog geen paspoort had. Dus we kozen voor de meest bewerkelijke en goedkoopste optie: met de bus naar de grens. We kochten buskaartjes voor woensdagochtend en boekten twee nachtjes in een guesthouse op de terugweg. Juda was al een paar dagen een beetje koortsig, maar oogde helemaal niet ziek. Dinsdagavond was de koorts echter opgelopen tot 39,6 graden. Wat nu? We besloten om toch maar vast te houden aan ons plan en dus zaten we woensdag om 9.30 uur in de bus. Tijdens de 4 uur durende rit werd ik hoe langer hoe zenuwachtiger, want ik zag dat een rode uitslag zich verspreidde over Juda's romp. Tegen de tijd dat we bij de grens aankwamen zaten zijn benen, armen en gezicht ook onder de rode vlekjes. Best wel spannend, want wat als ze ons wél Myanmar in zouden laten, maar ze moeilijk gingen doen bij de Thaise immigratie vanwege Juda's toestand (zeker nu met de verspreiding van de Mexicaanse Griep)? Na een kwartiertje struinen over de markt met nep-merktassen en illegale DVD's in Myanmar, keerden we weer terug naar de grensovergang, waar we gelukkig zonder problemen weer Thailand in konden gaan en we 15 extra dagen kregen in ons paspoort. Een andere meevaller was dat ze er niet moeilijk over deden dat Zoë geen paspoort had, want anders hadden Robin en ik in toerbeurt de grens over gemoeten, omdat Zoë in Thailand had moeten blijven.
Hierna hebben we direct de bus gepakt naar Chiang Rai, de plek waar we voor twee nachtjes een guesthouse geboekt hadden. Bij aankomst meteen met Juda naar het ziekenhuis gegaan. Daar stelde de kinderarts ons gerust dat het waarschijnlijk om een virusje ging en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Na twee heerlijke rustige dagen in Chiang Rai, keerden we vrijdagmiddag weer verfrist en uitgerust terug naar Chiang Mai.
Nieuws in het kort
Vrijdag zat Zoë's paspoort tussen de post! Hoera! Vanmorgen is Robin naar de ambassade geweest om een visum voor Lente Stad voor haar aan te vragen, zodat we die hopelijk volgende week maandag in ontvangst kunnen nemen.
Bedankt voor alle lieve felicitaties voor mijn verjaardag. Ik heb vorige week maandag een leuke dag gehad: 's ochtends zijn we met vrienden buiten de deur gaan ontbijten en hebben daarna in een ander tentje nog een verrukkelijke smoothie gedronken. 's Middags hoorde ik toevallig van iemand op het park dat er een masseuse kwam om haar te masseren, dus ik heb die middag ook een complete lichaamsmassage van een uur gehad (en dat voor 3 Euro!). En 's avonds heeft Robin ons als gezin mee uit eten genomen naar mijn favoriete restaurantje: Jerusalem Falafel.
Morgen begint de conferentie waarvoor we nog zo lang in Thailand zijn gebleven. Ik zie er naar uit om collega's weer te zien en daarna eindelijk terug te keren naar Lente Stad.
maandag 1 juni 2009
Big Brother
Terugkijkend op de blogs die ik de afgelopen weken heb geschreven, realiseer ik me dat ik eigenlijk weinig tot niets over Juda heb geschreven.
Juda is nu 1 jaar en 9 maanden oud, weegt bijna 14 kilo en is 89 cm lang. Hij heeft zich sinds we in Thailand zijn razendsnel ontwikkeld (zoals waarschijnlijk alle kinderen van zijn leeftijd doen).
Ten eerste is er een wereld voor hem opengegaan wat betreft andere kinderen. In Lente Stad ontmoette hij op straat wel andere kinderen, maar dan bleef het bij even handje vasthouden en zwaaien. Bij de crèche en bij de 'playgroup' (beiden 1x per week) speelde hij voornamelijk alleen en had weinig oog voor wat er om hem heen gebeurde. Hier in Thailand heeft hij tijdens het eten en in het zwembad tientallen andere kinderen ontmoet en met sommigen van hen is hij echt vriendjes geworden. Hij weet hun namen en vindt het hartstikke leuk om na het eten samen met hen rond te rennen door de eetzaal, speelgoed met hen te delen en hun een dikke knuffel te geven.
