Taalontwikkeling

We genieten dagelijks van de taalontwikkeling van Juda. Werd na zijn tweede verjaardag zijn standaardzinnetje "niet doen", de laatste week horen we continu "Nee, dat is stout, lief zijn!" als we iets doen wat hij niet wil. Alsof ik mezelf hoor praten.

De afgelopen weken zijn we begonnen om hem te leren om een vraag te stellen als hij iets wil hebben. Dus in plaats van "plakje kaas!" horen we liever "mag ik een plakje kaas?" Maar Juda snapt nog niet helemaal de functie van een mag-ik-zin, want hij denkt dat het de toverwoorden zijn om zijn zin te krijgen. Zo zat hij laatst samen met Zoë in de box en vroeg "Mag ik Zoë duwen?" en duwde haar vervolgens omver, in de veronderstelling dat het mocht omdat hij het gevraagd had.

Gisteren zaten Juda en Zoë 's ochtends samen op bed en ik zei: "Daar zitten ze hoor, Jut en Jul". Juda's reactie was "Nee, Juda en Zoë!"

Aan tafel vraag ik Juda: "Waar is dat stukje brood nou gebleven? Zit hij soms in Juda's buik?" Zegt Juda: "Nee, in Juda's mond!" (hij snapt blijkbaar nog niet dat zijn eten na het doorslikken in zijn buik verdwijnt)

Hij begrijpt steeds beter dat hij tegen andere buitenlanders Engels moet praten. Hij weet dat Engels een andere taal is, maar zijn woordenschat is nog heel beperkt. Vanmorgen had hij een denkbeeldig telefoongesprek met zijn Amerikaanse vriendje Zion en ik hoorde hem zeggen: "Pepa mema euto" terwijl hij naar onze auto wees die 10 verdiepingen lager geparkeerd stond.

Ook wordt er de laatste maanden veel gezongen in ons huis, want Juda is gek op zelfverzonnen liedjes. Als ik zeg: "Pap zit in de lift", zegt Juda meteen: "Mama, liedje zingen lift" en dan moet ik dus zo ter plekke een liedje over de lift verzinnen. Of over een auto, of over een hijskraan, of over een graafmachine...... Voordat we 's avonds zijn deur dicht doen, moet er altijd eerst een verhaaltje verteld worden en Juda wil altijd het onderwerp bepalen. Meestal moet het over een graafmachine of een hijskraan gaan, maar soms ook over een raceauto of over bijvoorbeeld zijn bedje. In het begin was het spontaan verzinnen van liedjes en verhaaltjes een beetje onwennig, maar intussen zijn zowel Robin als ik er erg bedreven in geraakt.

Abnormaal mezelf zijn

Toen we nog in Nederland woonden, was ik in de meeste opzichten 'normaal': een gemiddelde lengte, een doorsnee figuur, een niet-afwijkende haarkleur, eigentijds kleding, enz. Toen we net naar Azië verhuisd waren wilde ik het liefst ook hier 'normaal' zijn en niet te veel opvallen. Ik was immers al 25 jaar lang gewend om een 'normaal' meisje te zijn en het liefst onzichtbaar te zijn als ik over straat liep.

Afgelopen week realiseerde ik me dat ik veranderd ben!

Ik ben eraan gewend dat mensen ons bijzonder vinden, dat we als gezinnetje een attractie zijn en dat we in deze cultuur alles behalve normaal zijn. We hebben een afwijkende haarkleur, een afwijkende huidskleur, een afwijkende oogkleur, een afwijkende lengte (tenminste, Robin dan), we spreken een afwijkende taal, eten afwijkend eten, hanteren afwijkende omgangsvormen, luisteren naar afwijkende muziek, hebben een afwijkend aantal kinderen (de norm is hier 1) en voeden die kinderen op een afwijkende manier op, hebben een afwijkende smaak qua inrichting en zo zou ik nog wel even door kunnen gaan.

