Van 1 naar 2

Wat is er veranderd nu we twee kinderen hebben? En in welk opzicht ervaar ik de babytijd van Zoë anders dan de babytijd van Juda?

Met de geboorte van Zoë is Juda ineens geen baby meer. Ik realiseer me hoe groot, wijs en weerbaar hij al is en hoeveel hij al zelf kan.

Wanneer beide kinderen het tegelijk op een brullen zetten, zou ik af en toe wel even de deur achter me dicht willen trekken en een blokje om lopen. Eén huilend kind kan ik prima verdragen, maar iedere keer dat het in stereo gaat, denk ik dat het me een jaar van m'n leven kost.

Toen Juda een baby was, ging al onze aandacht naar hem uit. We konden de hele dag wel naar hem kijken en met hem bezig zijn. Hoewel we natuurlijk net zo veel van Zoë houden, krijgt zij niet onze onverdeelde aandacht en moet gewoon op haar beurt wachten als het gaat om een schone luier, aandacht en eten.

We zijn nu een stuk relaxter als ouders. Als we met Juda op pad gingen moest er standaard een luiertas met luiers, luierdoekjes, spuugdoekjes, hydrofiele luiers, schone kleertjes, cremetjes, enz. mee. Nu prop ik snel een luiertje, luierdoekjes en een spuugdoekje in m'n handtas en eigenlijk is dat altijd wel voldoende. Wanneer Juda sliep checkte ik ook regelmatig (lees: elk kwartier) of hij nog wel ademde, vanwege al die aandacht voor wiegendood. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat ons meisje niet zómaar stikt (we roken tenslotte niet, drinken niet, slapen niet samen met haar in één bed, dekken haar niet toe met een dekbedje en weten dat ze nog niet om kan rollen). En als ze een dagje wat verhoging heeft, dan schiet ik niet meer meteen in de stress, maar denk: ach, morgen zal het vast wel weer beter gaan.

Ik kan nu beter accepteren dat er als moeder van twee kleine kinderen maar weinig tijd voor jezelf over blijft. Toen we alleen Juda hadden kon ik er flink van balen dat ik zo weinig tijd had voor sporten, een boek lezen, uitrusten, e-mails schrijven, enz. Nu weet ik dat dit nou eenmaal een fase in mijn leven is en kan ik extra genieten van mijn rol als moeder.

Nieuws in het kort

We waren echt ontroerd toen we woensdag langsgingen bij onze vriendin die we altijd het melkmevrouwtje noemen (omdat we onze melk en yoghurt bij haar kopen). Onze vrienden in Lente Stad hadden haar al eerder verteld dat Zoë geboren was en nu bleek dat ze vier knuffeltjes voor onze kinderen gebreid had. Zo lief!

Juda is 'getraumatiseerd' door de kinderopvang tijdens de conferentie vorige week. Hij heeft nu een soort verlatingsangst en zet het op een gillen als we even niet in de buurt zijn. Ik heb echt het idee dat we weer zijn vertrouwen moeten terugwinnen.

Gistermiddag hebben we lekker een rondje gewandeld door het park. Kregen we met één kind al veel aandacht, nu is dat nóg meer! Zodra je stilstaat verzamelt er binnen no time een groep mensen om je heen die z'n ogen uitkijkt naar onze twee blanke, blonde koters met blauwe ogen. Er werd onder andere gezegd/gevraagd: "Waarom heeft de baby blauwe ogen?" "Jullie baby is wit en heeft geel haar!" "Hebben jullie twee baby's?!" (hier mag een echtpaar slechts één kind hebben). Voorheen kon ik me ergeren aan al die mensen om me heen, maar nu genoot ik er wel van en dacht: ja, dit is echt Lente Stad, hier voel ik me thuis!

Deze week pakken we de taalstudie weer op. Gelukkig is er meer blijven hangen dan ik had verwacht en ik heb er zin in om datgene wat weggezakt is weer op te halen.