Ten tweede is Juda sinds de geboorte van Zoë ineens begonnen met praten. Vóór die tijd vond hij dat blijkbaar nog niet zo nodig, want hij kreeg toch wel alle aandacht die hij wilde. Maar het lijkt erop dat hij zich sinds de komst van Zoë realiseert dat hij er nu echt iets voor moet doen om onze aandacht te krijgen. Hij kletst honderduit en benoemt alles wat hij ziet. Als er op straat bijvoorbeeld 10 auto's langsrijden, dan roept hij ook 10 keer "auto!". Hij heeft ook goed door dat mensen het prachtig vinden als hij naar hen zwaait en daarbij "Bye bye" zegt, dus dat doet hij de hele dag door. Hij geniet echt van de aandacht!
Tenslotte kan hij sinds een paar weken heel goed alleen spelen. Hij beleeft samen met zijn poppetjes en diertjes hele avonturen in de trein, de auto of het vliegtuig. Hij is dus gelukkig niet meer zo afhankelijk van ons voor zijn vermaak.
Wat vindt Juda leuk?
Juda is nu 1 jaar en 9 maanden oud, weegt bijna 14 kilo en is 89 cm lang. Hij heeft zich sinds we in Thailand zijn razendsnel ontwikkeld (zoals waarschijnlijk alle kinderen van zijn leeftijd doen).
Ten eerste is er een wereld voor hem opengegaan wat betreft andere kinderen. In Lente Stad ontmoette hij op straat wel andere kinderen, maar dan bleef het bij even handje vasthouden en zwaaien. Bij de crèche en bij de 'playgroup' (beiden 1x per week) speelde hij voornamelijk alleen en had weinig oog voor wat er om hem heen gebeurde. Hier in Thailand heeft hij tijdens het eten en in het zwembad tientallen andere kinderen ontmoet en met sommigen van hen is hij echt vriendjes geworden. Hij weet hun namen en vindt het hartstikke leuk om na het eten samen met hen rond te rennen door de eetzaal, speelgoed met hen te delen en hun een dikke knuffel te geven.
Ten tweede is Juda sinds de geboorte van Zoë ineens begonnen met praten. Vóór die tijd vond hij dat blijkbaar nog niet zo nodig, want hij kreeg toch wel alle aandacht die hij wilde. Maar het lijkt erop dat hij zich sinds de komst van Zoë realiseert dat hij er nu echt iets voor moet doen om onze aandacht te krijgen. Hij kletst honderduit en benoemt alles wat hij ziet. Als er op straat bijvoorbeeld 10 auto's langsrijden, dan roept hij ook 10 keer "auto!". Hij heeft ook goed door dat mensen het prachtig vinden als hij naar hen zwaait en daarbij "Bye bye" zegt, dus dat doet hij de hele dag door. Hij geniet echt van de aandacht!
Tenslotte kan hij sinds een paar weken heel goed alleen spelen. Hij beleeft samen met zijn poppetjes en diertjes hele avonturen in de trein, de auto of het vliegtuig. Hij is dus gelukkig niet meer zo afhankelijk van ons voor zijn vermaak.
Wat vindt Juda leuk?
- Boekjes lezen, wat inhoudt: plaatjes kijken en benoemen
- Met water spelen, of dat nou onder de douche is, in bad, in het zwembad, buiten in een regenplas of met het water uit de beker die hij standaard aan tafel omgooit
- DVD kijken. Favoriet zijn: Paz, Pep, Toet en Vroep-vroep en Sesamstraat.
- Eten. Nog altijd gaat werkelijk álles erin, zij het in een tergend langzaam tempo. Hij neemt er echt de tijd voor en observeert ondertussen alles wat er om hem heen gebeurt.
- Buiten spelen. Hij is gefascineerd door blaadjes, stokken en stenen en op weg van ons huisje naar de eetzaal wordt er dus ook van alles verzameld. Ook schommelen en klimmen op het klimrek vindt hij erg leuk.
- Z'n zusje Zoë. Hij kan oneindig om haar heen hangen en haar kusjes geven. Hij deelt ook graag zijn speelgoed met haar, maar is dan wel teleurgesteld als ze het speelgoed niet aanpakt.
- Dansen. Zodra hij muziek hoort gaat hij staan swingen en gaan z'n handjes de lucht in.
- Alles met wielen: tractors, fietsen, auto's en brommers (of: broemers, zoals Juda ze noemt)
- Dieren, in het bijzonder hondjes. Maar als ze te dichtbij komen en aan zijn hand snuffelen zijn ze toch eigenlijk wel een beetje eng.
- Naar bed toe moeten. Maar gelukkig slaapt hij meestal snel in, wordt 's nachts zelden wakker en slaapt 's ochtends regelmatig tot een uur of 8.
- Luier verschonen
- Afdrogen na het douchen
- Tanden poetsen. Dit is echt het allerergste: hij krijst dan de hele boel bij elkaar en stopt pas zodra de borstel weer uit z'n mond is (iemand nog tips?)
Abonneren op:
Posts (Atom)