Dit keer een stukje over een bijzonder persoon in ons leven: Monique. We ontmoetten Monique een aantal jaar geleden voor het eerst in Ermelo: lange zwarte jas aan, Dr. Martens aan d’r voeten en een sigaret in haar hand. Al meteen werd duidelijk: dit is een heel bijzonder iemand, want hoewel ze eruit zag als iemand van onze leeftijd, had ze het denkvermogen van een kind. Niet lang daarna veranderde Monique’s leven radicaal en nadat ze zich bij onze jongerengroep had gevoegd werd ze een goede vriendin. Monique was zo iemand die...
... op vakantie honderden foto’s maakte, maar nooit geld had om de fotorolletjes te laten ontwikkelen
... nooit geld had, maar het toch klaar speelde om de reis van haar dromen naar Afrika te maken
... een make-up party bij zich thuis liet komen, zodat ze zich mooi kon laten opmaken door de consulente
... bijna maandelijks (voor m’n gevoel) wisselde van baan
Maar bovenal was Monique eerlijk, oprecht en trouw. Ze schaamde zich tegenover niemand voor haar geloof en als ze op straat een onbekende tegenkwam die in de put zat, vertelde ze zonder aarzelen over Degene die háár uit de put had gehaald en haar leven zo radicaal op z’n kop had gezet.
Op het afscheidsfeestje vlak voordat we naar Azië vertrokken gaf Monique ons een envelop met daarin twee Euro. “Voor de arme kinderen in Azië”, stond op de envelop. Ze vertelde erbij: “Als ik een keer vijf Euro over heb, dan stuur ik ze naar jullie, oké?”
Monique was zonder twijfel onze trouwste brievenschrijfster. Ellenlange verhalen schreef ze over haar vakanties, haar liefdes, haar ondeugende streken op haar werk en over haar gesprekken over ons met de Bovenbuurman, zoals ze die noemde.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over alle grappige, verrassende, mooie en gekke dingen die we met Monique beleefd hebben.
Maar Monique had geen gemakkelijk leven: ze worstelde met onrust in haar hoofd en met het feit dat ze vaak niet kon meekomen met de groep.
Afgelopen donderdag kregen we het trieste bericht dat Monique de dag ervoor de keuze had gemaakt om niet meer te willen leven. Robin en ik verkeren nog steeds in een staat van verbijstering en ongeloof, niet in de minste plaats omdat we dit verdriet op zo’n grote afstand moeten verwerken.
We kijken met dankbaarheid terug op datgene wat Monique voor zoveel mensen betekend heeft. Zij was het levende bewijs van het feit dat we moeten ‘worden als de kinderen`. De simpelheid van haar geloof en het enthousiasme waarmee ze haar geloof deelde met anderen waren een groot voorbeeld voor ons.
We zullen haar missen!