Ik voel me niet meer die 'grijze muis' die ik me soms in Nederland voelde, maar ik voel me bijzonder! En ik maak me dat gevoel steeds meer eigen. Voelde het vroeger vreemd en ongemakkelijk om op te vallen, nu voelt het steeds meer als mezelf en kan ik er eerlijk gezegd best wel eens van genieten. Dan sjees ik op mijn fietsje door de stad, met mijn bel luid rinkelend alle obstakels (ofwel: mensen) ontwijkend en denk: Hier kom IK!! De BUITENLANDER!! En ondertussen geniet ik met volle teugen van het anders-zijn, van het mezelf-zijn.

Natuurlijk hopen we hier in Azië iets uit te kunnen delen van datgene wat in ons leeft, maar tegelijkertijd ben ik ook dankbaar voor datgene wat het leven in het buitenland me teruggeeft.

Gewenning

Volgende maand is het alweer twee jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken. Die twee jaar zijn echt omgevlogen en we kunnen ons bijna niet voorstellen dat we over anderhalf jaar "alweer" in Nederland zullen zijn voor verlof. Intussen behoren wij tot de "langstzittenden" binnen onze vriendenkring en wijzen wij andere mensen de weg naar de leuke en goedkope adresjes in de stad en worden wij soms gevraagd als vertalers omdat wij ons intussen best kunnen redden in de plaatselijke taal.

Er zijn een aantal dingen die we twee jaar geleden vreemd vonden, maar waar we intussen aan gewend zijn:
- de aandacht die onze kinderen krijgen op straat
- dat je geen WC-papier door het toilet mag spoelen
- dat je het water uit de kraan niet kunt drinken
- dat we op straat maar zo weinig kunnen lezen
- dat zaken als kleding en levensmiddelen een stuk goedkoper zijn dan in Nederland
- dat een groen voetgangerslicht niet persé betekent dat je veilig over kunt steken
- dat je veel tijd uit moet trekken voor het koken, omdat er geen zakjes, pakjes, mixjes en voorgesneden groenten en vlees te koop zijn
- dat veel WC's hier hurk-WC's zijn
- het eten met stokjes

Maar er zijn ook een aantal dingen waar we nog steeds niet aan gewend zijn:
- het pittige eten
- het eten van kippentenen en -hoofd, varkenspoot, -neus en -tong
- de ongelooflijk vieze openbare toiletten (waarvoor je wél geld moet betalen, maar waarvan je bijna niet kunt geloven dat ze ooit schoongemaakt worden)
- de enorm harde muziek in winkels, de herrie die onze bovenburen maken en het luide getoeter van vrachtwagens als ze op 1 meter afstand langs je rijden
- hoe snel alles hier verandert. Winkeltjes lijken een maximale levensduur van 1 jaar te hebben, waarna ze failliet gaan. En overal in de stad worden oude gebouwen neergehaald om plaats te maken voor torenhoge, moderne flats. De economische vooruitgang lijkt hier enorm te zijn.
- dat mensen hier niet aan rijen doen, maar het principe geldt: hoe harder je roept en hoe harder je duwt, hoe eerder je aan de beurt bent (wij met onze westerse manieren staan dan ook regelmatig hartstikke lang voor een balie te wachten, omdat we blijkbaar niet assertief genoeg zijn)

Deze lijst zou ik waarschijnlijk nog veel langer kunnen maken als ik er langer over na zou denken.
Laten we het eerste lijstje maar zien als "overwinningen" en het tweede lijstje.... ach, misschien kijken we daar over een jaar alweer heel anders tegenaan.

Nieuw jaar

De beste wensen voor het nieuwe jaar!

Bij ons was de viering van oud & nieuw gezellig, maar wel erg stil. Met twee vrienden hebben we 's avonds gezellig gegeten en daarna veel gekletst en spelletjes gespeeld tot twaalf uur. Na elkaar een gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben, keerden we ons automatisch om naar het raam om te kijken wat er aan vuurwerk afgestoken werd. Niks. We hebben een tijdje met z'n vieren staan kijken naar de zwarte lucht en de slapende stad en kwamen tot de conclusie dat we allevier toch wel erg moe waren en om 0.15 uur was het dus stil in huis. We hebben de oliebollen, de appelflappen, het vuurwerk en de vrieskou wel gemist hoor!