Myanmar

Om in Thailand te kunnen verblijven heb je een visum nodig. In Lente Stad hadden we een visum voor 90 dagen gekregen, maar toen wisten we al dat we een dag of 10 tekort zouden komen aan het eind van ons verblijf. Maar iedereen verzekerde ons: "Ach, daar doen ze niet zo moeilijk over." Intussen zijn we aan het eind van ons verblijf in Thailand gekomen en we moesten er dus voor zorgen dat we een verlenging van ons visum kregen. Koud kunstje, dachten we, en we verwachtten dat een bezoekje aan het immigratiekantoor hier in Chiang Mai voldoende zou zijn. Daar aangekomen bleek helaas dat we een verlenging van slechts 7 dagen zouden kunnen krijgen. Nét te weinig dus. Maar, zo werd ons verteld, aan de grens met Myanmar (= het vroegere Birma) zouden we een verlenging van 15 dagen kunnen krijgen. Een andere optie was om het land uit te vliegen en terug te komen; dat zou een nieuw visum van 30 dagen opleveren.

De gemakkelijkste optie was natuurlijk om twee keer een verlenging van 7 dagen in Chiang Mai aan te vragen, maar dat was ook de duurste optie (240 Euro). Met een goedkope luchtvaartmaatschappij het land uitvliegen zou wat goedkoper zijn (misschien zo'n 100 Euro), maar dat kon niet, aangezien Zoë nog geen paspoort had. Dus we kozen voor de meest bewerkelijke en goedkoopste optie: met de bus naar de grens. We kochten buskaartjes voor woensdagochtend en boekten twee nachtjes in een guesthouse op de terugweg. Juda was al een paar dagen een beetje koortsig, maar oogde helemaal niet ziek. Dinsdagavond was de koorts echter opgelopen tot 39,6 graden. Wat nu? We besloten om toch maar vast te houden aan ons plan en dus zaten we woensdag om 9.30 uur in de bus. Tijdens de 4 uur durende rit werd ik hoe langer hoe zenuwachtiger, want ik zag dat een rode uitslag zich verspreidde over Juda's romp. Tegen de tijd dat we bij de grens aankwamen zaten zijn benen, armen en gezicht ook onder de rode vlekjes. Best wel spannend, want wat als ze ons wél Myanmar in zouden laten, maar ze moeilijk gingen doen bij de Thaise immigratie vanwege Juda's toestand (zeker nu met de verspreiding van de Mexicaanse Griep)? Na een kwartiertje struinen over de markt met nep-merktassen en illegale DVD's in Myanmar, keerden we weer terug naar de grensovergang, waar we gelukkig zonder problemen weer Thailand in konden gaan en we 15 extra dagen kregen in ons paspoort. Een andere meevaller was dat ze er niet moeilijk over deden dat Zoë geen paspoort had, want anders hadden Robin en ik in toerbeurt de grens over gemoeten, omdat Zoë in Thailand had moeten blijven.

Hierna hebben we direct de bus gepakt naar Chiang Rai, de plek waar we voor twee nachtjes een guesthouse geboekt hadden. Bij aankomst meteen met Juda naar het ziekenhuis gegaan. Daar stelde de kinderarts ons gerust dat het waarschijnlijk om een virusje ging en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Na twee heerlijke rustige dagen in Chiang Rai, keerden we vrijdagmiddag weer verfrist en uitgerust terug naar Chiang Mai.

Nieuws in het kort

Vrijdag zat Zoë's paspoort tussen de post! Hoera! Vanmorgen is Robin naar de ambassade geweest om een visum voor Lente Stad voor haar aan te vragen, zodat we die hopelijk volgende week maandag in ontvangst kunnen nemen.

Bedankt voor alle lieve felicitaties voor mijn verjaardag. Ik heb vorige week maandag een leuke dag gehad: 's ochtends zijn we met vrienden buiten de deur gaan ontbijten en hebben daarna in een ander tentje nog een verrukkelijke smoothie gedronken. 's Middags hoorde ik toevallig van iemand op het park dat er een masseuse kwam om haar te masseren, dus ik heb die middag ook een complete lichaamsmassage van een uur gehad (en dat voor 3 Euro!). En 's avonds heeft Robin ons als gezin mee uit eten genomen naar mijn favoriete restaurantje: Jerusalem Falafel.

Morgen begint de conferentie waarvoor we nog zo lang in Thailand zijn gebleven. Ik zie er naar uit om collega's weer te zien en daarna eindelijk terug te keren naar Lente Stad.